Small Story 458.T

சிறுகதை 458 கிரெடிட் கார்டின் சந்திப்பு பிரஹலாத் ஷாப்பிங் மாலில் நுழைந்து, கேஷ் கவுண்டருக்குச் சென்று, “பில் கட்டிய பிறகு என் கார்டு இங்கே வைக்கப்பட்டிருக்கிறதா?” என்று கேஷியரிடம் கேட்டார். கேஷியர் சரிபார்த்தபோது, கிடைத்த பதிலால் பிரஹலாத் அதிர்ச்சி அடைந்தார். அது புதிதாக வந்த ரினியுவல் கிரெடிட் கார்டு, மேலும் அதன் வரம்பும் ஒரு லட்சம் ரூபாயாக உயர்த்தப்பட்டிருந்தது. தனியார் நிறுவனத்தில் மேலாளராகப் பணிபுரியும் பிரஹலாத் 55 வயதுடையவர்—எப்போதும் எச்சரிக்கையாக இருப்பவர்; தன்னுடைய பொருட்களை ஒருபோதும் இழக்காதவர். அந்த நேரத்தில், ஒரு பெண்மணி கவுண்டருக்கு வந்து, “பிரஹலாத் என்ற பெயரில் யாராவது கிரெடிட் கார்டைப் பின்தள்ளிவிட்டார்களா?” என்று கேட்டார். பிரஹலாத் உடனே தன்னை அறிமுகப்படுத்தி, தனது ஆதார் அட்டையை காட்டினார். அந்த பெண்மணி அவர் கையில் கார்டை கொடுத்தார். தன் பெயர் வசந்தி என்றும், தன் தந்தையின் பெயரும் பிரஹலாத் என்பதாகவும் கூறினார். கேஷியர் “நீங்கள்தானே பிரஹலாத்?” என்று கேட்டதால், அவரது தந்தை தவறுதலாக அந்த கார்டை எடுத்துச் சென்றதாக விளக்கினார். வீட்டுக்குச் சென்ற பிறகு தான், பெயர் ஒரே மாதிரியானதாலுமே, மற்றொரு வங்கியின் கார்டை தவறுதலாக பயன்படுத்திவிட்டதை அவரது தந்தை உணர்ந்தார். இந்த குழப்பத்தைப் புரிந்துகொண்ட பிரஹலாத், வசந்திக்கு நன்றி கூறி தனது எண்னை கொடுத்து, அவளையும் அவளது பெற்றோர்களையும் வீட்டுக்கு வர அழைத்தார். வீட்டுக்குச் சென்று இந்த சம்பவத்தைச் சொன்னபோது, புதிய கார்டு முந்தின நாளே வந்திருந்ததால், Manjula தங்களது தெய்வத்திற்கு நன்றி கூறினார். அடுத்த நாள், பிரஹலாத் மற்றும் வசந்தி பிரஹலாதின் வீட்டுக்கு வந்தார்கள். வசந்தியின் தந்தை அத்தனை விவரங்களையும் சொன்னார்—தான் பணமாகவே கட்டிவிட்டு, கேஷியர் இயந்திரத்தில் இருந்த கார்டை எடுத்து, “நீங்கள் பிரஹலாத் தானே?” என்று கேட்டபோது, வங்கியின் பெயரைப் பார்க்காமல் எடுத்துச் சென்றதைவும், பின்னர் உணர்ந்ததும் கூறினார். பின்னர் வசந்தி விரைந்து மாலுக்கு சென்று, அதிர்ஷ்டவசமாக உண்மையான பிரஹலாதை அங்கே சந்தித்ததும் தெரிவித்தார். இந்த விசித்திரமான ஆனால் அதிர்ஷ்டமான சம்பவத்தால் இரு குடும்பங்களும் நெருக்கமாகி, அந்த நட்பு தொடர்ந்து வளர்ந்தது. கே. ராகவன் 13-12-25

Small Story 458.

Small Story 458 The Credit Card Encounter Prahalad had entered the shopping mall and gone to the cash counter, asking the cashier whether his card was kept there after paying his bill. When the cashier checked, Prahalad was shocked by the reply. It was a renewal credit card, and the limit had also been increased to one lakh rupees. Prahalad, who worked as a Manager in a private company, was 55 years old—smart and careful, never one to lose any of his belongings. Just then, a lady arrived at the counter and asked the cashier whether anyone had left behind a credit card in the name of Prahalad. Prahalad immediately introduced himself and showed his Aadhaar ID. The lady handed him the card. She introduced herself as Vasanthy, explaining that her father’s name was also Prahalad, and he had mistakenly taken the card after the cashier asked, “Are you Prahalad?” After reaching home, her father realised that he had used the other bank card by mistake, simply because the name on it matched his own. Understanding the confusion, Prahalad thanked Vasanthy and gave her his number, inviting her to visit his home with her parents. When Prahalad reached home and narrated the incident, his wife Manjula thanked their deity, as the new card had arrived only the previous day. The next day, Prahalad and Vasanthy visited Prahalad’s home. Vasanthy’s father narrated the incident in detail—how he had paid in cash, how the cashier removed the card from the machine, asked if he was Prahalad, and he took it without noticing the bank name. Realising the mix-up later, Vasanthy had rushed back to the mall and luckily found the real Prahalad just in time. Because of this strange yet fortunate incident, both families became close, and their bond continued to grow. K.Ragavan 13-12-25

Letter.

The National Our readers have their say on the stories of the week December 12, 2025 The Diwali Unesco listing is beyond words I write in reference to David Tusing’s article Modi hails Unesco listing of Diwali: ‘People in India are thrilled’ (December 10): the inclusion of Diwali is not only a great honour for India and Indians, but also a marker of how the festival has inspired millions of people around the world. Indian Prime Minister Narendra Modi expressed happiness over this achievement in a nicely worded statement, but my own personal joy after reading the news is beyond words. K Ragavan, Bengaluru, India

Small Story 457.T

Small Story 457 “ஒரு ஆண்டு நினைவுச் சந்திப்பு” ராமேஸ்வரம் செல்லும் ரயிலில் ஏறுவதற்காக, தன் மனைவி லக்ஷ்மியுடன் கேஷவ் நிலையத்துக்கு வந்தார். அவர்கள் தங்களது இருக்கைகளில் அமர்ந்ததும், அடுத்த இருக்கையில் இருந்த ஒருவர் சிரித்தபடி கேஷவையை வாழ்த்தினார். கேஷவ் உடனே அவரை அடையாளம் காண முடியாததால், மரியாதையாகச் சிரித்தார். “சார், நான் நரஹரி,” என்று அந்த மனிதர் கூறினார். “நீங்கள் பணியில் இருந்த போது, என் தந்தையின் உடல்நிலை காரணமாக என்னை என் சொந்த ஊரான ஷிமோகாவுக்கு மாற்றி அனுப்பினீர்கள்.” அப்போது கேஷவுக்கு அந்த சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது—அவர் வங்கியில் பிரிவு மேலாளராக இருந்தபோது, நரஹரியின் உண்மையான கோரிக்கையை ஏற்று அனுமதித்திருந்தார். நரஹரி அவர்களுக்கு இனிப்புகளை வழங்கினார். “சார், நேற்றுதான் என் திருமண வாழ்க்கை 25 ஆண்டுகளை நிறைவு செய்தது.” கேஷவ் அவருக்கு ஆசீர்வாதம் அளித்தார். “உங்கள் துணையுடன் நீங்கள் எப்போதும் சந்தோஷமாக வாழ வேண்டும்.” “நன்றி, சார்,” என்று நரஹரி நன்றியுடன் கூறினார். பின் அவர் கேட்டார், “சார், நீங்கள் எங்கு போகிறீர்கள்?” “நான் மதுரையில் என் நண்பரின் மகள் திருமணத்திற்காக இறங்குகிறேன்,” கேஷவ். “நாங்கள் ராமேஸ்வரம் சென்று, எங்கள் 50ஆம் ஆண்டு திருமண நாளை ராமர் கோவிலில் அமைதியாகக் கொண்டாடப் போகிறோம். எங்கள் மகள் வர முடியவில்லை; நாளை மறுநாள் அவளுடைய 25ஆம் ஆண்டு திருமண நாளும் இருக்கிறது,” என்று தலை அசைத்தார். நரஹரி உடனே கூறினார், “அக்காவுக்கும் அவருடைய 25ஆம் ஆண்டு திருமண நாளுக்கும் எனது வாழ்த்துகளைச் சொல்லுங்கள். மேலும் உங்களிருவருக்கும் முன்கூட்டியே 50ஆம் ஆண்டு திருமண நாள் வாழ்த்துகள்.” அடுத்த நாள் காலை மதுரையில் இறங்கும் போது, நரஹரி தனது தொலைபேசி எண்ணை அவர்களுக்கு அளித்தார். “சார், எப்போதாவது ஷிமோகாவுக்கு வந்தால், எங்களிடம் வந்து தங்க வேண்டும்,” என்றார். லக்ஷ்மி சிரித்தாள். “எவ்வளவு நல்ல மனசுக்காரர் இந்த நரஹரி. அவருடைய நடத்தை, மரியாதை—எனக்கு மிகவும் பிடித்தது. உங்களுடைய கீழ்தட்ட பணியாளர்கள் எல்லாரும் அப்படித்தான்.” கேஷவ் சிரித்தார். “இவை எல்லாம் கடவுளின் அருள்.” அவர்கள் ராமேஸ்வரத்தில் பாதுகாப்பாகச் சென்று, சிறப்பான தரிசனம் செய்து, அமைதியான மனதுடன் பெங்களூருக்கு திரும்பினர். — கே. ராகவன் 12-12-25

Small Story 457.

Small Story 457 An Anniversary Encounter” Keshav reached the station to board the train to Rameswaram with his wife Lakshmi to celebrate their 50th wedding anniversary. After settling into their seats, the person in the neighbouring seat smiled and greeted Keshav. Keshav couldn’t recognise him immediately, so he smiled politely. “Sir, I am Narahari,” the man said. “When you were in service, you transferred me to my native place, Shimoga, because of my father’s health.” Keshav now remembered that incident—when he was a Divisional Manager in the bank, he had approved Narahari’s genuine request. Narahari offered sweets to them. “Sir, yesterday I completed 25 years of married life.” Keshav blessed him warmly. “May you live happily with your partner.” “Thank you, sir,” Narahari whispered gratefully. He then asked, “Where are you going, sir?” “I’m getting down at Madurai for my friend’s daughter’s marriage,” he said. “We are going to Rameswaram to celebrate our 50th wedding anniversary at the Rama temple, in a quiet ceremony. Our daughter couldn’t come because the day after tomorrow is her own 25th wedding anniversary.”nodded Keshav Narahari immediately said, “Please convey my wishes to sister for her 25th wedding anniversary, and advance wishes to both of you for your 50th.” The next morning, as he got down at Madurai, Narahari gave them his phone number. “Whenever you come to Shimoga, please stay with us,” he said. Lakshmi smiled. “Such a nice person, this Narahari. His behaviour and respect—I like it. All your subordinates were so nice.” Keshav smiled. “By God’s grace.” They reached Rameswaram safely, had a wonderful darshan, and returned to Bangalore with peaceful hearts. K.Ragavan 12-12-25

Small Story 456.

Small Story 456 An Unexpectedly Good Proposal Anita was waiting for her son outside the school gate. Exactly at 12:30, Nitish came out and saw his mother standing there. He waved excitedly and ran to hug her. Nitish was studying in 7th standard, and since his aunt Madhu was arriving from Dubai, he wanted to go to the airport with his mother to receive her. Madhu, Anita’s sister, was a Senior Correspondent in a leading news channel based in Dubai, and Nitish was her favourite. Anita and Nitish reached the airport in their car, and soon the flight arrived. Within thirty minutes, Madhu came out with her baggage. She saw her sister and nephew waiting and walked quickly towards them, hugging them warmly. While driving back home, Anita brought up the topic of Madhu’s wedding proposal. She told Madhu that she had found a good groom for her in Dubai through a friend. Madhu smiled and said, “I’m not thinking about marriage right now. Let me first establish my name properly in my channel.” But then she added, “Still, the proposal I received in a sealed cover… I never opened it. I opened it only now, before coming—and to my surprise, the groom is Goutam, the CEO of your channel!” Anita was stunned. She had never expected such a revelation. If the proposal worked out, she would be the happiest, because Goutam was known to be one of the most honest CEOs in the media world. Madhu’s visit had brought unexpected good news—something Anita had never anticipated. She silently thanked her stars and prayed that this proposal would click. K.Ragavan 11-12-25

Small Story 456.

Small Story 456. எதிர்பாராத நல்ல முன்மொழிவு அனிதா தனது magan பள்ளி வாசல் அருகே காத்திருந்தாள். சரியாக 12.30 மணிக்கு நிதீஷ் வெளியே வந்து தன் தாயை பார்த்தான். அவன் உற்சாகமாக கையை அசைத்து ஓடி வந்து அவளை அணைத்துக்கொண்டான். நிதீஷ் ஏழாம் வகுப்பில் படித்து வந்தான். அவன் Aunt மது துபாயிலிருந்து வருவதால், அவளை வரவேற்க அம்மாவுடன் விமான நிலையத்திற்கு செல்ல வேண்டும் என்ற ஆசை அவனுக்கு இருந்தது. மது — அனிதாவின் தங்கை — துபாயில் உள்ள முன்னணி செய்தி நிலையத்தில் சீனியர் கரஸ்பாண்டெண்ட் ஆக வேலை பார்த்தாள். நிதீஷ் அவளின் மனப்பிள்ளை. அனிதாவும் நிதீஷும் தங்களது காரில் விமான நிலையத்தை அடைந்தனர். சில நேரத்தில் விமானம் வந்தது. முப்பது நிமிடங்களில் மது தனது பயணப்பெட்டிகளுடன் வெளியே வந்தாள். அனிதாவையும் நிதீஷையும் காத்திருப்பதை காணும்போது வேகமாக நடந்து வந்து இருவரையும் அன்புடன் அணைத்தாள். வீடு திரும்பும் வழியில், அனிதா மதுவின் திருமண முன்மொழிவைப் பற்றிய விஷயத்தை எடுத்தாள். தன்னுடைய நண்பர் வழியாக துபாயில் ஒரு நல்ல வரன் கிடைத்திருப்பதாக அவள் சொன்னாள். மது சிரித்து, “நான் இப்போதைக்கு திருமணம் பற்றி யோசிக்கவில்லை. முதலில் நான் வேலை பார்க்கும் சேனலில் என் பெயரை நன்றாக நிலைநிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும்,” என்றாள். Anitha தொடர்ந்து, “எனக்கு சீல்ட் கவரில் ஒரு முன்மொழிவு வந்தது… அதை நான் ஒருபோதும் திறக்கவில்லை. இங்கு வருவதற்கு முன்பாகவே அதைத் திறந்தேன். என்ன அசச்சரியம் தெரியுமா? அந்த வரன்… un சேனலின் CEO கவுதம்!” என்றாள். அனிதா அதிர்ச்சியடைந்தாள். இப்படிப் பட்ட வெளிப்பாடு வரும் என்று அவள் நினைத்ததேயில்லை. இந்த முன்மொழிவு சரியாக அமைந்தால் தான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைவாள், ஏனெனில் கவுதம் ஊடக உலகில் மிக நேர்மையான CEOகளில் ஒருவராகக் கருதப்படுபவர். மதுவின் வருகை, அனிதா எதிர்பார்க்காத நல்ல செய்தியை கொண்டுவந்தது. இந்த முன்மொழிவு வெற்றியடைய வேண்டும் என மனதள்ளப் பற்று நன்றி கூறியும் அமைதியாக பிரார்த்தனையும் செய்தாள். கே. ராகவன் 11-12-25 ---

Small Story 455.T

Small Story 455 எல்ஏ பயணத்தில் ஏற்பட்ட எதிர்பாராத சந்திப்பு எட்வர்ட் பூங்காவில் தனது நண்பன் அன்டனியை காத்திருந்தார். லாஸ் ஏஞ்சல்ஸிலிருந்து விடுமுறைக்காக வந்திருந்த அன்டனி, முன்பு பிரபலமான வால்ட் டிஸ்னி ஸ்டூடியோவில் வேலை செய்தவர்; பின்னர் தனது சொந்த அனிமேஷன் ஸ்டூடியோவைத் தொடங்கியிருந்தார். ஒரு மாதத்திற்கு அமெரிக்காவுக்குப் பயணம் செய்ய தனது நீண்டநாள் நண்பன் எட்வர்டை அழைத்து செல்ல விரும்பினார். அன்டனி வந்தவுடன் எட்வர்டை அன்பாக வரவேற்றார். அறுபது வயதான எட்வர்ட் இன்னும் தகுதியாகவும், ஓய்வு பெற்ற ராணுவ அதிகாரியின் நம்பிக்கையுடனும் நடந்தார். அவரது ஒரே மகன் கடற்படையில் பணியாற்றி வந்தார். எட்வர்டின் மகனும், அன்டனியின் பெற்றோரும் பெங்களூரில் வசித்து வந்தனர். ஐம்பத்தைந்து வயதான அன்டனி திருமணம் செய்யவில்லை — அவர் ஒருகாலத்தில் காதலித்த பெண் அவரை விட்டு பிரிந்ததுடன், பின்னர் துரதிர்ஷ்டவசமாக உயிரிழந்தார். அதன் பின்னர் அவர் தன்னை முழுவதும் பணிக்கே அர்ப்பணித்து, அனிமேஷன் துறையில் நல்ல பெயர் பெற்றார்; தனது பழைய நண்பர்களுக்கு பல வாய்ப்புகளையும் அளித்தார். அருகிலிருந்த ஒரு உணவகத்தில் காபி குடித்த பிறகு, இருவரும் அந்த இரவுக்காக பிரிந்து, அதிகாலை 3 மணிக்கு விமான நிலையத்தில் மீண்டும் சந்திக்கத் திட்டமிட்டனர். அவர்கள் பயணிக்க வேண்டிய விமானம் அதிகாலை 5:30 மணிக்கு புறப்படவிருந்தது. அடுத்த நாள் அதிகாலையில், அவர்கள் செக்-இன் செய்து, லவுஞ்சில் காலை உணவு முடித்துவிட்டு, பிஸினஸ் கிளாஸ் இருக்கைகளில் அமர்ந்தனர். அன்டனி மற்றும் எட்வர்ட் தனித்தனியாக அமர வேண்டியிருந்தது. எட்வர்டின் அருகில் எலிசபெத் என்ற இளம் பெண் அமர்ந்திருந்தார். அவர் லாஸ் ஏஞ்சல்ஸில் தனது உறவினரைச் சந்திக்கப் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார். எட்வர்டும் தனது லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் மற்றும் அமெரிக்காவின் மற்ற பகுதிகளுக்கான பயணத்தைப் பற்றி கூறினார். ஒன்பது மணி நேர பயணத்தை முடித்து லண்டன் சென்ற பின், அமைதியான ஒரு தருணத்தில், எலிசபெத் தன்னுடைய கடந்த காலத்தைப் பற்றி பேசத் தொடங்கினார். அவரது பெற்றோர் பல வருடங்களுக்கு முன் ஒரு விபத்தில் உயிரிழந்துவிட்டார்கள். அவர் அவர்களின் புகைப்படத்தையும் எட்வர்டிற்கு காட்டினார். அப்போது அந்த புகைப்படத்தை அன்டனி பார்க்க நேர்ந்தது. புகைப்படத்தில் இருந்த பெண் மரியா — ஒருகாலத்தில் அவர் காதலித்த அதே பெண். அந்த நொடியில், எலிசபெத் அந்த மரியாவின் மகள் என்பதை அவர் உணர்ந்தார். எலிசபெத் மேலும் கூறியது, தன்னுடைய படிப்பை 'விசுவல் கம்யூனிகேஷன்' துறையில் முடித்துள்ளதாகவும், தற்போது வேலை தேடிக்கொண்டிருப்பதாகவும். காரணம் — விபத்துக்குப் பிறகு தன்னைத் தத்தெடுத்த தந்தை தற்போது புற்றுநோயால் போராடிக்கொண்டிருந்தார். இதைக் கேட்ட அன்டனி மனதிற்குள் ஒரு அமைதியான முடிவை எடுத்தார். தனது ஸ்டூடியோவில் அவருக்குப் பணியளிக்க வேண்டும் என்று. பின்னர் எட்வர்டிடம் மெதுவாக, “எனக்கு ஒருகாலத்தில் கிடைத்த அன்பையும் பாசத்தையும், இன்று கடவுள் மரியாவின் மகளின் மூலம் திருப்பிக் கொடுக்க ஒரு வாய்ப்பு தந்திருக்கிறார்,” என்று கூறினார். எட்வர்ட் ஆழமாக உணர்ச்சியடைந்தார். எல்ஏ பயணம், எதிர்பாராத விதமாக அன்டனிக்கு ஒரு புண்ணை ஆற்றும் தருணத்தையும், பழைய நினைவுகளை இணைக்கும் வாய்ப்பையும், புதிய தொடக்கத்தையும் கொண்டு வந்தது — இருவரும் நினைத்ததைவிட அதிக அர்த்தமுள்ளதாக. கே. ராகவன் 10-12-25

Small Story 455.

Small Story 455 An Unexpected Encounter on the Way to LA Edward was waiting for his friend Antony in the park. Antony had come home on holiday from Los Angeles, where he once worked at the famous Walt Disney Studios before starting his own animation studio. He wanted to take his longtime friend Edward on a one-month visit to the United States. Antony arrived and greeted Edward warmly. Edward, now sixty, was still fit and carried himself with the confidence of a retired army officer. His only son served in the Navy, and both his son and Antony’s parents were settled in Bengaluru. Antony, now fifty-five, had never married—his only love had failed long ago, and tragically, she had passed away. He devoted himself to his work instead and had built a good name in the animation field, offering opportunities to many of his old friends. After sharing coffee at a nearby restaurant, the two friends parted for the night, planning to meet again at the airport at 3 a.m. Their flight was scheduled to depart at 5:30 a.m. Early the next morning, they checked in, had breakfast in the lounge, and finally settled into their business-class seats. Antony and Edward were seated separately. Next to Edward sat a young woman who introduced herself as Elizabeth. She was travelling to Los Angeles to visit her relatives. Edward introduced himself and talked about his visit to LA and other parts of the U.S. After their nine-hour journey to London, during a moment of quiet relaxation, Elizabeth opened up about her past. Her parents had passed away long ago in an accident. She showed Edward a photograph of them. When Antony happened to see the photo, he was stunned. The woman in the picture was Maria—his old love. In that instant, he realized Elizabeth was Maria’s daughter. Elizabeth went on to explain that she had completed her studies in visual communication and was hoping to find a job in the field because her father, who had adopted her after the accident, was battling cancer. Hearing this, Antony made a quiet decision. He would offer her a place in his studio. Turning to Edward later, he said softly, “God has given me a chance to return the love and affection I once had for Maria—through her daughter.” Edward felt deeply moved. His trip to LA had unexpectedly brought a moment of healing, reconnection, and new beginnings for his friend Antony—far more meaningful than either had imagined. K.Ragavan 10-12-25

Small Story 454.

Small Story 454 Ups and Downs Are Not Permanent Two of his friends had finally reached their hometown after being stuck in different places due to the recent airline crisis. This made Govinda very happy. His wife Reshma was equally relieved that they had reached home safely. Just then, Reshma’s friend Manjula called. “Hey Reshma, how are you? Rajesh and I are coming to Bangalore tomorrow from Hubli by road. After seeing the recent flight cancellations, we decided it’s safer to travel by road. We’re coming straight to your home.” “Hey buddy, you have every right to come straight home,” Reshma replied warmly. Right after Manjula hung up, Reshma received another call—this time from Nandhini, who told her she had reached Madurai safely for darshan. She was happy that flights had resumed that day. Hearing all this, Govinda whispered, “Nothing is permanent—neither an air strike nor the ups and downs of life. Sorrow and happiness keep changing.” K.Ragavan 9-12-25

Small Story 453.T

Small Story 453 அழகான விதி — இண்டிகோ ஏர்லைன்ஸில் ஏற்பட்ட تلிவான அனுபவத்திற்குப் பிறகு, கிருஷ்ணனும் அவரது குடும்பமும் இறுதியாக திருவனந்தபுரம் சென்றடைந்தார்கள். கிருஷ்ணனின் 80-ஆவது பிறந்தநாளின் சிறப்பு சந்தர்ப்பத்தில், மகா அனந்தபத்மநாபஸ்வாமி கோவிலில் தரிசனம் செய்ய அவர்கள் வந்திருந்தனர். அவரது மனைவி பங்கஜம், மகன் ராஜேஷ், மேலும் ஜெர்மனியில் இருந்து பறந்து வந்த மகள் ராதிகா—அவருக்கு உடன் இருந்தனர். குழந்தைகள் அக்கறையுடன் ஏற்பாடு செய்திருந்த ஹோட்டலில் அவர்கள் தங்கினர். சில மணி நேரங்கள் ஓய்வு எடுத்த பிறகு குடும்பத்தினர் கோவிலுக்கு புறப்பட்டனர். கிருஷ்ணாவின் நெருங்கிய நண்பர், ஓய்வுபெற்ற வங்கி அதிகாரி, சிறப்பு தரிசன ஏற்பாடுகளை செய்திருந்தார். அவர்களின் விஜயம் உண்மையில் தெய்வீகமும் மறக்க முடியாததுமாக அமைந்தது. அடுத்த நாள் அவர்கள் கன்னியாகுமரிக்கு பயணம் செய்தனர். அங்கு மகான தத்துவஞானி நரேந்திரநாத் தத்தா—பொதுவாக ஸ்வாமி விவேகானந்தர் என்று அறியப்படும்—அவர்களின் நினைவு மண்டபத்தில் முழு நாளையும் கழித்தனர். அமைதியான சூழலும் ஆன்மீகமான பாவனையும் அவர்களை நிம்மதியால் நிரப்பின. அதற்கு அடுத்த நாளில், அவர்கள் மீண்டும் அதே ஏர்லைன்ஸில் பெங்களூருவிற்கு திரும்பினர்—முன்பு தாமதங்களாலும் நீண்ட நேர காத்திருப்பாலும் அவர்களுக்கு மனஅழுத்தம் அளித்த அதே நிறுவனம். ஆனால் இம்முறை பயணம் மென்மையாக நடந்தது. தங்களின் அழகான தரிசனமும் பாதுகாப்பான திரும்பும் பயணமும் விதியிலேயே எழுதப்பட்டதென்று கிருஷ்ணன் நன்றியுடன் உணர்ந்தார். வாழ்க்கை பல நேரங்களில் முதலில் தடைகளை கொடுத்தாலும், இறுதியில் அமைதியும் மகிழ்ச்சியும் நிச்சயமாக வரும்—அவை வர வேண்டிய நேரத்தில் துல்லியமாக வந்து சேரும். கே. ராகவன் 8-12-25

Small Story 453.

Small Story 453 Beautiful Destiny — After their bitter experience with Indigo Airlines Krishna and his family finally reached Trivandrum. They had come to have darshan at the great Ananthapadmanabhaswamy Temple on the auspicious occasion of Krishna’s 80th birthday. His wife Pankajam, son Rajesh, and daughter Radhika, who had flown all the way from Germany, were by his side. They checked into the hotel thoughtfully arranged by the children. After resting for a few hours, the family left for the temple. Krishna’s close friend, a retired bank officer, had arranged for a special darshan. Their visit turned out to be truly divine and memorable. The next day, they travelled to Kanyakumari, where they spent an entire day at the memorial of the great philosopher Narendranath Dutta, popularly known as Swami Vivekananda. The serene surroundings and spiritual atmosphere filled them with peace. On the following day, they boarded the same airline back to Bengaluru—the very airline that had caused them stress earlier due to delays and long hours at the airport. But this time, the journey was smooth. Krishna felt grateful, realizing that their beautiful darshan and safe return had been written in their destiny. Life often presents us with hurdles in the beginning, but eventually, peace and joy do arrive—exactly when they are destined to. K.Ragavan 8-12-25

Tribute .906

The demise of 86-year-old award-winning producer AVM Saravanan is a great loss to the film industry. Known for his simplicity, his judicious choice of subjects, and for bringing many talented actors into the limelight, his contributions are immeasurable. I happened to meet him once when I was in the UAE, at the popular Lamcy Plaza. I can still picture him clearly—dressed in his trademark white-and-white attire, humble, soft-spoken, and respectful to everyone around him. That brief encounter left a lasting impression on me. His passing is an irreparable loss to his family, and I pray that they are given the strength to withstand this difficult time. The film fraternity will never forget this legend. K. Ragavan

SmallStory 452.T

சிறுகதை 452 விமான நிலையத்தில் நெருக்கடி ரகேஷ் தனது அபார்ட்மெண்டில் இருந்தபோது, தனது அயல் வீட்டுக்காரரான கேஷவ், மற்றொரு அயல் வீட்டுக்காரர் விஷ்வாவுடன் தீவிரமாகப் பேசுவது கவனித்தார். சில நிமிடங்களில், இருவரும் அவரின் வீட்டிற்குள் வந்தார்கள். “காலை வணக்கம் ரகேஷ். இந்த நேரத்தில் தொந்தரவு செய்ததற்கு மன்னிக்கவும்,” என்றார் விஷ்வா கவலையுடன். “என் இரு உறவினர்கள்—இருவரும் மூத்த குடிமக்கள்—இன்று மும்பை விமான நிலையத்தில் சிக்கியுள்ளனர். இன்டிகோ விமானங்கள் எதிர்பாராத காரணத்தால் திடீரென ரத்துச் செய்யப்பட்டுள்ளன. அவர்கள் இருவரும் எழுபதுக்கு மேற்பட்ட வயதினர், கவலையுடன் இருக்கிறார்கள், மேலும் விமானங்கள் எப்போது மீண்டும் இயக்கப்படும் என்ற விவரத்தை ஏர்லைன் சரியாக அறிவிக்கவில்லை. அவர்கள்தான் மட்டும் இல்லை; ஆயிரக்கணக்கான பயணிகள் விமான நிலையத்தில் உதவியின்றி காத்திருக்கிறார்கள்.” அவர் தொடர்ந்து, “நீங்கள் ஒரு முன்னணி பத்திரிகையின் தலைமை செய்தியாளர். தயவுசெய்து இந்த பிரச்சினையை விமானப் போக்குவரத்து அமைச்சகத்தின் கவனத்திற்கு கொண்டு சென்று தீர்வுக்காக உதவுங்கள்.” “நிச்சயமாக,” என்று ரகேஷ் உறுதியளித்தார். “நான் ஏற்கனவே விமானப் போக்குவரத்து அமைச்சகத்திடம் மனு கொடுத்துள்ளேன், மேலும் பல மாத இதழ்களுக்கும் செய்தியை அனுப்பியுள்ளேன். இந்த விஷயம் நல்ல முறையில் தீர்க்கப்படும் என்று உண்மையிலேயே நம்புகிறேன்.” இதை கேட்ட விஷ்வாவும் மற்ற அயல் வீட்டுக்காரரும் நிம்மதியடைந்து, ரகேஷ் விஷயத்தை மிகுந்த பொறுப்புடன் எடுத்துக்கொண்டதை உணர்ந்து அமைதியாக வெளியேறினர். கே. ராகவன் 7-12-25

SmallStory 452.

Small Story 452. Crisis at the Airport Rakesh was in his apartment when he noticed his neighbour Keshav speaking seriously with another neighbour, Vishwa. Moments later, both of them entered his home. “Good morning, Rakesh. Sorry to disturb you at this hour,” said Vishwa with a worried expression. “Two of my relatives—both senior citizens—are stuck at the Mumbai airport today. Indigo flights have been suddenly cancelled due to an unexpected development. They’re both over 70, anxious, and there’s been no proper announcement from the airline about when the flights will resume. It’s not just them; thousands of passengers are waiting helplessly at the airport.” He continued, “You’re the Chief Correspondent of a leading journal. Please bring this issue to the attention of the Aviation Ministry and help get it resolved.” “Certainly,” Rakesh assured him. “I’ve already appealed to the Aviation Ministry and reached out to several magazines. I truly hope this matter is settled amicably.” Hearing this, Vishwa and the other neighbour felt relieved and left peacefully, confident that Rakesh had taken the issue seriously. K.Ragavan 7-12-25

Small Story 451.T

சிறுகதை 451 நொறுக்குத் தீனி சந்திப்பு ஸ்வாமி தனது அபார்ட்மென்ட்டிலிருந்து வெளியே வந்தபோது, வழியில் நண்பன் கிருஷ்ணாவை சந்தித்தார். “ஹேய், எப்படி இருக்கிறாய்?” என்று கிருஷ்ணா தலை அசைத்துப் பேசினார். “இன்று அருகிலுள்ள மாநிலத்தில் உருவான புயலின் தாக்கத்தால் கனமழை பெய்யும் என்று கணிப்பு வந்திருக்கிறது. நீ எங்காவது வெளியே போகிறாயானால், சீக்கிரம் திரும்பிவிடு. நம்ம நண்பர்கள் குழுவிலிருந்து நான் இப்போதுதான் வந்து இருக்கேன்; அவர்கள் எல்லாரும் வீட்டுக்குப் போனுவிடு என்று சொன்னார்கள்,” என்றார் கிருஷ்ணா. “நன்றி நண்பா,” என்றார் ஸ்வாமி. “நாளைக்கு என் பெண் குழந்தை தவணகேரியிலிருந்து வருகிறாள். ராமாஸ் கடையில் இருந்து கொஞ்சம் நொறுக்குத் தீனி வாங்கி உடனே திரும்பிவிடுகிறேன்.” அதைச் சொல்லிச்சென்ற ஸ்வாமி தன் வழியைக் கொண்டார். அப்போது ஸ்வாமிக்கு மகள் ஷ்ரேயாவிடமிருந்து ஒரு அழைப்பு வந்தது. “ஹலோ அப்பா, இன்னொரு விஷயம் ஞாபகம் வந்தது — நாளை அஷ்வினின் பள்ளிக் கூட்டம் இருக்கிறது. அதனால் என் வருகையை நான் ஒத்திவைத்தேன். எப்போது வருவேன் என்று பிறகு சொல்கிறேன்,” என்று கூறி அவள் அழைப்பை நிறுத்தினாள். கிருஷ்ணா கூறியதுபோலவே ஏற்கெனவே கனமழை கொட்டத் தொடங்கியதால், ஸ்வாமி மனதில் நிம்மதி அடைந்தார். பெரும்போதும் கணிப்புகள் உண்மையாகத்தான் இருக்கும் — செய்திகள் மற்றும் வானிலைத் துறை தகவல்களிலும். கே. ராகவன் 06–12–2025

Small Story 451.

Small Story 451 The Snack Encounter Swamy came out of his apartment and, on the way, met his friend Krishna. “Hey, how are you?” Krishna nodded. “There is a prediction of heavy rain today because of the neighbouring state’s cyclone effect. If you are going anywhere nearby, come back quickly. I just returned from our friends’ group, and everyone advised me to go home,” he added. “Thank you, buddy,” said Swamy. “Tomorrow my daughter is coming from Davangere. I want to buy some snacks from Ramas and will come back soon.” After that, Swamy left. Suddenly, Swamy got a call from Shreya. “Hey Dad, I just remembered—tomorrow is Ashwin’s school meeting. So I’ve postponed my visit. I’ll inform you later about my arrival,” she said and hung up. Swamy felt relieved because the rain had already started pouring heavily, just as Krishna had warned. Most of the time, predictions are true—both on the news channels and from the Meteorological Department. K. Ragavan 6-12-25

Ongoing crisis.

The recent incident involving the non-departure of multiple IndiGo flights, which left thousands of passengers stranded across airports in India, was not only unfortunate but also painful to witness. Watching families—especially those traveling with young children—struggle in such situations is truly distressing. While air travel is generally preferred for its convenience and time-saving benefits, incidents like these severely erode passenger confidence. The aviation industry must ensure greater flexibility in crew scheduling and address any operational issues promptly so that such disruptions do not escalate. I am personally concerned about my upcoming travel to Trivandrum on Monday, especially if the current chaos continues. A swift and permanent solution must be implemented to restore order and reassure passengers that their flights will operate on time. The question on everyone’s mind is: Will this issue persist, or can travelers expect stability soon? K.Ragavan

Small Story 450.T

மாயக் குறியீடு 9 0450 – சிறுகதை 450 பிரசாத் தொலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, அவரது மனைவி நந்திதா ஒரு கோப்பை தேனை கொண்டு வந்தாள். உரையாடலை முடித்த பிறகு, அவர் தொலைபேசியை பக்கத்தில் வைத்தார். நந்திதா மெதுவாக, “ யார் பேசினார்கள், அன்பே?” என்று கேட்டாள். பிரசாத் பதிலளித்தார்: “என் வங்கி அதிகாரி. எனக்கு புதிய கிரெடிட் கார்டை இன்று மாலையே வந்து கொடுத்துச் செல்கிறார். நான் அவர்களின் பழைய வாடிக்கையாளர்களில் ஒருவராக இருப்பதால், இருபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக கார்டை பயன்படுத்தி வருவதால், அதை நேரில் கொடுக்க விரும்புகிறாராம்.” “அப்படியானால் சிறிது நொறுக்குத் தீனி தயார் செய்வோம்,” என்றாள் நந்திதா. “சரி, அன்பே,” என பிரசாத் தலையசைத்தார். சில நிமிடங்களில், அவர்கள் மகள் ஆஷா நெதர்லாந்திலிருந்து அழைத்தாள். “ஹாய் டாட், நீங்க மற்றும் அம்மா எப்படி இருக்கீங்க?” “நாங்கள் நலமாக இருக்கிறோம்,” என்றார் பிரசாத். “ஆஷா, நான் பத்து நிமிடங்களாக உன்னை அழைக்க முயன்றேன். உன் போன் ‘பிஸி’யாக இருந்தது.” பிரசாத், கிரெடிட் கார்டு விநியோகம் குறித்து விளக்கினார். அதை கேட்டு ஆஷா மகிழ்ச்சியடைந்தாள். “டாட், உங்களுக்கு கார்டை நேரில் கொடுக்க வருவது பெரிய விஷயம். நீங்கள் பல ஆண்டுகளாக ஒழுங்காக பயன்படுத்தி, புத்திசாலித்தனமாக பயணம் செய்து, பில்ல்களை எப்போதும் பதினைந்து நாட்கள் முன்கூட்டியே கட்டிவருவதால்தான். உங்கள் ஒழுக்கத்தை நான் ஆண்டுகளாக கவனித்து வருகிறேன்,” என்றாள். அதன் பிறகு அவள் சேர்த்தாள்: “இந்த முறை நீங்கள் புதிய பின் நம்பரை தேர்வு செய்யும்போது, எனக்கு ஒரு யோசனை இருக்கு.” “சொல்லு மகளே. நான் எப்போதும் உன் ஆலோசனையை கேட்கிறேன்,” என்றார் பிரசாத். ஆஷா கூறினாள்: “நீங்க 0450 என்ற நான்கு இலக்க பினைப் பயன்படுத்துங்க.” அந்த எண் அவரின் விருப்பமான 9-இனை குறிப்பதோடு, அவரது பிறந்தநாளையும் நினைவுபடுத்தியதால், பிரசாத் ஆச்சரியப்பட்டார். அவர் மகளுக்கு நன்றி கூறி, போனை நந்திதாவிடம் கொடுத்தார். அந்த மாலை, வங்கி அதிகாரி கெம்பண்ணாவை அன்புடன் வரவேற்று, தேனும் நொறுக்குத் தீனியும் வழங்கினார். அவர் சென்ற பின், பிரசாத் தனது நேசமான மகள் பரிந்துரைத்த புதிய பின் நம்பரை மாற்றிக் கொண்டார்—அது அவரது பிறந்தநாளோடும் பொருந்தியது. அது இன்னும் நான்கு நாட்களில் வரவிருந்தது. நந்திதாவும், தங்கள் ஒரே மகள் ஆஷா தேர்ந்தெடுத்த அந்த குறியீட்டை மகிழ்ச்சியுடன் ஒப்புக்கொண்டாள். K.Ragavan 5-12-25

Small Story 450.

Small Story 450 Magic Code 9 0450 – While Prasad was talking on the phone, his wife Nandhita brought him a cup of tea. After finishing the call, he placed the phone beside him. Softly, Nandhita asked, “Who was it, dear?” Prasad replied, “My bank officer. He’s coming this evening to deliver my new credit card. Since I’ve been one of their old customers and have been using the card for more than twenty years, he wants to hand it over personally.” “In that case, let me prepare some snacks,” said Nandhita. “Alright, dear,” Prasad nodded. A few minutes later, their daughter Asha called from the Netherlands. “Hi Dad, how are you and Mom?” “We are fine,” said Prasad. “Asha, I tried calling you for the past ten minutes. Your phone was busy.” Prasad explained about the credit card delivery. Hearing it, Asha was delighted. “Dad, it’s a big deal for them to come in person. It’s because you’ve used the card responsibly for so many years, travelled wisely, and always paid your bills fifteen days in advance. I’ve noticed your discipline all these years,” she said. Then she added, “This time, when you choose your new PIN number, I have a suggestion.” “Tell me, dear. I always listen to your advice,” said Prasad. Asha said, “Use the four-digit PIN 0450.” The number surprised Prasad because it not only included his favourite ‘9’ but also reminded him of his birthday. He thanked his daughter and handed the phone to Nandhita. That evening, they warmly welcomed the bank officer, Kempanna, and served him tea and snacks. After he left, Prasad changed his PIN to the number his beloved daughter suggested—one that matched his birthday, which was just four days away. Nandhita too happily approved of the code chosen by their only daughter, Asha. K. Ragavan 5-12-25

Small Story 449.

சிறுகதை 449 ஒளிவிழா மரபு காலை நடைப்பயணத்திற்கு கிளம்பவிருந்த ஹரிஷிடம், அவரது மனைவி பத்மஜா மெதுவாகச் சொன்னாள்: “அண்ணாச்சி வீட்டுக்கும், உன் தங்கை சுமாவுக்கும் இன்று கார்த்திகைத் திருநாளுக்காக பணம் அனுப்ப மறந்துவிடாதே. நீ பல வருடங்களாக இதைப் பின்பற்றுகிறாய்.” ஹரிஷ் சிரித்தான். “மறக்க மாட்டேன். சுமா என் ஒரே தங்கை. இந்த நாளில் அவளுக்குச் சொக்கத்தை அனுப்ப வேண்டும் என்பது என் அம்மாவின் விருப்பம்.” ஹரிஷ் போன பிறகு, பத்மஜா அமெரிக்காவில் இருக்கும் மகள் சுஜாதாவிற்கு அழைத்தாள். “ஹே சுஜாதா, எப்படி இருக்கிறாய்? Nathanarukkuபணம் அனுப்ப மறந்துவிடாதே. பிரசாந்தை நினைவூட்டு.” “மறக்க மாட்டேன், மம்மி. நான் கல்யாணம் ஆன நாள்முதல் ஒவ்வொரு ஆண்டும் பிரசாந்தை நினைவூட்டுவேன்; அவன் எப்போதும் அனுப்புவான்,” என்று சுஜாதா பதிலளித்தாள். சுஜாதா தானும் தன் கணவரை நினைவூட்டும் பழக்கத்தைத் தொடர்ந்து செய்வதை நினைத்துப் பத்மஜாவுக்கு மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது—அதேபோல், ஹரிஷ் தன் தங்கை சுமாவிற்கு ஒவ்வொரு ஆண்டும் அனுப்பிச் செய்வதைப் போல. நடை முடித்த பிறகு, ஹரிஷ் தனது நண்பர் சுரேஷைச் சந்திக்கச் சென்றான். மாலைக்குள், வீடு முழுவதும் விளக்குகளின் பிரகாசத்தால் ஒளிர்ந்தது. இப்படிப்பட்ட மரபுகள்தான் நம் கலாச்சாரத்தின் உண்மையான செல்வங்கள்—பல தசாப்தங்களாக அன்போடு பேணப்பட்டு வரும் பாரம்பரியங்கள். K.Ragavan 4-12-25

Small Story 449.

Small Story 449 The Lighting Tradition Harish was about to start for his morning walk when his wife Padmaja whispered, “Dear, don’t forget to send money to my sister-in-law and to your sister Suma for today’s Karthikai festival. You’ve been doing it for decades.” Harish smiled. “I won’t forget. Suma is my only sister, and it was my mother’s wish that I send her an amount every year on this occasion.” After Harish left, Padmaja called her daughter in the US. “Hey Sujatha, how are you? Don’t forget to send money to your sister-in-law. Ask your husband Prasanth to send it.” “I won’t forget, Mummy. Ever since I got married, I remind Prasanth every year, and he always sends it,” Sujatha replied. Padmaja felt happy that Sujatha was following in her footsteps, as her Hubby Harish sent to Suma After finishing his walk, Harish went to see his friend Suresh. By evening, the house was full of lamps and brightness. Traditions like these are the true treasures of our culture, lovingly maintained for decades. K.Ragavan 4-12-25

Small Story 448.

Small Story 448 Modern Minds, TraditionalRoots Kamath returned from Mangalore to his residence in Bangalore after attending his relative’s wedding in Udupi. He opened the box filled with Udupi sweets and famous snacks for his wife, Shanthala, who couldn’t attend the ceremony because she had to be present at her own relative’s wedding in Bangalore. Their son, Naveen, greeted him: “Hey Dad, how was the wedding?” “Fine, Naveen. Everyone asked about you—and about your marriage,” Kamath whispered teasingly. “Dad, there’s something I haven’t told you all these days,” Naveen said seriously. “I’m in love with a South Indian girl from Rajapalayam.” “My God… Rajapalayam—the place famous for dogs!” Kamath laughed. “Dad, I’m talking seriously and you’re joking. The place may be known for many things, but my girl is native to that region and now settled in Bengaluru. She works in our Advertisement Department. I see her every day from my Editorial Department. We got to know each other, liked each other, and I found she shares my nature and values.” He took out his phone. “Here is her photo—Archana.” Naveen showed the picture and Kamath was instantly impressed. “Her original native place is Udupi,” Naveen added, making Kamath even happier. Shanthala nodded with approval. “The girl is very pretty,” she said. “Her parents are coming to meet us this evening.” Kamath believed in straightforwardness and honesty, and he had raised Naveen to be the same. He admired his son’s frankness and clear decision. Shanthala, though traditional, had a forward-thinking mind: “If parents and children understand each other and respect values, there is no room for misunderstanding.” That evening, Archana’s parents visited, and the families happily fixed the wedding date. Kamath’s family stood as a perfect example of modern thinking blended beautifully with traditional values. K.Ragavan 3-12-25

Small Story 447.T

சிறுகதை 447 நினைவில் நிற்கும் ஜட்கா பயணம் ஜேம்ஸ் கோடைக்கானல் ரோடு ரயில் நிலையத்தில் இறங்கினார். வெளியே, அவரது நண்பரின் கார் காத்துக்கொண்டிருந்தது. 55 வயதான ஜேம்ஸ் இன்னமும் இளமையுடன் காட்சியளித்தார்;50வயதான அவரது மனைவி சோஃபியாவும் அதே அளவு நயமுடன் நடந்துகொண்டாள். டிரைவர் அவர்களை அன்புடன் வரவேற்றான். அருகிலுள்ள உணவகத்தில் எளிய காலை உணவு உண்ட பிறகு, கார் பெரியகுளம் நோக்கிப் பயணம் தொடங்கியது. ஜேம்ஸ் பெரியகுளம் அருகிலுள்ள ஒரு சிறிய கிராமமான வடுகப்பட்டியில் வளர்ந்தவர். சாதாரண குடும்பத்தைச் சேர்ந்த அவர், சிறுவயதில் தாயை இழந்ததால், தந்தை பிரெட்ரிக் ஒருவராலேயே வளர்க்கப்பட்டார். பிரெட்ரிக்கின் நெருங்கிய நண்பர் மரியாதைக்குரிய பள்ளி ஆசிரியரான முத்தையா முத்தையா தனது மனைவியை நாற்பத்தைந்து வயதில் இழந்தார்; ஒரே மகள் அம்பிகா படிப்பை முடித்து ஆஸ்திரேலியாவுக்குத் திருமணம் செய்து சென்றுவிட்டாள். பிரெட்ரிக் தபால் நிலையப் பணியில் இருந்து, முத்தையா பள்ளிப் பணியில் இருந்து ஓய்வு பெற்றபின், இருவரும் தங்கள் மனதிற்கினிய கிராமத்தில் அமைதியாக வாழத் தேர்ந்தெடுத்தனர். இளைய ஜேம்ஸின் படிப்புக்கு துணை நின்றவர் முத்தையா உயர்ந்தக் கொள்கைகள் கொண்ட அவர், சாதி–பின்னணி பாராமல் தகுதியான ஒவ்வொரு மாணவரையும் உதவி செய்தார். பிரெட்ரிக் மற்றும் முத்தையா ஆகியோரின் நட்பு, உண்மையான மரியாதையும் அறிவும் உணர்ச்சியும் கலந்த அகன்ற பந்தத்தின் சிறந்த உதாரணமாக இருந்தது. அவர்களின் வழிகாட்டலும் தனது முயற்சியாலும், ஜேம்ஸ் ஒரு மருத்துவரானார். பின்னர் மேற்படிப்புக்காக அமெரிக்கா சென்று அங்கேயே குடியேறினார். சோஃபியாவை திருமணம் செய்ததும் அதே இடத்தில் தங்கினார். சுவாரசியமான விஷயம் என்னவெனில் — அமெரிக்கரான சோஃபியா இந்திய கலாச்சாரத்தை மனமுவந்து நேசித்தாள். இந்திய மரபுகளையும் பழக்கங்களையும் மிகுந்த உண்மையுடன் பின்பற்றியது ஜேம்ஸை மிகுந்த மகிழ்ச்சியடையச் செய்தது. கார் பழக்கமான சாலைகளில் சென்று கொண்டிருக்கையில், ஜேம்ஸ் சோஃபியாவிடம், “நான் பள்ளிக் காலத்தில் இருந்தபோது, சில நேரங்களில் அப்பா என்னை ‘ஜட்கா’-வில் அனுப்புவார் — அதுதான் நம் பழைய குதிரை வண்டி,” என்றார். சோஃபியா சிரித்தாள். “ஆமாம், குதிரையுடன் சிறிய பெட்டி வண்டி மாதிரி இருக்கும் அந்த வண்டியா? நீ எத்தனையோ முறை சொன்னிருக்கே!” அவர்கள் கிராமத்தை வந்தடைந்தபோது பிரெட்ரிக்கும் முத்தையா அவர்களை பேரன்புடன் வரவேற்றனர். தனது மாணவன் இன்று உயர்ந்த நிலையை அடைந்ததைக் கண்ட முத்தையா பெருமையடைந்தார். மேலும், தன் முதுமை அடைந்த தந்தையை ஜேம்ஸ் மிகுந்த அக்கறையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது அவரை இன்னும் மகிழ்ச்சிப்படுத்தியது. ஜேம்ஸின் மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தபோதும் பிரெட்ரிக் அமெரிக்கா செல்ல மறுத்துவந்தார். தனது நினைவுகள், வேர்கள், அன்பிற்கினிய நண்பர்—இவை இருக்கும் கிராமத்திலேயே வாழ்க்கை முடியும் வரை இருக்க விரும்பினார். சோஃபியா அந்த கிராமத்தின் அன்பையும், மக்களின் எளிமையையும், பல ஆண்டுகளாக உருவாகிக் கொண்டிருந்த அக்கம்பக்கம் உற்ற உறவுகளையும் ஆழமாக உணர்ந்தாள். அவர்களின் மரியாதையும் பாசமும் அவள் மனதை நெகிழச் செய்தது. சில அமைதியான வாரங்களை அங்கே கழித்த பிறகு, ஜேம்ஸும் சோஃபியாவும் பெரியகுளம், வடுகப்பட்டி—அவற்றின் பொற்கனவுகளைப் போல உள்ள நினைவுகளையும்—ஒருகாலத்தில் இளம் ஜேம்ஸை இந்தத் தெருக்களில் கொண்டு சென்ற மறக்க முடியாத ஜட்காவின் இனிய நினைவையும் ஏந்திக் கொண்டு திரும்பிச்சென்றனர். – கே. ராகவன் 2–12–25 -

Small Story 447.

Small Story 447 Memorable Judga Journey – James got down at the Kodaikanal Road railway station. His friend’s car was waiting outside. At fifty-five, James looked remarkably smart, and his wife, Sophia, at fifty, carried herself with equal grace. The driver greeted them warmly. After a simple breakfast at a nearby café, the car began its journey toward Periyakulam. James had been brought up in Vadugapatti, a small village near Periyakulam. He came from an ordinary family and was raised solely by his father, Fredrick, after losing his mother at an early age. Fredrick’s closest friend was Muthiah, a respected schoolteacher. Muthiah had lost his wife when she was just forty-five, and his only daughter, Ambika, after completing her studies, had married and moved to Australia. Both Fredrick and Muthiah, after retiring—one from the post office and the other from the school—had chosen to settle peacefully in their beloved village. It was Muthiah who had supported young James in his studies. A man of principles, he helped every deserving student without looking at caste or background. The friendship between Fredrick and Muthiah was an example of genuine respect, knowledge, and emotional strength. With hard work and their guidance, James became a doctor. He later went to the United States for specialization and eventually settled there after marrying Sophia. The amusing part was that Sophia, though American, loved Indian culture deeply. She followed Indian customs and traditions with such sincerity that it made James profoundly happy. As the car moved along the familiar roads, James told Sophia, “When I was in school, sometimes my father sent me by judga—you know, the small horse cart we used back then.” Sophia smiled. “Yes, the one with the horse and a tiny compartment? I’ve heard you talk about it so many times!” When they reached the village, Fredrick and Uncle Muthiah welcomed them with overflowing affection. Muthiah was proud to see his student in such a successful position and, more importantly, taking good care of his ageing father. Despite James’ repeated requests, Fredrick had always refused to move to the United States. He wished to stay in his village—near his memories, his roots, and his dearest friend—till his last breath. Sophia soaked in the warmth of the village, the simplicity of the people, and the deep bonds that had been nurtured over decades. Their respect and affection touched her heart. After spending a few peaceful weeks, James and Sophia finally departed, carrying with them golden memories of Periyakulam, Vadugapatti—and the unforgettable charm of the judga that had once carried a young James through these very lanes. K.Ragavan 2-12-25