Small Story 433.T

Small Story 433 அனீஷின் கதை தொடர்ச்சி கார் நின்ற சத்தம் வெளியே கேட்கும் போது, அம்புஜம் விரைவாக முன் கதவினை நோக்கி சென்றாள். கதவைத் திறந்ததும், அவளது அழகான மகன் அனீஷ் அங்கே நின்றிருந்தான். ஒரு கணத்தில், அவள் ஓடி வந்து அவனை இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டாள். “முழு இரண்டு ஆண்டுகளாக நான் உன்னைப் பிரிந்திருந்தேன், அனீஷ்! பார்க்கிறாயா… நீ எவ்வளவு உயரமாகவும் இன்னும் அழகாகவும் வளர்ந்திருக்கிறாய்.” “பயணம் எப்படி இருந்தது?” “நன்றாகத்தான், அம்மா. நானும் உங்களை மிஸ் செய்தேன்,” என்று அனீஷ் மெதுவாகச் சிரித்தான். “ஆனால் அங்குள்ள வாழ்க்கை எனக்கு ரொம்பப் பிடித்திருந்தது… நீங்கள் கூறிய ஆலோசனையால் Event Management எடுத்ததற்கும் நன்றி.” “சரி, சரி… இப்போ போய் கொஞ்சம் ஃப்ரெஷ் ஆகிக்கோ. ஏற்கனவே 7 மணி ஆயிடுச்சு. அப்புறம் வந்து சாப்பிடலாம். இன்றைக்கு puri பொட்டேட்டோ, மைசூர் பாக், கேசரி எல்லாம் செய்திருக்கேன். அதோடு தயிர் சாதமும் இருக்கே.” அனீஷ் புன்னகைத்தான். இரண்டு ஆண்டுகள் தூரத்தில் இருந்தபோதிலும், தாயின் அன்பு, பாசம் எப்படிச் சற்றும் குறையாமல் இருந்ததென்று அவன் எப்போதும் ஆச்சரியப்பட்டான். ஆச்சரியமாக, அனீஷ் திடீரெனச் சொன்னான்: “ஓ! உங்களுக்கு சரியாக வாழ்த்து சொல்லவே மறந்துட்டேன்… கடந்த ஆண்டு தென்காசியில் Post Master ஆகப் பதவி உயர்வு கிடைத்ததுக்கு!” அம்புஜம் சிரித்தாள். “ஆமாம் அனீஷ்… முதலில் பாளையங்கோட்டையில் போஸ்ட் ஆனேன், அதிலிருந்து தென்காசிக்கு டிரான்ஸ்ஃபர், இப்போ நம்ம ஊரிலேயே permanent posting.” “ஆம் அனீஷ்… கடவுள் உண்மையிலேயே பெரியவர்,” என்று அம்புஜம் நிம்மதியுடனும் பெருமையுடனும் சொன்னாள். பத்து நிமிடங்களில் ஃப்ரெஷ் ஆகி, அனீஷ் ஹாலுக்கு வந்தான். அவன் சூட் கேஸ் திறந்து, தன் தாய்க்கு அழகான ஒரு தங்கச் சங்கிலியும் புதிய சாம்சங் போனும் கொடுத்தான். அம்புஜத்தின் கண்களில் மகிழ்ச்சிக் கண்ணீர் வழிந்தது. இருவரும் பழைய நினைவுகளைப் பகிர்ந்து நீண்ட நேரம் பேசிக் கொண்டனர். இறுதியில், தாய் சொன்னபடி, பயண சோர்வுடன் இருந்த அனீஷ் படுக்கைக்கு சென்றான்—வீட்டின் சுகமும் தாயின் பாசமும் மனதை நன்கு நிம்மதியடையச் செய்திருந்தது. தொடரும்… கே. ராகவன் 18-11-25