Small Story 472.T

சிறுகதை 472 நாட்குறிப்பு – பின்னணி 2015 ஆம் ஆண்டிலிருந்து ஒவ்வொரு ஆண்டும் ராமநாத் அவர்களுக்கு, அவரது முன்னாள் மாணவர் குமார், ஒரு நாட்குறிப்பை அனுப்பி வருகிறார். உயர்கல்விக்காக அமெரிக்கா சென்ற குமார், அங்கே நிரந்தரமாக குடியேறிய பிறகும், தனது ஆசிரியருக்கு ஆழ்ந்த மரியாதையின் அடையாளமாக இந்த வழக்கத்தை தொடர்ந்து கடைபிடித்து வருகிறார். ராமநாத் அவர்கள் நான்கு அரை தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக வரலாறு பாடம் கற்பித்ததோடு, நாட்குறிப்பு எழுதும் பழக்கத்தையும் மாணவர்களுக்கு ஊக்குவித்து வந்தார். அவரது மிகச் சிறந்த மாணவர்களில் ஒருவரான குமார், அந்த தாக்கத்தை ஒருபோதும் மறக்கவில்லை. தினசரி நிகழ்வுகளை எழுதுவது ராமநாத் அவர்களின் மிகவும் பிடித்த பழக்கமாக இருந்தது. அந்த காலை, கூரியர் மூலம் குமார் அனுப்பிய இன்னொரு அழகான நாட்குறிப்பு வந்தது. அதை பார்த்த அவரது மனைவி பிரமிலா சிரித்தபடி, “குமார் உங்களுக்கு நாட்குறிப்பு அனுப்பும் பழக்கத்தை உண்மையிலேயே கைவிடவில்லை. பதினொன்று ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டதே—எவ்வளவு அற்புதம்!” என்றார். அதற்கு ராமநாத் மென்மையாக, “அவன் புத்திசாலி மாணவன் மட்டுமல்ல, பெற்றோருக்கு அர்ப்பணிப்புள்ள மகனும். அவனை வளர்ப்பதற்காக அவன் பெற்றோர் மிகவும் கஷ்டப்பட்டார்கள்,” என்றார். குமாரின் தந்தை ஒரு மருத்துவரின் கிளினிக்கில் உதவியாளராக வேலை செய்ததும், தாய் ஒரு சிறிய மெஸ்ஸில் சமையல் செய்ததும் அவருக்கு நினைவிற்கு வந்தது. பல துன்பங்களுக்கிடையிலும், தங்கள் மகன் சமுதாயத்தில் நல்ல நிலை பெற வேண்டும் என்பதே அவர்களின் நியூ ஜெர்சியில் உள்ள முன்னணி மருந்து தயாரிப்பு நிறுவனத்தில் ஆராய்ச்சி பகுப்பாய்வாளராக (Research Analyst) பணியாற்றுகிறார். குமாரின் போராட்டத்திலிருந்து வெற்றிவரை கொண்ட பயணத்தை நினைத்துப் பார்த்த ராமநாத், தனது மாணவன் இன்று மதிப்பும் அங்கீகாரமும் பெற்றவராக இருப்பதை எண்ணி பெருமை கொண்டார். “மாணவர் சமுதாயத்துக்கே ஒரு எடுத்துக்காட்டாக விளங்கும் மாணவனை நீங்கள் உருவாக்கியிருக்கிறீர்கள்,” என்று பிரமிலா அன்புடன் கூறினார். “குமாரைப் பற்றி எனக்கு மிகுந்த பெருமை,” என்று ராமநாத் தலைஅசைத்தார்; பிரமிலாவும் அதனை ஏற்றுக்கொண்டார். K.Ragavan 27-12-25

Letter.

The National UAE Our readers have their say on the stories of the week December 26, 2025 Hope for a brighter new year The year 2025 has almost passed by without providing much positivity to the world. Earthquakes and other natural calamities were more visible. Political instability in several regions, particularly in the Middle East, led to increased chaos and uncertainty. But the UAE, where I once lived and worked, continues to grow across all sectors. AI is set to dominate its future development and innovation landscape. Despite unpleasant events, particularly the war in Gaza, the coming year could bring hope. The world needs peace, happiness and solidarity. To fight terrorism and hatred, the international community must stand united. Only through collective effort can we expect a brighter and more harmonious 2026. I wish all the readers of The National a happy, healthy and prosperous New Year. K.Ragavan, Bengaluru India

Small Story 471.

Amazing Academy of OO1 Ranjitha was discussing the New Year plans with her boss, OO1. Suddenly, her mobile phone rang. She took the call and stepped out of the room, as the discussion with the Chief had just concluded. “Hello, this is Sophia,” the voice said. “I arrived in Mumbai yesterday to attend my colleague’s son’s wedding. I wanted to see you and your academy. First of all, accept my Christmas wishes to you and your family. You can come to Mysore and meet our Chief. Please stay in touch with me.” After the call, Ranjitha went to the Chief’s cabin. “Sir,” she said, “my friend Sophia, an FBI officer from Philadelphia, has come to India to attend a wedding in Mumbai. She would like to visit you and our academy tomorrow.” OO1 smiled. “She is most welcome to the Amazing Academy.” Ranjitha felt happy and thanked the boss. She immediately sent a message to Sophia. The next day, Sophia arrived at Bengaluru airport from Mumbai. She was received by OO1 Academy security officer Lal, who drove her to the famous OO1 Academy in Mysore. After a journey of two and a half hours, they reached the academy. Sophia was warmly greeted by her friend Ranjitha, and they hugged each other. Ranjitha shared a strong friendship and deep respect with Sophia, as Sophia had guided and helped her during Ranjitha’s visit to Philadelphia. After tea and snacks, Ranjitha took Sophia to OO1’s cabin and introduced her. Seeing OO1, the globally acknowledged investigation officer, Sophia felt thrilled. He was a simple, soft-spoken 58-year-old man with a warm smile and an excellent international reputation for his work. After an hour of general discussion, Ranjitha showed Sophia around the campus and introduced her to Director Paul. They had a brief discussion as well. At 1:30 PM, Sophia and Ranjitha reached the large dining hall, where OO1 and Paul were waiting. After a delicious lunch with desserts, Sophia thanked the Chief for the wonderful hospitality. Later, Ranjitha took Sophia to her home and introduced her to her mother, Vrindha. Sophia spent half an hour with the family. Since her visit was short, she had to leave for Bengaluru airport that night to catch her early morning flight. Before leaving, Vrindha gifted Sophia a beautiful Mysore silk saree and a sandalwood photo frame of the Mysore Palace. After dinner, Sophia left for Bengaluru airport with Lal. Once seated on the flight, she smiled to herself, thinking about Amazing OO1, his well-organized academy, the efficient and talented staff, the beautiful saree, and the palace photo frame. “Ranjitha is a wonderful friend,” Sophia thought. “She made my visit truly memorable.” K.Ragavan 26-12-25

Small Story 471.T

Small Story 471. அமேசிங் அகாடமி ஆஃப் OO1 புதிய ஆண்டுத் திட்டங்களைப் பற்றி ரஞ்சிதா தனது மேலாளர் OO1 அவர்களுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். அப்போது திடீரென அவளின் கைபேசி ஒலித்தது. அழைப்பை ஏற்று, தலைவருடன் இருந்த உரையாடல் முடிந்திருந்ததால் அவள் அறையிலிருந்து வெளியே சென்றாள். “ஹலோ, நான் சோஃபியா பேசுகிறேன்,” என்று அந்தக் குரல் கூறியது. “என் சக ஊழியரின் மகனின் திருமணத்தில் கலந்து கொள்ள நேற்று மும்பைக்கு வந்தேன். உங்களையும் உங்கள் அகாடமியையும் பார்க்க விரும்புகிறேன். முதலில், உங்களுக்கும் உங்கள் குடும்பத்தாருக்கும் என் கிறிஸ்துமஸ் வாழ்த்துகளைத் தெரிவிக்கிறேன். நீங்கள் மைசூருக்கு வந்து எங்கள் தலைவரை சந்திக்கலாம். என்னுடன் தொடர்பில் இருங்கள்.” அழைப்பு முடிந்ததும், ரஞ்சிதா தலைவரின் அறைக்குச் சென்றாள். “சார்,” என்று அவள் கூறினாள், “என் தோழி சோஃபியா—பிலடெல்பியாவைச் சேர்ந்த எப்.பி.ஐ. அதிகாரி—மும்பையில் ஒரு திருமணத்தில் கலந்து கொள்ள இந்தியா வந்திருக்கிறார். நாளை உங்களையும் எங்கள் அகாடமியையும் பார்வையிட விரும்புகிறார்.” OO1 புன்னகைத்தார். “அமேசிங் அகாடமிக்கு அவள் வரவேற்கப்படுகிறாள்.” ரஞ்சிதா மகிழ்ச்சியடைந்து தலைவருக்கு நன்றி தெரிவித்தாள். உடனே சோஃபியாவுக்கு ஒரு செய்தி அனுப்பினாள். அடுத்த நாள், சோஃபியா மும்பையிலிருந்து பெங்களூரு விமான நிலையத்தை வந்தடைந்தாள். அவளை OO1 அகாடமியின் பாதுகாப்பு அதிகாரி லால் வரவேற்று, மைசூரில் உள்ள புகழ்பெற்ற OO1 அகாடமிக்குக் காரில் அழைத்துச் சென்றார். இரண்டரை மணி நேரப் பயணத்திற்குப் பிறகு அவர்கள் அகாடமியை அடைந்தனர். சோஃபியாவை அவளின் தோழி ரஞ்சிதா அன்புடன் வரவேற்றாள்; இருவரும் ஒருவரையொருவர் கட்டித்தழுவினர். பிலடெல்பியாவுக்குச் சென்றிருந்த போது சோஃபியா அளித்த வழிகாட்டலும் உதவியும் காரணமாக, ரஞ்சிதாவுக்கு அவள்மீது ஆழ்ந்த நட்பும் மரியாதையும் இருந்தது. தேநீர் மற்றும் சிற்றுண்டிகளுக்குப் பிறகு, ரஞ்சிதா சோஃபியாவை OO1 அவர்களின் அறைக்குக் கொண்டு சென்று அறிமுகப்படுத்தினாள். உலகளவில் புகழ்பெற்ற விசாரணை அதிகாரியான OO1 அவர்களைப் பார்த்ததும், சோஃபியா பெரிதும் உற்சாகமடைந்தாள். எளிமையான, மென்மையாகப் பேசும், 58 வயதுடைய அவர், தன் பணிக்கான சிறந்த சர்வதேச நற்பெயருடன், இனிய புன்னகையுடன் இருந்தார். ஒரு மணி நேரம் பொதுவான உரையாடலுக்குப் பிறகு, ரஞ்சிதா சோஃபியாவை வளாகம் முழுவதும் சுற்றிக் காட்டி, இயக்குநர் பால் அவர்களுடன் அறிமுகப்படுத்தினாள். அவர்களும் சுருக்கமாக உரையாடினர். மதியம் 1:30 மணிக்கு, சோஃபியாவும் ரஞ்சிதாவும் பெரிய உணவகத்திற்குச் சென்றனர். அங்கு OO1 மற்றும் பால் அவர்கள் காத்திருந்தனர். இனிய இனிப்புகளுடன் கூடிய சுவையான மதிய உணவுக்குப் பிறகு, சிறந்த விருந்தோம்பலுக்காக சோஃபியா தலைவருக்கு நன்றி தெரிவித்தாள். பின்னர், ரஞ்சிதா சோஃபியாவை தன் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று, தன் தாய் விரிந்தாவை அறிமுகப்படுத்தினாள். சோஃபியா குடும்பத்தாருடன் அரை மணி நேரம் செலவிட்டாள். அவளின் பயணம் குறுகியதாக இருந்ததால், அதிகாலை விமானத்தைப் பிடிக்க அந்த இரவே பெங்களூரு விமான நிலையத்திற்குப் புறப்பட வேண்டியிருந்தது. புறப்படும் முன், விரிந்தா சோஃபியாவுக்கு அழகான மைசூர் பட்டு சேலையும், மைசூர் அரண்மனையின் சந்தன மரப் புகைப்படச் சட்டகத்தையும் பரிசளித்தார். இரவு உணவுக்குப் பிறகு, லால் உடன் சோஃபியா பெங்களூரு விமான நிலையத்திற்குச் சென்றாள். விமானத்தில் இருக்கையில் அமர்ந்ததும், அமேசிங் OO1, அவரது சிறப்பாக ஒழுங்குபடுத்தப்பட்ட அகாடமி, திறமையான பணியாளர்கள், அழகிய சேலை மற்றும் அரண்மனைப் புகைப்படச் சட்டகம்—இவற்றை நினைத்து அவள் புன்னகைத்தாள். “ரஞ்சிதா ஒரு அற்புதமான தோழி,” என்று சோஃபியா நினைத்தாள். “என் பயணத்தை அவள் உண்மையிலேயே மறக்கமுடியாததாக மாற்றினாள்.” — கே. ராகவன் 26-12-25

Small Story 470.

Small Story 470 Balance of Honesty Every day after finishing his morning walk, Shashi would stop at a small petty shop to buy a special toffee. He lovingly gave it to his three-year-old granddaughter, Ashwini, a smart and cheerful little girl. Though the toffee was meant for her, she always shared it with her elder brother. The Parle toffee could be broken into small pieces, and both grandchildren enjoyed it happily, feeling their grandfather’s affection. Shashi was a retired army major who had earned many accolades during his service. That day, as usual, he gave the toffee to Ashwini when suddenly his phone rang. It was an unknown number. “Sir, this is Vittal, the petty shop owner,” the caller said politely. “Today when you bought the toffee, you gave me 500 rupees and forgot to take the balance. I didn’t have your number, but a kind person helped me get it. You can come now or tomorrow to collect your balance of 470 rupees.” Shashi felt truly happy listening to Vittal’s honest words. Soon after, another call came from Basavaraj, Shashi’s good friend. “Hey Shashi,” he laughed, “today I happened to visit your shop. Vittal told me about the forgotten balance, so I gave him your number. I also bought the same toffee—you really have great taste!” Shashi smiled. His wife Rashmi looked at him and nodded with a meaningful smile, proud of the honesty and goodness that surrounded their lives. K.Ragavan 25-12-25

Happy XMas.

Those friends who are Celebrating XMas wishing them A very happy and healthy bday

Small Story 470.T

Small Story 470 நேர்மையின் சமநிலை தினமும் காலை நடைப்பயிற்சி முடித்த பிறகு, Shashi ஒரு சிறிய பெட்டி கடையில் நின்று ஒரு சிறப்பு டோஃபியை வாங்குவார். அதை அவர் தனது மூன்று வயது பேத்தி அஷ்வினிக்கு அன்புடன் கொடுப்பார். அஷ்வினி புத்திசாலியும் மகிழ்ச்சியான சிறுமியும் ஆவாள். அந்த டோஃபி அவளுக்காகவே வாங்கப்பட்டாலும், அவள் அதை எப்போதும் தன் அண்ணனுடன் பகிர்ந்து கொள்வாள். அந்த பார்லே டோஃபியை சிறிய துண்டுகளாக உடைக்க முடியும்; இரு பேரக்குழந்தைகளும் அதை மகிழ்ச்சியுடன் சாப்பிட்டு, தாத்தாவின் அன்பை உணர்ந்தனர். Shashi ஓய்வு பெற்ற ராணுவ மேஜர். தனது சேவை காலத்தில் அவர் பல பாராட்டுகளையும் விருதுகளையும் பெற்றிருந்தார். அந்த நாளும் வழக்கம்போல், அவர் டோஃபியை அஷ்வினிக்கு கொடுத்துக் கொண்டிருந்தபோது திடீரென அவரது கைபேசி ஒலித்தது. அது அறியாத எண்ணிலிருந்து வந்த அழைப்பு. “ஐயா, நான் விட்டல் பேசுகிறேன், பெட்டி கடை உரிமையாளர்,” என்று அழைத்தவர் மரியாதையுடன் கூறினார். “இன்று நீங்கள் டோஃபி வாங்கியபோது 500 ரூபாய் கொடுத்துவிட்டு மீதித்தொகையை வாங்க மறந்துவிட்டீர்கள். எனக்கு உங்கள் எண் தெரியவில்லை. ஒரு நல்ல மனிதர் உங்கள் எண்ணைத் தர உதவினார். நீங்கள் இப்போது அல்லது நாளை வந்து 470 ரூபாய் மீதித்தொகையை பெற்றுக்கொள்ளலாம்.” விட்டலின் நேர்மையான வார்த்தைகளை கேட்ட Shashiயின் மனம் மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைந்தது. அதன் சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு, Shashi யின் நெருங்கிய நண்பர் பசவராஜ் அவரை அழைத்தார். “ஏய் Shashi ,” என்று அவர் சிரித்தபடி சொன்னார், “இன்று உன் கடைக்கு நான் சென்றேன். நீ மறந்த மீதித்தொகை பற்றி விட்டல் சொன்னார். அதனால் உன் எண்ணை அவருக்குக் கொடுத்தேன். நானும் அதே டோஃபியையே வாங்கினேன்—உனக்கு நிச்சயமாக நல்ல ரசனை இருக்கிறது!” Shashi சிரித்தார். அவரது மனைவி ராஷ்மி அவரை நோக்கி அர்த்தமுள்ள ஒரு சிரிப்புடன் தலை அசைத்தார். அவர்களின் வாழ்க்கையைச் சுற்றியிருந்த நேர்மையும் நன்மையும் குறித்து அவர் பெருமை கொண்டார். K.Ragavan 25-12-25

The year 2025.

The Year 2025 The year 2025 passed without much positivity across the world. Earthquakes and other natural calamities were more visible on the global stage. Political instability in several regions, particularly in the Middle East—Lebanon, Syria, and Gaza—led to increased chaos and uncertainty. India, however, continued to progress steadily in production, infrastructure, and overall development. The introduction of more Vande Bharat trains connecting major destinations is truly admirable and reflects the country’s forward momentum. In the latter part of the year, from September onward, tensions arose due to new U.S. tariff policies and changes in the education sector. New restrictions and increased fee structures affected students significantly. Indo–U.S. relations, which have been cordial for decades, experienced some strain due to tariff issues and hikes in H-1B visa fees, leading to a certain lethargy in discussions. Recent developments suggest that the relationship is expected to stabilize and return to normal, though clear signs are yet to be seen. Apart from tariffs, student deportations and safety concerns have created hesitation among new students, even those who have secured admissions, due to increased costs and uncertainty. Meanwhile, the UAE—especially the capitals Abu Dhabi and Dubai—has shown dramatic growth across all sectors. Artificial Intelligence is set to dominate the country’s future development and innovation landscape. Despite many unpleasant events, the coming year should bring hope. The world needs peace, happiness, and solidarity. To fight terrorism and hatred, the international community must stand united. Only through collective effort can we expect a brighter and more peaceful 2026. Wishing all readers a very happy, healthy, and prosperous New Year. With warm regards, K. Ragavan Bengaluru

Small Story 469.

Small Story 469 Sweet Sixty A Meeting That Changed Everything Arun stood at a distance, watching the group with quiet curiosity. All of them were sixty years old. He hesitated—whom should he approach? His own retirement was still three months away. In his office, retirement came at fifty-eight. Would they even consider him? Just then, his mobile rang. It was his colleague, Shyamala. “Hello Arun, how are you? If you’re free tomorrow evening, you can come with me to the annual function of my dad’s group in our apartment.” Arun smiled. “Of course, I’ll come. I’d love to meet your dad.” The next evening, Arun met Madhav Rao, Shyamala’s father, and greeted him warmly. “How are you, Arun?” Madhav Rao said with a smile. “My daughter often speaks about your leadership in the office. I also hear you’ll be retiring in three months. She has learned many good qualities from you.” “Thank you, sir,” Arun replied modestly. “She invited me to attend your association meeting.” “You’re most welcome,” Madhav Rao said. “We’re completing ten years today. I started this group, and now we are sixty members from our apartment.” They walked together to the hall where the meeting was being held. After a few speakers, Arun was unexpectedly asked to say a few words. As Arun spoke, he observed the group’s remarkable work—voluntary service across communities, support for poor students’ education, and help with marriages for the underprivileged. He praised the group’s decade-long service to society and congratulated them sincerely. However, he added honestly that he could not participate as a member for two reasons: he was neither a resident of the apartment nor sixty years old yet. The audience applauded warmly. After a pleasant dinner, Arun thanked Shyamala for inviting him and left. The next morning, Arun received an email from Madhav Rao, the group’s secretary. All the members had unanimously agreed to include Arun as a member, despite the age and residency rules. They were deeply moved by his sincere and touching speech. The very next day, Arun proudly entered the apartment and signed the register as a member of the Sweet Sixty Group. He thanked Shyamala warmly. Her invitation—and his heartfelt words—had turned into a wonderful beginning with a remarkable group in a prestigious area. Suggested Titles (you may choose one): Sweet Sixty: A Meeting That Changed Everything K.Ragavan 24-12-25

Small Story 469.T

Small Story 469 சுவீட் சிக்ஸ்டி: அனைத்தையும் மாற்றிய ஒரு சந்திப்பு அருண் சிறிது தூரத்தில் நின்று, அந்தக் குழுவை அமைதியான ஆர்வத்துடன் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார். அவர்கள் அனைவரும் அறுபது வயதினர். யாரை அணுகுவது என்று தயங்கினார். அவரது சொந்த ஓய்வு பெறும் நாள் இன்னும் மூன்று மாதங்கள் தூரத்தில் இருந்தது. அவர் பணிபுரியும் அலுவலகத்தில் ஓய்வு பெறும் வயது ஐம்பத்தெட்டு. அவரை அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்வார்களா? அதே நேரத்தில் அவரது கைப்பேசி மணி அடித்தது. அழைத்தது அவரது சக ஊழியர் ஷ்யாமளா. “ஹலோ அருண், எப்படி இருக்கிறீர்கள்? நாளை மாலை உங்களுக்கு நேரமிருந்தால், எங்கள் குடியிருப்பில் என் அப்பாவின் குழுவின் ஆண்டு விழாவுக்கு என்னுடன் வரலாமே?” அருண் சிரித்தார். “நிச்சயமாக வருவேன். உங்கள் அப்பாவை சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.” அடுத்த மாலை, அருண் ஷ்யாமளாவின் தந்தை மாதவ ராவை சந்தித்து அன்புடன் வணங்கினார். “எப்படி இருக்கிறீர்கள், அருண்?” என்று மாதவ ராவ் புன்னகையுடன் கேட்டார். “என் மகள் அலுவலகத்தில் உங்கள் தலைமைக் குணங்களைப் பற்றி அடிக்கடி பேசுவாள். மேலும், நீங்கள் மூன்று மாதங்களில் ஓய்வு பெறப் போகிறீர்கள் என்றும் கேட்டேன். உங்களிடமிருந்து பல நல்ல பண்புகளை அவள் கற்றுக்கொண்டிருக்கிறாள்.” “நன்றி, ஐயா,” என்று அருண் பணிவுடன் பதிலளித்தார். “உங்கள் சங்கக் கூட்டத்திற்கு வருமாறு அவர் அழைத்தார்.” “மிகவும் வரவேற்கிறோம்,” என்று மாதவ ராவ் கூறினார். “இன்று எங்கள் குழுவின் பத்தாம் ஆண்டு நிறைவு. இந்தக் குழுவை நான் தொடங்கினேன்; இப்போது எங்கள் குடியிருப்பிலிருந்து அறுபது உறுப்பினர்கள் உள்ளனர்.” இருவரும் கூட்டம் நடைபெறும் மண்டபத்திற்குள் சென்றனர். சில பேச்சுகளுக்குப் பிறகு, எதிர்பாராத விதமாக அருணிடம் சில வார்த்தைகள் பேசுமாறு கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டது. பேசும் போது, சமூகத்தின் பல்வேறு பிரிவுகளுக்காக தன்னார்வ சேவை, ஏழை மாணவர்களின் கல்விக்கு உதவி, வறியவர்களின் திருமணங்களுக்கு ஆதரவு போன்ற குழுவின் சிறப்பான பணிகளை அருண் கவனித்தார். பத்து ஆண்டுகளாக சமூக சேவையில் ஈடுபட்டுள்ள அந்தக் குழுவை அவர் மனமாரப் பாராட்டி, வாழ்த்தினார். ஆனால், இரண்டு காரணங்களால் தன்னை உறுப்பினராகச் சேர முடியாது என்றும் அவர் நேர்மையாகக் கூறினார்: அவர் அந்தக் குடியிருப்பின் வசிப்பவர் அல்ல; மேலும் இன்னும் அறுபது வயதையும் அடையவில்லை. அரங்கம் முழுவதும் பலத்த கைதட்டல் எழுந்தது. இனிய இரவு உணவுக்குப் பிறகு, அழைத்ததற்காக ஷ்யாமளாவுக்கு நன்றி கூறி அருண் புறப்பட்டார். அடுத்த நாள் காலை, குழுவின் செயலாளர் மாதவ ராவிடமிருந்து அருணுக்கு ஒரு மின்னஞ்சல் வந்தது. வயது மற்றும் குடியிருப்பு விதிகளை மீறியும், அருணை உறுப்பினராகச் சேர்க்க குழுவின் அனைத்து உறுப்பினர்களும் ஒருமனதாக ஒப்புக் கொண்டதாக அதில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. அவரது நேர்மையான, மனதைத் தொட்ட உரை அனைவரையும் ஆழமாக பாதித்திருந்தது. அடுத்த நாளே, அருண் பெருமையுடன் அந்தக் குடியிருப்புக்குள் நுழைந்து, ஸ்வீட் சிக்ஸ்டி குழு உறுப்பினராகப் பதிவேட்டில் கையெழுத்திட்டார். ஷ்யாமளாவுக்கு அவர் மனமார நன்றி தெரிவித்தார். அவளது அழைப்பும், அவரது இதயப்பூர்வமான வார்த்தைகளும்—மிகவும் மதிப்புமிக்க பகுதியில் உள்ள ஒரு சிறப்பான குழுவுடன் ஒரு அழகான தொடக்கமாக மாறின. பரிந்துரைக்கப்படும் தலைப்பு: சுவீட் சிக்ஸ்டி: அனைத்தையும் மாற்றிய ஒரு சந்திப்பு கே. ராகவன் 24-12-25

Small Story 468.

Small Story 468. A Sweet Farewell: MTR’s Famous Gulab Jamun Vittal and Prabhu are good friends working in the same office of a leading audit firm. With only a few months left before retirement, they often spend time together during their usual coffee breaks at the cafeteria next to their office. One day, Prabhu asked, “Hey Vittal, what is your plan for holidays this year? We can call it our final working-year holiday. From next year onward, it will be a retired man’s holiday.” Vittal smiled and replied, “True, Prabhu. Every year we visit our daughter in New Zealand. But this year, we want a change. We haven’t been to Bengaluru for a long time, so we plan to go there.” “Good idea,” said Prabhu. “But the traffic there is much heavier compared to our Madurai city.” “No problem,” Vittal laughed. “We’re going only for a few days. Bengaluru is known for its traditions and delicious food.” “Yes,” Prabhu nodded. “I’ve heard that MTR, the pioneer restaurant, is famous for its quality and taste—especially their Gulab Jamun.” As planned, they booked their reservations to the Garden City. Soon, they found themselves walking past the century-old MTR restaurant, enjoying the aroma of its famous Gulab Jamun. This year, their domestic journey turned into a memorable visit to the traditional city of Bengaluru in the state of Karnataka—made sweeter by friendship, memories, and delicious food. K.Ragavan 23-12-25

Small Story 468.T

சிறுகதை 468 ஒரு இனிய விடை: MTR-இன் புகழ்பெற்ற குலாப் ஜாமூன் விட்டலும் பிரபுவும் முன்னணி கணக்காய்வு நிறுவனத்தின் ஒரே அலுவலகத்தில் பணிபுரியும் நெருங்கிய நண்பர்கள். ஓய்வு பெற இன்னும் சில மாதங்களே உள்ளதால், அலுவலகத்துக்கு அருகிலுள்ள கஃபேட்டீரியாவில் அவர்களின் வழக்கமான காபி இடைவேளைகளில் அவர்கள் அடிக்கடி ஒன்றாக நேரம் கழிப்பார்கள். ஒருநாள் பிரபு கேட்டார், “ஏய் விட்டல், இந்த வருடம் விடுமுறைக்கு என்ன திட்டம்? இதை நம்முடைய இறுதி வேலைக்கால விடுமுறைன்னு சொல்லலாம். அடுத்த வருடம் முதல் ஓய்வு பெற்றவர்களின் விடுமுறையா இருக்கும்.” விட்டல் புன்னகையுடன் பதிலளித்தார், “உண்மைதான், பிரபு. ஒவ்வொரு வருடமும் நியூசிலாந்தில் இருக்கும் மகளைக் காணச் செல்வோம். ஆனால் இந்த வருடம் கொஞ்சம் மாற்றம் வேண்டும். நீண்ட நாட்களாக பெங்களூரு போகவில்லை; அதனால் அங்கே செல்ல திட்டமிட்டிருக்கிறோம்.” “நல்ல யோசனை,” என்று பிரபு சொன்னார். “ஆனால் அங்கே போக்குவரத்து நம்ம மதுரை நகரத்தை விட அதிகமா இருக்கும்.” “பரவாயில்லை,” என்று விட்டல் சிரித்தார். “நாம் சில நாட்களுக்குத்தான் போகிறோம். பெங்களூரு அதன் பாரம்பரியத்திற்கும் சுவையான உணவுகளிற்கும் பிரபலமானது.” “ஆமாம்,” என்று பிரபு தலையாட்டினார். “MTR என்ற முன்னோடி உணவகம் அதன் தரமும் சுவையும்—குறிப்பாக அதன் குலாப் ஜாமூன்—மிகவும் புகழ்பெற்றது என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.” திட்டமிட்டபடியே அவர்கள் ‘கார்டன் சிட்டி’க்கு செல்ல முன்பதிவுகளைச் செய்தார்கள். விரைவில், நூற்றாண்டை கடந்த MTR உணவகத்தை அவர்கள் கடந்து செல்லும்போது, அதன் புகழ்பெற்ற குலாப் ஜாமூனின் மணத்தை ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்த ஆண்டு, அவர்களின் உள்நாட்டு பயணம் கர்நாடக மாநிலத்தின் பாரம்பரிய நகரமான பெங்களூருவுக்கான மறக்க முடியாத ஒரு சுற்றுலாவாக மாறியது—நட்பு, நினைவுகள், மற்றும் சுவையான உணவுகள் அதை மேலும் இனிமையாக்கின. கே. ரகவன் 23-12-25

Small Story 467.

Small Story 467 Across the Globe , Yet Together Ram returned home after finishing his work at the bank. It was 12 noon, and his better half, Vidhya, offered him a glass of juice. “Dear,” she said, “Mahesh called from Chennai to seek your blessings. He has come from the US on holiday with his family.” She continued, “All our family members had a grand get-together in Mylapore. Everyone had a wonderful time. I’ve forwarded the photos to you—around thirty-five people gathered, if I’m right.” Ram smiled and nodded. “That’s wonderful. I really admire our family for coming together every year in Chennai. Their bonding is truly special. I couldn’t attend this time because Rakshitha is arriving from Australia tomorrow.” Vidhya added, “Rajesh was asking when you would come.” Soon, Ram calleMahesh “I’m happy to hear that you’ve come to India,” Ram said warmly. “I still remember the good old days we spent together in Dubai. My blessings to you and your family.” “Thank you, Periappa,” Mahesh replied respectfully. “Every time I visit India and seek your blessings, it gives me motivation and encouragement. Please take care.” After the call ended, Ram turned to Vidhya and said, “Meeting like this every year helps keep relationships strong. In this IT era, everyone is spread across the globe.” “Very true,” Vidhya nodded with a smile. “You’re always right, dear.” K.Ragavan 22-12-25

Small Story 467.T

சிறுகதை 467 உலகமெங்கும் இருந்தாலும், மனங்களால் ஒன்றாய் வங்கியில் தனது வேலைகளை முடித்துவிட்டு ராம் வீட்டிற்கு வந்தார். மதியம் 12 மணி. அவரது அருமை மனைவி வித்யா அவருக்கு ஒரு கிளாஸ் ஜூஸ் கொடுத்தார். “அன்பே,” என்று வித்யா சொன்னார், “சென்னையிலிருந்து மகேஷ் போன் செய்தார். அவர் அமெரிக்காவிலிருந்து தனது குடும்பத்துடன் விடுமுறைக்காக இந்தியா வந்திருக்கிறார். உங்கள் ஆசீர்வாதத்தை கேட்டார்.” அவர் தொடர்ந்து, “மைலாப்பூரில் நம்முடைய குடும்பத்தினர் அனைவரும் சேர்ந்து ஒரு பெரிய சந்திப்பு நடந்தது. எல்லோருக்கும் மிகுந்த மகிழ்ச்சி. சுமார் முப்பத்தைந்து பேர் கலந்து கொண்டார்கள் என்று நினைக்கிறேன். அந்த புகைப்படங்களை உங்களுக்கு அனுப்பியிருக்கிறேன்,” என்றார். ராம் புன்னகையுடன் தலையசைத்தார். “அது மிக அருமை. ஒவ்வொரு ஆண்டும் சென்னையில் நம்முடைய குடும்பம் இப்படிப் ஒன்று சேர்வதை நான் மிகவும் பாராட்டுகிறேன். அவர்களுடைய பந்தம் உண்மையிலேயே சிறப்பு. இந்த முறை நான் வர முடியவில்லை; ஏனெனில் ரக்ஷிதா நாளை ஆஸ்திரேலியாவிலிருந்து வருகிறாள்.” வித்யா மேலும் கூறினார், “ நீங்கள் எப்போது வருவீர்கள் என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.” சிறிது நேரத்தில் ராம், மகேஷ்க்கு போன் செய்தார். “நீங்கள் இந்தியா வந்திருக்கிறீர்கள் என்று கேட்டு மிகவும் மகிழ்ச்சி,” என்று அன்புடன் சொன்னார் ராம். “துபாயில் நாம் சேர்ந்து கழித்த அந்த பழைய நல்ல நாட்கள் இன்னும் நினைவில் இருக்கின்றன. உங்களுக்கும் உங்கள் குடும்பத்திற்கும் என் ஆசீர்வாதங்கள்.” “நன்றி, பெரியப்பா,” என்று மரியாதையுடன் பதிலளித்தார் மகேஷ். “நான் ஒவ்வொரு முறையும் இந்தியா வந்து உங்கள் ஆசீர்வாதத்தைப் பெறும்போது, அது எனக்கு புதிய ஊக்கமும் உற்சாகமும் அளிக்கிறது. தயவுசெய்து உடல்நலத்தை கவனித்துக் கொள்ளுங்கள்.” அழைப்பு முடிந்ததும், ராம் வித்யாவை நோக்கி, “இப்படி ஒவ்வொரு ஆண்டும் சந்திப்பது உறவுகளை வலுப்படுத்த உதவுகிறது. இந்த தகவல் தொழில்நுட்ப காலத்தில் அனைவரும் உலகமெங்கும் பரவி இருக்கிறார்கள்,” என்றார். “மிகவும் உண்மை,” என்று வித்யா புன்னகையுடன் தலைஅசைத்தார். “நீங்கள் எப்போதும் சரிதான், அன்பே.” K.Ragavan 22-12-25

Tribute 908.

An Irrecoverable Loss The demise of Malayalam actor Sreenivasan at the age of 69 marks the end of an extraordinary era in Indian cinema. Over a remarkable film career spanning nearly five decades, he carved a unique place for himself by excelling in multiple roles—as an actor, writer, and creative force—and worked alongside almost all the top actors in the industry. Known for his realism, wit, and socially relevant storytelling, his immense talent earned him numerous awards and widespread recognition. Loved and deeply respected by colleagues and fans alike, Sreenivasan’s passing is an irreparable loss to the film fraternity and has left a profound void in Malayalam cinema. I pray for strength and peace for the family members of the departed legend. K. Ragavan 22-12-25

Good one.

ஹ்யூ அல்லது சாயல் – ஒரு அர்த்தமுள்ள பாரம்பரியம் எங்கள் மத்யமர் குழு நிர்வாகி எங்களுக்கு மிகச் சிறந்த ஒரு தலைப்பை வழங்கினார். ஹ்யூ அல்லது சாயல் என்ற கருத்து உண்மையிலேயே மிகவும் சுவாரசியமானது; இது பல தசாப்தங்களாகப் பின்பற்றப்பட்டு வருகிறது. புதிதாகப் பிறந்த குழந்தை மருத்துவமனையிலிருந்து வீட்டிற்கு வரும் தருணத்தில், பெரியவர்கள் உடனே அந்தக் குழந்தை யாரைப் போல இருக்கிறது—தாயைப் போலவா அல்லது தந்தையைப் போலவா—என்று கவனிக்கத் தொடங்குவார்கள். இந்த பாரம்பரியம் பல தலைமுறைகளாகக் கடைபிடிக்கப்பட்டு வருகிறது. ஒரு ஆண் குழந்தை தாயைப் போல இருந்தால், அல்லது ஒரு பெண் குழந்தை தந்தையைப் போல இருந்தால், அதை நல்ல அதிர்ஷ்டத்தின் அறிகுறி என்று பலர் நம்புகிறார்கள். எதிர்கால வாழ்க்கையில் அது நல்ல பலனைத் தரும் என்றும் கருதப்படுகிறது. இத்தகைய நம்பிக்கைகள் காலப்போக்கில் குடும்பங்களிலும் சமூகத்திலும் பரம்பரையாகப் பரவியுள்ளன. திருமணங்கள் அல்லது குடும்பக் கூடுகைகளில் கூட, அழகான அல்லது வெளிர் நிறமுடைய ஒரு பெண்மணியைப் பார்த்தவுடன், அவரின் முகவாய்ப்புகளை நம் குழந்தைகளுடன் ஒப்பிட்டு பேசுவது வழக்கமாக உள்ளது. இந்த சாயலைக் கவனித்து மதிப்பிடும் பழக்கம் சமூகத்தில் ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. காலப்போக்கில், ஹ்யூ அல்லது சாயல் ஒரு வகையான புரட்சியை உருவாக்கி, பெருமை, அடையாளம் மற்றும் சில நேரங்களில் பிரபலத்திற்காகவும் பலர் இதை முன்னிறுத்தத் தொடங்கினர். மொத்தத்தில், ஹ்யூ அல்லது சாயல் என்பது நம் பண்பாடு, உணர்வுகள் மற்றும் நீண்டகால பாரம்பரியங்களை பிரதிபலிக்கும் ஒரு அர்த்தமுள்ள தலைப்பாகும். — கே. ராகவன்

Good Topic.

Hue or Sayal – A Meaningful Tradition Our Madhyamar group administrator gave us a very good topic. The concept of hue or sayal is truly interesting and has been followed for decades. Elders, the moment they see a newborn coming out of the hospital, often try to recognize whom the child resembles—whether the mother or the father. This tradition has been observed for many generations. If the child is a boy and resembles the mother, or if a girl resembles the father, people usually consider it lucky and believe it will bring good fortune in later stages of life. Such beliefs have been passed down through families and society over time. Even during weddings or family gatherings, when we see a beautiful or fair lady, we immediately compare her features with our children and talk about resemblance. This habit of noticing and valuing resemblance has created a strong social impact. Over time, hue or sayal has brought a kind of revolution, and many people started following and highlighting resemblance for pride, identity, and even popularity. Overall, hue or sayal is a meaningful topic that reflects our culture, emotions, and long-standing traditions. K.Ragavan

Small Story 466.

Small Story 466 Unexpected Friend’s Arrival Srimathi, after visiting her friend in Padmanabanagar, was planning to go to meet her close friend Swetha in Banashankari. Just then, she received a call from Swetha. “Hey! I’m planning to watch the much-talked-about movie today at INOX, JP Nagar. Will you join me?” Swetha asked. Srimathi replied, “I’m in Padmanabanagar now and was actually planning to visit your place. Since you already have a plan, you carry on.” “No, dear,” Swetha said warmly. “You are my best friend. I was only planning, not reserved. Come home and have lunch with me.” Smiling, Srimathi said, “Okay, it seems today is written like this. I’m coming to your home now.” Srimathi took an auto. On the way, she stopped at the Nandhini stall and bought Mysore Pak and Peda, both of which Swetha and her daughter Nisha loved very much. She reached Swetha’s independent house and felt happy seeing the garden filled with colorful flowers. After spending an hour recalling old memories, they went to the dining table. Swetha had prepared all the dishes nicely, including carrot halwa, Srimathi’s favorite. After a delicious lunch, Srimathi got ready to leave. Before she departed, Swetha gave a box full of carrot halwa for Niraja, Srimathi’s daughter. After Srimathi left, Swetha felt very happy about the sudden and unexpected visit. Though her movie plan did not happen, her heart was full of joy. Just then, she received another call from her friend Anitha. “Hey Swetha! I’ve reserved tickets for us tomorrow to watch the new film Dhurander at INOX.” Swetha was taken aback. Smiling to herself, she thought, That’s why Srimathi came today. She nodded happily. K.Ragavan 21-12-25

Small Story 466..T

சிறுகதை 466 எதிர்பாராத தோழியின் வருகை பத்மநாபநகரில் தன் தோழியைச் சந்தித்துவிட்டு, பனஷங்கரியில் வசிக்கும் தனது நெருங்கிய தோழி ஸ்வேதாவைச் சந்திக்கச் செல்லலாம் என்று ஸ்ரீமதி திட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது தான் ஸ்வேதாவிடமிருந்து ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. “ஹேய்! இன்று ஜே.பி. நகரில் உள்ள INOX-ல் எல்லோரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் அந்த திரைப்படத்தைப் பார்க்க திட்டமிட்டிருக்கிறேன். நீயும் வருகிறாயா?” என்று கேட்டாள் ஸ்வேதா. ஸ்ரீமதி பதிலளித்தாள், “நான் இப்போது பத்மநாபநகரில் இருக்கிறேன். உன் வீட்டிற்கே வரலாம் என்று தான் நினைத்தேன். நீ ஏற்கனவே ஒரு திட்டம் வைத்திருக்கிறாயே, அதைப் பின்பற்று.” “இல்லை டியர்,” என்று அன்புடன் சொன்னாள் ஸ்வேதா. “நீ என் சிறந்த தோழி. அது வெறும் திட்டம் தான், டிக்கெட் எதுவும் முன்பதிவு செய்யவில்லை. வீட்டிற்கு வா, என்னுடன் மதிய உணவு சாப்பிடலாம்.” புன்னகையுடன், “சரி, இன்று இப்படித்தான் எழுதப்பட்டிருக்கிறது போல. இப்போது உன் வீட்டிற்கு வருகிறேன்,” என்று சொன்னாள் ஸ்ரீமதி. ஸ்ரீமதி ஒரு ஆட்டோவில் புறப்பட்டாள். வழியில் நந்தினி கடையில் நின்று, ஸ்வேதாவுக்கும் அவள் மகள் நிஷாவுக்கும் மிகவும் பிடித்த மைசூர் பாக் மற்றும் பேடாவை வாங்கினாள். ஸ்வேதாவின் தனி வீட்டை அடைந்ததும், நிறமயமான மலர்களால் நிரம்பிய தோட்டத்தைப் பார்த்து அவள் மகிழ்ச்சி அடைந்தாள். ஒரு மணி நேரம் பழைய நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்ட பின்பு, இருவரும் சாப்பாட்டு மேசைக்குச் சென்றார்கள். ஸ்வேதா எல்லா உணவுகளையும் அழகாகத் தயாரித்திருந்தாள். அதில் ஸ்ரீமதியின் மிகவும் பிடித்த கேரட் ஹல்வாவும் இருந்தது. ருசியான மதிய உணவுக்குப் பிறகு, ஸ்ரீமதி கிளம்பத் தயாரானாள். புறப்படுவதற்கு முன், ஸ்வேதா ஸ்ரீமதியின் மகள் நிரஜாவுக்காக கேரட் ஹல்வா நிரம்பிய ஒரு பெட்டியை கொடுத்தாள். ஸ்ரீமதி சென்ற பிறகு, இந்த திடீர் மற்றும் எதிர்பாராத சந்திப்பால் ஸ்வேதாவின் மனம் மிகுந்த மகிழ்ச்சியால் நிரம்பியது. திரைப்படம் பார்க்கும் திட்டம் நிறைவேறாத போதிலும், அவளின் மனம் சந்தோஷத்தில் திளைத்தது. அந்த நேரத்தில் தான், அவளது தோழி அனிதாவிடமிருந்து இன்னொரு அழைப்பு வந்தது. “ஹே ஸ்வேதா! நாளைக்கு INOX-ல் வெளியாகும் ‘துரந்தர்’ படத்திற்கு நமக்காக டிக்கெட்டுகள் முன்பதிவு செய்துவிட்டேன்,” என்றாள் அனிதா. ஸ்வேதா சற்றுத் திகைத்தாள். தனக்குள் புன்னகைத்துக்கொண்டே, “அதனால்தான் இன்று ஸ்ரீமதி வந்தாள்,” என்று நினைத்தாள். மனமார்ந்த மகிழ்ச்சியுடன் அவள் தலையாட்டினாள். – கே. ரகவன் 21-12-25

Small Story 465.

Small Story 465 Coincidences of Care Vaikunt returned home from the hospital after visiting his friend and completing his annual health check-up. The hospital administrator applauded both friends for an interesting coincidence—they had been undergoing their annual check-ups on the same date for the past ten years. Rahul and Mukund, Vaikunt’s close friends, had worked as managers at IBM and retired on the very same day—yet another coincidence. Their friendship had begun nearly two and a half decades ago, just like the tradition of their annual check-ups. Both friends had one son each, working in Hyderabad. Neither son was willing to go abroad, as both wished to do something new and meaningful for society. Vaikunt’s wife Nandhini smiled and asked gently, “How were your results, dear? I hope everything is normal.” “Very true, dear,” Vaikunt replied softly. “You take good care of my food habits, our son is carrying forward my values, and I have no worries. That is the main reason.” In today’s fast-paced life, such balance—health, family, and peace of mind—is essential for true happiness and a normal life. K.Ragavan 20-12-25

Small Story 465.

சிறுகதை 465 பராமரிப்பின் இணக்கங்கள் மருத்துவமனையில் தனது நண்பரைப் பார்த்துவிட்டு, ஆண்டுதோறும் செய்யும் உடல்நலப் பரிசோதனையையும் முடித்துக் கொண்டு வைகுண்ட் வீட்டிற்கு திரும்பினார். கடந்த பத்து ஆண்டுகளாக இருவரும் ஒரே தேதியில் வருடாந்திர உடல்நலப் பரிசோதனை செய்து வருவது ஒரு சுவாரஸ்யமான தற்செயல் நிகழ்வு என மருத்துவமனை நிர்வாகி இரு நண்பர்களையும் பாராட்டினார். வைகுண்டின் நெருங்கிய நண்பர் ராகுல் , ஐபிஎம் நிறுவனத்தில் மேலாளர்களாக பணியாற்றி, ஒரே நாளில் ஓய்வு பெற்றனர்—இதுவும் இன்னொரு தற்செயல். அவர்களின் நட்பு சுமார் இரண்டரை தசாப்தங்களுக்கு முன் தொடங்கியது; அதே காலமாகவே ஆண்டுதோறும் செய்யும் உடல்நலப் பரிசோதனை என்ற பழக்கமும் தொடர்ந்து வந்தது. இரு நண்பர்களுக்கும் தலா ஒரு மகன் இருந்தனர். இருவரும் ஹைதராபாத்தில் பணியாற்றி வந்தனர். சமூகத்திற்காக புதிதாகவும் அர்த்தமுள்ளதுமான ஒன்றை செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணத்தினால், வெளிநாடு செல்லும் வாய்ப்புகளை இருவரும் விரும்பவில்லை. வைகுண்டின் மனைவி நந்தினி சிரித்துக்கொண்டு மெதுவாகக் கேட்டார், “உங்களுடைய பரிசோதனை முடிவுகள் எப்படி, dear? எல்லாம் சரியாகத்தானே இருக்கிறது?” அதற்கு வைகுண்ட் மென்மையாகப் பதிலளித்தார், “ஆமாம் dear, எல்லாம் நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. நீ என் உணவுப் பழக்கங்களை நன்றாக கவனித்துக் கொள்கிறாய். நம்ம மகன் என் மதிப்பீடுகளையும் வாழ்வியல் கொள்கைகளையும் தொடர்கிறான். எனக்கு எந்தக் கவலையும் இல்லை. அதுவே முக்கிய காரணம்.” இன்றைய வேகமான வாழ்க்கையில், உடல்நலம், குடும்பம், மனஅமைதி ஆகியவற்றின் சமநிலையே உண்மையான மகிழ்ச்சிக்கும் இயல்பான வாழ்க்கைக்கும் அத்தியாவசியமானவை. K.Ragavan 20-12-25

Letter.

Letter Published in The National UAE on 19 Dec 25 Messi’s visit was a messy affair I write in reference to the article Messi unveils 70-foot statue in India, kicking off three-day tour (December 13): the Argentine football player’s three-day visit to India was memorable for the most part. Unfortunately, however, people will also remember the extremely disappointing, and frankly unacceptable, incident that transpired in Kolkata. Chaos broke out in the stadium that was holding an event in his honour due to overcrowding and poor crowd management. This was unfortunate both for Messi and his fans. Incidents like this should be avoided in the future. Proper planning, effective crowd control and strong security measures are essential for such high-profile events. Authorities and organisers alike must take responsibility to ensure public safety and provide a secure environment for celebrities as well as their fans. K Ragavan, Bengaluru, India

Small Story 464.

Small Story 464: The Stationery Stop Encounter Shalini walked into a newly opened stationery shop near her apartment and was surprised to see a familiar face behind the counter. It was Vishwa, her Dubai friend’s elder brother. Seeing her, Vishwa smiled warmly. “Hello, Shalini. How are you? How are your parents?” Shalini nodded. “Everyone is fine. When did you start this business, Mr. Vishwa?” “You’ll be surprised,” Vishwa replied. “I’m an ex-banker. What motivated me was the changing lifestyle. Today, most apartment complexes have at least 300 flats, and some are much larger. Stationery items are essential—especially for schoolchildren and people working from home.” He continued, “I was inspired by my retired army friend, Swamy, who runs a successful stationery, Xerox, and courier business. I started this shop just two weeks ago near your apartment, and the response has been very encouraging.” Shalini smiled appreciatively. “Being an MBA rank holder, this was a bold decision,” she whispered. Vishwa nodded confidently. Buying a notebook for her sister, Shalini reflected, “The world has changed dramatically. In India, anyone with minimum qualifications, education, and the willingness to explore new avenues can succeed. There’s always scope for business here.” She nodded to herself, got into her car, and drove away toward her next assignment in independent journalism. K.Ragavan 19-12-25

Small Story 464.T

சிறுகதை 464: ஸ்டேஷனரி கடை சந்திப்பு ஷாலினி தன் குடியிருப்புக்கு அருகில் புதிதாக திறக்கப்பட்ட ஒரு ஸ்டேஷனரி கடைக்குள் நுழைந்தாள். கவுண்டருக்குப் பின்னால் இருந்த முகத்தைப் பார்த்ததும் அவள் ஆச்சரியமடைந்தாள். அது தன் துபாய் நண்பரின் மூத்த சகோதரன் விஸ்வா. அவளைப் பார்த்ததும் விஸ்வா அன்புடன் சிரித்தார். “வணக்கம், ஷாலினி. எப்படி இருக்கிறாய்? உன் பெற்றோர் நலமா?” ஷாலினி தலையசைத்தாள். “எல்லோரும் நலமாக இருக்கிறார்கள். இந்த தொழிலை எப்போது தொடங்கினீர்கள், திரு. விஸ்வா?” “நீ ஆச்சரியப்படுவாய்,” என்று விஸ்வா சொன்னார். “நான் ஒரு முன்னாள் வங்கியாளர். மாறி வரும் வாழ்க்கை முறையே எனக்கு ஊக்கமாக இருந்தது. இப்போது பெரும்பாலான குடியிருப்பு வளாகங்களில் குறைந்தது 300 வீடுகள் இருக்கின்றன; சில அதைவிட பெரியவை. ஸ்டேஷனரி பொருட்கள் அவசியமானவை—குறிப்பாக பள்ளி மாணவர்களுக்கும் வீட்டிலிருந்து வேலை செய்பவர்களுக்கும்.” அவர் தொடர்ந்து சொன்னார், “ஓய்வுபெற்ற ராணுவ நண்பர் ஸ்வாமியிடமிருந்து நான் தூண்டுதல் பெற்றேன். அவர் ஸ்டேஷனரி, ஜெராக்ஸ் மற்றும் கூரியர் சேவைகள் இணைந்த ஒரு வெற்றிகரமான தொழிலை நடத்தி வருகிறார். உங்கள் அபார்ட்மென்ட் அருகே இந்த கடையை இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்தான் தொடங்கினேன்; நல்ல வரவேற்பு கிடைத்து வருகிறது.” ஷாலினி பாராட்டுடன் சிரித்தாள். “எம்பிஏ ரேங்க் ஹோல்டராக இருந்து, இப்படியான முடிவு எடுத்தது துணிச்சலான விஷயம்,” என்று மெதுவாக சொன்னாள். விஸ்வா நம்பிக்கையுடன் தலையாட்டினார். தன் சகோதரிக்காக ஒரு நோட்டுப் புத்தகம் வாங்கியபோது, ஷாலினி சிந்தித்தாள்: “உலகம் பெரிதும் மாறிவிட்டது. இந்தியாவில் குறைந்தபட்ச தகுதி, கல்வி, மற்றும் புதிய வாய்ப்புகளை ஆராயும் மனப்பாங்கு இருந்தால் யாரும் வெற்றி பெற முடியும். இங்கே தொழிலுக்கு எப்போதும் வாய்ப்பு இருக்கிறது.” அவள் தன்னைத்தானே தலையாட்டிக்கொண்டு, காரில் ஏறி, சுயாதீன பத்திரிகையாளர் என்ற தன் அடுத்த பணிக்குத் திரும்பிச் சென்றாள். — கே. ரகவன் 19-12-25

Letter.

Letter Published in Deccan Herald Bengaluru on 18 December 25 The Argentine football player’s three-day visit to Kolkata for the statue unveiling, however, turned into a disappointing and unacceptable incident. Chaos broke out in the stadium due to overcrowding and poor crowd management, which led to the event being dispersed. This was unfortunate both for Messi and for his fans. Incidents like this should be avoided in the future. Proper planning, effective crowd control, and strong security measures are essential for such high-profile events. State governments and event organizers must take responsibility to ensure the safety of people and provide a secure environment for both celebrities and fans. K.Ragavan Bengaluru

Small Story 463.T

சிறுகதை 463 ஓய்வுக்குப் பிறகும் நிலைக்கும் கொள்கைகள் வங்கியில் உடல் குறைபாடு கொண்ட ஒருவருக்கு உதவியதற்காக, விஸ்வநாத் அவருக்கு கிடைத்த முப்பதாவது பாராட்டுக் குரல் அழைப்பை பெற்றார். ரமேஷ் என்ற அந்த நபர், ஒரு கல்லூரியில் உதவியாளராக பணியாற்றி வந்தார். வங்கியில் பணம் எடுக்கும்போது திடீரென அவர் மயங்கி விழுந்தார். அதே நேரத்தில் வங்கியில் இருந்த ஓய்வு பெற்ற பள்ளித் தலைமை ஆசிரியரான விஸ்வநாத் உடனடியாக அவருக்கு உதவ ஓடினார். அவர் ரமேஷை அருகிலுள்ள மருத்துவரிடம் அழைத்துச் சென்று, அவர் முழுமையாக மீண்டு வரும் வரை சுமார் ஒரு மணி நேரம் அவருடன் இருந்தார். இந்த நிகழ்வை வங்கியில் இருந்த பலரும் பார்த்தனர். விஸ்வநாத் அந்த நகரத்தில் நன்கு அறியப்பட்டவர். அவர் ஓய்வு பெற்ற தலைமையாசிரியர் என்பதற்காக மட்டுமல்ல; தனது பணிக்காலம் முழுவதும் மாணவர்களுக்கு கற்றுத்தந்த கொள்கைகளை தானே நடைமுறைப்படுத்திய மனிதர் என்பதற்காகவும். அவரது பல முன்னாள் மாணவர்கள் இன்று இந்தியாவிலும் வெளிநாடுகளிலும் உயர்ந்த பதவிகளில் உள்ளனர். ஒருநாள், நியூசிலாந்திலிருந்து அவருக்கு எதிர்பாராத ஒரு அழைப்பு வந்தது. “சார், நான் உங்கள் பழைய மாணவன் மாதவ் பேசுகிறேன்,” என்று அந்த குரல் சொன்னது. “வங்கியில் நீங்கள் ஒருவரைக் காப்பாற்றி, ஒரு மணி நேரம் அவருடன் இருந்து உதவிய செய்தியை நான் செய்திகளில் பார்த்தேன். இங்குள்ள என் நண்பரின் தொண்டு நிறுவனம், உடல் குறைபாடு உள்ளவர்களுக்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு அமைப்பிற்கு நீங்கள் வழங்குவதற்காக 25,000 நியூசிலாந்து டாலர்கள் அனுப்ப விரும்புகிறது.” விஸ்வநாத் அதிர்ச்சியடைந்தார். “நன்றி, மாதவ்,” என்று அவர் கூறினார். “நான் நம்பகமான, அர்ப்பணிப்புடன் செயல்படும் ஒரு அமைப்பிற்கு அதை வழங்குவேன். உடல் குறைபாடு உள்ளவர்களுக்காக சிறப்பாக செயல்படும் ஒரு அமைப்பை என் ஓய்வு பெற்ற வங்கி அதிகாரி நண்பர் நடத்தி வருகிறார். தொகை கிடைத்தவுடன் ரசீதை உங்களுக்கு அனுப்புவேன்.” இந்த உரையாடலை கேட்டுக் கொண்டிருந்த அவரது மனைவி புன்னகையுடன் தலைஅசைத்தார். “உங்களின் உதவிசெய்யும் மனப்பான்மை,” என்று அவர் கூறினார், “உங்கள் மாணவர்களை உயர்ந்த நிலைக்கு கொண்டு சென்றதோடு மட்டுமல்ல, அவர்களையும் உங்களைப் போலவே நடக்கத் தூண்டியுள்ளது.” — கே. ரகவன் 18-12-25

Small Story 463.

Small Story 463 Principles Beyond Retirement Viswanath received his thirtieth phone call of appreciation for helping a physically challenged man at a bank. The man, Ramesh, worked as an assistant in a college. While he was drawing money, he suddenly collapsed. Viswanath, a retired principal who happened to be in the bank, immediately rushed to his aid. He took Ramesh to a nearby doctor and stayed with him for nearly an hour until he recovered. The incident was witnessed by many people in the bank. Viswanath was well known in the town—not just as a retired principal, but as a man who practiced the principles he had taught throughout his career. Many of his former students were now in top positions, not only in India but also abroad. One day, he received an unexpected call from New Zealand. “Sir, this is Madhav, your old student,” the voice said. “I saw the news about how you rescued a man in the bank and spent an hour helping him recover. My friend’s NGO here would like to send you 25,000 New Zealand dollars to donate to a dedicated association for the physically challenged.” Viswanath was taken aback. “Thank you, Madhav,” he replied. “I will donate it to a reliable and committed organization I know. A retired banker friend of mine runs an excellent organization that supports the physically challenged. I will send you the receipt once the amount is received.” His wife, who had overheard the conversation, smiled and nodded. “Your helping nature,” she said, “has not only taken your students to great heights but has also inspired them to follow in your footsteps.” K.Ragavan 18-12-25

Linked In

https://www.linkedin.com/posts/ragavan-krishnamachary-0153b044_yearinreview-activity-7406925706494083072-HHkC?utm_source=social_share_send&utm_medium=android_app&rcm=ACoAAAlQHxEBMctMFt37KQyNg-pI71i-xW8iYX0&utm_campaign=whatsapp

Small Story 462.

Small Story 462. From Hesitation to a Fruitful Betrothal Every evening between 5:15 and 5:30 PM, Shenoy would sit at Beach Railway Station, waiting with quiet happiness. That was the time his crush, Suganthi, usually returned from office. They both worked in the famous Richardson Cruddas, though in different divisions. In the two years they had worked in the same company, they had met only three times, and that too for official discussions. Shenoy admired her smartness and pleasant personality. When he learned that she too hailed from Malleswaram, Bengaluru, his liking for her grew even stronger. Both of them lived in R.R. Nagar, Nanganallur. That evening, Shenoy was determined. If Suganthi was unmarried, he planned to speak to her and propose. But 5:45 passed, and there was no sign of her. Even by 6:30, she had not arrived. After waiting a few more minutes, Shenoy finally left, disappointed. Shenoy lived with his parents, who loved Chennai and often visited nearby temples. When he reached home late, his father asked, “Why are you late today?” Shenoy replied casually, “Office work, Dad,” nodding his head. He wanted to tell his parents only after getting confirmation from Suganthi. The next morning, something unexpected happened. In the first-class compartment, Suganthi suddenly entered. Shenoy was surprised. Seeing a vacant seat next to him, she sat down. They greeted each other warmly. Then Suganthi smiled and said, “Shenoy, I’m going to tell you my betrothal date. You must come. Don’t miss it—it’s next week.” Shenoy was stunned. Before he could express his feelings, she was talking about her engagement. His first crush seemed to have failed, leaving him momentarily disappointed—but he accepted it with a light heart. Suganthi continued, “Are you happy to attend?” “What reply can I give?” Shenoy whispered to himself. Just then, the Beach Station was about to arrive. Suganthi looked at him and said with a sparkle in her eyes, “You will be surprised, Shenoy. You are the bridegroom. My mummy and your mummy are temple friends.” The train stopped. Shenoy was overwhelmed with joy. Yesterday, he had hesitated to express his feelings—today, God had turned hesitation into happiness. He smiled at Suganthi, and she smiled back. K.Ragavan 17-12-25

Small Story 462.T

சிறுகதை 462 தடுமாற்றத்திலிருந்து இனிய நிச்சயதார்த்தம் வரை ஒவ்வொரு மாலையும் 5:15 முதல் 5:30 மணி வரை, ஷெனாய் கடற்கரை ரயில் நிலையத்தில் அமைதியான மகிழ்ச்சியுடன் அமர்ந்திருப்பார். அந்த நேரத்தில்தான் அவரது மனம் கவர்ந்த சுகந்தி அலுவலகத்திலிருந்து திரும்புவாள். இருவரும் பிரபலமான ரிச்சர்ட்சன் க்ருடாஸ் நிறுவனத்தில் வேலை செய்தாலும், வேறு வேறு பிரிவுகளில் இருந்தனர். ஒரே நிறுவனத்தில் இரண்டு ஆண்டுகள் பணியாற்றிய காலத்தில், அவர்கள் மூன்று முறை மட்டுமே சந்தித்திருந்தனர்—அதுவும் அலுவலகப் பணிகள் தொடர்பாகவே. சுகந்தியின் புத்திசாலித்தனமும் இனிய குணமும் ஷெனாய்க்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. அவளும் பெங்களூரு மல்லேஸ்வரத்தைச் சேர்ந்தவள் என்பதை அறிந்ததும், அவள்மீது இருந்த அவரது விருப்பம் மேலும் அதிகரித்தது. இருவரும் நங்கநல்லூர், ஆர்.ஆர். நகரில் வசித்து வந்தனர். அன்றைய மாலை, ஷெனாய் ஒரு முடிவுடன் இருந்தார். சுகந்தி திருமணம் ஆகாதவராக இருந்தால், அவளிடம் பேசிக் தனது விருப்பத்தை தெரிவிக்க வேண்டும் என்று எண்ணினார். ஆனால் 5:45 ஆனதும் அவளைக் காணவில்லை. 6:30 ஆனபோதும் அவள் வரவே இல்லை. சில நிமிடங்கள் மேலும் காத்திருந்து, மனம் நொந்த நிலையில் ஷெனாய் வீட்டிற்கு சென்றார். ஷெனாய் தனது பெற்றோருடன் வாழ்ந்தார். அவர்கள் சென்னையை மிகவும் நேசிப்பவர்கள்; அருகிலுள்ள கோவில்களுக்கு அடிக்கடி செல்வார்கள். அன்று தாமதமாக வீடு வந்த ஷெனாயிடம் அவரது தந்தை, “ஏன் இன்றைக்கு தாமதம்?” என்று கேட்டார். “அலுவலக வேலை, அப்பா,” என்று சாதாரணமாகத் தலையசைத்துக் கூறினார் ஷெனாய். சுகந்தியிடமிருந்து உறுதியான பதில் கிடைக்கும் வரை பெற்றோரிடம் எதையும் சொல்ல வேண்டாம் என்று அவர் நினைத்திருந்தார். அடுத்த நாள் காலை, எதிர்பாராத ஒன்று நடந்தது. முதல் வகுப்பு பெட்டியில் சுகந்தி திடீரென உள்ளே வந்தாள். ஷெனாய் ஆச்சரியமடைந்தார். அவரது அருகில் காலியாக இருந்த இருக்கையைப் பார்த்து அவள் அமர்ந்தாள். இருவரும் மகிழ்ச்சியுடன் ஒருவரை ஒருவர் வணங்கினர். பிறகு சுகந்தி சிரித்தபடியே, “ஷெனாய், என் நிச்சயதார்த்த தேதி சொல்லப் போறேன். கண்டிப்பாக வரணும். மறக்காதே—அடுத்த வாரம்தான்,” என்றாள். ஷெனாய் அதிர்ச்சியடைந்தார். தன் மனதில் இருந்ததை சொல்லும் முன்பே, அவள் நிச்சயதார்த்தம் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். தனது முதல் காதல் தோல்வியடைந்தது போல தோன்றியது. ஒரு கணம் மனம் நொந்தாலும், அதை லேசான மனதுடன் ஏற்றுக்கொண்டார். சுகந்தி தொடர்ந்து, “நீ வர்றதுக்கு சந்தோஷம்தானே?” என்று கேட்டாள். “நான் என்ன பதில் சொல்ல முடியும்?” என்று ஷெனாய் மனதுக்குள் கூறிக்கொண்டார். அந்த நேரத்தில் ரயில் கடற்கரை நிலையத்தை அடையவிருந்தது. சுகந்தி கண்களில் ஒரு ஒளியுடன் அவரை பார்த்து, “ஷெனாய், நீ ஆச்சரியப்படுவ. மாப்பிள்ளை நீ தான். என் அம்மாவும் உன் அம்மாவும் கோவிலில் பழகிய தோழிகள்,” என்றாள். ரயில் நின்றது. ஷெனாயின் மனம் அளவற்ற ஆனந்தத்தில் நிரம்பியது. நேற்று அவர் தன் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த தயங்கினார்—இன்று அந்த தயக்கத்தை கடவுள் மகிழ்ச்சியாக மாற்றினார். ஷெனாய் சுகந்தியைக் பார்த்து புன்னகைத்தார். சுகந்தியும் அதேபோல் புன்னகைத்தாள். — கே. ராகவன் 17-12-25

Letter.

Letter Published inn Deccan Herald. Bengaluru om 16 Dec 25 Fight Collectivly The recent Shooting at a Sydney beach was not only unacceptable but also in a civilised society. Acts ofviolence of any nature have no place anywhere in the world. While the motives behind this brutal attack are still being investigated, it 1S high time that the international community came together to collectively fight the menace of terrorism and extremism in all its forms. K Ragavan, Bengaluru

Small Story 461.

Small Story 461. Powerful Padmanabha After a two-day tour with his family, Ram returned and joined his group of friends after finishing his morning walk. Naganna and Basavaraj greeted him warmly. After enquiring about his trip, they offered him tea, which Ram accepted happily. The bonding and hospitality were beyond words. As they chatted, Ram narrated his experience. Visiting Trivandrum was wonderful, and the temple deity was truly beautiful. The discipline of the devotees, patiently moving one by one, left a deep impression on him. Pilgrims from all parts of India, as well as international tourists, were pouring in. However, despite their planned schedule, Ram mentioned that they had to prepone their return by one day due to his sudden discomfort and giddiness. When they reached home, a pleasant surprise awaited them. His grandson had been selected to join a good audit firm in Dubai. They had never expected this opportunity. Ram smiled and said that perhaps it was the blessing of the deity—after all, many devotees of Lord Padmanabha have been living in Dubai for decades. Even though the trip was shortened by a day, it was fulfilling and memorable. Everyone felt happy and believed deeply in the power of the deity’s blessings. K.Ragavan 16-12-25

Small Story 461.T

சிறுகதை 461 சக்திமிக்க பத்மநாபர் குடும்பத்துடன் இரண்டு நாட்கள் சுற்றுப்பயணம் முடித்து வந்த ராம், காலை நடைப்பயிற்சி முடித்துவிட்டு தனது நண்பர்கள் குழுவில் சேர்ந்தார். நாகண்ணா மற்றும் பசவராஜ் அவரை அன்புடன் வரவேற்றனர். அவரது பயணம் குறித்து விசாரித்த பிறகு, அவருக்கு தேநீர் வழங்கினர்; ராம் அதை மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றுக் கொண்டார். அந்த நட்பு பாசமும் விருந்தோம்பலும் வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத அளவுக்கு இருந்தது. உரையாடலின் போது, ராம் தனது அனுபவங்களை பகிர்ந்தார். திருவனந்தபுரம் பயணம் மிகவும் அருமையாக இருந்தது; அங்குள்ள கோயில் தெய்வம் அளவற்ற அழகுடன் காட்சியளித்ததாக கூறினார். பக்தர்கள் ஒருவருக்கொருவர் ஒழுங்காக, பொறுமையுடன் வரிசையில் நகர்ந்த விதம் அவரை ஆழமாக பாதித்ததாம். இந்தியாவின் அனைத்து பகுதிகளிலிருந்தும், வெளிநாடுகளிலிருந்தும் பக்தர்களும் சுற்றுலாப் பயணிகளும் பெருமளவில் வந்து கொண்டிருந்தனர். ஆனால் திட்டமிட்டபடி பயணம் முடியாமல், திடீரென ஏற்பட்ட உடல்நலக் குறைவும் தலைசுற்றலும் காரணமாக ஒரு நாள் முன்பே திரும்ப வேண்டியதாகி விட்டதாக ராம் தெரிவித்தார். அவர்கள் வீட்டை அடைந்தபோது, ஒரு இனிய அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. அவரது பேரன் துபாயில் உள்ள ஒரு நல்ல ஆடிட் நிறுவனத்தில் வேலைக்கு தேர்வு செய்யப்பட்டிருந்தான். இத்தகைய வாய்ப்பு கிடைக்கும் என்று அவர்கள் எதிர்பார்க்கவே இல்லை. ராம் புன்னகையுடன், இது எல்லாம் அந்த தெய்வத்தின் அருளாக இருக்கலாம் என்றார்—ஏனெனில் பத்மநாபரின் பல பக்தர்கள் பல தசாப்தங்களாக துபாயில் வாழ்ந்து வருகின்றனர். பயணம் ஒரு நாள் குறைந்தாலும், அது மனநிறைவையும் இனிய நினைவுகளையும் தந்ததாக அவர் கூறினார். அனைவரும் மகிழ்ச்சியடைந்து, அந்த தெய்வத்தின் அருள் சக்தியில் ஆழ்ந்த நம்பிக்கை கொண்டனர். — கே. ராகவன் 16-12-25

Tribute 907.

Tribute to Director H. R. Bhargava 907 Today, I remember yet another award-winning and legendary personality from the Kannada film industry — Director H. R. Bhargava. He was a prolific filmmaker who contributed to more than 50 Kannada films and left an indelible mark on Kannada cinema. H. R. Bhargava began his illustrious career as an assistant to the renowned director Siddalingaiah, from whom he learned the finer aspects of filmmaking. He later emerged as a successful independent director, known for his strong storytelling, emotional depth, and socially relevant themes. He had the privilege of working with many popular actors of his time, including the legendary Dr. Rajkumar. His collaborations with leading stars further elevated the quality and reach of Kannada cinema. Director H. R. Bhargava’s contributions continue to be remembered and respected, and his films remain a lasting source of inspiration for future generations of filmmakers K.Ragavan 15-12-25

Small Story 460.

Small Story 460 Flight 460: An Encounter Bhujangarao settled into his seat on Flight 460 after attending a meeting of leading business tycoons in Boulder, USA. Having retired from a renowned pharmaceutical company in Mumbai, he now ran his own consultation firm. A gold medalist in M.Pharm, his research work on developing new formulations for hypertension and diabetes had been widely recognized by various scientific groups. Recently, a leading pharmaceutical group had invited him for discussions and agreed to adopt his formulas for new innovations. To his great surprise, he was awarded one million dollars for his work—something he had never anticipated. His long-cherished ambition of developing six successful formulations had finally come true. Bhujangarao smiled to himself and whispered, “God is great. At last, before my departure, I have fulfilled my dream.” He carefully placed his suitcase containing the signed contract documents in the overhead compartment. After a while, the passenger beside him arrived and took her seat. She greeted him warmly and introduced herself as Vasanthy, an independent journalist. Bhujangarao introduced himself and briefly spoke about his journey from Bengaluru to Denver and his recent professional achievement. “Congratulations, sir,” Vasanthy said. “I came to know through Pharma Media that my associates will be covering this news. May I ask what your plans are with this achievement?” Bhujangarao smiled. “That’s a nice question. I have developed six formulas over the years. Whatever I earn before my departure from this world will be distributed equally—one share each for my two daughters, one for my son, one for my better half, one for my grandchildren, and the remaining fifty percent will go to my relatives. The other fifty percent will be used to form a trust to support deserving students in pursuing any field of study.” Vasanthy nodded appreciatively. “That is a wonderful decision, sir. Did you ever expect such a huge amount?” “Never,” Bhujangarao replied softly. “But I always believed in my six-formula principle—whatever I earn before my departure. God has been kind and bestowed this upon me.” Vasanthy admired the great researcher’s simplicity and humility as the aircraft soared through the clouds. K.Ragavan 15-12-65

Small Story 460.T

சிறுகதை 460 விமானம் 460 : ஒரு சந்திப்பு அமெரிக்காவின் பூல்டரில்Boulder நடைபெற்ற முன்னணி தொழிலதிபர்களின் மாநாட்டில் கலந்து கொண்டு, புஜங்கராவ் விமானம் 460-இல் தனது இருக்கையில் அமர்ந்தார். மும்பையில் புகழ்பெற்ற ஒரு மருந்து நிறுவனத்தில் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்ற அவர், தற்போது தனிப்பட்ட ஆலோசனை நிறுவனத்தை நடத்தி வந்தார். எம்.பார்ம் துறையில் தங்கப் பதக்கம் பெற்றவர். உயர் இரத்த அழுத்தம் மற்றும் நீரிழிவு நோய்க்கான புதிய மருந்து கலவைகள் குறித்த அவரது ஆய்வுகள் பல அறிவியல் அமைப்புகளால் பாராட்டப்பட்டிருந்தன. சமீபத்தில், ஒரு முன்னணி மருந்து நிறுவனம் அவரை கலந்துரையாடலுக்கு அழைத்து, அவரது மருந்து சூத்திரங்களை புதிய கண்டுபிடிப்புகளுக்காக ஏற்றுக்கொள்ள ஒப்புக் கொண்டது. அதற்குப் பரிசாக ஒரு மில்லியன் டாலர்கள் வழங்கப்பட்ட போது, அவர் மிகவும் ஆச்சரியமடைந்தார். அது அவர் ஒருபோதும் எதிர்பாராத வெகுமதி. ஆறு வெற்றிகரமான மருந்து சூத்திரங்களை உருவாக்க வேண்டும் என்ற அவரது நீண்ட நாள் கனவு இப்போது நிறைவேறியது. புஜங்கராவ் மனதிற்குள் சிரித்துக் கொண்டு, “கடவுள் மகான். என் பயணம் முடிவதற்குள் என் கனவு நிறைவேறிவிட்டது,” என்று மெதுவாக கூறினார். கையெழுத்திடப்பட்ட ஒப்பந்த ஆவணங்கள் இருந்த தனது சுடுகேஸை மேலிருக்கும் பெட்டியில் கவனமாக வைத்தார். சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு, அவருக்கு அருகிலிருந்த இருக்கையில் ஒரு பெண் வந்து அமர்ந்தார். அவர் புன்னகையுடன் வணக்கம் கூறி, தன்னை வசந்தி என்றும், ஒரு சுயாதீன பத்திரிகையாளர் என்றும் அறிமுகப்படுத்தினார். புஜங்கராவும் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு, பெங்களூருவிலிருந்து டென்வர் வரை வந்த தனது பயணம் மற்றும் சமீபத்திய தொழில்முறை சாதனைகள் குறித்து சுருக்கமாகக் கூறினார். “வாழ்த்துகள், ஐயா,” என்று வசந்தி கூறினார். “பார்மா மீடியா மூலம் இந்த செய்தியை அறிந்தேன். என் சக பத்திரிகையாளர்களும் இதை வெளியிட உள்ளனர். இந்தச் சாதனையை நீங்கள் எவ்வாறு பயன்படுத்தப் போகிறீர்கள் என்று கேட்கலாமா?” புஜங்கராவ் புன்னகையுடன் பதிலளித்தார்: “அது நல்ல கேள்வி. பல ஆண்டுகளாக நான் ஆறு மருந்து சூத்திரங்களை உருவாக்கியுள்ளேன். என் வாழ்க்கைப் பயணம் முடிவதற்குள் நான் சம்பாதிக்கும் அனைத்தையும் சமமாகப் பகிர்ந்தளிக்க முடிவு செய்துள்ளேன். என் இரண்டு மகள்களுக்கு ஒன்று, என் மகனுக்கு ஒன்று, என் வாழ்க்கைத் துணைக்கு ஒன்று, என் பேரக்குழந்தைகளுக்கு ஒன்று. மீதமுள்ள ஐம்பது சதவீதம் என் உறவினர்களுக்கு வழங்கப்படும். மற்ற ஐம்பது சதவீதம், எந்தத் துறையிலும் படிக்க விரும்பும் திறமையான மாணவர்களுக்கு உதவ ஒரு அறக்கட்டளை அமைக்கப் பயன்படும்.” வசந்தி மதிப்புடன் தலை அசைத்தார். “மிக அருமையான முடிவு, ஐயா. இவ்வளவு பெரிய தொகையை நீங்கள் எதிர்பார்த்தீர்களா?” “ஒருபோதும் இல்லை,” என்று புஜங்கராவ் மென்மையாகச் சொன்னார். “ஆனால் நான் எப்போதும் என் ‘ஆறு-சூத்திர’ கொள்கையில் நம்பிக்கை வைத்திருந்தேன் — என் வாழ்க்கை முடிவதற்குள் நான் சம்பாதிப்பது. கடவுள் கருணையுடன் இதை எனக்குக் கொடுத்தார்.” விமானம் மேகங்களைத் துளைத்து பறந்துகொண்டிருக்க, அந்த மகத்தான ஆராய்ச்சியாளரின் எளிமையும் பணிவும் வசந்தியை ஆழமாக ஈர்த்தன. ராகவன் 15-12-25

Unacceptable .

Dear Sir, The recent shooting incident at a Sydney beach was unfortunate and unacceptable in a civilised society like ours. Acts of violence of this nature have no place anywhere in the world. While the motives behind this brutal attack are still being investigated, it is high time that the international community comes together to collectively fight the menace of terrorism and extremism in all its forms. Our thoughts and prayers are with the departed souls, and we extend our deepest condolences to the victims’ families. K.Ragavan Bengaluru

Small Story 459.T

சிறுகதை 459. பாஸ்போர்ட் சந்திப்பு ராதிகா விமான நிலையத்திற்குள் நுழைந்து செக்-இன் கவுன்டருக்குச் சென்றாள். சரிபார்ப்பிற்காக பாஸ்போர்ட்டைக் காட்ட தனது பணப்பையைத் திறந்தபோது—அது இல்லை! அவளது உள்ளத்தை அச்சம் பிடித்தது. பொதுவாக, அவளது அம்மா பாஸ்போர்ட்டை தெய்வத்தின் முன் வைத்து, பயணம் செய்யும் முன் அவளிடம் கொடுப்பார். ஆனால் முந்தைய இரவு, ராதிகா தானே அந்த பாஸ்போர்ட்டை தெய்வ அலமாரியில் வைத்து விட்டுத் திரும்ப எடுத்துக்கொள்ள மறந்துவிட்டாள். இப்போது நேரம் அதிகாலை 1:30; அவள் ஏற்கனவே விமான நிலையத்தில் இருந்தாள். அந்த நேரத்தில் ராதிகாவின் கைப்பேசியில் ஒரு அழைப்பு வந்தது. அது அவளது அம்மா. “பயப்படாதே,” என்று அமைதியாக அம்மா சொன்னார். “உன் பாஸ்போர்ட்டை தெய்வத்திலிருந்து எடுத்துக் கொண்டேன். அதை உன் அண்ணன் ரவியிடம் கொடுத்துவிட்டேன். அவன் பைக்கில் கிளம்பியிருக்கான். இன்னும் 30 நிமிடத்தில் உன்னை அடைந்துவிடுவான்.” ராதிகாவின் விமானம் காலை 4:30 மணிக்கு புறப்பட இருந்தது. அம்மாவின் நம்பிக்கையூட்டும் வார்த்தைகள் அவளது மனதை அமைதியாலும் நம்பிக்கையாலும் நிரப்பின. அந்த தருணத்தில், ராதிகாவுக்கு அவளது தந்தை நினைவிற்கு வந்தார். வாழ்நாள் முழுவதும் அவளுக்கு முன்மாதிரியாக இருந்தவர்—ஒழுக்கமும் கொள்கைகளும் கொண்டவர். ரா (RAW) அதிகாரியான அவர், நேபாளில் ஒரு பணிக்காக அப்போது வெளிநாட்டில் இருந்தார். அவர் எப்போதும் சொல்லுவார்: “விமானப் பயணம் என்றால் குறைந்தது மூன்று மணி நேரத்திற்கு முன்பே விமான நிலையத்திற்குச் செல்; ரயில் நிலையமென்றால் குறைந்தது நாற்பத்தைந்து நிமிடங்களுக்கு முன் போய் விடு.” ராதிகா அவரை மிகுந்த மரியாதையுடன் மதித்து, அந்த அறிவுரையை ஒருபோதும் மீறியதில்லை. அந்த பழக்கம்தான் இன்று அவளுக்கு மிகப் பெரிய துணையாக அமைந்தது. அதிகாலை 2:15 மணிக்கு ரவி விமான நிலையத்தை அடைந்து பாஸ்போர்ட்டை அவளிடம் கொடுத்தான். இன்னும் விமானம் புறப்பட 1 மணி 45 நிமிடம் இருந்தது. ஆனந்தத்தில் ராதிகா தன் அண்ணனை கட்டியணைத்தாள். ரவியும் புன்னகையுடன், “அப்பாவுக்கு போன் பண்ணி சொல்லணும். அவரோட அறிவுரையால்தான் நீ இன்று தப்பிச்சேன்னு,” என்றான். நன்றியுணர்வால் நிரம்பிய மனதுடன், தந்தையின் கொள்கைகளை மனதில் தாங்கிக்கொண்டு, ராதிகா தனது கணவருடன் அமெரிக்கா செல்லும் விமானத்தில் ஏறினாள்—அமைதியாகவும், நம்பிக்கையுடனும், நன்றியுடனும். — கி. ராகவன் 14-12-25

Small Story 459.

Small Story 459: Passport Encounter Radhika entered the airport and stepped up to the check-in counter. She reached into her wallet to show her passport for verification—suddenly, it was missing. Panic struck her heart. Usually, her mother kept the passport in front of their deity and handed it over before travel. The previous night, however, Radhika had placed the passport inside the deity cabinet and forgotten to take it back. Now it was 1:30 a.m., and she was already at the airport. Just then, Radhika received a call from her mother. “Don’t panic,” her mother said calmly. “I found your passport in the deity. I’ve given it to your brother Ravi. He’s on his bike and will reach you within 30 minutes.” Radhika’s flight was scheduled for 4:30 a.m. Her mother’s reassuring words filled her with relief and hope. At that moment, Radhika remembered her father, her lifelong role model known for his principles and discipline. As a RAW officer, he was away on a mission in Nepal. He always advised her, “Reach the airport three hours before departure and the station at least forty-five minutes early.” Radhika respected him deeply and followed his advice without fail. That habit proved invaluable today. Ravi reached the airport at 2:15 a.m. and handed over the passport. Radhika still had 1 hour and 45 minutes before her flight. Overjoyed, she hugged her brother. Ravi smiled and said, “I’ll call Dad and tell him his advice saved you today.” With gratitude in her heart and her father’s principles guiding her, Radhika boarded her flight to the U.S. with her husband—calm, confident, and thankful. K.Ragavan 14-12-25

Small Story 458.T

சிறுகதை 458 கிரெடிட் கார்டின் சந்திப்பு பிரஹலாத் ஷாப்பிங் மாலில் நுழைந்து, கேஷ் கவுண்டருக்குச் சென்று, “பில் கட்டிய பிறகு என் கார்டு இங்கே வைக்கப்பட்டிருக்கிறதா?” என்று கேஷியரிடம் கேட்டார். கேஷியர் சரிபார்த்தபோது, கிடைத்த பதிலால் பிரஹலாத் அதிர்ச்சி அடைந்தார். அது புதிதாக வந்த ரினியுவல் கிரெடிட் கார்டு, மேலும் அதன் வரம்பும் ஒரு லட்சம் ரூபாயாக உயர்த்தப்பட்டிருந்தது. தனியார் நிறுவனத்தில் மேலாளராகப் பணிபுரியும் பிரஹலாத் 55 வயதுடையவர்—எப்போதும் எச்சரிக்கையாக இருப்பவர்; தன்னுடைய பொருட்களை ஒருபோதும் இழக்காதவர். அந்த நேரத்தில், ஒரு பெண்மணி கவுண்டருக்கு வந்து, “பிரஹலாத் என்ற பெயரில் யாராவது கிரெடிட் கார்டைப் பின்தள்ளிவிட்டார்களா?” என்று கேட்டார். பிரஹலாத் உடனே தன்னை அறிமுகப்படுத்தி, தனது ஆதார் அட்டையை காட்டினார். அந்த பெண்மணி அவர் கையில் கார்டை கொடுத்தார். தன் பெயர் வசந்தி என்றும், தன் தந்தையின் பெயரும் பிரஹலாத் என்பதாகவும் கூறினார். கேஷியர் “நீங்கள்தானே பிரஹலாத்?” என்று கேட்டதால், அவரது தந்தை தவறுதலாக அந்த கார்டை எடுத்துச் சென்றதாக விளக்கினார். வீட்டுக்குச் சென்ற பிறகு தான், பெயர் ஒரே மாதிரியானதாலுமே, மற்றொரு வங்கியின் கார்டை தவறுதலாக பயன்படுத்திவிட்டதை அவரது தந்தை உணர்ந்தார். இந்த குழப்பத்தைப் புரிந்துகொண்ட பிரஹலாத், வசந்திக்கு நன்றி கூறி தனது எண்னை கொடுத்து, அவளையும் அவளது பெற்றோர்களையும் வீட்டுக்கு வர அழைத்தார். வீட்டுக்குச் சென்று இந்த சம்பவத்தைச் சொன்னபோது, புதிய கார்டு முந்தின நாளே வந்திருந்ததால், Manjula தங்களது தெய்வத்திற்கு நன்றி கூறினார். அடுத்த நாள், பிரஹலாத் மற்றும் வசந்தி பிரஹலாதின் வீட்டுக்கு வந்தார்கள். வசந்தியின் தந்தை அத்தனை விவரங்களையும் சொன்னார்—தான் பணமாகவே கட்டிவிட்டு, கேஷியர் இயந்திரத்தில் இருந்த கார்டை எடுத்து, “நீங்கள் பிரஹலாத் தானே?” என்று கேட்டபோது, வங்கியின் பெயரைப் பார்க்காமல் எடுத்துச் சென்றதைவும், பின்னர் உணர்ந்ததும் கூறினார். பின்னர் வசந்தி விரைந்து மாலுக்கு சென்று, அதிர்ஷ்டவசமாக உண்மையான பிரஹலாதை அங்கே சந்தித்ததும் தெரிவித்தார். இந்த விசித்திரமான ஆனால் அதிர்ஷ்டமான சம்பவத்தால் இரு குடும்பங்களும் நெருக்கமாகி, அந்த நட்பு தொடர்ந்து வளர்ந்தது. கே. ராகவன் 13-12-25

Small Story 458.

Small Story 458 The Credit Card Encounter Prahalad had entered the shopping mall and gone to the cash counter, asking the cashier whether his card was kept there after paying his bill. When the cashier checked, Prahalad was shocked by the reply. It was a renewal credit card, and the limit had also been increased to one lakh rupees. Prahalad, who worked as a Manager in a private company, was 55 years old—smart and careful, never one to lose any of his belongings. Just then, a lady arrived at the counter and asked the cashier whether anyone had left behind a credit card in the name of Prahalad. Prahalad immediately introduced himself and showed his Aadhaar ID. The lady handed him the card. She introduced herself as Vasanthy, explaining that her father’s name was also Prahalad, and he had mistakenly taken the card after the cashier asked, “Are you Prahalad?” After reaching home, her father realised that he had used the other bank card by mistake, simply because the name on it matched his own. Understanding the confusion, Prahalad thanked Vasanthy and gave her his number, inviting her to visit his home with her parents. When Prahalad reached home and narrated the incident, his wife Manjula thanked their deity, as the new card had arrived only the previous day. The next day, Prahalad and Vasanthy visited Prahalad’s home. Vasanthy’s father narrated the incident in detail—how he had paid in cash, how the cashier removed the card from the machine, asked if he was Prahalad, and he took it without noticing the bank name. Realising the mix-up later, Vasanthy had rushed back to the mall and luckily found the real Prahalad just in time. Because of this strange yet fortunate incident, both families became close, and their bond continued to grow. K.Ragavan 13-12-25

Letter.

The National Our readers have their say on the stories of the week December 12, 2025 The Diwali Unesco listing is beyond words I write in reference to David Tusing’s article Modi hails Unesco listing of Diwali: ‘People in India are thrilled’ (December 10): the inclusion of Diwali is not only a great honour for India and Indians, but also a marker of how the festival has inspired millions of people around the world. Indian Prime Minister Narendra Modi expressed happiness over this achievement in a nicely worded statement, but my own personal joy after reading the news is beyond words. K Ragavan, Bengaluru, India

Small Story 457.T

Small Story 457 “ஒரு ஆண்டு நினைவுச் சந்திப்பு” ராமேஸ்வரம் செல்லும் ரயிலில் ஏறுவதற்காக, தன் மனைவி லக்ஷ்மியுடன் கேஷவ் நிலையத்துக்கு வந்தார். அவர்கள் தங்களது இருக்கைகளில் அமர்ந்ததும், அடுத்த இருக்கையில் இருந்த ஒருவர் சிரித்தபடி கேஷவையை வாழ்த்தினார். கேஷவ் உடனே அவரை அடையாளம் காண முடியாததால், மரியாதையாகச் சிரித்தார். “சார், நான் நரஹரி,” என்று அந்த மனிதர் கூறினார். “நீங்கள் பணியில் இருந்த போது, என் தந்தையின் உடல்நிலை காரணமாக என்னை என் சொந்த ஊரான ஷிமோகாவுக்கு மாற்றி அனுப்பினீர்கள்.” அப்போது கேஷவுக்கு அந்த சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது—அவர் வங்கியில் பிரிவு மேலாளராக இருந்தபோது, நரஹரியின் உண்மையான கோரிக்கையை ஏற்று அனுமதித்திருந்தார். நரஹரி அவர்களுக்கு இனிப்புகளை வழங்கினார். “சார், நேற்றுதான் என் திருமண வாழ்க்கை 25 ஆண்டுகளை நிறைவு செய்தது.” கேஷவ் அவருக்கு ஆசீர்வாதம் அளித்தார். “உங்கள் துணையுடன் நீங்கள் எப்போதும் சந்தோஷமாக வாழ வேண்டும்.” “நன்றி, சார்,” என்று நரஹரி நன்றியுடன் கூறினார். பின் அவர் கேட்டார், “சார், நீங்கள் எங்கு போகிறீர்கள்?” “நான் மதுரையில் என் நண்பரின் மகள் திருமணத்திற்காக இறங்குகிறேன்,” கேஷவ். “நாங்கள் ராமேஸ்வரம் சென்று, எங்கள் 50ஆம் ஆண்டு திருமண நாளை ராமர் கோவிலில் அமைதியாகக் கொண்டாடப் போகிறோம். எங்கள் மகள் வர முடியவில்லை; நாளை மறுநாள் அவளுடைய 25ஆம் ஆண்டு திருமண நாளும் இருக்கிறது,” என்று தலை அசைத்தார். நரஹரி உடனே கூறினார், “அக்காவுக்கும் அவருடைய 25ஆம் ஆண்டு திருமண நாளுக்கும் எனது வாழ்த்துகளைச் சொல்லுங்கள். மேலும் உங்களிருவருக்கும் முன்கூட்டியே 50ஆம் ஆண்டு திருமண நாள் வாழ்த்துகள்.” அடுத்த நாள் காலை மதுரையில் இறங்கும் போது, நரஹரி தனது தொலைபேசி எண்ணை அவர்களுக்கு அளித்தார். “சார், எப்போதாவது ஷிமோகாவுக்கு வந்தால், எங்களிடம் வந்து தங்க வேண்டும்,” என்றார். லக்ஷ்மி சிரித்தாள். “எவ்வளவு நல்ல மனசுக்காரர் இந்த நரஹரி. அவருடைய நடத்தை, மரியாதை—எனக்கு மிகவும் பிடித்தது. உங்களுடைய கீழ்தட்ட பணியாளர்கள் எல்லாரும் அப்படித்தான்.” கேஷவ் சிரித்தார். “இவை எல்லாம் கடவுளின் அருள்.” அவர்கள் ராமேஸ்வரத்தில் பாதுகாப்பாகச் சென்று, சிறப்பான தரிசனம் செய்து, அமைதியான மனதுடன் பெங்களூருக்கு திரும்பினர். — கே. ராகவன் 12-12-25

Small Story 457.

Small Story 457 An Anniversary Encounter” Keshav reached the station to board the train to Rameswaram with his wife Lakshmi to celebrate their 50th wedding anniversary. After settling into their seats, the person in the neighbouring seat smiled and greeted Keshav. Keshav couldn’t recognise him immediately, so he smiled politely. “Sir, I am Narahari,” the man said. “When you were in service, you transferred me to my native place, Shimoga, because of my father’s health.” Keshav now remembered that incident—when he was a Divisional Manager in the bank, he had approved Narahari’s genuine request. Narahari offered sweets to them. “Sir, yesterday I completed 25 years of married life.” Keshav blessed him warmly. “May you live happily with your partner.” “Thank you, sir,” Narahari whispered gratefully. He then asked, “Where are you going, sir?” “I’m getting down at Madurai for my friend’s daughter’s marriage,” he said. “We are going to Rameswaram to celebrate our 50th wedding anniversary at the Rama temple, in a quiet ceremony. Our daughter couldn’t come because the day after tomorrow is her own 25th wedding anniversary.”nodded Keshav Narahari immediately said, “Please convey my wishes to sister for her 25th wedding anniversary, and advance wishes to both of you for your 50th.” The next morning, as he got down at Madurai, Narahari gave them his phone number. “Whenever you come to Shimoga, please stay with us,” he said. Lakshmi smiled. “Such a nice person, this Narahari. His behaviour and respect—I like it. All your subordinates were so nice.” Keshav smiled. “By God’s grace.” They reached Rameswaram safely, had a wonderful darshan, and returned to Bangalore with peaceful hearts. K.Ragavan 12-12-25

Small Story 456.

Small Story 456 An Unexpectedly Good Proposal Anita was waiting for her son outside the school gate. Exactly at 12:30, Nitish came out and saw his mother standing there. He waved excitedly and ran to hug her. Nitish was studying in 7th standard, and since his aunt Madhu was arriving from Dubai, he wanted to go to the airport with his mother to receive her. Madhu, Anita’s sister, was a Senior Correspondent in a leading news channel based in Dubai, and Nitish was her favourite. Anita and Nitish reached the airport in their car, and soon the flight arrived. Within thirty minutes, Madhu came out with her baggage. She saw her sister and nephew waiting and walked quickly towards them, hugging them warmly. While driving back home, Anita brought up the topic of Madhu’s wedding proposal. She told Madhu that she had found a good groom for her in Dubai through a friend. Madhu smiled and said, “I’m not thinking about marriage right now. Let me first establish my name properly in my channel.” But then she added, “Still, the proposal I received in a sealed cover… I never opened it. I opened it only now, before coming—and to my surprise, the groom is Goutam, the CEO of your channel!” Anita was stunned. She had never expected such a revelation. If the proposal worked out, she would be the happiest, because Goutam was known to be one of the most honest CEOs in the media world. Madhu’s visit had brought unexpected good news—something Anita had never anticipated. She silently thanked her stars and prayed that this proposal would click. K.Ragavan 11-12-25

Small Story 456.

Small Story 456. எதிர்பாராத நல்ல முன்மொழிவு அனிதா தனது magan பள்ளி வாசல் அருகே காத்திருந்தாள். சரியாக 12.30 மணிக்கு நிதீஷ் வெளியே வந்து தன் தாயை பார்த்தான். அவன் உற்சாகமாக கையை அசைத்து ஓடி வந்து அவளை அணைத்துக்கொண்டான். நிதீஷ் ஏழாம் வகுப்பில் படித்து வந்தான். அவன் Aunt மது துபாயிலிருந்து வருவதால், அவளை வரவேற்க அம்மாவுடன் விமான நிலையத்திற்கு செல்ல வேண்டும் என்ற ஆசை அவனுக்கு இருந்தது. மது — அனிதாவின் தங்கை — துபாயில் உள்ள முன்னணி செய்தி நிலையத்தில் சீனியர் கரஸ்பாண்டெண்ட் ஆக வேலை பார்த்தாள். நிதீஷ் அவளின் மனப்பிள்ளை. அனிதாவும் நிதீஷும் தங்களது காரில் விமான நிலையத்தை அடைந்தனர். சில நேரத்தில் விமானம் வந்தது. முப்பது நிமிடங்களில் மது தனது பயணப்பெட்டிகளுடன் வெளியே வந்தாள். அனிதாவையும் நிதீஷையும் காத்திருப்பதை காணும்போது வேகமாக நடந்து வந்து இருவரையும் அன்புடன் அணைத்தாள். வீடு திரும்பும் வழியில், அனிதா மதுவின் திருமண முன்மொழிவைப் பற்றிய விஷயத்தை எடுத்தாள். தன்னுடைய நண்பர் வழியாக துபாயில் ஒரு நல்ல வரன் கிடைத்திருப்பதாக அவள் சொன்னாள். மது சிரித்து, “நான் இப்போதைக்கு திருமணம் பற்றி யோசிக்கவில்லை. முதலில் நான் வேலை பார்க்கும் சேனலில் என் பெயரை நன்றாக நிலைநிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும்,” என்றாள். Anitha தொடர்ந்து, “எனக்கு சீல்ட் கவரில் ஒரு முன்மொழிவு வந்தது… அதை நான் ஒருபோதும் திறக்கவில்லை. இங்கு வருவதற்கு முன்பாகவே அதைத் திறந்தேன். என்ன அசச்சரியம் தெரியுமா? அந்த வரன்… un சேனலின் CEO கவுதம்!” என்றாள். அனிதா அதிர்ச்சியடைந்தாள். இப்படிப் பட்ட வெளிப்பாடு வரும் என்று அவள் நினைத்ததேயில்லை. இந்த முன்மொழிவு சரியாக அமைந்தால் தான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைவாள், ஏனெனில் கவுதம் ஊடக உலகில் மிக நேர்மையான CEOகளில் ஒருவராகக் கருதப்படுபவர். மதுவின் வருகை, அனிதா எதிர்பார்க்காத நல்ல செய்தியை கொண்டுவந்தது. இந்த முன்மொழிவு வெற்றியடைய வேண்டும் என மனதள்ளப் பற்று நன்றி கூறியும் அமைதியாக பிரார்த்தனையும் செய்தாள். கே. ராகவன் 11-12-25 ---

Small Story 455.T

Small Story 455 எல்ஏ பயணத்தில் ஏற்பட்ட எதிர்பாராத சந்திப்பு எட்வர்ட் பூங்காவில் தனது நண்பன் அன்டனியை காத்திருந்தார். லாஸ் ஏஞ்சல்ஸிலிருந்து விடுமுறைக்காக வந்திருந்த அன்டனி, முன்பு பிரபலமான வால்ட் டிஸ்னி ஸ்டூடியோவில் வேலை செய்தவர்; பின்னர் தனது சொந்த அனிமேஷன் ஸ்டூடியோவைத் தொடங்கியிருந்தார். ஒரு மாதத்திற்கு அமெரிக்காவுக்குப் பயணம் செய்ய தனது நீண்டநாள் நண்பன் எட்வர்டை அழைத்து செல்ல விரும்பினார். அன்டனி வந்தவுடன் எட்வர்டை அன்பாக வரவேற்றார். அறுபது வயதான எட்வர்ட் இன்னும் தகுதியாகவும், ஓய்வு பெற்ற ராணுவ அதிகாரியின் நம்பிக்கையுடனும் நடந்தார். அவரது ஒரே மகன் கடற்படையில் பணியாற்றி வந்தார். எட்வர்டின் மகனும், அன்டனியின் பெற்றோரும் பெங்களூரில் வசித்து வந்தனர். ஐம்பத்தைந்து வயதான அன்டனி திருமணம் செய்யவில்லை — அவர் ஒருகாலத்தில் காதலித்த பெண் அவரை விட்டு பிரிந்ததுடன், பின்னர் துரதிர்ஷ்டவசமாக உயிரிழந்தார். அதன் பின்னர் அவர் தன்னை முழுவதும் பணிக்கே அர்ப்பணித்து, அனிமேஷன் துறையில் நல்ல பெயர் பெற்றார்; தனது பழைய நண்பர்களுக்கு பல வாய்ப்புகளையும் அளித்தார். அருகிலிருந்த ஒரு உணவகத்தில் காபி குடித்த பிறகு, இருவரும் அந்த இரவுக்காக பிரிந்து, அதிகாலை 3 மணிக்கு விமான நிலையத்தில் மீண்டும் சந்திக்கத் திட்டமிட்டனர். அவர்கள் பயணிக்க வேண்டிய விமானம் அதிகாலை 5:30 மணிக்கு புறப்படவிருந்தது. அடுத்த நாள் அதிகாலையில், அவர்கள் செக்-இன் செய்து, லவுஞ்சில் காலை உணவு முடித்துவிட்டு, பிஸினஸ் கிளாஸ் இருக்கைகளில் அமர்ந்தனர். அன்டனி மற்றும் எட்வர்ட் தனித்தனியாக அமர வேண்டியிருந்தது. எட்வர்டின் அருகில் எலிசபெத் என்ற இளம் பெண் அமர்ந்திருந்தார். அவர் லாஸ் ஏஞ்சல்ஸில் தனது உறவினரைச் சந்திக்கப் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார். எட்வர்டும் தனது லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் மற்றும் அமெரிக்காவின் மற்ற பகுதிகளுக்கான பயணத்தைப் பற்றி கூறினார். ஒன்பது மணி நேர பயணத்தை முடித்து லண்டன் சென்ற பின், அமைதியான ஒரு தருணத்தில், எலிசபெத் தன்னுடைய கடந்த காலத்தைப் பற்றி பேசத் தொடங்கினார். அவரது பெற்றோர் பல வருடங்களுக்கு முன் ஒரு விபத்தில் உயிரிழந்துவிட்டார்கள். அவர் அவர்களின் புகைப்படத்தையும் எட்வர்டிற்கு காட்டினார். அப்போது அந்த புகைப்படத்தை அன்டனி பார்க்க நேர்ந்தது. புகைப்படத்தில் இருந்த பெண் மரியா — ஒருகாலத்தில் அவர் காதலித்த அதே பெண். அந்த நொடியில், எலிசபெத் அந்த மரியாவின் மகள் என்பதை அவர் உணர்ந்தார். எலிசபெத் மேலும் கூறியது, தன்னுடைய படிப்பை 'விசுவல் கம்யூனிகேஷன்' துறையில் முடித்துள்ளதாகவும், தற்போது வேலை தேடிக்கொண்டிருப்பதாகவும். காரணம் — விபத்துக்குப் பிறகு தன்னைத் தத்தெடுத்த தந்தை தற்போது புற்றுநோயால் போராடிக்கொண்டிருந்தார். இதைக் கேட்ட அன்டனி மனதிற்குள் ஒரு அமைதியான முடிவை எடுத்தார். தனது ஸ்டூடியோவில் அவருக்குப் பணியளிக்க வேண்டும் என்று. பின்னர் எட்வர்டிடம் மெதுவாக, “எனக்கு ஒருகாலத்தில் கிடைத்த அன்பையும் பாசத்தையும், இன்று கடவுள் மரியாவின் மகளின் மூலம் திருப்பிக் கொடுக்க ஒரு வாய்ப்பு தந்திருக்கிறார்,” என்று கூறினார். எட்வர்ட் ஆழமாக உணர்ச்சியடைந்தார். எல்ஏ பயணம், எதிர்பாராத விதமாக அன்டனிக்கு ஒரு புண்ணை ஆற்றும் தருணத்தையும், பழைய நினைவுகளை இணைக்கும் வாய்ப்பையும், புதிய தொடக்கத்தையும் கொண்டு வந்தது — இருவரும் நினைத்ததைவிட அதிக அர்த்தமுள்ளதாக. கே. ராகவன் 10-12-25

Small Story 455.

Small Story 455 An Unexpected Encounter on the Way to LA Edward was waiting for his friend Antony in the park. Antony had come home on holiday from Los Angeles, where he once worked at the famous Walt Disney Studios before starting his own animation studio. He wanted to take his longtime friend Edward on a one-month visit to the United States. Antony arrived and greeted Edward warmly. Edward, now sixty, was still fit and carried himself with the confidence of a retired army officer. His only son served in the Navy, and both his son and Antony’s parents were settled in Bengaluru. Antony, now fifty-five, had never married—his only love had failed long ago, and tragically, she had passed away. He devoted himself to his work instead and had built a good name in the animation field, offering opportunities to many of his old friends. After sharing coffee at a nearby restaurant, the two friends parted for the night, planning to meet again at the airport at 3 a.m. Their flight was scheduled to depart at 5:30 a.m. Early the next morning, they checked in, had breakfast in the lounge, and finally settled into their business-class seats. Antony and Edward were seated separately. Next to Edward sat a young woman who introduced herself as Elizabeth. She was travelling to Los Angeles to visit her relatives. Edward introduced himself and talked about his visit to LA and other parts of the U.S. After their nine-hour journey to London, during a moment of quiet relaxation, Elizabeth opened up about her past. Her parents had passed away long ago in an accident. She showed Edward a photograph of them. When Antony happened to see the photo, he was stunned. The woman in the picture was Maria—his old love. In that instant, he realized Elizabeth was Maria’s daughter. Elizabeth went on to explain that she had completed her studies in visual communication and was hoping to find a job in the field because her father, who had adopted her after the accident, was battling cancer. Hearing this, Antony made a quiet decision. He would offer her a place in his studio. Turning to Edward later, he said softly, “God has given me a chance to return the love and affection I once had for Maria—through her daughter.” Edward felt deeply moved. His trip to LA had unexpectedly brought a moment of healing, reconnection, and new beginnings for his friend Antony—far more meaningful than either had imagined. K.Ragavan 10-12-25

Small Story 454.

Small Story 454 Ups and Downs Are Not Permanent Two of his friends had finally reached their hometown after being stuck in different places due to the recent airline crisis. This made Govinda very happy. His wife Reshma was equally relieved that they had reached home safely. Just then, Reshma’s friend Manjula called. “Hey Reshma, how are you? Rajesh and I are coming to Bangalore tomorrow from Hubli by road. After seeing the recent flight cancellations, we decided it’s safer to travel by road. We’re coming straight to your home.” “Hey buddy, you have every right to come straight home,” Reshma replied warmly. Right after Manjula hung up, Reshma received another call—this time from Nandhini, who told her she had reached Madurai safely for darshan. She was happy that flights had resumed that day. Hearing all this, Govinda whispered, “Nothing is permanent—neither an air strike nor the ups and downs of life. Sorrow and happiness keep changing.” K.Ragavan 9-12-25

Small Story 453.T

Small Story 453 அழகான விதி — இண்டிகோ ஏர்லைன்ஸில் ஏற்பட்ட تلிவான அனுபவத்திற்குப் பிறகு, கிருஷ்ணனும் அவரது குடும்பமும் இறுதியாக திருவனந்தபுரம் சென்றடைந்தார்கள். கிருஷ்ணனின் 80-ஆவது பிறந்தநாளின் சிறப்பு சந்தர்ப்பத்தில், மகா அனந்தபத்மநாபஸ்வாமி கோவிலில் தரிசனம் செய்ய அவர்கள் வந்திருந்தனர். அவரது மனைவி பங்கஜம், மகன் ராஜேஷ், மேலும் ஜெர்மனியில் இருந்து பறந்து வந்த மகள் ராதிகா—அவருக்கு உடன் இருந்தனர். குழந்தைகள் அக்கறையுடன் ஏற்பாடு செய்திருந்த ஹோட்டலில் அவர்கள் தங்கினர். சில மணி நேரங்கள் ஓய்வு எடுத்த பிறகு குடும்பத்தினர் கோவிலுக்கு புறப்பட்டனர். கிருஷ்ணாவின் நெருங்கிய நண்பர், ஓய்வுபெற்ற வங்கி அதிகாரி, சிறப்பு தரிசன ஏற்பாடுகளை செய்திருந்தார். அவர்களின் விஜயம் உண்மையில் தெய்வீகமும் மறக்க முடியாததுமாக அமைந்தது. அடுத்த நாள் அவர்கள் கன்னியாகுமரிக்கு பயணம் செய்தனர். அங்கு மகான தத்துவஞானி நரேந்திரநாத் தத்தா—பொதுவாக ஸ்வாமி விவேகானந்தர் என்று அறியப்படும்—அவர்களின் நினைவு மண்டபத்தில் முழு நாளையும் கழித்தனர். அமைதியான சூழலும் ஆன்மீகமான பாவனையும் அவர்களை நிம்மதியால் நிரப்பின. அதற்கு அடுத்த நாளில், அவர்கள் மீண்டும் அதே ஏர்லைன்ஸில் பெங்களூருவிற்கு திரும்பினர்—முன்பு தாமதங்களாலும் நீண்ட நேர காத்திருப்பாலும் அவர்களுக்கு மனஅழுத்தம் அளித்த அதே நிறுவனம். ஆனால் இம்முறை பயணம் மென்மையாக நடந்தது. தங்களின் அழகான தரிசனமும் பாதுகாப்பான திரும்பும் பயணமும் விதியிலேயே எழுதப்பட்டதென்று கிருஷ்ணன் நன்றியுடன் உணர்ந்தார். வாழ்க்கை பல நேரங்களில் முதலில் தடைகளை கொடுத்தாலும், இறுதியில் அமைதியும் மகிழ்ச்சியும் நிச்சயமாக வரும்—அவை வர வேண்டிய நேரத்தில் துல்லியமாக வந்து சேரும். கே. ராகவன் 8-12-25

Small Story 453.

Small Story 453 Beautiful Destiny — After their bitter experience with Indigo Airlines Krishna and his family finally reached Trivandrum. They had come to have darshan at the great Ananthapadmanabhaswamy Temple on the auspicious occasion of Krishna’s 80th birthday. His wife Pankajam, son Rajesh, and daughter Radhika, who had flown all the way from Germany, were by his side. They checked into the hotel thoughtfully arranged by the children. After resting for a few hours, the family left for the temple. Krishna’s close friend, a retired bank officer, had arranged for a special darshan. Their visit turned out to be truly divine and memorable. The next day, they travelled to Kanyakumari, where they spent an entire day at the memorial of the great philosopher Narendranath Dutta, popularly known as Swami Vivekananda. The serene surroundings and spiritual atmosphere filled them with peace. On the following day, they boarded the same airline back to Bengaluru—the very airline that had caused them stress earlier due to delays and long hours at the airport. But this time, the journey was smooth. Krishna felt grateful, realizing that their beautiful darshan and safe return had been written in their destiny. Life often presents us with hurdles in the beginning, but eventually, peace and joy do arrive—exactly when they are destined to. K.Ragavan 8-12-25

Tribute .906

The demise of 86-year-old award-winning producer AVM Saravanan is a great loss to the film industry. Known for his simplicity, his judicious choice of subjects, and for bringing many talented actors into the limelight, his contributions are immeasurable. I happened to meet him once when I was in the UAE, at the popular Lamcy Plaza. I can still picture him clearly—dressed in his trademark white-and-white attire, humble, soft-spoken, and respectful to everyone around him. That brief encounter left a lasting impression on me. His passing is an irreparable loss to his family, and I pray that they are given the strength to withstand this difficult time. The film fraternity will never forget this legend. K. Ragavan

SmallStory 452.T

சிறுகதை 452 விமான நிலையத்தில் நெருக்கடி ரகேஷ் தனது அபார்ட்மெண்டில் இருந்தபோது, தனது அயல் வீட்டுக்காரரான கேஷவ், மற்றொரு அயல் வீட்டுக்காரர் விஷ்வாவுடன் தீவிரமாகப் பேசுவது கவனித்தார். சில நிமிடங்களில், இருவரும் அவரின் வீட்டிற்குள் வந்தார்கள். “காலை வணக்கம் ரகேஷ். இந்த நேரத்தில் தொந்தரவு செய்ததற்கு மன்னிக்கவும்,” என்றார் விஷ்வா கவலையுடன். “என் இரு உறவினர்கள்—இருவரும் மூத்த குடிமக்கள்—இன்று மும்பை விமான நிலையத்தில் சிக்கியுள்ளனர். இன்டிகோ விமானங்கள் எதிர்பாராத காரணத்தால் திடீரென ரத்துச் செய்யப்பட்டுள்ளன. அவர்கள் இருவரும் எழுபதுக்கு மேற்பட்ட வயதினர், கவலையுடன் இருக்கிறார்கள், மேலும் விமானங்கள் எப்போது மீண்டும் இயக்கப்படும் என்ற விவரத்தை ஏர்லைன் சரியாக அறிவிக்கவில்லை. அவர்கள்தான் மட்டும் இல்லை; ஆயிரக்கணக்கான பயணிகள் விமான நிலையத்தில் உதவியின்றி காத்திருக்கிறார்கள்.” அவர் தொடர்ந்து, “நீங்கள் ஒரு முன்னணி பத்திரிகையின் தலைமை செய்தியாளர். தயவுசெய்து இந்த பிரச்சினையை விமானப் போக்குவரத்து அமைச்சகத்தின் கவனத்திற்கு கொண்டு சென்று தீர்வுக்காக உதவுங்கள்.” “நிச்சயமாக,” என்று ரகேஷ் உறுதியளித்தார். “நான் ஏற்கனவே விமானப் போக்குவரத்து அமைச்சகத்திடம் மனு கொடுத்துள்ளேன், மேலும் பல மாத இதழ்களுக்கும் செய்தியை அனுப்பியுள்ளேன். இந்த விஷயம் நல்ல முறையில் தீர்க்கப்படும் என்று உண்மையிலேயே நம்புகிறேன்.” இதை கேட்ட விஷ்வாவும் மற்ற அயல் வீட்டுக்காரரும் நிம்மதியடைந்து, ரகேஷ் விஷயத்தை மிகுந்த பொறுப்புடன் எடுத்துக்கொண்டதை உணர்ந்து அமைதியாக வெளியேறினர். கே. ராகவன் 7-12-25

SmallStory 452.

Small Story 452. Crisis at the Airport Rakesh was in his apartment when he noticed his neighbour Keshav speaking seriously with another neighbour, Vishwa. Moments later, both of them entered his home. “Good morning, Rakesh. Sorry to disturb you at this hour,” said Vishwa with a worried expression. “Two of my relatives—both senior citizens—are stuck at the Mumbai airport today. Indigo flights have been suddenly cancelled due to an unexpected development. They’re both over 70, anxious, and there’s been no proper announcement from the airline about when the flights will resume. It’s not just them; thousands of passengers are waiting helplessly at the airport.” He continued, “You’re the Chief Correspondent of a leading journal. Please bring this issue to the attention of the Aviation Ministry and help get it resolved.” “Certainly,” Rakesh assured him. “I’ve already appealed to the Aviation Ministry and reached out to several magazines. I truly hope this matter is settled amicably.” Hearing this, Vishwa and the other neighbour felt relieved and left peacefully, confident that Rakesh had taken the issue seriously. K.Ragavan 7-12-25

Small Story 451.T

சிறுகதை 451 நொறுக்குத் தீனி சந்திப்பு ஸ்வாமி தனது அபார்ட்மென்ட்டிலிருந்து வெளியே வந்தபோது, வழியில் நண்பன் கிருஷ்ணாவை சந்தித்தார். “ஹேய், எப்படி இருக்கிறாய்?” என்று கிருஷ்ணா தலை அசைத்துப் பேசினார். “இன்று அருகிலுள்ள மாநிலத்தில் உருவான புயலின் தாக்கத்தால் கனமழை பெய்யும் என்று கணிப்பு வந்திருக்கிறது. நீ எங்காவது வெளியே போகிறாயானால், சீக்கிரம் திரும்பிவிடு. நம்ம நண்பர்கள் குழுவிலிருந்து நான் இப்போதுதான் வந்து இருக்கேன்; அவர்கள் எல்லாரும் வீட்டுக்குப் போனுவிடு என்று சொன்னார்கள்,” என்றார் கிருஷ்ணா. “நன்றி நண்பா,” என்றார் ஸ்வாமி. “நாளைக்கு என் பெண் குழந்தை தவணகேரியிலிருந்து வருகிறாள். ராமாஸ் கடையில் இருந்து கொஞ்சம் நொறுக்குத் தீனி வாங்கி உடனே திரும்பிவிடுகிறேன்.” அதைச் சொல்லிச்சென்ற ஸ்வாமி தன் வழியைக் கொண்டார். அப்போது ஸ்வாமிக்கு மகள் ஷ்ரேயாவிடமிருந்து ஒரு அழைப்பு வந்தது. “ஹலோ அப்பா, இன்னொரு விஷயம் ஞாபகம் வந்தது — நாளை அஷ்வினின் பள்ளிக் கூட்டம் இருக்கிறது. அதனால் என் வருகையை நான் ஒத்திவைத்தேன். எப்போது வருவேன் என்று பிறகு சொல்கிறேன்,” என்று கூறி அவள் அழைப்பை நிறுத்தினாள். கிருஷ்ணா கூறியதுபோலவே ஏற்கெனவே கனமழை கொட்டத் தொடங்கியதால், ஸ்வாமி மனதில் நிம்மதி அடைந்தார். பெரும்போதும் கணிப்புகள் உண்மையாகத்தான் இருக்கும் — செய்திகள் மற்றும் வானிலைத் துறை தகவல்களிலும். கே. ராகவன் 06–12–2025

Small Story 451.

Small Story 451 The Snack Encounter Swamy came out of his apartment and, on the way, met his friend Krishna. “Hey, how are you?” Krishna nodded. “There is a prediction of heavy rain today because of the neighbouring state’s cyclone effect. If you are going anywhere nearby, come back quickly. I just returned from our friends’ group, and everyone advised me to go home,” he added. “Thank you, buddy,” said Swamy. “Tomorrow my daughter is coming from Davangere. I want to buy some snacks from Ramas and will come back soon.” After that, Swamy left. Suddenly, Swamy got a call from Shreya. “Hey Dad, I just remembered—tomorrow is Ashwin’s school meeting. So I’ve postponed my visit. I’ll inform you later about my arrival,” she said and hung up. Swamy felt relieved because the rain had already started pouring heavily, just as Krishna had warned. Most of the time, predictions are true—both on the news channels and from the Meteorological Department. K. Ragavan 6-12-25

Ongoing crisis.

The recent incident involving the non-departure of multiple IndiGo flights, which left thousands of passengers stranded across airports in India, was not only unfortunate but also painful to witness. Watching families—especially those traveling with young children—struggle in such situations is truly distressing. While air travel is generally preferred for its convenience and time-saving benefits, incidents like these severely erode passenger confidence. The aviation industry must ensure greater flexibility in crew scheduling and address any operational issues promptly so that such disruptions do not escalate. I am personally concerned about my upcoming travel to Trivandrum on Monday, especially if the current chaos continues. A swift and permanent solution must be implemented to restore order and reassure passengers that their flights will operate on time. The question on everyone’s mind is: Will this issue persist, or can travelers expect stability soon? K.Ragavan

Small Story 450.T

மாயக் குறியீடு 9 0450 – சிறுகதை 450 பிரசாத் தொலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, அவரது மனைவி நந்திதா ஒரு கோப்பை தேனை கொண்டு வந்தாள். உரையாடலை முடித்த பிறகு, அவர் தொலைபேசியை பக்கத்தில் வைத்தார். நந்திதா மெதுவாக, “ யார் பேசினார்கள், அன்பே?” என்று கேட்டாள். பிரசாத் பதிலளித்தார்: “என் வங்கி அதிகாரி. எனக்கு புதிய கிரெடிட் கார்டை இன்று மாலையே வந்து கொடுத்துச் செல்கிறார். நான் அவர்களின் பழைய வாடிக்கையாளர்களில் ஒருவராக இருப்பதால், இருபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக கார்டை பயன்படுத்தி வருவதால், அதை நேரில் கொடுக்க விரும்புகிறாராம்.” “அப்படியானால் சிறிது நொறுக்குத் தீனி தயார் செய்வோம்,” என்றாள் நந்திதா. “சரி, அன்பே,” என பிரசாத் தலையசைத்தார். சில நிமிடங்களில், அவர்கள் மகள் ஆஷா நெதர்லாந்திலிருந்து அழைத்தாள். “ஹாய் டாட், நீங்க மற்றும் அம்மா எப்படி இருக்கீங்க?” “நாங்கள் நலமாக இருக்கிறோம்,” என்றார் பிரசாத். “ஆஷா, நான் பத்து நிமிடங்களாக உன்னை அழைக்க முயன்றேன். உன் போன் ‘பிஸி’யாக இருந்தது.” பிரசாத், கிரெடிட் கார்டு விநியோகம் குறித்து விளக்கினார். அதை கேட்டு ஆஷா மகிழ்ச்சியடைந்தாள். “டாட், உங்களுக்கு கார்டை நேரில் கொடுக்க வருவது பெரிய விஷயம். நீங்கள் பல ஆண்டுகளாக ஒழுங்காக பயன்படுத்தி, புத்திசாலித்தனமாக பயணம் செய்து, பில்ல்களை எப்போதும் பதினைந்து நாட்கள் முன்கூட்டியே கட்டிவருவதால்தான். உங்கள் ஒழுக்கத்தை நான் ஆண்டுகளாக கவனித்து வருகிறேன்,” என்றாள். அதன் பிறகு அவள் சேர்த்தாள்: “இந்த முறை நீங்கள் புதிய பின் நம்பரை தேர்வு செய்யும்போது, எனக்கு ஒரு யோசனை இருக்கு.” “சொல்லு மகளே. நான் எப்போதும் உன் ஆலோசனையை கேட்கிறேன்,” என்றார் பிரசாத். ஆஷா கூறினாள்: “நீங்க 0450 என்ற நான்கு இலக்க பினைப் பயன்படுத்துங்க.” அந்த எண் அவரின் விருப்பமான 9-இனை குறிப்பதோடு, அவரது பிறந்தநாளையும் நினைவுபடுத்தியதால், பிரசாத் ஆச்சரியப்பட்டார். அவர் மகளுக்கு நன்றி கூறி, போனை நந்திதாவிடம் கொடுத்தார். அந்த மாலை, வங்கி அதிகாரி கெம்பண்ணாவை அன்புடன் வரவேற்று, தேனும் நொறுக்குத் தீனியும் வழங்கினார். அவர் சென்ற பின், பிரசாத் தனது நேசமான மகள் பரிந்துரைத்த புதிய பின் நம்பரை மாற்றிக் கொண்டார்—அது அவரது பிறந்தநாளோடும் பொருந்தியது. அது இன்னும் நான்கு நாட்களில் வரவிருந்தது. நந்திதாவும், தங்கள் ஒரே மகள் ஆஷா தேர்ந்தெடுத்த அந்த குறியீட்டை மகிழ்ச்சியுடன் ஒப்புக்கொண்டாள். K.Ragavan 5-12-25

Small Story 450.

Small Story 450 Magic Code 9 0450 – While Prasad was talking on the phone, his wife Nandhita brought him a cup of tea. After finishing the call, he placed the phone beside him. Softly, Nandhita asked, “Who was it, dear?” Prasad replied, “My bank officer. He’s coming this evening to deliver my new credit card. Since I’ve been one of their old customers and have been using the card for more than twenty years, he wants to hand it over personally.” “In that case, let me prepare some snacks,” said Nandhita. “Alright, dear,” Prasad nodded. A few minutes later, their daughter Asha called from the Netherlands. “Hi Dad, how are you and Mom?” “We are fine,” said Prasad. “Asha, I tried calling you for the past ten minutes. Your phone was busy.” Prasad explained about the credit card delivery. Hearing it, Asha was delighted. “Dad, it’s a big deal for them to come in person. It’s because you’ve used the card responsibly for so many years, travelled wisely, and always paid your bills fifteen days in advance. I’ve noticed your discipline all these years,” she said. Then she added, “This time, when you choose your new PIN number, I have a suggestion.” “Tell me, dear. I always listen to your advice,” said Prasad. Asha said, “Use the four-digit PIN 0450.” The number surprised Prasad because it not only included his favourite ‘9’ but also reminded him of his birthday. He thanked his daughter and handed the phone to Nandhita. That evening, they warmly welcomed the bank officer, Kempanna, and served him tea and snacks. After he left, Prasad changed his PIN to the number his beloved daughter suggested—one that matched his birthday, which was just four days away. Nandhita too happily approved of the code chosen by their only daughter, Asha. K. Ragavan 5-12-25

Small Story 449.

சிறுகதை 449 ஒளிவிழா மரபு காலை நடைப்பயணத்திற்கு கிளம்பவிருந்த ஹரிஷிடம், அவரது மனைவி பத்மஜா மெதுவாகச் சொன்னாள்: “அண்ணாச்சி வீட்டுக்கும், உன் தங்கை சுமாவுக்கும் இன்று கார்த்திகைத் திருநாளுக்காக பணம் அனுப்ப மறந்துவிடாதே. நீ பல வருடங்களாக இதைப் பின்பற்றுகிறாய்.” ஹரிஷ் சிரித்தான். “மறக்க மாட்டேன். சுமா என் ஒரே தங்கை. இந்த நாளில் அவளுக்குச் சொக்கத்தை அனுப்ப வேண்டும் என்பது என் அம்மாவின் விருப்பம்.” ஹரிஷ் போன பிறகு, பத்மஜா அமெரிக்காவில் இருக்கும் மகள் சுஜாதாவிற்கு அழைத்தாள். “ஹே சுஜாதா, எப்படி இருக்கிறாய்? Nathanarukkuபணம் அனுப்ப மறந்துவிடாதே. பிரசாந்தை நினைவூட்டு.” “மறக்க மாட்டேன், மம்மி. நான் கல்யாணம் ஆன நாள்முதல் ஒவ்வொரு ஆண்டும் பிரசாந்தை நினைவூட்டுவேன்; அவன் எப்போதும் அனுப்புவான்,” என்று சுஜாதா பதிலளித்தாள். சுஜாதா தானும் தன் கணவரை நினைவூட்டும் பழக்கத்தைத் தொடர்ந்து செய்வதை நினைத்துப் பத்மஜாவுக்கு மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது—அதேபோல், ஹரிஷ் தன் தங்கை சுமாவிற்கு ஒவ்வொரு ஆண்டும் அனுப்பிச் செய்வதைப் போல. நடை முடித்த பிறகு, ஹரிஷ் தனது நண்பர் சுரேஷைச் சந்திக்கச் சென்றான். மாலைக்குள், வீடு முழுவதும் விளக்குகளின் பிரகாசத்தால் ஒளிர்ந்தது. இப்படிப்பட்ட மரபுகள்தான் நம் கலாச்சாரத்தின் உண்மையான செல்வங்கள்—பல தசாப்தங்களாக அன்போடு பேணப்பட்டு வரும் பாரம்பரியங்கள். K.Ragavan 4-12-25

Small Story 449.

Small Story 449 The Lighting Tradition Harish was about to start for his morning walk when his wife Padmaja whispered, “Dear, don’t forget to send money to my sister-in-law and to your sister Suma for today’s Karthikai festival. You’ve been doing it for decades.” Harish smiled. “I won’t forget. Suma is my only sister, and it was my mother’s wish that I send her an amount every year on this occasion.” After Harish left, Padmaja called her daughter in the US. “Hey Sujatha, how are you? Don’t forget to send money to your sister-in-law. Ask your husband Prasanth to send it.” “I won’t forget, Mummy. Ever since I got married, I remind Prasanth every year, and he always sends it,” Sujatha replied. Padmaja felt happy that Sujatha was following in her footsteps, as her Hubby Harish sent to Suma After finishing his walk, Harish went to see his friend Suresh. By evening, the house was full of lamps and brightness. Traditions like these are the true treasures of our culture, lovingly maintained for decades. K.Ragavan 4-12-25

Small Story 448.

Small Story 448 Modern Minds, TraditionalRoots Kamath returned from Mangalore to his residence in Bangalore after attending his relative’s wedding in Udupi. He opened the box filled with Udupi sweets and famous snacks for his wife, Shanthala, who couldn’t attend the ceremony because she had to be present at her own relative’s wedding in Bangalore. Their son, Naveen, greeted him: “Hey Dad, how was the wedding?” “Fine, Naveen. Everyone asked about you—and about your marriage,” Kamath whispered teasingly. “Dad, there’s something I haven’t told you all these days,” Naveen said seriously. “I’m in love with a South Indian girl from Rajapalayam.” “My God… Rajapalayam—the place famous for dogs!” Kamath laughed. “Dad, I’m talking seriously and you’re joking. The place may be known for many things, but my girl is native to that region and now settled in Bengaluru. She works in our Advertisement Department. I see her every day from my Editorial Department. We got to know each other, liked each other, and I found she shares my nature and values.” He took out his phone. “Here is her photo—Archana.” Naveen showed the picture and Kamath was instantly impressed. “Her original native place is Udupi,” Naveen added, making Kamath even happier. Shanthala nodded with approval. “The girl is very pretty,” she said. “Her parents are coming to meet us this evening.” Kamath believed in straightforwardness and honesty, and he had raised Naveen to be the same. He admired his son’s frankness and clear decision. Shanthala, though traditional, had a forward-thinking mind: “If parents and children understand each other and respect values, there is no room for misunderstanding.” That evening, Archana’s parents visited, and the families happily fixed the wedding date. Kamath’s family stood as a perfect example of modern thinking blended beautifully with traditional values. K.Ragavan 3-12-25

Small Story 447.T

சிறுகதை 447 நினைவில் நிற்கும் ஜட்கா பயணம் ஜேம்ஸ் கோடைக்கானல் ரோடு ரயில் நிலையத்தில் இறங்கினார். வெளியே, அவரது நண்பரின் கார் காத்துக்கொண்டிருந்தது. 55 வயதான ஜேம்ஸ் இன்னமும் இளமையுடன் காட்சியளித்தார்;50வயதான அவரது மனைவி சோஃபியாவும் அதே அளவு நயமுடன் நடந்துகொண்டாள். டிரைவர் அவர்களை அன்புடன் வரவேற்றான். அருகிலுள்ள உணவகத்தில் எளிய காலை உணவு உண்ட பிறகு, கார் பெரியகுளம் நோக்கிப் பயணம் தொடங்கியது. ஜேம்ஸ் பெரியகுளம் அருகிலுள்ள ஒரு சிறிய கிராமமான வடுகப்பட்டியில் வளர்ந்தவர். சாதாரண குடும்பத்தைச் சேர்ந்த அவர், சிறுவயதில் தாயை இழந்ததால், தந்தை பிரெட்ரிக் ஒருவராலேயே வளர்க்கப்பட்டார். பிரெட்ரிக்கின் நெருங்கிய நண்பர் மரியாதைக்குரிய பள்ளி ஆசிரியரான முத்தையா முத்தையா தனது மனைவியை நாற்பத்தைந்து வயதில் இழந்தார்; ஒரே மகள் அம்பிகா படிப்பை முடித்து ஆஸ்திரேலியாவுக்குத் திருமணம் செய்து சென்றுவிட்டாள். பிரெட்ரிக் தபால் நிலையப் பணியில் இருந்து, முத்தையா பள்ளிப் பணியில் இருந்து ஓய்வு பெற்றபின், இருவரும் தங்கள் மனதிற்கினிய கிராமத்தில் அமைதியாக வாழத் தேர்ந்தெடுத்தனர். இளைய ஜேம்ஸின் படிப்புக்கு துணை நின்றவர் முத்தையா உயர்ந்தக் கொள்கைகள் கொண்ட அவர், சாதி–பின்னணி பாராமல் தகுதியான ஒவ்வொரு மாணவரையும் உதவி செய்தார். பிரெட்ரிக் மற்றும் முத்தையா ஆகியோரின் நட்பு, உண்மையான மரியாதையும் அறிவும் உணர்ச்சியும் கலந்த அகன்ற பந்தத்தின் சிறந்த உதாரணமாக இருந்தது. அவர்களின் வழிகாட்டலும் தனது முயற்சியாலும், ஜேம்ஸ் ஒரு மருத்துவரானார். பின்னர் மேற்படிப்புக்காக அமெரிக்கா சென்று அங்கேயே குடியேறினார். சோஃபியாவை திருமணம் செய்ததும் அதே இடத்தில் தங்கினார். சுவாரசியமான விஷயம் என்னவெனில் — அமெரிக்கரான சோஃபியா இந்திய கலாச்சாரத்தை மனமுவந்து நேசித்தாள். இந்திய மரபுகளையும் பழக்கங்களையும் மிகுந்த உண்மையுடன் பின்பற்றியது ஜேம்ஸை மிகுந்த மகிழ்ச்சியடையச் செய்தது. கார் பழக்கமான சாலைகளில் சென்று கொண்டிருக்கையில், ஜேம்ஸ் சோஃபியாவிடம், “நான் பள்ளிக் காலத்தில் இருந்தபோது, சில நேரங்களில் அப்பா என்னை ‘ஜட்கா’-வில் அனுப்புவார் — அதுதான் நம் பழைய குதிரை வண்டி,” என்றார். சோஃபியா சிரித்தாள். “ஆமாம், குதிரையுடன் சிறிய பெட்டி வண்டி மாதிரி இருக்கும் அந்த வண்டியா? நீ எத்தனையோ முறை சொன்னிருக்கே!” அவர்கள் கிராமத்தை வந்தடைந்தபோது பிரெட்ரிக்கும் முத்தையா அவர்களை பேரன்புடன் வரவேற்றனர். தனது மாணவன் இன்று உயர்ந்த நிலையை அடைந்ததைக் கண்ட முத்தையா பெருமையடைந்தார். மேலும், தன் முதுமை அடைந்த தந்தையை ஜேம்ஸ் மிகுந்த அக்கறையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது அவரை இன்னும் மகிழ்ச்சிப்படுத்தியது. ஜேம்ஸின் மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தபோதும் பிரெட்ரிக் அமெரிக்கா செல்ல மறுத்துவந்தார். தனது நினைவுகள், வேர்கள், அன்பிற்கினிய நண்பர்—இவை இருக்கும் கிராமத்திலேயே வாழ்க்கை முடியும் வரை இருக்க விரும்பினார். சோஃபியா அந்த கிராமத்தின் அன்பையும், மக்களின் எளிமையையும், பல ஆண்டுகளாக உருவாகிக் கொண்டிருந்த அக்கம்பக்கம் உற்ற உறவுகளையும் ஆழமாக உணர்ந்தாள். அவர்களின் மரியாதையும் பாசமும் அவள் மனதை நெகிழச் செய்தது. சில அமைதியான வாரங்களை அங்கே கழித்த பிறகு, ஜேம்ஸும் சோஃபியாவும் பெரியகுளம், வடுகப்பட்டி—அவற்றின் பொற்கனவுகளைப் போல உள்ள நினைவுகளையும்—ஒருகாலத்தில் இளம் ஜேம்ஸை இந்தத் தெருக்களில் கொண்டு சென்ற மறக்க முடியாத ஜட்காவின் இனிய நினைவையும் ஏந்திக் கொண்டு திரும்பிச்சென்றனர். – கே. ராகவன் 2–12–25 -

Small Story 447.

Small Story 447 Memorable Judga Journey – James got down at the Kodaikanal Road railway station. His friend’s car was waiting outside. At fifty-five, James looked remarkably smart, and his wife, Sophia, at fifty, carried herself with equal grace. The driver greeted them warmly. After a simple breakfast at a nearby café, the car began its journey toward Periyakulam. James had been brought up in Vadugapatti, a small village near Periyakulam. He came from an ordinary family and was raised solely by his father, Fredrick, after losing his mother at an early age. Fredrick’s closest friend was Muthiah, a respected schoolteacher. Muthiah had lost his wife when she was just forty-five, and his only daughter, Ambika, after completing her studies, had married and moved to Australia. Both Fredrick and Muthiah, after retiring—one from the post office and the other from the school—had chosen to settle peacefully in their beloved village. It was Muthiah who had supported young James in his studies. A man of principles, he helped every deserving student without looking at caste or background. The friendship between Fredrick and Muthiah was an example of genuine respect, knowledge, and emotional strength. With hard work and their guidance, James became a doctor. He later went to the United States for specialization and eventually settled there after marrying Sophia. The amusing part was that Sophia, though American, loved Indian culture deeply. She followed Indian customs and traditions with such sincerity that it made James profoundly happy. As the car moved along the familiar roads, James told Sophia, “When I was in school, sometimes my father sent me by judga—you know, the small horse cart we used back then.” Sophia smiled. “Yes, the one with the horse and a tiny compartment? I’ve heard you talk about it so many times!” When they reached the village, Fredrick and Uncle Muthiah welcomed them with overflowing affection. Muthiah was proud to see his student in such a successful position and, more importantly, taking good care of his ageing father. Despite James’ repeated requests, Fredrick had always refused to move to the United States. He wished to stay in his village—near his memories, his roots, and his dearest friend—till his last breath. Sophia soaked in the warmth of the village, the simplicity of the people, and the deep bonds that had been nurtured over decades. Their respect and affection touched her heart. After spending a few peaceful weeks, James and Sophia finally departed, carrying with them golden memories of Periyakulam, Vadugapatti—and the unforgettable charm of the judga that had once carried a young James through these very lanes. K.Ragavan 2-12-25