Small Story 446.T

சிறுகதை 446 தவறிச் சென்ற புத்தகங்கள் தன் 70-ஆவது பிறந்த நாளில், உலகம் முழுவதும் உள்ள நண்பர்களிடமிருந்து வாழ்த்துகளைப் பெற்றார் கேசவ். விருது பெற்ற எழுத்தாளராக இருந்த அவருக்கு நிறைய நண்பர்களும் வாசகர்களும் இருந்தனர். அவர் இதுவரை பத்து புத்தகங்கள் எழுதியிருந்தார்; அவை அனைத்தும் பிரபலமானவை, மேலும் நான்கு மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. அன்று காலை, மதுரையில் இருந்து வந்த அவரது தீவிர வாசகன் ஸ்வாமி—அவரது புத்தகங்களை அவ்வப்போது வாசித்து கருத்துகளை அனுப்புபவர்—அவரது முகவரியை கேட்டார். மூன்று மணி நேரத்திற்குப் பிறகு, மதுரையானது என்ற பெயருடன் ஒரு இனிப்புக் கூடை வந்தது. அது தனது விருப்பமான இனிப்புகளால் நிரம்பியிருந்ததைப் பார்த்து கேசவ் மகிழ்ந்தார். உடனே அவர் அழைத்துத் தன் நன்றியைத் தெரிவித்தார். டி.வி.எஸ். குழுமத்தில் பணியாற்றிய ஓய்வு பெற்ற கணக்காளர் ஸ்வாமி, அந்த அழைப்பை மகிழ்ச்சியுடன் பெற்றார். “சார், அழைத்ததற்கு நன்றி,” என்றார் ஸ்வாமி. “உங்களுக்கு பிடித்த இனிப்பான மைசூர் பாக், பாதுஷா கூட, நான் ஒரு சிறிய பார்சல் அனுப்பியிருந்தேன். அதில் ஒரு பகவத் கீதை நகலும், நீங்கள் விரும்பும் ஒரு விசாரணை நாவலும் இருந்தது.” கேசவ் அதிர்ச்சியடைந்தார். “ஸ்வாமி ஐயா, எனக்கு இனிப்பு பார்சல் மட்டும் தான் வந்துள்ளது. புத்தகங்கள் வரவில்லை.” ஸ்வாமி கூட அதிர்ச்சியடைந்தார். “அப்படியா! நான் அதை யாரிடம் கொடுத்தேனோ அவரை உடனே அழைத்து பார்க்கிறேன். நன்றி சார். கவனமாக இருக்குங்கள்.” அழைப்பு முடிந்தபின் கேசவுக்கு சிறிதளவு மனவேதனை ஏற்பட்டது. வாசிப்பை நேசிக்கும் எழுத்தாளரான அவருக்கு, குறிப்பாக விசாரணை நாவல்களைப் படிக்க பெரிதும் விருப்பம். எனவே தவறிச் சென்ற அந்த பரிசு அவருக்கு மகிழ்ச்சியளித்திருக்கும். இருந்தாலும், ஸ்வாமியின் பாசத்தையும், அவர் விரும்பும் புத்தகத்தைத் தேர்ந்தெடுத்து அனுப்பியுள்ள எண்ணத் திறமையையும் அவர் ஆழமாக பாராட்டினார். நாம் நேசிக்கும் நெருங்கியவர்களுக்கும், மதிக்கும் நற்பெயர் பெற்றவர்களுக்கும் பரிசு அனுப்புவதில் எப்போதுமே ஒரு தனியான அழகு உண்டு. அத்தகைய உண்மையான பாசத்தை ஒரு அர்ப்பணிப்பு கொண்ட வாசகரிடமிருந்து பெற்றவர்களில் ஒருவராக இருப்பதற்கு கேசவ் நன்றியுணர்ச்சியடைந்தார். 1-12-25

Small Story 446.

Small Story 446 The Missed Books Kesav received greetings from his friends all over the world on his 70th birthday. As an Award–winning writer, he had plenty of friends and readers. He had written ten books, all of which were popular and translated into four languages. That morning, his ardent reader from Madurai, Swamy, who often read his books and sent him comments, asked for his address. Three hours later, Kesav received a sweet parcel filled with his favourite treats and was happy to see Swamy’s name on it. He immediately called and thanked Swamy, a retired accountant from the TVS group in Madurai. Swamy was delighted to receive the writer’s call. “Sir, thank you for calling me,” Swamy said. “Along with your favourite sweets—Mysorepak and Badusha—I also sent a small parcel containing a copy of the Bhagavad Gita and an investigation novel, which I know you like.” Kesav was surprised. “Mr. Swamy, I received only the sweet parcel, not the books.” Swamy was equally surprised. “Oh! I will call the person I asked to deliver them. Thank you, sir. Take care.” After the call, Kesav felt a little disappointed. Being a writer who loved reading investigation books, he would have enjoyed the gift that had gone missing. Yet he deeply appreciated Swamy’s affection and his thoughtful selection of a book he knew Kesav would love. Sending gifts to loved ones and admired personalities always has a special charm. Kesav felt grateful to be one of those who received such sincere affection from a devoted reader. 1-12-25

Parthasarathy Temple.

“Chennai Parthasarathy Temple – The Glory of Thiruvallikeni” 🌹 The people who live there possess the ability to perform any Perumal (Lord Vishnu) service on their own, without depending on others. 1. 200 Archakas (priests) 2. 450 Sri Paadham carriers (those who carry the deity) 3. A group of 800 members — of which 20 are procession initiators 4. A Vedic chanting group of 80 members 5. 56 Paadasaalais (religious schools) 6. 20 members dedicated to Madapalli (temple kitchen) service 7. 24 ceremonial umbrellas — and they themselves have the skill to set them up 8. A group of about 400 Bhagavathas (devotees engaged in chanting and service) 9. On around 320 days of the year, some kind of procession takes place 10. A women’s group of 300 members (Andal group) who clean the temple daily 11. Most importantly — the daily attire and decoration offered to Parthasarathy Perumal is worth at least 2 lakh rupees All these are carried out strictly according to the Thenacharya Sampradaya (Southern Vaishnavite tradition). It has remained a stronghold that no one has been able to shake till now. All this is due to the divine will of Perumal and Thaayar, and the unity and discipline of the devotees performing the services. 🙏🌹

Great loss.Tribute 905.

The demise of the versatile Kannada comedy actor Umesh is a great loss to the Kannada film industry. He acted alongside all the top stars, contributing to cinema in a wide range of memorable roles, and earned a special place with his own unique image and style. Despite the dedicated care provided by actors like Shruthi and many others from the film fraternity, his passing is truly heartbreaking. I pray for the departed soul and extend my deepest condolences to his grieving family members. May they find strength during this difficult time. K.Ragavan 30-11-25

Small Story 445T

சிறுகதை 445 – ராகிகுடாவில் தெய்வீக நாள்கள் சூழ்ந்திருந்த கனத்த போக்குவரத்தை மீண்டு, சுதா மிகுந்த சிரமத்துடன் இறுதியாக ஜே.பி.நகர் ராகிகுடா கோவில் அருகே உள்ள தன் சொந்தக்காரர் ரேஷ்மாவின் வீட்டிற்கு வந்தாள். ரேஷ்மா அவளை அன்புடன் வரவேற்று, புதிதாக தயாரித்த காபியை கொடுத்தாள். அதன் மணமும் சுவையும் சுதாவை மகிழ்ச்சியடையச் செய்தது. தலை ஆட்டியபடி சுதா சொன்னாள்: “நம்ம தோட்ட நகரமான பெங்களூரில் போக்குவரத்து நாளுக்கு நாள் அதிகரிக்குது. ராகிகுடாவில் நடைபெறும் ஹனுமந்த் ஜெயந்தி க்காக, நான் ஒவ்வொரு முறை vaரும்போதும், இன்னும் கூட கூட்டம் அதிகமாயிருக்கு.” ரேஷ்மா சம்மதித்து சொன்னாள்: “ஆமாம் சுதா, எங்கள் பகுதியில் இன்னும் அதிகம். இருசக்கர வாகனங்களும் கார்கள் எல்லாத் திசையிலும் பாய்ந்து செல்கின்றன. இப்போது சாலையை கடப்பதே ஒரு பெரிய சவாலாகிவிட்டது. ஆனாலும் இங்குள்ள விழா ஒவ்வொரு ஆண்டும் அற்புதமாகவே இருக்கும். நீ இத்தனைத் தூரம் வருவது உன் பக்தியை காட்டுகிறது.” சுதா மெதுவாக புன்னகைத்தாள். “எனக்கு இங்கேயுள்ள விழா, மக்களின் பக்தி, குறைந்த விலையில் விற்கப்படும் திருவிழா கடைகள்—எல்லாம் பிடிக்கும்.” அந்த மாலை, ரேஷ்மா, சுதா, மற்றும் ரேஷ்மாவின் மகள் அனுபமா மூவரும் சேர்ந்து கோவிலுக்கு சென்றனர். முழுக் கோவிலும் விளக்குகள், மந்திரோத்சாதனங்கள், ஹனுமந்த் ஜெயந்தியின் ஆனந்த உற்சாகத்தால் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. இரண்டு அமைதியான, ஆனந்தமிகு தினங்களை ராகிகுடாவில் கழித்த பின், சுதா சன்னப்பட்டணத்திற்குத் திரும்பினாள். கோவில் தரிசனம், விழாவின் சுறுசுறுப்பு, மேலும் ரேஷ்மா—ஒரு சிறந்த சமையல்காரி—அன்போடு செய்த உணவுகளின் நினைவெல்லாம் அவளது மனதை நிரப்பி இருந்தது. சுதா வீட்டிற்கு கொண்டு சென்றது பிரசாதம் மட்டும் அல்ல; குடும்பத்தின் பாசமும் ராகிகுடாவின் தெய்வீக ஒளியும்தான். – கே. ராகவன் 30-11-25

Small Story 445.

Small Story 445. Divine Days at Ragigudda Sudha, with great difficulty in the heavy traffic, finally reached her cousin Reshma’s house in JP Nagar, near the famous Ragigudda temple. Reshma greeted her warmly and offered her a cup of freshly brewed coffee. Sudha relished its taste and aroma. Shaking her head, Sudha remarked, “The traffic in our garden city, Bengaluru, is increasing day by day. Every time I come from Channapatna for the Hanumanth Jayanthi celebrations at Ragigudda, it feels even more crowded.” Reshma agreed. “Yes, Sudha, especially in our area. Two-wheelers and cars rush from all directions. Crossing the road itself is a tough task nowadays. But the celebrations here are grand every year. Your dedication to come all the way shows your devotion.” Sudha smiled softly. “I love the celebrations, the people’s devotion, and the festive stalls selling everything at reasonable prices.” That evening, Reshma, Sudha, and Reshma’s daughter Anupama visited the temple together. The entire place glowed with lights, chants, and the festive spirit of Hanumanth Jayanthi. After spending two peaceful and joyful days in Ragigudda, Sudha returned to Channapatna. Her heart was full—with the memory of the temple darshan, the celebrations, and the delicious meals and sweets lovingly prepared by Reshma, the excellent cook. Sudha carried home not just prasad, but the warmth of family and the divine aura of Ragigudda. K.Ragavan 30-11-25

Small Story 444.T

கதை 444 காலமே எல்லாவற்றையும் சரி செய்து விடும் ரகுவின் நெருங்கிய நண்பன் சோமு தைராய்டு பிரச்சனைக்காக அறுவை சிகிச்சைக்கு மருத்துவமனையில் சேர வேண்டிய நிலைக்கு வருவான் என்று ரகு ஒருபோதும் நினைத்ததே இல்லை. சலுகை கிடைத்த பிறகும் செலவு ₹12,000 — சோமுவால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத தொகை. மாதம் ₹15,000 சம்பளம் பெறும் ஒரு கிளார்க் வேலையில் இருந்தான் சோமு. பெற்றோரால் உதவி செய்ய முடியாது; மனைவியிடமிருந்து தனியாக இருந்தான். யாரையும் தொந்தரவு செய்ய விரும்பாத அவன் நிலை பற்றி ரகுவுக்கு மற்றொரு நண்பர் மூலம் தான் தகவல் சென்றது. இப்போது ஒரு ஃபார்மா நிறுவனத்தில் விநியோக மேலாளராக நல்ல சம்பளத்துடன் இருந்த ரகு, சோமுவின் சிறுபிராய நண்பன். ஏழ்மை காரணமாக SSLCக்கு பிறகு சோமு படிப்பை நிறுத்திக் கொண்டாலும், அவர்களின் நட்பு ஒருபோதும் குறையவில்லை. ரகு பல முறை உதவியும் செய்தான், ஆனால் சோமுவுக்கு அதை ஏற்க எப்போதும் சங்கடமே. அந்த மாலை, சைக்கிளில் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்த சோமுவின் அருகில் ரகு திடீரெனக் காரை நிறுத்தினான். “ஏய் சோமு! நான் இப்போ உன் வீட்டுக்கு வர்றேன்,” என்றான் ரகு. அதிர்ச்சியடைந்த சோமு சிரித்துக்கொண்டு, “சரி, வருக!” என்றான். சில நிமிடங்களில் அவர்கள் சோமுவின் சிறிய வீட்டை அடைந்தனர். “என்னடா நண்பா, குடும்பம் நலமா? என்ன சப்பிரைஸ்?” என்று சோமு கேட்டான். ரகு நேராக விஷயத்துக்கு வந்தான். “எனக்கு கொஞ்சம் அவசரம். இந்தக் கவரை வை. உன் ஆபரேஷனுக்கெல்லாம் இது போதும். நாளையே அட்மிட் ஆகிட்டு எல்லாத்தையும் முடிச்சுரு. உள்ளே ₹15,000 இருக்கு.” சோமு அதிர்ந்து போனான். “ரகு… நான் எப்படி உனக்கு இந்த உதவியும், முன்னாடி நீ செய்த உதவிகளையும் திருப்பித் தருவேன்?” ரகு அவன் தோளில் கை வைத்தான். “கவலைப்படாதே. நேரம் வரும். காலமே எல்லாவற்றையும் சரி செய்து விடும். கவனமா இரு. ஆபரேஷனுக்குப் பிறகு பாக்கலாம்.” சோமுவின் கண்கள் நீர்த்ததுவிட்டன. இப்படியான உதவி அவர் எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. ரகு உண்மையிலேயே நல்ல நண்பன். அறுவைச் சிகிச்சைக்குப் பிறகு சோமு வீட்டிற்கு வந்தான். அப்போது அவன் வாழ்க்கையை மாற்றும் ஒரு இமெயில் வந்தது — துபாயில் புதிய நிறுவனம் துவங்கியிருந்த அவன் இன்னொரு நண்பர், சோமுவை அவனுடன் சேர அழைத்திருந்தான். சோமு சிரித்துக்கொண்டு தன்னோடு தானே தலை ஆட்டினான். அவன் பலமுறை கேட்ட அந்த வார்த்தைகளை மெதுவாக சொன்னான்: “நேரம் வந்தா… எல்லாம் சரியாகிடும்.” ஒரு சரியான தலைப்பு i K. ராகவன் 29-11-25

Small Story 444.

Small Story 444. Time Will Solve Everything Raghu never imagined that his close friend Somu would be admitted to the hospital for a thyroid problem that required surgery. The cost, even after concession, was ₹12,000 — an amount Somu simply could not afford. Somu worked as a clerk earning ₹15,000 a month. His parents were not in a position to help, and he was living separately from his wife. Though Somu didn’t want to trouble anyone, news of his condition reached Raghu through another friend. Raghu, now a distribution manager in a pharma company with a good salary, had been Somu’s friend since childhood. Somu had dropped out after SSLC because of poverty, but their friendship had always remained strong. Raghu had helped him many times, though Somu often felt shy to accept it. That evening, as Somu was returning home on his cycle, Raghu suddenly stopped his car beside him. “Hey Somu! I’m coming to your home now,” Raghu said. Surprised, Somu smiled and said, “Okay, welcome!” Within minutes, they reached Somu’s small house. “Hey buddy, how’s your family? What’s the surprise?” Somu asked. Raghu didn’t waste time. “I’m in a hurry. Take this cover. It will take care of your surgery. Tomorrow, get admitted and finish everything. There’s ₹15,000 inside.” Somu was shocked. “Raghu… how can I repay you for this and for everything you’ve already done?” Raghu placed a hand on his shoulder. “Don’t worry. Time will come. Time will solve everything. Take care. I’ll see you after the surgery.” Somu’s eyes filled with tears. He never expected this help. Raghu truly was a great friend. After the surgery, Somu was discharged and returned home. Soon, he received an email that changed his life — his friend who had recently started a company in Dubai wanted Somu to join him. Somu smiled, nodded to himself, and whispered the words he had heard so many times: “Time comes… everything will solve.” A perfect title iindeed K.Ragavan 29-11-25

Small Story 443

Small Story 433. Fate’s Decision Pradeep returned home after his usual round of shopping. After retiring, he had settled in the Jayanagar area, where he had built a comfortable house for himself and his wife, Archana. Their two daughters lived in the US, and the couple visited them once every two years. Pradeep had retired from DRDL as a scientist nearly twenty years ago. These days, walking through the neighborhood and meeting friends had become his passion—along with his love for blogging. As he entered the house, he was surprised to see his old friends Madhav and Mukund waiting for him. He greeted them warmly and asked, “What would you like to have?” “Oh, our sister has already served us,” they said. “We’ve actually come here to tell you something important.” Madhav continued, “We saw from your social media profile that you’ve completed 80 years today. And there’s more—your blog has been selected as Blog of the Year on our friend Narender’s website! They’re sponsoring a grand birthday celebration for you in ten days, on your star birthday, following the traditional custom.” Pradeep and Archana were stunned. Arrangements for the hall and other details were already completed, and they could invite up to 500 friends and readers. Pradeep had completely forgotten that he was turning 80 this year. He never expected that his simple passion for writing would lead to such a grand celebration. And then came the biggest surprise—their daughters were flying in from the US to be with him on this special occasion. Archana felt that their family deity had truly blessed Pradeep on this memorable milestone. It was a divine gift, giving them the chance to invite friends and relatives and celebrate such a significant birthday. Pradeep had never planned anything like this; even his late father and brother had not celebrated their 80th birthdays. But fate had other plans. A man who wished to keep the day simple found that destiny had chosen a different, more beautiful path for him. K.Ragavan 28-11-45

Golden Eight Decades.

Golden Eight Decades Today is a truly memorable day in my life, as I celebrate 80 beautiful years filled with learning, growth, and the joy of mingling with wonderful, educated, and humble human beings. The days I spent in the glorious pharmaceutical profession—three enriching decades in Marketing—followed by 16 meaningful years in Risk Management in the UAE, have left a deep and positive impact on my life. Beyond my professional journey, my passion for writing continues to bring me immense joy. The appreciation I receive from friends, colleagues, and fellow writers is something beyond words. It inspires me to keep expressing my thoughts and sharing my experiences. As I look back with gratitude, I sincerely thank God for shaping me into a good human being, for guiding me to serve in such a prestigious profession, and for blessing me with a life filled with purpose, opportunities, and wonderful people. K.Ragavan 28-11-25

Small Story 442.

Small Story 442. Devoting Less Time to the Internet Subbanna entered his meeting place after finishing his morning yoga class and saw his friend Shashi talking seriously with the other members. Curious, Subbanna joined them. Shashi immediately said, “Subbanna, today I saw a beautiful message on Facebook posted by our friend Ramesh.” “What did he post?” Subbanna asked. Just then, Ramesh arrived and greeted everyone. He then began explaining the message he had posted. “Friends, as you all know, I am nearing 79 years of age. On my doctor’s advice, I have decided to reduce the amount of time I spend on the Internet and on other social activities for health reasons. I now spend only 3 × 30 minutes a day, in three divided sessions. I want to concentrate more on my passion for writing and on maintaining a few close friendships. Because of this limited time, I may not be able to interact with everyone or accept many friend requests.” Many people appreciated his openness, and everyone agreed that health is important. Ramesh added, “I always believe in being straightforward so that misunderstandings can be avoided.” All his friends admired his honesty and decided to follow his example. After a nice cup of tea, the friends departed. K,Ragavan 27-11-25

GoodTopic

நமது மத்யமர் குழு நிர்வாகி இன்று அருமையானதும் அர்த்தமுள்ளதுமான தலைப்பை வழங்கியுள்ளார்: “நான் நன்றி சொல்வேன்.” சுமார் 17 மாதங்களுக்கு முன்பு, என் UAE அறைத் தோழர் ராகுராமன் வெங்கடராமன் அவர்களின் அறிமுகத்தின் மூலம் நான் இந்தக் குழுவில் சேர்ந்தேன். இன்னும் அவருடன் மகிழ்ச்சியான தொடர்பில் இருக்கிறேன். தொடக்கத்திலிருந்தே, இந்தக் குழு செயல்படும் விதம் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது—ஒவ்வொரு தலைப்பும் அழகாக முன்வைக்கப்படுகிறது, அதை கண்காணிக்கும் அர்ப்பணிப்பான ஒருங்கிணைப்பாளர்கள் உள்ளனர், மேலும் பங்கேற்பாளர்களுக்கு சான்றிதழ்களையும் வழங்குகின்றனர். இந்த அர்ப்பணிப்பு உண்மையிலேயே பாராட்டத்தக்கது. இந்த மத்யமர் குடும்பம் முழுவதும், இந்தக் குழுவை உருவாக்கி, இப்படியொரு சிறந்த முன்மாதிரியை ஏற்படுத்திய ஷங்கர் ராஜரத்தினம் அவர்களுக்கு மனங்குமிழ்ந்த நன்றியை தெரிவிக்க வேண்டும். அதேபோல், இந்த அற்புதமான சமூகத்தைக் எனக்கு அறிமுகப்படுத்திய என் பழைய தோழர் ராகுராமன் வெங்கடராமன் அவர்களுக்கும் என் மனப்பூர்வமான நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். ஒரு பொருளடக்கம் மிக்க, ஆழமான தலைப்பு நிச்சயமாக. கே. ராகவன் 26-11-25 ---

Small Story 431.T

சிறுகதை 441 திகடை தீர்ந்தது நண்பனின் பிறந்தநாள் விழாவில் கலந்து கொண்டுவிட்டு மகாதேவன் புன்னகையுடன் வீட்டிற்குத் திரும்பினார். பால்பாலையில் வேலைநிறுத்தம் பெற்ற நாள்முதல், பசவண்ணா மற்றும் மகாதேவன் இருவரும் நெருங்கிய நண்பர்களாகவே இருந்தார்கள். அந்த விழாவில் அவனைச் சந்தித்தது, பழைய இனிய நினைவுகளை மீண்டும் எழுப்பியது. பிரிவதற்கு முன், வருகிற வாரம் நடைபெறவிருந்த தனது பேத்தியின் பிறந்தநாள் விழாவிற்கு, மகாதேவன் மற்றும் அவரது மனைவியையும் வர அழைத்திருந்தான் பசவண்ணா. வீட்டிற்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தபோது, அன்றே தன் வழக்கமான மூத்த குடியிருப்பாளர்கள் இல்லத்திற்குச் சென்று மதிய உணவு வழங்கும் பணியும் இருப்பதை மகாதேவன் திடீரென நினைத்தார். கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாக மிகுந்த பற்றுறுதியுடன் செய்து வந்த இந்தச் சேவையை தவிர்க்க விரும்பவில்லை; அதே நேரத்தில் நண்பனின் விழாவையும் தவற விட முடியாத நிலை—இந்த இரண்டு நிகழ்வுகளுக்கு இடையில் எதைத் தேர்வு செய்வது என்ற குழப்பம் அவரை வருத்தத்தில் ஆழ்த்தியது. அப்போது அவரது கைப்பேசி鳴்றது. அழைப்பவர் பசவண்ணாதான். “ஏய் நண்பா,” என்றான் அவன் சந்தோஷமான குரலில், “உன் மூத்த குடியிருப்பாளர் சேவை அன்றுதானே இருக்கிறது என்று இப்போதுதான் நினைவுக்கு வந்தது. காலை நீ வர வேண்டாம் — மாலையில் விழாவுக்கு மட்டும் வந்தாலே போதும்!” இதை கேட்ட மகாதேவன் மனம் தளர்ந்து நிம்மதியடைந்தார். எதையும் சொல்லாமல் இருந்த போதிலும் தன் திகடையை புரிந்துகொண்ட நண்பனின் கருணை அவரைக் கனிவுடன் தொடுவித்தது. இத்தகைய சிறிய அக்கறைகள் உண்மையான மகிழ்ச்சியைத் தருபவை. மகாதேவனைப் போன்ற வயதானவருக்கு, நண்பனின் இத்தகைய மனப்பான்மை— நட்பு மற்றும் பரஸ்பர மரியாதையின் உண்மையான மதிப்பை — மேலும் வலியுறுத்தியது. கே. ராகவன் 26-11-25

Small Story 441.

Small Story 441 The Dilemma Solved After attending his friend’s birthday party, Mahadev returned home with a smile. Basavanna and Mahadev had been close friends ever since they retired from the milk dairy, and meeting him at the party had brought back warm memories. Before leaving, Basavanna had invited Mahadev and his wife to his granddaughter’s birthday celebration the following week. On his way home, Mahadev suddenly remembered that the same day he had his usual visit to the senior citizens’ home to distribute lunch — a service he had been doing with dedication for the past five years. He didn’t want to miss either event, and the thought of choosing between the two troubled him. Just then, his mobile phone rang. It was Basavanna. “Hey buddy,” Basavanna said cheerfully, “I just remembered that your senior citizens’ programme is on my granddaughter’s birthday. You don’t need to come in the morning — just join us in the evening!” Hearing this, Mahadev felt relieved and deeply touched. His friend had understood his dilemma without him even saying a word. Small gestures like these bring true happiness, and for a senior citizen like Mahadev, this thoughtful act meant even more. It reminded him of the value of friendship and mutual respect. K.Ragavan 26-11-25 !

True.

“இவ்வுலகில் எல்லோருக்கும் வெற்றிகரமாக வாழ வேண்டும் என்ற ஆசை இருக்கும். ஆனால் அதை அடையenna செய்ய வேண்டும் என்பதை அவர்கள் சிந்திப்பதில்லை. கடின உழைப்பு, கல்வி, அறிவு முக்கியமானவை என்பதை மறந்து விடுகிறார்கள். முயற்சி எடுத்து நல்லபடி படிப்பதற்கு பதிலாக, பிறருடன் தங்களை ஒப்பிட்டு, அவர்களின் கருத்துகளைப் பின்பற்றி, தங்களின் பொறுப்புகளை மறந்து விடுகிறார்கள்.” K.Ragavan

Small Story 440.

Small Story 440 — Reunion of Ram, Ambujam, and Aneesh in Nebraska Aneesh’s Story – Continuation After hearing everything that had happened to Ram, everyone was astonished. They felt that God had been kind enough to give them the miracle of seeing their dear friend again — to Ambujam, her beloved husband, and to Aneesh, his father. Exactly at dawn, Dr. Nivedha brought Narendar to meet Ram and explained everything — the recovery, the memories returning, and the meeting with Ram’s dear wife and son. Narendar could hardly believe it, but with Dr. Nivedha’s effort and God’s blessings, it all made sense. At her request, Narendar handed the phone to Ram and asked him to speak to his wife. The moment Ram heard the voice of his loving, dedicated wife Ambujam, he felt transported back to their old India Cements days. With tears in her voice, Ambujam whispered, “It is God’s miracle for our family that we are reunited. We hope to see you soon in Nebraska — Aneesh and I are waiting.” Then she gave the phone to Aneesh. “Hey Dad… after twenty years I am hearing your voice. I have been looking at your photo with Mom all these years, waiting for this day. I hope to see you soon. I… I can’t speak… Love you, Dad.” Ram replied softly, “I love you too, son.” He promised to send the visa papers for Ambujam and Aneesh within a week, eager to reunite with them along with Dr. Nivedha, whom he now considered a blessing in disguise. For twenty emotional minutes, Aneesh and Ambujam spoke to Ram. Others around them were moved to see a family reunited after two decades on American soil — in the peaceful state of Nebraska. Nivedha felt deeply fulfilled that her intuition had come true in Ram’s case. Meeting his devoted wife and dutiful son filled her heart with joy. Ten days later, Ambujam and Aneesh arrived at the Nebraska airport, where they were greeted warmly by Ram, Narendar, and his wife. Ram hugged Ambujam and Aneesh tightly — a reunion twenty years in the making. Sometimes, long longing turns into a beautiful life, and it was true in Ambujam’s story. A few days later, Ambujam took voluntary retirement, and Aneesh received a transfer to New York through his company. The family from Thirunelveli found their new home in Nebraska. Every year, Ram and Ambujam visit their hometown, where the local DIG kindly takes care of their ancestral house. Destiny — whether good or bad — cannot be changed. Aneesh and Ambujam’s story is living proof of that. KRagavan 25-11-25

Small Story 440T

**சிறுகதை 440 — நெப்ராஸ்காவில் ராம், அம்புஜம், அனீஷ் — மீள்கூடல்** அனீஷின் கதை – தொடர்ச்சி ராமின் வாழ்வில் நிகழ்ந்த அதிர்வுகளையும், அதற்குப் பின் ஏற்பட்ட அதிசய மாற்றத்தையும் கேட்டபோது அனைவரும் திகைப்புடன் அமைதியாக நின்றனர். நீண்ட வருடங்களின் இழப்பை அகற்றி, அன்புக் குடும்பத்தை மீண்டும் ஒன்றிணைத்தது இறைவனின் அருள் என்பதையே அவர்கள் உணர்ந்தனர் — அம்புஜம், அவரது கணவர், மேலும் தனது தந்தையைப் புதிய வாழ்வாகப் பெற்றவன் போல உணர்ந்த அனீஷ்… அனைவரும் அதே உணர்வின் ஆழத்தில் மூழ்கினர். அதிகாலை வெள்ளிச்சுடரில், டாக்டர் நிவேதா நரேந்தரை அழைத்து ராமைச் சந்திக்க வந்தார். ராமின் குணமடைதலும், நினைவுகள் திரும்பியதும், அவரது மனைவியும் மகனும் தொடர்பு கொண்டதும் — அனைத்தையும் அவர் நிதானமாக விளக்கினார். நரேந்தருக்கு முதலில் நம்பமுடியாமல் இருந்தாலும், நிவேதாவின் உறுதியும், கருணையும்தான் உண்மையைத் தெளிவாக்கியது. நிவேதாவின் வேண்டுகோளின் பேரில், நரேந்தர் தனது கைப்பேசியை ராமிடம் கொடுத்து, மனைவியுடன் பேசச் சொன்னார். அம்புஜம் அன்பினால் நனைந்த குரலில் “ராம்…” என்று அழைத்த அந்த நொடியில், ராம் தன்னைக் கடந்த கால இந்தியா சிமெண்ட்ஸ் அலுவலக வாசலில் நின்றிருப்பது போல உணர்ந்தார். கண்ணீர் துளியைக் கட்டுப்படுத்தும் முயற்சியில் அம்புஜம் உருகிய குரலில் சொன்னாள்: “இது எங்கள் குடும்பத்திற்கு கடவுள் கொடுத்த அருட்செயல். நம்மை மீண்டும் சேர்த்திருக்கிறார். விரைவில் நெப்ராஸ்காவில் உங்களைப் பார்க்க ஆசை… அனீஷும் நானும் காத்திருக்கிறோம்.” அதன் பின் கைப்பேசி அனீஷின் கையில் சென்றது. “டாட்… இருபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு உங்கள் குரல் கேட்கிறேன். அம்மாவுடன் சேர்ந்து உங்கள் புகைப்படத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே இந்த நாளை நான் எதிர்பார்த்தேன். விரைவில் உங்களைச் சந்திக்க ஆசை… பேச முடியவில்லை டாட்… லவ் யூ.” ராம் நெகிழ்ந்து, மெதுவாக, “நானும் உன்னை நேசிக்கிறேன், மகனே,” என்று பதில் அளித்தார். விசாக் குறிப்புகளை ஒரு வாரத்திற்குள் அனுப்புவதாகவும், நிவேதாவுடன் சேர்ந்து அவர்களை விரைவில் பார்க்க ஆவலாக இருப்பதாகவும் உறுதியளித்தார். அம்புஜமும் அனீஷும் இருபது நிமிடங்கள் முழுவதும் மனதை உருக்கும் உணர்வோடு ராமுடன் பேசினர். இருபது ஆண்டுகள் வெறுமையாக இருந்த பந்தம் — நெப்ராஸ்காவின் அமைதியான நிலத்தில் — மீண்டும் உயிர் பெற்றதைச் சுற்றியிருந்தோர் கண்டுகொண்டனர். ராமின் நிலைமை குறித்த தனது முன்னுணர்வு சரிதான் என நிவேதா உணர்ந்தாள். ராமின் அர்ப்பணிப்பான மனைவியையும், அன்பு நிரம்பிய மகனையும் சந்தித்த அனுபவம், மருத்துவரான அவரின் உள்ளத்துக்கு பேரதிருப்தி அளித்தது. பத்து நாட்களுக்குப் பிறகு, அம்புஜமும் அனீஷும் நெப்ராஸ்கா விமான நிலையத்தை வந்தடைந்தனர். ராம், நரேந்தர், அவர்களின் மனைவி — மூவரும் அன்போடு வரவேற்றனர். இருபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு ராம், அம்புஜம், அனீஷ் — மூவரும் கண்கலங்கிப் பரஸ்பரம் அணைத்துக்கொண்ட தருணம், நீண்ட ஏக்கத்தை நிறைவு செய்த ஓர் அழகிய நினைவாக நிலைத்து நின்றது. சில நாட்கள் கழித்து, அம்புஜம் தன்னார்வ ஓய்வு பெற்றார். அனீஷுக்கு அவரது நிறுவனத்திலிருந்து நியூயார்க்கு பதவி உயர்வு மாற்றம் கிடைத்தது. திருநெல்வேலி குடும்பம் நெப்ராஸ்காவில் தனது புதிய இல்லத்தை அமைத்துக் கொண்டது. ஒவ்வொரு ஆண்டும், ராம்–அம்புஜம் தங்கள் சொந்த ஊருக்குச் சென்று வருவார்கள்; அங்கு உள்ள DIG அவர்கள் பூர்வீக இல்லத்தைக் கவனித்துக் கொண்டுள்ளார். விதி — அது நன்மையாயிருந்தாலும் தீமையாயிருந்தாலும் — மாற்ற முடியாதது. அனீஷும் அம்புஜமும் வாழ்ந்த பாதை, அதற்கே ஒரு உயிரோட்டமான சாட்சி. — கே. ராகவன் 25–11–25

Great loss.

Great loss We are deeply saddened by the loss of legendary Bollywood actor Dharmendra at the age of 89. His passing marks the end of an era — a towering figure whose charisma, strength, and grace lit up Indian cinema for more than six decades. During his remarkable career, Dharmendra gave us unforgettable performances in films like Sholay, Mera Gaon Mera Desh, Chupke Chupke, and many more. He was a true icon — the “He-Man” of Bollywood — equally convincing as an action hero, a romantic lead, and a warm-hearted father figure. Beyond his on-screen brilliance, he touched lives with his humility, kindness, and genuine spirit. The film fraternity has lost not just a star, but a kind soul whose warmth and generosity inspired generations. To his millions of fans, he will always be remembered as a symbol of strength, charm, and timeless talent. To his family, we hold you in our thoughts and prayers during this difficult time — may you find comfort in the legacy he leaves behind. Rest in peace, Dharamji. Your light will continue to shine in our hearts and on the silver screen. K.Ragavan

Small Story 439T

Small Story 439 Aneesh Story Continuation “கடந்த வாரம்… நான் இந்தியாவிற்குப் புறப்படுவதற்கு முன்,” என்று தொடங்கினார் நிவேதா. “ராம் எங்களை இறுதியாக அடையாளம் கண்டார். எங்களுடைய பெயர்களைத் தானே சொன்னார். என் உள்ளுணர்வு தவறவில்லை—அவர் மெதுவாகத் தனது பழைய நிலைக்கு திரும்பிக் கொண்டிருக்கிறார். நேற்று காலை, நீ அனுப்பிய WhatsApp DP-யை மாமா (முத்தையா மாமா) எனக்குக் காட்டினார்… அதே படத்தை ராம் நெப்ராஸ்காவில் இருந்தபோது எனக்கே முன்பு காட்டியிருந்தார்.” அனீஷின் மூச்சு நின்றுபோனது. அம்புஜம் தன் கைகளைச் சற்று நடுங்கியபடி ஒன்றோடு ஒன்று பற்றிக்கொண்டாள். “கடவுள் கருணையாளர்…” என்று மெதுவாகச் சொன்னார் நிவேதா. “இருபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, ராமின் நினைவுகள் திரும்பி வருகின்றன… மேலும் இப்போது அவரது குடும்பத்தையும் கண்டுபிடித்திருக்கிறோம்.” அம்புஜம் உடைந்து அழுதார்—விடுதலை, நம்பிக்கை, நன்றி ஆகியவை கலந்த கண்ணீர். “ஒரு நாள் என் ராமை மீண்டும் பார்க்கப்போகிறேன்… எனக்குத் தெரியும்… தெரியும்…” எனக் கதறினார் அவள். அனீஷ் அசையாமல் நின்றிருந்தார். இத்தனை நாட்களாக இதயம் மட்டும் உச்சரித்திருந்த அமைதியான பிரார்த்தனை நனவாகும் நேரம் வந்து விட்டது என நம்பவே முடியவில்லை. விருந்தினர்களுக்காக அம்புஜம் இனிப்புகள், சிற்றுண்டிகள், வீட்டில் செய்த பலகாரங்களை எடுத்துவந்தாள். கைகள் நடுங்கினாலும்—அவளது இதயம் ஆனந்தத்தில் நிரம்பியிருந்தது. --- நெப்ராஸ்காவில் விடியும் காலை எதிர்பார்த்து ராம் இருக்கும் நெப்ராஸ்காவில் காலை வெளுத்ததும் அவரைத் தொடர்புகொள்ள வேண்டுமென அனைவரும் ஒப்புக்கொண்டனர். அவர்களில் யாரும் எதிர்பார்க்காத ஒரு புதிய அத்தியாயம் திறக்கப் போகிறது. கே. ராகவன் 24-11-25

Small Story 439.

Small Story 439 Aneesh story Continuation Nivedha Contnued “Last week, before I left for India, Ram finally recognised us. He called out our names. My intuition was right—he is coming back to normalcy. Yesterday morning, Uncle Muthiah showed me the WhatsApp DP you sent him… and Ram recognised the face instantly.” Aneesh’s breath caught. Ambujam clasped her hands tightly. “God is kind,” Nivedha said softly. “After two decades, Ram has remembered… and now we have found his family.” Ambujam broke down in tears—tears of relief, hope, and gratitude. “I knew… I knew one day I would see my Ram again.” Aneesh stood still, unable to believe that his long silent prayer was finally being answered. Ambujam brought sweets, snacks, and homemade items for the guests. She served them with trembling hands—but her heart was overflowing with joy. Waiting for the Morning in Nebraska They all agreed that they must contact Ram as soon as morning dawned in Nebraska. A new chapter was about to begin—one that none of them had ever expected. K.Ragavan 24-11-25

Tribute to my friend BalakrishnaAdiga.904

Tribute to My Friend Balakrishna Adiga 904 I warmly congratulate my good friend Balakrishna Adiga on the release of his book “The Horse Did Fly” and for the depth of involvement he has shown throughout its creation. He is one of the most versatile personalities I have had the pleasure of knowing over the past Six years in our apartment community, and I deeply admire his respect for elders and his thoughtful nature. As an IT professional who transformed his passion for storytelling into a published book, his journey is truly commendable. In today’s global scenario, I observe that storytelling is gaining remarkable momentum across all genders and cultures, and it is heartening to see it take such a prominent and creative shape. Being a blogger myself, I admire every creative effort made by friends and even by those outside my circle. My philosophy has always been that anyone who does good work deserves appreciation, and Balakrishna’s accomplishment stands as a wonderful example of this belief. I wish Balakrishna Adiga happy, healthy, and peaceful days ahead with his wife and children, and I look forward to many more inspiring creations from him in the years to come. With warm regards, K. Ragavan 24–11–25.

Nalla Thalaippu.

இன்று எங்கள் மத்யமர் குழு நிர்வாகி ஒரு அருமையான தலைப்பைக் கொடுத்துள்ளார்: “அனுபவமே ஆசான்” — அனுபவம்தான் சிறந்த ஆசிரியர். நாம் பல நற்பயன் கதைகளைப் புத்தகங்களில் படித்திருந்தாலும், உண்மையில் நம்மை வடிவமைப்பதோ, நம் சிந்தனையை மாற்றுவதோ நமது சொந்த அனுபவங்கள்தான். என் வாழ்க்கையிலும் இது உறுதியாக உணரப்பட்ட ஒன்று. பல வருடங்களுக்கு முன்பு, “கவலைப்படாதீங்க, பிரச்சனை இல்லை, அதை நான் பார்த்துக்கொள்ளுறேன்” என்று நம்பிக்கையுடன் பேசும் பலரை நான் பார்த்திருக்கிறேன். ஆனால், உண்மையாக உதவி செய்ய வேண்டிய நேரம் வந்தப்பொழுது, அவர்கள் எங்கும் தெரியாமல் போய்விடுவார்கள். அதே நேரத்தில், எதையும் பெரிதாகச் சொல்லாத, எளிமையான, பணிவான மனிதர்கள் தங்களால் இயன்ற எல்லைக்குள் — அமைதியாகவும் சிரத்தையுடனும் — உதவி செய்து வந்தார்கள். அதனால், ஒரு மனிதரை நான் அவர்களின் வெளிப்புற தோற்றத்தாலோ, பெரிய வார்த்தைகளாலோ மதிப்பிடுவதில்லை. ஆண்டுகள் முழுவதும், எளிமையான, நேர்மையான மனிதர்களே தங்களின் செயல்களால் உண்மையான மதிப்பை நிரூபிப்பதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். அத்தகைய மனிதர்களையே நான் அதிகமாக மதிக்கிறேன். இது என் அனுபவம், இன்று வரை நான் இதையே பின்பற்றி வருகிறேன். 23-11-25

Good Topic.

Our Madhyamar Group Administrator has given us a wonderful topic today: “Anubavame Aasaan” — Experience is the Best Teacher. Although we have all read many moral stories in books, it is our personal experiences that truly stay with us and shape our thinking. This has been true in my life as well. Decades ago, I witnessed many incidents where people would confidently say, “Don’t worry, no problem, I will take care of it,” but when the time came, they were nowhere to be seen. On the other hand, there were many humble and unassuming people who never made big promises, but always helped others within their limits — silently and sincerely. Because of this, I never judge a person by their outward appearance or by their talk. Over the years, I have seen simple, sincere, and honest people prove their true worth through their actions, not their words. I value such people the most. This has been my experience, and I continue to follow it even today. 23-11-25

Tribute 903

Tribute to Tejasvi Surya, MP 903 Today, I would like to pay my tribute to the young political leader from my home state of Karnataka, who is currently serving his second term as a Member of Parliament. He has been at the forefront of several initiatives and impactful protests aimed at the development of our Garden City, Bengaluru. His efforts toward major projects—most recently the Tunnel Road proposal—reflect his vision for the city’s growth. This inspiring leader is none other than Tejasvi Surya. What impresses me most is his personality: soft-spoken, attentive, and open to listening and accepting facts. I have had the opportunity to interact with him three times when he visited our apartment complex during his election campaigns, and each interaction only deepened my respect for him. Apart from politics, he is also a good singer with a strong affinity for music and the arts—an aspect of his personality that many people may not know about. His ambition to transform Bengaluru into a well-planned, future-ready city is truly admirable. He envisions a Bengaluru with world-class amenities, and he places special emphasis on expanding metro connectivity across the entire city to ease traffic congestion and improve daily life for its citizens. A leader with vision, dedication, and a personal touch—Tejasvi Surya continues to inspire many, including me. Before I conclude, I wish him, his wife, his mother, and all his family members good health, peace, and happiness in the days ahead. K.Ragavan 17-11-25

Small Story 438.T

சிறுகதை 438 அனீஷ் கதையின் தொடர்ச்சி நிவேதா அவர்களை மரியாதையாக வரவேற்றாள். “கடந்த இருபத்து ஐந்து ஆண்டுகளாக நான் நெப்ராஸ்காவில் வாழ்ந்து வருகிறேன். எங்கள் நெருங்கிய குடும்ப நண்பர் ஆடிட்டர் நரேந்தர் எங்கள் கணக்குகளை பார்த்துக்கொள்வார்—நாங்கள் அப்படியே ஒரு குடும்பம் போல. இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, நரேந்தர் தனது நண்பர் ராமை அறிமுகப்படுத்தினார். ராம் இந்தியாவில் இருந்து அவருடைய நிறுவனத்தில் சேர வரிந்திருந்தார். அவர் கடினமாக உழைத்து முன்னேற வேண்டும் என விரும்பினார்.” அவள் சிறிது நேரம் நின்று அந்த நினைவுகளை நினைத்தாள். “ஒரு மாதத்துக்குப் பிறகு, ராம் மற்றும் அவரது ஒரு கிளையன்ட் ஒரு சந்திப்பில் இருந்து திரும்பிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களின் காரை பின்னால் இருந்து ஒரு கனரக வாகனம் மோதி ٹுடைத்தது. கிளையன்ட் அங்கேயே உயிரிழந்தார். ராம் மயக்கம் அடைந்தார்… அப்படியே இருந்தார். ஒரு வாரம் மாதங்களாகவும், மாதங்கள் ஆண்டுகளாகவும் மாறின.” அம்புஜத்தின் கண்கள் பெரிதாகி, அவளது இதயம் துடித்தது. நிவேதா மெதுவாகத் தொடர்ந்தாள். “நரேந்தர் மிகுந்த துயரமடைந்தார். இந்த விபத்தை ராமின் குடும்பத்திடம் சொல்ல அவரால் இயலவில்லை. ராம் ஒருநாள் விழித்தெழுவார்… உண்மையில் விழித்தெழுவார் என்ற நம்பிக்கையில், நான் அவனைப் பார்த்து வருகிறேன்.” கே. ராகவன் 23-11-25

Small Story 438.

Small Story 438 Aneesh Story Continuation Nivedha greeted them politely. “I have been living in Nebraska for the last two and a half decades. Our close family friend, Auditor Narendar, handles our accounts—we are like family. Around twenty years ago, Narendar introduced his friend Ram, who had just come from India to join his firm. Ram wanted to work hard and grow there.” She paused, recalling the memory. “After a month, Ram and one of his clients were returning from a meeting. Their car was hit from behind by a heavy vehicle. The client died on the spot. Ram fell unconscious… and stayed that way. One week became months, months became years.” Ambujam’s eyes widened, her heart pounding. Nivedha continued gently. “Narendar was devastated. He could not bring himself to inform Ram’s family about the tragedy. I took care of Ram periodically, hoping that one day he would wake up… truly wake up K.Ragavan 23-11-25

Old Pharma days.

After seeing each veeran’s adventure in their career, I too feel like sharing my good old pharmaceutical-field memories from my tenure between 1967 and 1978 in the beautiful city of Madurai. I fondly remember our friendly gatherings at Chamundi Shop with the late Vivekanandan, and our monthly association meetings with all comrades—those moments are still fresh in my mind. In the early years, between 1967 and 1969, I was covering Tiruchy. I had a pleasant stay at Mayavaram Lodge, where I often met friends from other headquarters. I still recall watching night shows at Aruna Theatre—if my memory serves me right. In Pudukkottai, meals at Ambi’s Café were always delightful. My Dindigul days were memorable as well—staying at Pandyan Lodge, enjoying tiffin and meals at Lakshmivilas, and the wonderful food at Rajamani Iyer Hotel. In Theni, Pandyan Lodge and the hotel near the bus stand are still fresh in my mind. I always loved watching Vittalacharya movies during my out-station tours. I cherish the discussions with Hoechst Bala and Sathyamurthy in Theni, and the amazing doctors in Dindigul and all my other areas. Meeting them, along with the wonderful colleagues from various companies, made those days unforgettable. I just wanted to share these cherished memories. With Warm regards Pharmed Ragavan Present Story Teller

Tragic incident.

The recent death of Wing Commander Syal in a Tejas fighter jet crash while returning from the Dubai Airshow was a deeply sad and painful incident. Despite the tragedy, the Airshow continued, but the shocking news cast a heavy shadow over the event. The UAE authorities also conveyed their condolences for the loss of the Wing Commander. I pray for the departed soul and extend my heartfelt sympathies to the grieving family members. May they find strength and comfort during this difficult time. K. Ragavan Bengaluru

Small Story 437.T

சிறுகதை 437 – அனீஷ் (தொடர்ச்சி) ஒரு வாரத்திற்கு பிறகு, ஸ்ரீரங்கத்தில் நடந்த கல்யாணத்தில் கலந்து கொண்டு அனீஷுடன் பயணம் செய்த ஓய்வு பெற்ற டிஐஜி முத்தையா, அவருக்கு ஒரு செய்தி அனுப்பினார். முத்தையா ஐந்து நாட்களுக்கு முன் தன் ஊரான திருநெல்வேலிக்குத் திரும்பிவிட்டார். அனீஷ் உடனே பதில் அனுப்பி, அவரை நினைத்ததற்கு நன்றி கூறி, தனது வீட்டின் இருப்பிடத்தையும் அனுப்பி, வசதியான நேரத்தில் வருமாறு அழைத்தார். பத்து நிமிடங்களுக்குள் முத்தையா பதில் அனுப்பினார்: “இன்றே வருகிறேன். அந்த கல்யாணத்தில் இருந்த என் டாக்டர் நண்பரும் என்கூட வருகிறார்.” அனீஷ் ஆச்சரியப்படினார். இன்றோ? ஏதோ விசித்திரமாக இருந்தது. அவர் உடனே தன் அம்மாவுக்கு அழைத்தார். “மம்மா, நீங்கள் வீட்டுக்கு קצת சீக்கிரம் வர முடியுமா? முத்தையா சார் வருகிறார்… அவருடன் ஒரு டாக்டரும் வருகிறார்.” அம்புஜம், மகனின் குரலில் இருந்த அவசரத்தை உணர்ந்து: “நான் ஐந்து மணிக்குள் வருகிறேன். நீயும் அவர்களையும் ஐந்து மணிக்கு வரச் சொல்லு. நாம்லாம் சேர்ந்து டீ குடிப்போம்,” என்றார். அனீஷின் மனம் குழம்பியிருந்தது. அந்த உயர்ந்த மனம் கொண்ட அதிகாரியை அவர் விமானப் பயணத்தில் மட்டுமே சந்தித்திருந்தார். இப்போது அவர் வீட்டுக்கு வருகிறார்—அதிலும் ஒரு டாக்டருடன். இதன் பின்னால் என்ன காரணம்? மாலை 5 மணி தவறாமல் 5 மணிக்கே முத்தையா ஒரு பெண்மணியுடன் வந்தார். அம்புஜம் அவர்களை அன்புடன் வரவேற்றார். முத்தையா அறிமுகப்படுத்தினார்: “இவர் பெங்களூரைச் சேர்ந்த டாக்டர் நிவேதா. இப்போது நெப்ராஸ்காவில் குடியேறியிருக்கிறார். மனநலம் மருத்துவரும், கோமா நிபுணரும் ஆவார்.” தொடரும்… கே. ராகவன் 22–11–25

Small Story 437.

*Small Story 437 Aneesh – Story Continuation** One week later, Aneesh received a message from Muthiah, the retired DIG who had travelled with him after attending the wedding in Srirangam. Muthiah had returned to his hometown, Tirunelveli, five days earlier. Aneesh immediately replied, thanked him for remembering, and sent his house location, inviting him to visit whenever convenient. Within ten minutes, Muthiah replied: “I will come today itself, along with my doctor friend who attended the same wedding.” Aneesh was surprised. Why today? Something felt unusual. He quickly called his mother. “Mumma, can you come home early? Muthiah sir is coming… and he’s bringing a doctor with him.” Ambujam sensed urgency in his voice and agreed. “I will come by 5 PM. You alsoask them to come home by 5. We’ll have tea together.” Aneesh couldn’t stop wondering. He had only met the noble officer on the flight, and now he was coming home—along with a doctor. What could this be about? Evening at 5 PM At exactly 5 PM, Muthiah arrived with a lady. Ambujam welcomed them warmly. Muthiah introduced her: “This is Dr. Nivedha from Bangalore, now settled in Nebraska. She’s a psychiatrist and coma specialist.” to be continued K.Ragavan 22-11-25

Letter.

Letter Published in The National UAE On 21 November 25 Welcome plans to ease traffic congestion In reference to the report UAE to spend $46 billion on roads and transport to cut traffic congestion (November 5): Recently, my grandson visited Dubai and was amazed by the tremendous developments that have taken place over the past 16 years since he left after completing his schooling at Our Own English School, Sharjah, in 2009. On one hand, the country has made remarkable progress and Dubai has rightfully earned its place on the global map as one of the most talked-about cities in the world. On the other, despite the extensive measures taken by the RTA, traffic congestion remains a major challenge. It is good to hear that the authorities have invested in finding effective and sustainable solutions to address this issue and make commuting smoother for all UAE residents. K Ragavan, Bengaluru

Small Story 436.T

சிறுகதை 436 அனீஷ் கதையின் தொடர்ச்சி அடுத்த நாள், அம்புஜம் அனீஷுக்கு அவன் அப்பாவின் பழைய டைரியை காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். “அனீஷ், உன் அப்பா ஒரு மிக நல்ல நிதி நிபுணர்,” என்று மெதுவாக சொன்னாள். “நான்கு வருடங்கள் அவர் இந்தியா சீமெண்ட்ஸில் வேலை செய்தார். பின்னர் திடீரென தனது நண்பரைச் சந்திக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தார். அந்த நண்பர் தனது சொந்த ஆடிட் நிறுவனத்தை நடத்தினார். அவருடன் சேர்ந்தால் உனக்காக ஒரு நல்ல எதிர்காலத்தை உருவாக்க முடியும் என்று அவர் நம்பினார்.” அவள் டைரியின் மற்றொரு பக்கத்தைத் திருப்பினாள். “நீ appo ஐந்து வயது ராம் வெளியேறிய போது. தனது நண்பரின் விசா மற்றும் நேப்ராஸ்காவுக்கான டிக்கெட் கிடைத்துவிட்டது. சில நாட்களில் அவரிடமிருந்து ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. ‘நான் பாதுகாப்பாக வந்துவிட்டேன்; என் நண்பன் நரேந்தருடன் தங்கி இருக்கிறேன்,’ என்றார். அதுதான் அவரிடமிருந்து கிடைத்த முதல் மற்றும் கடைசி செய்தி…” என்று அவளது குரல் நடுங்கியது. “ஆனால் எனக்கு இன்னும் ஒரு உணர்வு இருக்கிறது… ராம் ஒரு நாள் திரும்பி வருவார்… அல்லது எப்படியும் நாம் மீண்டும் சந்திப்போம். அடுத்த மாதம் 11ம் தேதி அவர் சென்றது இருபது வருடம் ஆகிறது.” அனீஷ் மெதுவாக அவளது கைகளை பிடித்தான். “மம்மி, உங்க அன்பையும், அப்பாவுக்கு உங்களுடைய பாசத்தையும் நான் புரிந்துகொள்கிறேன். அவர் திரும்பி வருவார்,” என்று கிசுகிசுத்து, அவளை இறுக்கமாகத் தழுவிக் கொண்டான். சில நேரம் கழித்து அம்புஜம் அலுவலகத்துக்குப் புறப்பட்டாள். அனீஷ் பூஜை முடித்து, தனக்கு நெருக்கமான நண்பன் கேசவைப் பார்க்கப் போனான். கேசவ் ஒரு தனியார் வங்கியில் வேலை பார்த்தான். இருவரும் ஒன்றாக மதிய உணவு சாப்பிட்டனர். பிற்பகலில் அனீஷ் வீட்டுக்கு திரும்பிவிட்டான். அன்று மாலை, அம்மா வேலை முடித்து வந்தபோது, “கேசவுடன் மதிய உணவு சாப்பிட்டாயா?” என்று கேட்டாள். அவளது அக்கறையைப் பார்த்து அனீஷ் சிரித்தான். “ஆம், மம்மி. ஆனால் நீங்கள்? இன்று காலை நீங்கள் உணவு சமைக்கவே இல்லையே?” “ஓ, இன்று எங்களுடைய ஊழியர்களில் ஒருவரின் அறுபதாவது பிறந்தநாள் மற்றும் ஓய்வு விழா இருந்தது,” என்று சொன்னாள். “அதனால் அலுவலகத்திலேயே உணவு சாப்பிட்டேன். உனக்காக இனிப்பும் கொண்டு வந்திருக்கிறேன்.” அதற்கு பிறகு, அனீஷும் அம்புஜமும் ஹாலில் சேர்ந்து அமைதியாக டிவி பார்த்தார்கள். அம்மா–மகன் இருவருக்கும் அது ஒரு சாந்தமான தருணம். – கே.ராகவன் 21-11-25

Small Story 436.

Small Story 436 Aneesh Story Continuation The next day, Ambujam was showing Aneesh his dad’s old diary. “Aneesh, your dad was a very good finance person,” she said softly. “He worked in India Cements for four years. Then suddenly he decided to go and meet his friend, who had his own audit firm. He believed that if he joined his friend, he could build a bright future for you.” She turned another page of the diary. “Ram left when you were just five years old. He got his friend’s visa and a ticket to Nebraska. After a few days, I received a call from him. He said he had reached safely and was staying with his friend Narendar. That was the first and last message I ever got from him…” Her voice trembled. “But my intuition still says that Ram will come back one day… or we will meet him again. Next month, on the 11th, it will be twenty years since he left.” Aneesh held her hands gently. “Mummy, I appreciate your love and your attachment to dad. He will come back,” he whispered, and then hugged her tightly. After a while, Ambujam left for the office. Aneesh finished his pooja and went to see his friend Kesav, who was working in a private bank. They had lunch together, and in the afternoon, Aneesh returned home. That evening, when his mother came back from work, she asked, “Did you have lunch with Kesav?” Aneesh smiled at her affectionate concern. “Yes, Mummy. But what about you? You didn’t prepare lunch in the morning.” “Oh, today one of our staff members had his 60th birthday and retirement function,” she said. “So I had lunch at the office and brought sweets for you.” After that, Aneesh and Ambujam sat together in the living room, quietly watching TV, sharing a peaceful moment between mother and son. K.Ragavan 21-11-25

One should remember.

One should remember this philosophy: Everyone may not recognize the value of what they have. Often, only when something is no longer available do we truly understand its importance. Women may long for the joy of having children. Some long for a mother’s love and care. Many long for a father’s guidance and advice. Many miss good friends. Many yearn for strong and lasting relationships. Some long for a fulfilling career. Some may have everything on the outside, yet still miss the ability to appreciate and enjoy the present moment. Ultimately, one has to find contentment in what God has bestowed upon us. This lesson is important for our day-to-day life—gratitude, awareness, and acceptance bring true peace. K.Ragavan -

Small Story 435.T

சிறுகதை 435 அனீஷ் கதையின் தொடர்ச்சி அனீஷ் பூஜை செய்து கொண்டிருக்கும்போது, அவருடைய அம்மாவிடமிருந்து ஒரு அழைப்பு வந்தது. “ஏய், காலை உணவு சாப்பிட்டாயா? இன்றிரவு எனது கிளையாண் பக்தவச்சலம்—எங்கள் தபால் நிலையத்தில் பல டெப்பாசிட்கள் வைத்திருப்பவர்—அவருடைய Pethiyudan வீட்டுக்கு வரப் போகிறார். அவர்கள் விடுமுறையில் இருக்கிறார்கள். மாலை 6 மணிக்கு வருவார்கள். நான் 5.15க்குள் வீடு வந்து விடுவேன்.” “சரி அம்மா, நான் வீட்டிலேயே இருப்பேன். நடக்கப் போக மாட்டேன்,” என்று அனீஷ் பதிலளித்தான். மாலை 5.15க்கு, அம்புஜம் பிரசித்தமான அல்வா பாக்கும், விருந்தினர்களுக்கான சில இனிப்புகளும் எடுத்துக்கொண்டு வீடு வந்தாள். “அம்மா, உணவு எப்போதும் போல அற்புதமாக இருக்கிறது. உங்கள் ருசி ஒப்புமையற்றது,” என்றான் அனீஷ். “நன்றி, மகனே,” என்றாள் அம்புஜம் புன்னகையுடன். அண்மையாக 6 மணிக்கு, வயது 75 ஆகும், வருமான வரித்துறையில் ஓய்வு பெற்ற பக்தவச்சலம், தனது 21 வயது பேத்தி அபர்ணாவுடன் வந்தார்—மிகவும் அழகான, மனம் கவரும் பெண். அறிமுகங்கள் முடிந்த பிறகு, பக்தவச்சலம் பேசத் தொடங்கினார்: “கடந்த ஏழு வருடங்களாக உங்கள் அம்மாவை நான் அறிவேன்; என் பழைய FDs அனைத்தையும் தபால் நிலையத்திற்கு மாற்றிவிட்டேன். மிகச் சிறந்த சேவையை தருகிறார், வாடிக்கையாளர்களிடம் எப்போதும் மரியாதையாக இருப்பார். உன்னை சந்தித்ததில் மகிழ்ச்சி, அனீஷ். இவள் என் பேத்தி அபர்ணா. அவளுடைய பெற்றோர் விபத்தில் இறந்துபோனார்கள். அத்துடன் அவளுடைய அப்பாவின் நெருங்கிய தோழரும் அந்த விபத்திலேயே காயமடைந்தார்; அவர் உயிர் தப்பினார்.” அபர்ணா மெதுவாக சேர்த்தாள்: “ஹை… நான் துபாயில் இருக்கிறேன். எடிசலாட் நிறுவனத்தில் என்ஜினீயராக வேலை செய்கிறேன். அதே நேரத்தில், என் அப்பாவின் அந்த நண்பரையும் பார்த்துக் கொள்கிறேன். அவர் இன்னும் கோமாவில் இருக்கிறார்; கடந்த காலத்தை எதையும் நினைவில் கொள்ள முடியாத நிலையில் உள்ளார்.” “இதை கேட்டு மிகவும் வருத்தமாக உள்ளது,” என்றான் அனீஷ். “அவர் விரைவில் நலம்பெற வேண்டும்.” ஒரு மணி நேரம் இனிமையாக பேசியும், அல்வா, அம்புஜம் மைசூர்பாக், வெங்காய பஜ்ஜி, தேநீர் என்று லேசான விருந்தினை ரசித்த பிறகு, விருந்தினர்கள் கிளம்பத் தயாரானார்கள். வெளியே செல்லும் முன், அபர்ணா தனது கைபேசி எண்ணை அனீஷ்க்கு கொடுத்தாள். “நான் துபாய் சென்ற பிறகு நம்மள் தொடர்பில் இருங்கள்,” என்று மெதுவாக புன்னகைத்தாள். அவர்கள் சென்ற பிறகு, அம்புஜம் அனீஷை நசுக்கி பார்த்து தலை ஆட்டினாள். “அபர்ணா ரொம்ப நல்ல, அழகான பெண்… அவளை திருமணம் செய்கிறவன் ரொம்ப அதிர்ஷ்டசாலி.” அனீஷ் வாயிற்குள் புன்னகைத்தான்; அவளது வார்த்தைகள் இன்னும் அவர் மனதில் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தன. கே. ராகவன் 20-11-25

Small Story 435.

Small Story 435 Aneesh Story Continuation While doing his pooja, Aneesh received a call from his mummy. “Hey, did you have your breakfast? This evening my client, Bakthavachalam—he has many deposits with our post office—is coming to our house along with his granddaughter. They are on holiday. They’ll be here by 6 PM. I’ll be back home by 5:15.” “Okay, Mum. I’ll be here only. I won’t go for walking,” Aneesh replied. In the evening, Ambujam arrived at 5:15 PM carrying a box of famous halwa and some pocket snacks for the guests. “Mummy, the food is amazing as usual. Your taste is unmatched,” Aneesh said. “Thank you, dear,” whispered Ambujam with a smile. Exactly at 6 PM, Bakthavachalam, 75 years old and retired from the Income Tax Department, arrived with his 21-year-old granddaughter, Aparna—a pleasant and beautiful girl. After the introductions, Bakthavachalam said, “I have known your mummy for the past seven years because I shifted all my old FDs to the post office. She gives very good service and is always courteous to clients. Happy to meet you, Aneesh. This is my granddaughter, Aparna. She lost her parents in an accident. She is being taken care of by her dad’s close friend, who also met with the same accident but survived.” Aparna added softly, “Hi… I live in Dubai and work for Etisalat as an engineer. I’m also taking care of my dad’s friend, who lost his memory in the accident. He is still in a coma and unable to remember anything from the past.” “I’m really sorry to hear that,” Aneesh said. “Wishing him a speedy recovery.” After spending an hour together, everyone enjoyed the halwa, Ambujam’s famous Mysorepak, onion pakoda and tea. Soon after, the guests prepared to leave. Before stepping out, Aparna gave her phone number to Aneesh. “Keep in touch once I return to Dubai,” she said with a gentle smile. After they left, Ambujam nudged Aneesh and nodded approvingly. “Aparna is such a nice and beautiful girl… Whoever marries her will be the luckiest person.” Aneesh simply smiled, her words lingering in his mind. K.Ragavan 20-11-25

Small Story 434.T

சிறுகதை 434 – அனீஷின் கதையின் தொடர்ச்சி அடுத்த நாள் அதிகாலை 6 மணிக்கு அனீஷ் எழுந்து வந்து தன் அம்மாவை வாழ்த்தினான். சுவரில் தொங்கியிருந்த தன்னுடைய தந்தை–தாய் புகைப்படத்தை அவன் பார்த்து, கண்களை மூடி அமைதியாக ஒரு பிரார்த்தனை செய்தான். பூஜைக்கான பொருட்களை ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டிருந்த அம்புஜம் மெதுவாகக் கேட்டார்: “அனீஷ், உன் பழக்கத்தை மறந்துவிடலையா?” அனீஷ் சிரித்தான். “எப்படி மறப்பேன், அம்மா? துபாயில்கூட இந்தப் புகைப்படத்தை தினமும் பார்த்தே தான் நாளை ஆரம்பிப்பேன். நீங்கள் இருவரும் எனக்கு ஆசீர்வாதம் தருவீர்கள் என்று நினைப்பேன். ஒருநாள் நான் கண்டிப்பாக அப்பாவைத் தேடிப்பிடிப்பேன் என்று தினமும் பிரார்த்தனை செய்கிறேன்… நான் ஐந்து வயதில் இருந்தபோது நல்ல வாய்ப்புகளுக்காக எங்களை விட்டுச் சென்ற அந்த அப்பாவை.” அம்புஜம் அவன் தோளில் மெதுவாக கை வைத்தார். “அவர் அமெரிக்காவுக்கு நண்பரைச் சந்திக்கச் சென்றார்… அதற்குப் பிறகு இருபது ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. ஆனாலும் நான் எப்போதுமே சொல்வேன்—ஒரு நாள் உன் அப்பா திரும்பி வருவார்.” அனீஷ் தலையசைத்தான். “எனக்கு நினைவிருக்கிறது, அம்மா. நான் ஐந்தே வயதிலிருந்தாலும், அவர் எவ்வளவு அன்பானவரும் நல்லவரும் என்பது எனக்கு தெரியும். அந்த நினைவு இன்னும் எனக்குள் இருக்கிறது.” சிறு உரையாடலுக்குப் பிறகு அனீஷ் பல் துலக்கச் சென்றான். திரும்பி வந்தபோது, வீடு முழுவதும் ஒரு அற்புதமான மணம் பரவியிருந்தது. இஞ்சி, ஏலக்காய் மணம் வீசும் சூடான தேநீரைக் அம்மா தயார் செய்திருந்தார். “காலை உணவும் உடனே தயாராகும்,” என்று பாசமாகச் சொன்னார். “இட்லி செய்து கொண்டிருக்கிறேன்… உன் பிடித்த தேங்காய் சட்னியும்தான். 9 மணிக்கு நான் அலுவலகத்துக்குப் போய்விடுவேன். உன் மதிய உணவை மேஜையில் வைத்து விடுகிறேன். நீ குளித்து பூஜை முடித்து 12 மணிக்கு சாப்பிடிக்கோ.” 8:30 ஆகும்போது, அம்மா அன்போடு பரிமாறிய மென்மையான இட்லி, சட்னியை அனீஷ் ருசித்து மகிழ்ந்தான். சிறிது நேரத்தில் அம்புஜம் திருநெல்வேலி ஒன் டவுன் தபால் நிலையத்திற்கான தன் பணிக்கு கிளம்பினார். அம்மா சென்றவுடன் வீடு அமைதியாகிவிட்டது. அனீஷ் குளிக்கச் சென்றான். குளியல் முடிந்து வந்தபோது, அவர்களது வீட்டின் அழகான வடிவமைப்பை கவனித்து ரசித்தான்—ரசனையுடன் தேர்ந்தெடுத்த நிறங்கள், நவீன உபகரணங்கள், அன்போடு, சிக்கனமாக திட்டமிட்டு கட்டிய 2000 சதுர அடி வீடு. அவன் மெதுவாகத் தன்னிடமே சொன்னான்: “அம்மா எவ்வளவு அன்பாக இந்த வீட்டை உருவாக்கியிருக்கிறார்… ஒருநாள் அப்பா இதைப் பார்த்தாலெவ்வளவு சந்தோஷப்படுவார்.” ஜன்னல் வழியாக ஒரு மென் காற்று வந்து அவனைத் தொட்டது—நம்பிக்கை அளிக்கும் விதத்தில். அனீஷின் உள்ளத்தில் திடீரென ஒரு உறுதி எழுந்தது. அவன் அப்பாவைத் தேடும் முயற்சி விரைவில் தொடங்கப் போகிறது. தொடரும்… கே. ராகவன் 19-11-25

Small Story 434.

Small Story 434 – Aneesh Story Continuation Next day, early morning at 6 AM, Aneesh got up and wished his Mumma. He looked at the framed photo of his father and mother on the wall and closed his eyes for a moment, praying silently. Ambujam, who was arranging the prayer items, asked gently, “I hope you haven’t forgotten your habit, Aneesh?” Aneesh smiled. “How can I forget, Ma? Even in Dubai I used to see this photo every day. I take blessings from both of you before I begin my day. And every day I pray that one day I will surely find Dad… the man who left us for better prospects when I was just five years old.” Ambujam touched his shoulder softly. “He left for the US to meet his friend… and after that, two decades have passed. But I always told you—your Dad will come back one day.” Aneesh nodded. “I remember, Ma. Even at the age of five, I knew how loving and kind he was. I still carry that memory.” After their short conversation, Aneesh went to brush his teeth. When he returned, a wonderful aroma filled the house. His mother had prepared a hot cup of delicious tea with ginger and cardamom. “Breakfast will be ready soon,” she said warmly. “I’m making idly and your favourite coconut chutney. At 9 AM I’ll leave for my office. I’ll keep your lunch on the table. After your bath and pooja, you can eat by 12 PM.” By 8:30 AM, Aneesh enjoyed the soft idlis and chutney lovingly served by his mother. Soon after, Ambujam left for her duty at the Tirunelveli One Town Post Office. Once his mother left, the house grew silent. Aneesh went to the bathroom to take his bath. He admired the beautiful layout of their home—the tasteful colours, modern fittings, and the spacious 2000 sq. ft. construction that his mother had planned so carefully over the years. He whispered to himself, “Mumma has built this home with so much love… Dad should see this one day.” A gentle breeze blew through the window, as if giving him hope. Aneesh felt a sudden determination rising within him. The search for his father would begin soon. To be continued… K.Ragavan 19-11-25

Jumi Award

Announcement: JUMI (Just Missed POTW) Period: November 09.11.2025. to 15.11.2025 ,2025 அன்பார்ந்த மத்யமர் நண்பர்களுக்கு வணக்கம்🙏 இந்த வாரத்திற்கான ஜூமி வெற்றியாளர்கள் பட்டியல் கீழே. அனைவருக்கும் வாழ்த்துக்கள்!!🌷🌷 1 Alankara Benedict 2 Amaravathi S 3 Anandha Lakshmi Rajan 4 Anitha G K 5 Arangarajan Sundaresan 6 Aravindhan Kumar 7 Arul Kumar 8 Aruna Raguraman 9 Asha Mai 10 Banumathi Ramamoorthi 11 Bhama Narayanan 12 Bhooma Sivaramakrishnan 13 Bhuvaneswari Sathiavaheeswaran 14 C P Senthil Kumar 15 Chellammal Ramaswamy 16 Doraiswamy Ramanujam 17 Gomathy Chidambaranathan 18 Gps Selvam 19 Hatheem Karunai Seyedmohideen 20 Hema Krishnamoorthy 21 Ilango Rajamanikam 22 Jayalakshmy Sridhar 23 Jayanthi Varadarajan 24 Jeeva Dayanand 25 Kalyani Seshadri 26 Kannan Nanjundasamy 27 Kanthimathi Pitchumani 28 Kesavamurthy Rajagopalan 29 Kokila Srinivasan 30 Lakshmi Jayaram 31 Lakshminarasimhan Sridharan 32 Lalitha Balasubramaniam 33 Latha Anand 34 Leela Ramnathan 35 Leelavathi Kandaswamy 36 Loganadan Ps 37 M Kiruthivasan 38 M Ravi 39 Mala Ekambaram 40 Mangalam 41 Michael Raj 42 Moghi 43 Murali Dharan 44 Mythili Subramaniam 45 Narayanan Srinivasan 46 Neema Ravi 47 Neeraja Neeraja 48 Padma Krishnamurthy 49 Padma Kumar 50 Padma Manian 51 Padma Venkataraman 52 Padmajah Badri 53 Padmanabhan Ramaswamy 54 Pattabi Ram 55 Pradeep Kumar 56 Prasad Venkatachar 57 Prema Rajagopal 58 Prema Ramani 59 Pugazhendhi Sitharajan 60 Ragavan Krishnamachary 61 Rajalakshmi Gowrishankar 62 Rajasekaran Raju 63 Rajesh Sankarapillai 64 Ram Jai 65 Ram Venkatraman 66 Rama Bai 67 Ramraj Lakshmana Iyer 68 Rangarajan 69 Richmathy Kumar 70 Rufina Rajkumar 71 S Neelakantan Iyer 72 Sambasivam Sivam 73 Sampathkumaran Raghavan 74 Saroja Narayanan 75 Saroja Natarajan 76 Seelam Janakiraman 77 Serugudi Ramamurthy Venkatesan 78 Shakthideepan 79 Shanti Guru 80 Sinivassanne Kalyanam 81 Sitaraman Rathinam 82 Sivakumar Kolappa 83 Sridhar Venkatraman 84 Srimathy Vaikuntam 85 Srinivasa Murthy Arunachalam 86 Srividhya Sivasubramaniam 87 Subbaraman Jayaraman 88 Suganthi Kumar 89 Suganya Ashok 90 Sundari Somasundaram 91 Suresh Kumar Radhakrishnan 92 Suresh Raman 93 Uma Devi 94 Uma Murthy 95 Uma Ramesh 96 Upendran Rao 97 Usha Iyer 98 V K Shankar 99 V S Kesavan 100 V. Narenthrakumar 101 Valli Subbiah 102 Vasudevan Srirangarajan 103 Vasudevan Vasudevan 104 Vatsala Prakash 105 Velu Pillai 106 Venkatachary Ranganathan 107 Venkataraman Narayanan 108 Vijaya Prasad 109 Vijaya Subramaniam 110 Vijayalakshmi Viswanathan 111 Vino Mohan 112 Viswanathan Paramasivam 113 Yashodhara Ramurthy 114 ஆறுமுகம் சிக்ஸ்ஃபேஸ் அனைவருக்கும் வாழ்த்துக்கள்!!!! சென்ற வாரத்தின் பதிவுகளில் மிகச் சிறந்தவற்றைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பணியில் பங்கேற்றவர்கள் பின்வருமாறு: அனைவருக்கும் நன்றி. குழுத் தலைவர்: திரு. Shankar Rajarathnam மாடரேட்டர் குழு: Haripriya Sambasivan Revathi Kumar Subha Shankar Venkatasubramaniam Venkat Bhuvana Muthu Latha Srini Sujatha Krishnamoorthy Thenmozhi Rajmohan Karthikeyan Kalidasan Bala Sivakumar Manimozhi Jagadeesan மற்றும் நான் Parvatham Muthukumaran மத்யமர் அறிவிப்புகளை உடனுக்குடன் பெற விரும்புவோர் கீழ்க்கண்ட சானல்களை Subscribe செய்ய வேண்டுகிறோம். WhatsApp channel https://whatsapp.com/channel/0029Va6aRyv8fewtIR0Xrv0Q Telegram channel https://t.me/Madhyamar Madhyamar TV https://youtube.com/@MadhyamarTV?si=GufskHxbYoewBkUp.

Good Topic.

எங்கள் “ஸ்நேஹபந்தம்” குழுவில் விவாதத்திற்கான தலைப்பாக “அதிகாலை எழுபவர் நல்லவரா? இரவுக்குயில் நல்லவரா?” என்ற கேள்வி கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. நான் எப்போதும் ஒரு அதிகாலை எழுபவர். பல தசாப்தங்களாக நான் சீக்கிரம் உறங்கும் பழக்கத்தைப் பின்பற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன். நான் அதிகபட்சம் இரவு 9.30 மணிக்குள் தூங்கிவிடுவேன். தினமும் காலை 5.20 மணிக்குத் தூக்கம் விழும்; 5.35 ஆகும் முன்பே என் நாற்காலியில் அமர்ந்து எழுதத் தயாராகிவிடுவேன். இருபது நிமிடங்களுக்குள் ஒரு புதிய கதையை எழுதி, எனது குழுக்களிலும் வலைப்பூக்களிலும் பகிர்ந்து விடுவேன். இது வெறும் சீக்கிரம் படுக்கும் பழக்கம் மட்டுமல்ல; சீக்கிரம் எழும் பழக்கமும் என்னை மிக அதிகமாக பயனடையச் செய்துள்ளது. அதிகாலை நேரம் அமைதியானது, சாந்தமானது, எந்தச் சலனமும் இல்லாதது. இந்த அமைதியான சூழல் எனக்கு தெளிவையும், படைப்பாற்றலையும், எழுத்திற்கு தேவையான ஆற்றலையும் அளிக்கிறது. விடியற்காலின் அந்த நிசப்தம் எனக்கு சிந்திக்கவும், என்னைப் பிரகடனப்படுத்தவும் மிகச் சரியான நேரம். இந்த பழக்கம் என் வாழ்க்கை முறையையும், உற்பத்தித் திறனையும், உடல்–மனம் நலனையும் மேம்படுத்தியுள்ளது. அதனால் இந்த விவாதத்தில், “அதிகாலை எழுபவர் தான் சிறந்தவர்” என்ற நிலைப்பாட்டை நான் நம்பிக்கையுடன் ஆதரிக்கிறேன். — கே. ராகவன்

Good Topic.

Our Snehabandham group has assigned us a topic for debate: “Early Bird or Night Owl – Which is Better?” I have always been an early bird. I go to bed early, a habit I have followed for decades. The latest I sleep is around 9:30 p.m. Every morning I wake up at 5:20 a.m., and by 5:35 a.m. I am settled in my chair, ready to write. Within about twenty minutes, I create a new story and post it in my groups and blogs. It is not just the habit of sleeping early, but also waking up early that has benefited me. The early morning hours are calm, peaceful, and completely free of disturbance. This quiet atmosphere gives me clarity, creativity, and energy to write. For me, the stillness of dawn is the perfect time to think and express myself. This routine has shaped my lifestyle, boosted my productivity, and improved my overall well-being. So, in this debate, I confidently support the early bird lifestyle as the better choice. K.Ragavan

Small Story 433.T

Small Story 433 அனீஷின் கதை தொடர்ச்சி கார் நின்ற சத்தம் வெளியே கேட்கும் போது, அம்புஜம் விரைவாக முன் கதவினை நோக்கி சென்றாள். கதவைத் திறந்ததும், அவளது அழகான மகன் அனீஷ் அங்கே நின்றிருந்தான். ஒரு கணத்தில், அவள் ஓடி வந்து அவனை இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டாள். “முழு இரண்டு ஆண்டுகளாக நான் உன்னைப் பிரிந்திருந்தேன், அனீஷ்! பார்க்கிறாயா… நீ எவ்வளவு உயரமாகவும் இன்னும் அழகாகவும் வளர்ந்திருக்கிறாய்.” “பயணம் எப்படி இருந்தது?” “நன்றாகத்தான், அம்மா. நானும் உங்களை மிஸ் செய்தேன்,” என்று அனீஷ் மெதுவாகச் சிரித்தான். “ஆனால் அங்குள்ள வாழ்க்கை எனக்கு ரொம்பப் பிடித்திருந்தது… நீங்கள் கூறிய ஆலோசனையால் Event Management எடுத்ததற்கும் நன்றி.” “சரி, சரி… இப்போ போய் கொஞ்சம் ஃப்ரெஷ் ஆகிக்கோ. ஏற்கனவே 7 மணி ஆயிடுச்சு. அப்புறம் வந்து சாப்பிடலாம். இன்றைக்கு puri பொட்டேட்டோ, மைசூர் பாக், கேசரி எல்லாம் செய்திருக்கேன். அதோடு தயிர் சாதமும் இருக்கே.” அனீஷ் புன்னகைத்தான். இரண்டு ஆண்டுகள் தூரத்தில் இருந்தபோதிலும், தாயின் அன்பு, பாசம் எப்படிச் சற்றும் குறையாமல் இருந்ததென்று அவன் எப்போதும் ஆச்சரியப்பட்டான். ஆச்சரியமாக, அனீஷ் திடீரெனச் சொன்னான்: “ஓ! உங்களுக்கு சரியாக வாழ்த்து சொல்லவே மறந்துட்டேன்… கடந்த ஆண்டு தென்காசியில் Post Master ஆகப் பதவி உயர்வு கிடைத்ததுக்கு!” அம்புஜம் சிரித்தாள். “ஆமாம் அனீஷ்… முதலில் பாளையங்கோட்டையில் போஸ்ட் ஆனேன், அதிலிருந்து தென்காசிக்கு டிரான்ஸ்ஃபர், இப்போ நம்ம ஊரிலேயே permanent posting.” “ஆம் அனீஷ்… கடவுள் உண்மையிலேயே பெரியவர்,” என்று அம்புஜம் நிம்மதியுடனும் பெருமையுடனும் சொன்னாள். பத்து நிமிடங்களில் ஃப்ரெஷ் ஆகி, அனீஷ் ஹாலுக்கு வந்தான். அவன் சூட் கேஸ் திறந்து, தன் தாய்க்கு அழகான ஒரு தங்கச் சங்கிலியும் புதிய சாம்சங் போனும் கொடுத்தான். அம்புஜத்தின் கண்களில் மகிழ்ச்சிக் கண்ணீர் வழிந்தது. இருவரும் பழைய நினைவுகளைப் பகிர்ந்து நீண்ட நேரம் பேசிக் கொண்டனர். இறுதியில், தாய் சொன்னபடி, பயண சோர்வுடன் இருந்த அனீஷ் படுக்கைக்கு சென்றான்—வீட்டின் சுகமும் தாயின் பாசமும் மனதை நன்கு நிம்மதியடையச் செய்திருந்தது. தொடரும்… கே. ராகவன் 18-11-25

Small Story 433.

Small Story 433 Aneesh Story Continuation When the sound of a car stopping echoed outside, Ambujam hurried to the front door. She opened it and saw her handsome boy Aneesh standing there. In an instant, she rushed to him and hugged him tightly. “I missed you for exactly two years, Aneesh! Look at you… you’ve grown so tall and even more handsome.” “How was your journey?” “Fine, Mum. I missed you too,” Aneesh said with a gentle smile. “But I enjoyed my lifestyle there, all because of your advice to take up Event Management.” “Good, good… now go and freshen up. It’s already 7 PM, and you can have your dinner after that. I’ve prepared Poori-potato, Mysore Pak, and Kesari since today is Poornami. Along with that, you can have curd rice too.” Aneesh smiled. He always wondered how his mother managed to shower him with the same affection and warmth, even though he had been away for two years. Suddenly Aneesh said “Oh! I forgot to congratulate you properly for your promotion as Post Master in Tenkasi last year!” Ambujam laughed. “Yes, Aneesh At first, I was posted at Palayamkottai branch, then transferred to Tenkasi, and now I’m permanently posted in our native city.” “Yes Aneesh , God is truly great,” Ambujam said with relief and pride. After freshening up for ten minutes, Aneesh came to the hall. He opened his suitcase and presented his mother with a beautiful gold chain and a new Samsung phone. Her eyes filled with tears of joy. They spoke and reminisced about old times for a while. Finally, as per his mother’s instruction, Aneesh went to bed, tired from the journey yet comforted by the warmth of home. To be continued… K.Ragavan 18-11-25

Small Story 432.T

சிறுகதை 432 அநீஷ் கதையின் தொடர்ச்சி விமானம் திருச்சி விமான நிலையத்தில் தரையிறங்கியது. அநீஷ் இறங்கி, தனது பயணச் சுமைகளை எடுத்துக் கொண்டு, முன்னாள் காவலர் முதைய்யாவுடன் நடந்து வந்தார். வெளியேறும் வாயிலுக்கு வந்தபோது, அநீஷ் அவரது எண்ணை கேட்டார். “உங்களுடன் பயணம் செய்தது எனக்கு ஒரு சிறந்த அனுபவம், ஐயா,” என்று அவர் உண்மையுடன் கூறினார். “எனக்கும் அதேதான்,” என முதைய்யா புன்னகையுடன் மெதுவாகச் சொன்னார். “ஒரு சிறந்த நிகழ்ச்சி மேலாண்மை நிர்வாகியுடன் நான் பயணம் செய்தேன். நான் நாளை ஸ்ரீரங்கத்தில் ஒரு திருமணத்தில் கலந்து கொள்ள வேண்டும். அதன் பிறகு திருநெல்வேலிக்குப் போகிறேன்.” “சரி, ஐயா. நானும் ஸ்ரீரங்கத்தில் என் நண்பனின் அப்பாவுக்கு ஒரு கவர் கொடுக்க வேண்டும். அதற்கு பிறகு நான் கார் எடுத்துக் கொண்டு திருநெல்வேலிக்குப் போகிறேன்,” என்றான் அநீஷ். “உன் நட்பிற்கு இவ்வளவு அர்ப்பணிப்பு—அதை நான் பாராட்டுகிறேன்,” என்று முதைய்யா அவரது தோளில் மெதுவாக தட்டினார். இருவரும் தங்கள் எண்களைப் பரிமாறிக் கொண்டு பிரிந்தனர். அநீஷ் விரைவாக ஒரு காப்பை எடுத்துக் கொண்டு ஸ்ரீரங்கத்தை அடைந்தார். அவரது நண்பனின் தந்தை ரங்கன் வீட்டின் வாசலில் அவனை அன்புடன் வரவேற்றார். “என் மகன் துபாயிலிருந்து அழைத்து, நீ கவர் கொடுக்க வருவதாகச் சொன்னான்,” என்று அநீஷ் கவரை அவரிடம் கொடுத்தான். “இது எனக்கு பெரிய உதவி,” என்று ரங்கன் நன்றியுடன் சொன்னார். “ திருமணத்திற்கான டிமாண்ட் டிராஃப்ட் இந்தக் கவერში இருக்கிறது. நீ அதைத் தருவதற்காக இத்தனை தூரம் வந்திருக்கிறாய்.” அநீஷ் சிரித்தான். “ஐயா, உங்கள் மகன் என் நெருங்கிய நண்பன். இது பெரிய உதவி இல்லை.” அநீஷின் எளிமையும் மரியாதையும் ரங்கனை கவர்ந்தது. சிறிது நேரம் பேசிய பிறகு, அநீஷ் மீண்டும் காப்பில் கிளம்பி விட்டான். வண்டி நெடுஞ்சாலையை நோக்கி நகர்ந்தபோது, அவன் நினைவுகள் வீட்டைப் பார்த்தடித்தன. அம்மா கவலையுடன் காத்திருக்கலாமே… நிச்சயம் அவள் எனக்கு பிடித்த இனிப்பு—மைசூர்பாக்—செய்திருப்பாள். ஆறு மணி நேரப் பயணம் மெதுவாகச் சென்றது. நடுவே மதிய உணவு எடுத்துக் கொண்டு, மாலை நேரத்தில் கார் இந்தியா சிமென்ட்ஸ் தொழிற்சாலைக்கு அருகிலுள்ள விரிந்த தொழிற்துறை பகுதியை எட்டியது. தொடரும்… கே. ராகவன் 17–11–25

Small Story 432.

Small Story 432 Aneesh Story Continuation The flight landed at Trichy airport. Aneesh got down, collected his luggage, and walked alongside the former cop, Muthiah. As they reached the exit, Aneesh requested his number. “It was a great moment for me to travel with you, sir,” he said sincerely. “Same here,” whispered Muthiah with a warm smile. “I too travelled with an impressive event-management executive. I am attending a marriage here in Srirangam tomorrow, and after that, I’ll be heading to Tirunelveli.” “Okay, sir. I also have to deliver a cover to my friend’s father in Srirangam. After that, I’ll travel to Tirunelveli by cab,” Aneesh replied. “Your devotion to friendship—I applaud that,” nodded Muthiah, patting his shoulder. Both exchanged numbers and parted ways. Aneesh quickly engaged a cab and reached Srirangam. His friend’s father, Rangan, greeted him warmly at the doorstep. “My son called from Dubai and told me you’d be coming to deliver the cover,” said Rangan, ushering him inside. After a refreshing cup of coffee, Aneesh handed over the envelope. “This is a great help,” Rangan said gratefully. “The cover contains a DD for my niece’s wedding tomorrow. You came all the way here to deliver it.” Aneesh smiled modestly. “Sir, your son is my close friend. This is not a big help at all.” Rangan admired Aneesh’s simplicity and respectfulness. After a short conversation, Aneesh left again in his cab. As the vehicle moved toward the highway, his thoughts drifted home. Mummy will be anxiously waiting… and surely she would have made my favourite sweet—Mysorepak. The six-hour journey passed steadily. Aneesh had his lunch midway, and by late afternoon, the cab finally reached the vast industrial outskirts near the famous India Cements factory. To be continued… K.Ragavan 17-11-25

Small Story 431.T

Small Story 431. ஒரு உயர்ந்த போலீஸ் அதிகாரியுடன் விடுமுறை பயணம் அனீஷ், துபாயில் உள்ள ஒரு புகழ்பெற்ற இவெண்ட்-மேனேஜ்மென்ட் நிறுவனத்தில் இரண்டு ஆண்டுகளை முடித்திருந்தான். காலம் இவ்வளவு வேகமாகப் போய்விட்டது என்பதை அவன் இன்னும் நம்ப முடியவில்லை. இப்போது, தனது சொந்த ஊருக்குச் சென்று, அன்பான தாயைச் சந்திக்க அவன் ஆவலுடன் காத்திருந்தான். கடந்த வருடம் விடுப்பு கிடைத்திருந்தாலும், வேலை காரணமாக அது ஒத்திவைக்கப்பட்டிருந்தது. இந்த வருடம் எதுவும் அவனைத் தடுக்க முடியாது—நாளையே அவன் வீட்டிற்குப் புறப்பட உள்ளான். அனீஷின் தாய் அம்புஜமும் மகனைப் பார்க்க ஏங்கிக் கொண்டிருந்தாள். வீடியோ கால் மூலம் பேசிக்கொண்டிருந்தாலும், தனது அழகான, இம்ப்ரசிவான மகனை நேரில் காண அவள் ஆவலாயிருந்தாள். அந்த மாலை, அனீஷ் அருகிலிருந்த மாலுக்கு சென்று, வீட்டிற்கு கொண்டு செல்ல நினைத்த சாக்லேட், பாதாம், பேரிச்சை, மேலும் தாய்க்கான ஒரு பொன் சங்கிலி—வாங்கினான். அடுத்த நாள் காலை, அவன் விமான நிலையத்துக்கு வந்தான். சுமைகள் அனைத்தையும் செக்-இன் செய்த பிறகு, புறப்படும் அறிவிப்புக்காக காத்திருந்தான். தாய்க்கு அழைத்து, “எயர்போர்ட்டில் இருக்கிறேன் அம்மா… இன்னும் ஒன்பது மணிநேரத்தில் வீட்டிலிருப்பேன்” என்று சொன்னான். சமீபத்தில் அம்புஜம் தென்காசியிலிருந்து திருநெல்வேலி தலைமை தபால் நிலையத்துக்கு மாற்றப்பட்டிருந்தாள். அனீஷின் உதவியுடன் அங்கே ஒரு வீட்டையும் கட்டி இருந்தாள். விமானத்தில் தனது இருக்கையில் அமர்ந்த பிறகு, அருகிலிருக்கும் இருக்கையை நோக்கி பார்த்தான் அனீஷ். அறுபது வயது இருக்கும் ஒரு மூத்த நபர் அமர்ந்திருந்தார். அவர் புன்னகையுடன் அறிமுகமானார். “நான் Muthiah .. போலீஸ் துறையில் இருந்து ஓய்வு பெற்றவன்.” அனீஷ் மகிழ்ச்சியடைந்தான். Muthiah பற்றி அவன் கேள்விப்பட்டிருந்தான்—அவர் ஒரு சிறந்த, நேர்மையான போலீஸ் அதிகாரி; அவருடைய பெயரை செய்தித்தாள்களிலும் பார்த்திருந்தான். அப்படிப்பட்ட நேர்மையான, புகழ்பெற்ற முன்னாள் DIG தனது பக்கத்தில் அமர்ந்திருப்பது அனீஷை மிகுந்த மகிழ்ச்சியடையச் செய்தது. அவ்வளவில், விமானம் புறப்பட்டது… க. ராகவன் 16-11-25 -

Small Story 431.

Small Story 431 A Holiday Journey with a Noble Cop Aneesh had completed two years in a reputed event-management company in Dubai. He still couldn’t believe how quickly the time had passed. Now he was eagerly waiting to visit his native place and see his loving mother. Last year his leave had been sanctioned, but he had postponed it due to work. This year, nothing could stop him—he was finally travelling home tomorrow. Ambujam, his mother, had also been longing to see him. Even though they often spoke on video calls, she was waiting to see her son in person, with his charming and impressive personality. That evening, Aneesh went to a nearby mall and bought all the items he wanted to take home—chocolates, almonds, dates, and a gold chain for his mum. The next morning, he arrived at the airport. After checking in his luggage, he waited for the departure announcement. He called his mother and told her that he was at the airport and would be home in another nine hours. Ambujam had recently been transferred from Tenkasi to the Tirunelveli Head Post Office, and with Aneesh’s support, she had even built a house there. After settling into his seat on the flight, Aneesh glanced at the seat next to him. A senior citizen of around sixty was sitting there. The man smiled and introduced himself. “I am Muthiah, retired from the Police Department.” Aneesh was pleasantly surprised—he had heard about Muthiah, a wonderful police officer, and had even seen his name in the newspapers. A former honest and reputed DIG sitting beside him made Aneesh feel very happy. By then, the flight took off… K. Ragavan 16-11-25

Small Story 430.T

சிறுகதை 430 விளைவுக்காக காத்திருப்பு தன் வழக்கமான காலை செயல்களை முடித்துவிட்டு வேணுகோபால் அலுவலகத்திற்கு வந்தார். பல்துறை திறமையுடைய பத்திரிகையாளர் ஆன அவர், பெயர்பெற்ற தொலைக்காட்சி நிறுவனத்தில் இருபத்தைந்து ஆண்டுகள் பணியாற்றி, மரியாதையும் பாராட்டும் பெற்ற பின்னர், ஓய்வு பெற்றதும் தனது சொந்த செய்தி நிறுவத்தைத் தொடங்கினார். அவர் நிறுவனம் தொடங்கிய பிறகு மூன்று தலைசிறந்தவர்கள் அவருடன் இணைந்தனர்—அவர்களில் ஒருவர் பிரதிபா. துல்லியமான தேர்தல் கணிப்புகள் செய்யும் சிறந்த பகுப்பாய்வாளர். அவர் நடத்திய ஒவ்வொரு ஆய்வும், முடிவுகள் வெளிவரும்போது அப்படியே பொருந்தியது. வேணுகோபால் மேசையில் அமர்ந்தவுடன், அவரது கைபேசி鳴ந்தது. அது அவரது பழைய நண்பன் ஹனுமந்த். “இப்போ நடக்கிற தேர்தல் முடிவுகள் பற்றி உங்க கணிப்பு என்ன?” என்று ஆர்வமாகக் கேட்டான். வேணுகோபால் சிரித்தார். “நம்பிக்கையா இருக்கேன். நம்ம தலைவர் பிரதிபாவின் கணிப்பு நிச்சயம் துல்லியமாக இருக்கும். அவள் ஆய்வுகள் எப்போதும் சரியாகவும், முற்றிலும் நடுநிலையாகவும் இருக்கும். அவளுடைய முன்னைய கணிப்புகள் எல்லாம் எனக்கு தெரியும். இன்றும் அது மாறாது என நம்புகிறேன்.” ஹனுமந்த் மெല്ല சிரித்தான். “அப்படியா? நல்லது. பார்த்து தெரிந்துகலாம். மதியத்திற்கு முன்பாகவே தெளிவான படம் கிடைத்தா போதும்.” “சரி நண்பா, நன்றி,” என்றார் வேணுகோபால். அழைப்பு முடிந்ததும் அவர் சற்றே சாய்ந்து அமர்ந்து, மெதுவாகத் தன்னிடமே சொல்லிக்கொண்டார்: “இன்றும் என் சேனலுக்கு நல்ல பெயர் கிடைக்கட்டும்… எப்போதும் கிடைப்பதுபோல.” அவர் சுவரில் இருந்த கடிகாரத்தை நோக்கி பார்த்தார். எதிர்பார்ப்பு தொடர்ந்து உயர்ந்தது. அவரைச் சுற்றியிருந்த அனைவரும் காத்திருந்தனர்— ஓர் முடிவுக்காக… அது இன்றைய நாளையும், அவரது நிறுவனத்தின் எதிர்காலத்தையும் வடிவமைக்கக்கூடியதாக இருக்கலாம். — கே. ராகவன் 15-11-25 --- I

Small Story 430.

Small Story 430. Waiting for the Outcome Venugopal reached his office after completing his usual morning routine. A versatile journalist, he had founded his own news agency after retiring from a reputed television channel where he had served for twenty-five years, earning immense respect and recognition. After starting his independent agency, three stalwarts joined him—one of them was Pratibha, an exceptional analyst known for her precise election surveys. Her predictions had a remarkable record: every survey she conducted had matched the actual results. As Venugopal settled at his desk, his phone rang. It was his old friend, Hanumanth. “Hey, what’s your prediction about the ongoing election results?” Hanumanth asked eagerly. Venugopal smiled. “I’m confident. Our stalwart Pratibha’s prediction will prevail. Her studies are always accurate and absolutely neutral. I’ve seen her earlier forecasts, and I believe today will be no different.” Hanumanth chuckled. “Good to hear that. We’ll wait and see. Hopefully, we get a clear picture before noon.” “Thank you, buddy,” Venugopal replied. After the call ended, he leaned back and whispered to himself, “Let’s hope my channel earns a good name today too… just like every time.” He glanced at the clock, anticipation rising. Everyone around him was waiting—for the outcome that could shape the day… and perhaps his agency’s future. K.Ragavan 15-11-25

Kudos to NDA.

The recent election results in Bihar were a dramatic and commendable victory for the NDA and its allies. Political parties should not take it for granted that the common man or the voter will always be fooled in choosing their leaders. The people of Bihar have delivered a clear verdict, proving that good governance and real delivery on promises truly matter. K.Ragavan Bengaluru

Letter.

LetterPublished in The National UAE on 14November 25 Questionable timing of the car explosion in Delhi The was a deeply saddening occurrence after a long period of calm in the Indian capital. It's commendable that the authorities are conducting a thorough probe. Following the incident, several other cities have been placed on high alert. Terror threats have unfortunately become too common in my lifetime, and this latest blast is a reminder that security measures across the nation cannot afford to be lax. K Ragavan, Bengaluru

Small Story 429.T

Small Story 429 மாலை நேர சந்திப்பு செஷையா அவர்கள் மாலை நடை முடித்து வீடு திரும்பினார். அவரது பேத்தி ஸ்ரேயா, வழக்கம்போல கதைக்காக ஆவலுடன் காத்திருந்தாள். “ஹை தாத்தா! இன்று பத்து நிமிஷம் தாமதம். ஏன்?” என்று ஆர்வமாகக் கேட்டாள். செஷையா புன்னகையுடன், மெதுவாகச் சொன்னார்: “நேரத்துக்கு வரணும் என்று நினைத்தேன், ஆனா எதிர்பாராத ஒரு விஷயம் நடந்தது.” “என்னாச்சு தாத்தா?” என்று ஸ்ரேயா கண்களை பெரிதாக்கிக் கேட்டாள். “9வது பிளாக் சாலையை கடக்கும் போது, ஒரு ஸ்கூட்டர் திடீர்னு ஒரு சிறுவனை மோதி விட்டது. அவன் தரையில் விழுந்தான். யாரும் உதவ வரல. நான் உடனே ஓடி, அவனை எழுப்பி, பெயர் என்ன என்று கேட்டேன். அவன் சொன்னான் – ‘அநில்’ – நான்காம் வகுப்பு படிக்கிறேன்… உன் பள்ளியில்தான்!” “என்ன தாத்தா! என் கிளாஸிலா?” என்று ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள் ஸ்ரேயா. “ஆமாம்,” என்று புன்னகையுடன் சொன்னார் செஷையா. “நீ அறிந்த ஒருவருக்கு உதவியதில் எனக்கும் மகிழ்ச்சி. அவன் வீடு அருகில்தான், அதனால் அவனை பாதுகாப்பாக வீட்டுக்குக் கொண்டு சென்றேன், பிறகு தான் வீடு திரும்பினேன்.” ஸ்ரேயா தாத்தாவை அணைத்துக் கொண்டு, “பரவாயில்லை தாத்தா! இன்று கதை இன்னும் சிறந்தது — நீ என் நண்பனுக்கு உதவி செய்திருக்கிறாய். நீ என் ஹீரோ!” என்றாள். செஷையா பக்கத்தில் இருந்த பாட்டி பிரேமாவை நோக்கி பார்த்தார்; அவள் பெருமையுடன் புன்னகைத்தாள். – கே. ராகவன் 14–11–25T

Small Story 429.

Small Story 429: The Evening Encounter Seshaiah returned home from his evening walk. His granddaughter, Shreya, was waiting eagerly — it was their daily story time. “Hi, Grandpa! You’re ten minutes late today. Why?” she asked curiously. Seshaiah smiled and whispered, “I wanted to come on time, dear, because I know you have to study after listening to the story. But I got delayed because of something unexpected.” “What happened, Grandpa?” Shreya asked, her eyes wide. “When I crossed the 9th Block road, a scooter suddenly hit a young boy who was trying to cross the street. The boy fell down, and no one came to help him. I ran to him, lifted him up, and asked his name. He told me he was Anil, studying in 4th grade — in your school!” “Really, Grandpa? In my class?” Shreya exclaimed. “Yes,” smiled Seshaiah. “That made me happy — to help someone you know. Since his house was nearby, I took him home safely and came back.” Shreya hugged him and said, “No problem, Grandpa! Today’s story is even better — you helped my classmate, Anil. You’re my hero!” Seshaiah looked at Shreya’s grandmother, Prema, who nodded with a proud smile. K..Ragavan 14-11-25

Small Story 428 T

Small Story 428. 🌸 முதல் நாள், அம்மாஏங்கல் துபாயின் புதிய காலை. அனீஷ் தன் முதல் அலுவலக நாளுக்காக சற்று பதட்டத்துடனும் உற்சாகத்துடனும் வெளியேறினான். நிகழ்ச்சி மேலாண்மை படிப்பை முடித்துப் பட்டம் பெற்ற சில மாதங்களிலேயே நகரின் ஒரு பெயர் பெற்ற நிறுவனத்தில் வேலை வாய்ப்பு கிடைத்திருந்தது. இருபத்தி மூன்று வயதிலேயே வெளிநாட்டில் முதல் வேலை – அது அவன் பல ஆண்டுகளாக கனவு கண்டதின் நனவாகும். ஆனால் அந்த கனவின் பின்னால் பல தியாகங்கள். அவனது தந்தை ஒருகாலத்தில் வெளிநாட்டில் வேலைக்காகச் சென்றவர்; ஆனால் மீண்டும் திரும்பி வரவில்லை. அதன்பின், தாயான அம்புஜம் தபால் நிலையத்தில் கடின உழைப்பால் மகனை வளர்த்தார். அவளது அன்பு, பொறுமை, உறுதி – அனைத்தும் அனீஷின் வாழ்க்கையின் அடித்தளமாக இருந்தது. வேலை கிடைத்த நாள், அம்புஜம் தன் வாழ்நாள் சேமிப்பை எடுத்துக் கொண்டு மகனிடம் சொன்னாள்: > “போடா kanna, உன் கனவை நனவாக்கி வா… நான் இங்க இருப்பேன்.” அந்த வார்த்தைகள் இன்னும் அவன் மனதில் ஒலித்தன. அன்று காலை அலுவலகத்துக்குள் நுழையும்போது, டை சரி செய்து, நெஞ்சம் துடித்தது. மேலாளர் புன்னகையுடன் வரவேற்று, “எங்கிருந்து வந்தாய்?” என்று கேட்டார். அந்த அன்பான வரவேற்பு சிறிய நிம்மதியைத் தந்தது. நாள் முழுவதும் புதிய வேலை, புதிய முகங்கள், புதிய அனுபவங்கள் — எல்லாமே ஒரு கனவின் தொடக்கம் போல இருந்தது. மாலை, வீட்டுக்குத் திரும்பியபோது, சிறிய ஆனால் நிம்மதியான ஒரு அறை. அனைத்தும் இருந்தது, ஆனால் ஒரு உணர்ச்சி இல்லை — அம்மாவின் சுவாசம். இரவு உணவுக்குப் பிறகு படுக்கையில் படுத்தபோது, அம்மாவின் போட்டோவில் கண்கள் விழுந்தன. தொண்டை இறுகியது. அந்த நொடியில்தான் உணர்ந்தான் — அவளை எவ்வளவு மிஸ் பண்ணுகிறான் என்பதை. அவளது மாலை பிரார்த்தனை, மென்மையான குரல், படுக்கப் போகும் முன் கொடுத்த அணைப்பு — அனைத்தும் நினைவுகளாய் இதயத்தில் நிழலிட்டன. அவன் மெதுவாகச் சொன்னான், > “அம்மா… ரொம்ப மிஸ் பண்றேன்…” அந்த வார்த்தைகள் மனதின் அமைதியில் ஒலிக்க, அனீஷ் கண்களை மூடியான். அம்மாவின் அன்பை இதயத்தில் தாங்கி, கனவில் அவளின் மடியில் ஓய்ந்தான். K.Ragavan 13-11'25 ---

Small Story 428.

Smsll story 428 First Day, Longing for Mumma Anish reached his new office in Dubai with excitement and a hint of nervousness. He had just completed his Event Management course and was proud to have received an offer from a reputed firm in the city. At twenty-three, it was his first job abroad—a dream he had nurtured for years. Life hadn’t been easy for Anish. His father had once gone overseas for work and never returned. Since then, his loving mother, Ambujam, had raised him single-handedly, working tirelessly in a small post office branch in their village near Tenkasi, Tirunelveli. Every success Anish achieved was built upon her sacrifices and strength. When he got the job offer, Ambujam had spent her life’s savings to help him settle in Dubai. She had said with teary eyes, “Go make your dreams come true, kanna. I’ll be fine here.” That morning, Anish walked into his new office, adjusting his tie nervously. His boss called him in, asked his name and where he was from, and welcomed him warmly. The day went by quickly as Anish tried to learn and adjust to his new environment. By evening, he returned to his small but cozy one-bedroom apartment. It was fully furnished and had all the comforts he could need—but something felt missing. As he lay on his bed after dinner, his eyes fell on a framed photo of his mother. A lump rose in his throat. For the first time, he realized how much he missed her—her gentle voice, her evening prayers, and most of all, her warm hug before he went to sleep. He whispered softly, “Mumma… missing you so much.” With that thought lingering in his heart, Anish closed his eyes, carrying her love into his dreams. K,.Ragavan 13-11-25

Kudos to Bharathi.

அன்புடன், கே. ராகவன் 12-11-25 சமீபத்தில் என் நண்பரின் மகன், எல்.வி. பிரசாத் திரைப்பட நிறுவனம், சென்னை-யில் படிக்கும் பாரதி இயக்கிய ஆவணப்படம் மிகவும் சுவாரஸ்யமானதும் சிந்திக்கத் தூண்டும் வகையிலும் இருந்தது. திரு. வேணுகோபாலன் மற்றும் திருமதி ராஜேஸ்வரி அவர்களின் வாழ்க்கையை அந்த ஆவணப்படம் அழகாக வெளிப்படுத்தியது. அனைவரும் சமத்துவக் கொள்கைகளின் கீழ் மகிழ்ச்சியாக வாழ வேண்டும் என்ற அவர்களின் உயர்ந்த நம்பிக்கையும், தங்களின் உறுதியான கொள்கைகளும் மிகுந்த பாராட்டுக்குரியவை. கல்வி, சுகாதாரம், வேலை வாய்ப்பு போன்ற துறைகளில் அனைவருக்கும் சம வாய்ப்புகள் கிடைக்க வேண்டும் என்ற அவர்கள் முயற்சி உண்மையில் மெய்ப்பொருந்தியது. இந்த அர்த்தமுள்ள மற்றும் ஊக்கமூட்டும் ஆவணப்படத்தை திறமையாக இயக்கிய பாரதிக்கு மனமார்ந்த பாராட்டுக்கள் — அவருக்கு எனது வாழ்த்துகள்.

Good topic.

விரகு அடுப்பு மற்றும் குமட்டி எங்கள் மத்தியமர் குழுவிற்கு பல தலைப்புகளில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து நம் கருத்துகளை வெளிப்படுத்தச் சொன்னார்கள். நான் “விரகு அடுப்பு மற்றும் குமட்டி” என்ற தலைப்பைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். பல தசாப்தங்களுக்கு முன்பு, இவை நம் அன்றாட உணவை சமைப்பதற்காக பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்பட்டவை. அந்தக் காலத்தில் நம் தாய்மார்கள் புகையைச் சகித்தும், நீண்ட நேரம் பாடுபட்டும், மிகுந்த உழைப்புடன் இவையால் சமைத்து வந்தார்கள். இன்றைய எரிவாயு அடுப்புகளும் நவீன சமையலறை உபகரணங்களும் இருந்தாலும், அந்தக் கால சமைப்பது மிகவும் கடினமும் நேரம் பிடிப்பதுமான ஒரு செயல். என் தாய் எரிவாயு அடுப்பு வாங்கிய வரையிலும் விரகு அடுப்பும் குமட்டியும் பயன்படுத்தியதையே நினைத்தால் மனம் நெகிழ்கிறது. அந்த நாட்கள் மறக்க முடியாதவை — அந்த அக்கினியின் சூட்டும், சமைக்கும் உணவின் மணமும், தாயின் அன்பும் பராமரிப்பும் அனைத்தும் இன்னும் மனதில் பதிந்துள்ளன. இன்று எரிவாயு அடுப்புகள், மின்சாதனங்கள் போன்ற நவீன வசதிகள் இருப்பதால் சமையல் எளிதாகவும் விரைவாகவும் ஆகிவிட்டது. ஆனால் எத்தனை வசதிகள் வந்தாலும், விரகு அடுப்பை நாம் ஒருபோதும் மறக்க முடியாது. அது நம் கடந்தகாலத்தின் நினைவாகவும், நம் தாய்மார்களின் உழைப்பின் சின்னமாகவும், அந்த எளிய ஆனால் இனிய நாட்களின் அடையாளமாகவும் எப்போதும் நம் மனதில் நிலைத்து நிற்கும். K.Ragavan 12-11-25

Small Story 427.T

சிறுகதை 427 இனிய சப்போட்டா தினமும் காலை நடை முடித்துவிட்டு, ராம் வழக்கம்போல் தனது நண்பர்கள் கூடும் Kaர்னர் ஜங்ஷன்” எனும் இடத்திற்குச் சென்றார். அங்கு சென்றவுடன், விஜய் மற்றும் சசி, ஜெயண்ணாவுக்கு காரிலிருந்து பன்னிரண்டு பைகள் இறக்க உதவி செய்து கொண்டிருப்பதை அவர் கண்டார். அந்தப் பைகளில் அனைத்தும் ஜெயண்ணாவின் பண்ணையில் புதிதாக பறிக்கப்பட்ட சப்போட்டா பழங்களால் நிரம்பியிருந்தன. ஒவ்வொரு ஆண்டும், ஜெயண்ணா தனது நண்பர்களுடன் இப்பழங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் பழக்கம் இருந்தது — அது அவரது இனிய, தாராளமான மனதைக் காட்டியது; சப்போட்டா போலவே இனிமையாயிருந்தது. ராம், தன் பையைப் பெற்றபின், ஜெயண்ணாவுக்கு நன்றியுடன் நன்றி தெரிவித்தார். ராமின் பேத்தி சப்போட்டா பழங்களை மிகவும் விரும்புவாள்; இத்தனை تازா, சுவையான பழங்களை வீட்டுக்குக் கொண்டு செல்ல முடிந்ததில் அவர் மகிழ்ந்தார். இந்தக் குழுவின் நெருக்கமும் பாசமும் ராமை எப்போதும் கவர்ந்திருந்தது. ஒவ்வொருவரும் தமக்கான வாய்ப்பில் ஏதாவது ஒன்றை பகிர்ந்துகொள்வர் — பண்ணையிலிருந்து பழங்கள், தொழிற்சாலையிலிருந்து நொறுக்குத் திண்ணிகள், அல்லது பண்டிகை காலங்களில் சிறப்பு விருந்து. உதாரணமாக, ஒவ்வொரு உகாதிக்கும் சதீஷ் தனது தொழிற்சாலையில் தயாரிக்கும் ரவா பைகளைக் கொண்டுவந்து நண்பர்களுக்குக் கொடுப்பார். இத்தகைய எளிய பகிர்வுகள் அவர்களை இன்னும் நெருக்கமாக இணைத்தன. “இந்த வயதில் இன்னும் என்ன வேண்டும்?” என்று ராம் எண்ணினார். நண்பர்களின் பாசம், அன்பு, இனிய நினைவுகள் — சப்போட்டா சுவை போலவே — அதுவே போதும். இனிமையால் நிறைந்த மனதுடன், புன்னகை முகத்துடன், ராம் தன் குடியிருப்புக்குத் திரும்பினார்; அவர் எடுத்துச் சென்றது பழங்கள் மட்டுமல்ல — நட்பின் நெருப்பில் தோன்றிய அந்தச் சுடர் நெஞ்சின் வெப்பத்தையும். – கே. ராகவன் 12-11-25

Small Story 427.

Small Story 427 Sweet Sapota After finishing his morning walk, Ram entered the Corner Junction where his group of friends met every day. As he arrived, he saw Vijay and Shashi helping Jayanna carry twelve packets from his car. The packets were full of fresh sapota fruits, freshly picked from Jayanna’s farmhouse. Every year, Jayanna brought these fruits to share with his friends, a gesture that reflected his kind and generous nature — as sweet as his sapotas. Ram thanked Jayanna warmly after receiving his packet. His granddaughter loved sapota fruits, and he was glad to take home some that were so fresh and full of flavor. Ram admired the group’s close bonding and affection. Each friend contributed something whenever possible — fruits from their farms, snacks from their factories, or festive treats. For example, Satish shared packets of rava from his factory every year during the Ugadi festival. These simple acts of sharing brought them all closer together. At their stage of life, Ram thought, what more could anyone need? Friendship, affection, and a few sweet memories — like the taste of sapota — were more than enough. With a happy heart and a sweet smile, Ram returned to his apartment, carrying not just the fruits, but also the warmth of friendship. K.Ragavan 12-11-25

Small Story 426.T

சிறுகதை 426: திருமணச் சந்திப்பு – ஒரு திருமணத்தில் பிறந்த மற்றொரு திருமணம் தேவராஜ் தனது நண்பர் நாராயணின் திருமணத்திற்காக அடுத்த வாரம் சென்னை செல்லலாமா என்று தனது நண்பரை எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். அப்போது அவரின் கைபேசியில் அழைப்பு வந்தது — அது அவிநாஷ். அவிநாஷ் கூறினான், “என் உறவினர் ஒருவர் உடல்நலமாக இல்லை. எனவே இன்று உன்னைக் காண வர முடியவில்லை, மேலும் திருமணத்திற்கும் வர இயலாது.” இதைக் கேட்டதும், தேவராஜ் தனியாகவே செல்வதென முடிவு செய்தார். அவர் சென்னைக்கான ரயில் டிக்கெட்டை பதிவு செய்தார். புறப்படும் நாளில் ரயில் நேரத்துக்கு துவங்கியது. அவருக்கு அடுத்த இருக்கை காலியாக இருந்தது. கண்டோன்மெண்ட் நிலையத்தில் அழகான ஒரு பெண் ரயிலில் ஏறி அந்த இருக்கையில் அமர்ந்தாள். சிறிது நேரம் கழித்து, அவள் புன்னகையுடன் கூறினாள்: “நான் முதல் முறையாக சென்னைக்கு போகிறேன். தயவு செய்து எனக்கு வழிகாட்ட முடியுமா?” தேவராஜ் சிரித்தபடி கூறினார், “நானும் சென்னையை அதிகம் அறிந்தவரல்ல — ஆனாலும் முயற்சிப்பேன்.” ஐந்து மணி நேரப் பயணத்திற்குப் பிறகு, ரயில் சென்னையை அடைந்தது. இருவரும் இறங்கினர். அந்த பெண் கூறினாள், “மன்னிக்கவும், என் பெயரை சொல்ல மறந்துவிட்டேன். நான் அஷ்வினி, வருமான வரித்துறையில் வேலை செய்கிறேன். என் மேற்பார்வையாளரின் உறவினரின் திருமணத்திற்கு டி.நகருக்கு செல்கிறேன்.” தேவராஜ் ஆச்சரியப்பட்டார்: “அப்படியா? நானும் அங்கேயே போகிறேன் — என் நண்பனின் சகோதரியின் திருமணத்துக்கு.” அஷ்வினி சிரித்தாள்: “அப்படியா! அந்த பெண்ணின் பெயர் என்ன?” “ரஷ்மி,” என்றார் தேவராஜ். அஷ்வினி சிரித்தாள்: “அய்யோ! நான் போகும் அதே திருமணம்தான் இது!” இருவரும் சேர்ந்து ஒரு கார் பிடித்து டி.நகரிலுள்ள திருமண மண்டபத்தை அடைந்தனர். அது அழகாக அலங்கரிக்கப்பட்ட, பெரும் மண்டபம். விருந்தினர்களுக்காக மேல்தளத்தில் அறைகள் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தன. இருவரும் தங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அறைகளுக்குச் சென்று, பின்னர் நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டனர். இருவரும் தங்கள் தரப்பினரிடமிருந்து உளமார்ந்த வரவேற்பைப் பெற்றனர். மாலை வரவேற்பு விழா சிறப்பாக நடந்தது. மறுநாள் திருமணத்திற்குப் பிறகு, இருவரும் மீண்டும் அதே ரயிலில் பெங்களூருக்குத் திரும்பினர். ரயில் நகரும்போது அஷ்வினி மெதுவாகக் கூறினாள், “புதிய இடத்தில், புதிய அனுபவமாக இருந்தது — உன்னுடன்.” தேவராஜ் புன்னகைத்தார். “ஆமாம், நன்றாகவே இருந்தது. வழியாக, நான் வங்கியில் வேலை செய்கிறேன் என்பதைச் சொல்ல மறந்துவிட்டேன்.” பெங்களூரை அடைந்ததும், இருவரும் தங்களது கைபேசி எண்களைப் பரிமாறிக்கொண்டனர். பிறகு தத்தம் வழியில் சென்றனர். இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு, தேவராஜின் தாய் பங்கஜாவிற்கு ஒரு பெண் ரம்யா என்ற பெயரில் அழைப்பு வந்தது. அவள் கூறினாள், “மாலை நேரத்தில் உங்களைச் சந்திக்கலாமா?” அன்று மாலை ரம்யா தனது கணவர் ரவியுடன் வந்தார். ரவி, புன்னகையுடன் கூறினார், “நான் ஓய்வு பெற்ற செயலக அலுவலர். எங்கள் மகள் அஷ்வினி, உங்கள் மகன் தேவராஜுடன் சென்னை பயணத்தில் இருந்தார். அவன் பணிவு, நடத்தை அவளுக்கு மிகவும் பிடித்தது. அவளை உங்கள் மருமகளாக்க விரும்புகிறோம்.” பங்கஜா மற்றும் அவரது கணவர் ரமேஷ் இதை கேட்டதும் மகிழ்ச்சியில் திளைத்தனர். திருமணத்தை பலமுறை தள்ளிப்போட்டிருந்த தேவராஜும் மகிழ்ந்தார். அவருக்கும் அஷ்வினியின் இனிய புன்னகை, அமைதியான இயல்பு மிகவும் பிடித்திருந்தது. ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு, பெங்களூரில் அஷ்வினி மற்றும் தேவராஜின் திருமணம் நண்பர்கள் அனைவரின் முன்னிலையில் நடைபெற்றது — அவர்கள் சில வாரங்களுக்கு முன் கலந்து கொண்ட நாராயணின் திருமண விருந்தினர்களும் அங்கேயே இருந்தனர். உண்மையிலேயே, ஒரு திருமணத்தில் மற்றொரு திருமணம் தொடங்கியது — இந்த ஜோடிக்கு அந்த சொல் நிஜமாக மாறியது. – கே. ராகவன் 11-11-25

Small Story 426.

Small Story 426: Wedding Encounter – A Marriage Within a Marriage Devaraj was waiting for his friend to decide whether to go to Chennai next week for their friend Narayan’s wedding. His phone rang—it was his friend Avinash. Avinash explained that one of his relatives was unwell, so he couldn’t come for the discussion and also wouldn’t be able to attend the wedding. After hearing this, Devaraj decided to go alone. He booked his train ticket to Chennai for the marriage. On the day of departure, the train started on time. The seat next to him was vacant. At the Cantonment Station, a beautiful lady boarded the train and occupied that seat. After some time, she smiled and said, “I’m going to Chennai for the first time. Could you please guide me?” Devaraj nodded, smiling. “I’m also not very familiar with Chennai—but I’ll try.” After five hours, the train reached Chennai, and both got down. The lady said, “Sorry, I forgot to tell you my name. I’m Ashwini, working in the Income Tax Department. I’m going to attend my boss’s relative’s wedding in T. Nagar.” “Oh, really?” said Devaraj. “I’m also going there—to attend my friend’s sister’s wedding.” Ashwini looked surprised. “Oh! What’s the girl’s name?” “Rashmi,” replied Devaraj. Ashwini laughed. “Oh my God! I’m attending the same wedding!” They both took a cab and reached the wedding hall in T. Nagar. It was a grand, well-decorated venue with several furnished rooms for guests. They were each given rooms upstairs and then came down to join the function. Both were warmly welcomed by the families from their respective sides. The evening reception was splendid, and the next day, after the marriage, they both boarded the same train back to Bengaluru. As the train moved, Ashwini whispered, “It was a nice experience, attending a wedding in a new place—with you.” Devaraj smiled. “Yes, indeed. By the way, I forgot to tell you—I work in a bank.” After reaching Bengaluru, they exchanged phone numbers and went their separate ways. Two days later, Devaraj’s mother, Pankaja, received a call from a lady named Ramya, who asked if she could visit in the evening. That evening, Ramya arrived with her husband, Ravi. Ravi introduced himself as a retired Secretariat officer. Smiling, he said, “Our daughter, Ashwini, traveled with your son Devaraj to Chennai. She was very impressed by his behavior and kindness. We’d like to make her your daughter-in-law.” Pankaja and her husband Ramesh were thrilled by this unexpected yet happy proposal. Devaraj, who had been postponing marriage for a long time, was equally happy. He had liked Ashwini’s gentle and smiling nature. A month later, Ashwini and Devaraj were married in Bengaluru, surrounded by friends who had recently attended Narayan’s wedding. Indeed, in one wedding, another marriage was destined to begin—and for this couple, that saying came true. K.Ragavan 11-11-25

Tragic incident.

The recent bomb alert near Delhi’s Red Fort, which tragically resulted in one casualty and damage to several cars, is deeply saddening and unacceptable. A thorough probe must be conducted, and the guilty should not be spared. Following the incident, several other cities have also been placed on high alert. The Uttar Pradesh Chief Minister has instructed the police and other officials to remain vigilant. Terror threats have unfortunately become common in recent times, and this latest blast threat has come as a shocking reminder of the need for enhanced security measures across the nation. K.Ragavan

Tribute 902.

Tribute to Mr. Ramalingam Venkateswaran (Venkat) 902 Today, I fondly remember another wonderful friend with whom my association spans over three decades — and continues even today. Mr. Ramalingam Venkateswaran, fondly known as Venkat, is a smart, smiling, and friendly personality who made a remarkable name for himself in the travel industry in the Middle East. I first met Venkat in 1995, during my tenure in the UAE, where he was working with a leading travel agency. His professionalism, commitment, and extensive network of clients — both individuals and corporates — were truly impressive. Venkat had an exceptional ability to connect with people, particularly top executives and finance managers, which helped him build lasting relationships and a solid reputation in the industry. Over the years, I had several opportunities to work closely with him and witnessed firsthand his efficiency, dedication, and passion for providing excellent travel services. During my stay in the UAE, he took care of all my family’s travel needs with remarkable service and personal attention — something I will always remember and appreciate. Venkat went on to become one of the most successful executives in the travel industry in the Middle East and is now well settled in Chennai. Our warm rapport continues through social media, and I continue to cherish the bond we built over the years. Today, I wish to offer my heartfelt tribute to Venkat, his wife, and their two sons — wishing them all happiness, good health, and peace in the years to come. K.Ragavan 10-11-25

Small Story 425 T

டப்பிங் சந்திப்பு (மூலம்: K. ராகவன் – 10-11-25) பூர்ணிமா, சுப்புவின் தயாரிப்பு அலுவலகத்துக்குள் தன் ஆடிஷன் (குரல் தேர்வு) டெஸ்டிற்காக வந்தாள். ரிசெப்ஷன் அறைக்குள் நுழைந்தவுடன், அவள் ஏறக்குறைய எழுபத்தைந்து வயது இருக்கும் ஒரு மூத்த நபரை அங்கே அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டாள். அவர் அறிவார்ந்த தோற்றம், ஒழுக்கமான உடை, முகத்தில் மென்மையான புன்னகை — இவை எல்லாம் அவரை மிகவும் மனமகிழ்ச்சியானவராக காட்டின. ரிசெப்ஷனிஸ்ட் பூர்ணிமாவிடம், “இப்போ ஒருத்தர் உள்ளே சுப்பு சார் கிட்ட இருக்காங்க; கொஞ்சம் காத்திருங்க,” என்றார். பூர்ணிமா புன்னகையுடன் தலைஅசைத்தாள். அவள் அந்த மூத்த நபரைக் காண நேர்ந்தபோது மரியாதையுடன் புன்னகைசெய்தாள். அவர் அதே பாசத்துடன் அவளை வரவேற்றார். “நான் பூர்ணிமா,” என்று அவள் அறிமுகமானாள். “டப்பிங் ஆர்டிஸ்டாக என் குரல் தேர்வுக்காக வந்திருக்கிறேன். சுப்பு சார் — sandawoodசினிமா உலகின் முன்னணி தயாரிப்பாளர். அவரோ meaningful ஆன, வெற்றி பெற்ற படங்களுக்காக பிரபலமானவர்.” அந்த மூத்த நபர் மெதுவாகச் சொன்னார், “நான் கேசவ்.” அந்த பெயர் கேட்டவுடன் பூர்ணிமாவின் கண்கள் பிரகாசித்தன. “அய்யோ! நீங்கள் தான் அந்த கேசவா? கன்னடம், ஆங்கிலம், தமிழ் ஆகிய மூன்று மொழிகளிலும் சிறந்த கதைகள், நாவல்கள் எழுதிய அந்த எழுத்தாளர் தானே!” என்று அவள் மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னாள். “இது எனக்குப் பெரிய நாள், சார். உங்களை சந்திக்க முடியுமென்று நினைக்கவே இல்லையே!” கேசவ் சிரித்தார். “நன்றி, மகளே. உன் ஆடிஷன் நன்றாக போகும். சுப்பு சார் படத்தில் நீ நல்ல வாய்ப்பு பெறுவாய். உனக்கு ஒரு நல்ல எதிர்காலம் இருக்கு,” என்று ஆசீர்வதித்தார். அவருடைய வார்த்தைகள் பூர்ணிமாவை மிகவும் உருக்கியது. அவரிடம் ஒரு தந்தைபோல் பாசம் இருந்தது; எழுத்துலகின் உண்மையான முன்னோடி என்று அவள் உணர்ந்தாள். சில நிமிடங்களில் கேசவ் சுப்புவின் அறைக்குள் சென்றார் — அவர் புதிய கதையைப் பற்றி பேசுவதற்காக. அது குடும்பம், மதிப்பு, மற்றும் வாழ்வின் உண்மைகளைச் சொல்லும் ஒரு சிந்தனைமிக்க கதை — வன்முறை எதுவும் இல்லாதது. சுப்புவுக்கு அந்த கதை மிகவும் பிடித்தது; உடனே அதை தயாரிக்க சம்மதித்தார். இருவரும் ஒரு கப் தேநீர் குடித்து, சிரித்தபடி பேசிக்கொண்டனர். பிறகு கேசவ் அங்கிருந்து வெளியேறினார். இருபது நிமிடங்கள் கழித்து, பூர்ணிமா தனது டப்பிங் டெஸ்டை முடித்து வெளியே வந்தாள். அவளது முகம் மகிழ்ச்சியால் ஒளிந்திருந்தது. அவள் அருகில் கேசவ் நின்றிருந்ததைப் பார்த்ததும் உடனே அவரின் கால்களைத் தொட்டு வணங்கினாள். “சார்!” அவள் ஆனந்தக் குரலில் சொன்னாள், “என்னை தேர்ந்தெடுத்துட்டாங்க! இனிமேல் நான் உங்களுடைய கதையில்தான் சுப்பு சார் படத்தில் பணியாற்றப் போறேன். நீங்கள் ஆசீர்வதிச்சது எனக்கு நல்லது நடக்கும் என்று முன்பே பார்த்தீர்கள் போல!” கேசவ் புன்னகைத்தார் — அந்த புன்னகையில் ஒரு உண்மையான புகழ்பெற்ற மனிதனின் நிம்மதி, நம்பிக்கை, மற்றும் தொலைநோக்கு இருந்தது. உண்மையிலேயே, புகழ்பெற்றவர்கள் எப்போதும் மற்றவர்கள் காணாததை முன்கூட்டியே காணும் திறமை உடையவர்கள் — கேசவ் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல.

Small Story 425.

Small Story 425 The Dubbing Encounter Poornima came to Subbu’s production office for her audition test. As she entered the reception area, she noticed an elderly gentleman, around seventy-five, waiting there. He looked smart, elegant, and pleasant. The receptionist asked Poornima to wait, explaining that someone was already inside Subbu’s cabin. Poornima smiled at the elderly man, and he greeted her warmly in return. Introducing herself, Poornima explained that she had come to render her voice as a dubbing artist. Subbu, she knew, was one of the veteran producers of the Sandalwood film industry, known for his meaningful and successful films. The elderly man introduced himself as Keshav. Poornima’s eyes lit up — she immediately recognized him as the famous writer of Kannada, English, and Tamil stories and novels. “Sir, it’s such a great day for me to meet you,” she said excitedly. Keshav smiled kindly. “Thank you, my child. I wish you all the best. If you do well in your audition, you have a bright future in Subbu’s films.” Poornima was touched by his blessings — he felt like a fatherly figure, a true legend of the literary world. After a while, Keshav went inside to meet Subbu to discuss his new story — a family drama with a meaningful message and no violence. Subbu was impressed by the concept and immediately agreed to produce it. After sharing a cup of tea, Keshav left the office. Twenty minutes later, Poornima finished her audition and stepped out, her face glowing with excitement. She saw Keshav nearby and, overwhelmed with emotion, touched his feet. “Sir,” she said, “I’ve been selected! I’m proud to be a part of your story in Subbu’s film. Thank you for your blessing — you foresaw it even before I knew!” Keshav smiled — the quiet confidence of a true legend shining in his eyes. Indeed, legends always possess the vision and foresight to see what others cannot — and Keshav was no exception. K.Ragavan 10-11-25

Small Story 424.

Small Story 424 The Library Encounter – A Life-Changing Miracle Vyas entered the library with a purpose. Having recently completed his degree in Visual Communication and Advertising, he was eager to venture into the world of advertisement films and make a name for himself, much like the late stalwart Piyush Pandey. He approached the man in charge of the book section and asked, “Do you have any new books on advertisements or creativity?” The man replied, “Not at the moment, but I’ll keep an eye out. Leave me your number, and I’ll inform you if something comes in.” Vyas thanked him and was about to leave when a gentle voice called out, “Hello! You’re interested in advertising and creativity, right?” Turning around, Vyas saw a gracious woman, around her mid-forties, with an elegant, executive demeanor. “I’m Sophia,” she said with a smile. “I work with a well-known advertising and event management company in Australia. Would you like to join me for a cup of tea and talk more?” They walked to a nearby restaurant and sat down. Sophia continued, “I arrived in India two days ago for some work and came to this library to find a few good books. When I heard you talking, I thought I should introduce myself.” “Thank you, ma’am,” Vyas replied. “I’ve just completed my Visual Communication course after my B.A. I’m deeply interested in advertising and communication.” “That’s wonderful,” Sophia said warmly. “I’m the Marketing Coordinator for our company, and we’re always looking for creative minds like yours. If you’d like, leave me your bio-data, and I’ll stay in touch.” “Sure, I’d be honored,” Vyas replied enthusiastically. “My parents are very supportive of my dream to enter this field.” Just then, Sophia received a call from her Managing Director in Sydney. She mentioned Vyas during the conversation, and the MD immediately asked her to have him send his bio-data. Excited, Sophia relayed the message to Vyas, who sent his details right away. After chatting for a while, Vyas invited Sophia to his home to meet his parents before she left India. Since she was flying back in two days, she agreed. The next evening, at 5 PM, Sophia arrived at Vyas’s apartment in Banashankari. She was impressed by its tasteful décor. Vyas introduced his father, Vijay, who welcomed her warmly. “I retired from Bayer Company a few months ago,” Vijay said. “My last assignment was in Germany.” Sophia’s eyes lit up. “Really? My father also retired from Bayer after his last project in Germany. He lives with me now in Sydney.” Vijay smiled. “Was his name James?” Sophia was astonished. “Yes! How did you know?” Vijay brought out a photograph taken at his farewell party in Germany — and there was James, standing right beside him. The coincidence delighted everyone. After enjoying a delicious dinner prepared by Vyas’s mother, Smitha, Sophia left with fond memories. Exactly two months later, Vyas landed at Sydney Airport, where Sophia and her husband, David, greeted him warmly. He was to begin work at their advertising company the very next day. What began as a simple visit to a library had turned into a miraculous encounter that changed Vyas’s life forever — setting him firmly on the path to realizing his dream of becoming the next great name in advertising, just like Piyush Pandey. K.Ragavan 9-11-25