Small Story 416.T

சிறுகதை 416 எதிர்பாராத அதிசயம் ராமு அலுவலகத்துக்கு வந்தபோது, அவன் முன்னால் தனது கல்லூரி தோழி நந்தினி காத்திருக்கிறாள் என்று பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டான். அவள் வருவதை அவன் கனவிலும் எதிர்பார்க்கவில்லை — பொதுவாக, அவள் வருவதற்கு முன்பே ஒரு செய்தி அல்லது அழைப்பு விடுப்பாள். இரண்டு வருடங்களாக அவர்கள் பேசவே பேசவில்லை; ராமு திருமணம் ஆன பிறகே அந்த இடைவெளி ஏற்பட்டது. “ஹாய் ராமு, எப்படி இருக்கிறாய்?” என்று நந்தினி புன்னகையுடன் கேட்டாள். “நான் உன்னை ஆச்சரியப்படுத்தவே வந்தேன். சொல்வதற்காக ஒரு நல்ல செய்தி இருக்கிறது — நான் என் நிகழ்ச்சி மேலாண்மை வேலையை ராஜினாமா செய்து விட்டேன். இப்போது அமெரிக்காவுக்கு மீடியா மற்றும் கம்யூனிகேஷன் படிக்கப் போகிறேன்.” ராமு அதிர்ச்சியடைந்தான். “இது உன்னிடமிருந்து எதிர்பார்க்கவே முடியாது! கல்லூரியில் இருந்தபோது நீ இந்தியாவிலேயே இருக்க வேண்டும் என்று சொல்லிக்கொண்டே இருந்தாய் அல்லவா?” நந்தினி தலையசைத்தாள். “அது சரி ராமு. ஆனால் வாழ்க்கை சில சமயம் நாம் திட்டமிடாத திருப்பங்களை தருகிறது. இன்னொரு விஷயத்தை நீண்ட நாட்களாக மனதில் வைத்திருந்தேன் — கல்லூரியில் இருந்தபோது எனக்கு உன்னிடம் சிறிய ‘க்ரஷ்’ இருந்தது. ஒருநாள் சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்தேன். ஆனால் அப்போதே எனக்கு உடல் நல பிரச்சனை ஏற்பட்டது; ஆரம்ப நிலையிலேயே ‘ட்யூமர்’ கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அப்போது சொல்லாமல் இருந்தது நல்லதே என்று நினைத்தேன். பிறகு நீ திருமணம் ஆனது தெரியவந்ததும், தொடர்பு கொள்ளவே முயற்சிக்கவில்லை. என் கவனம் முழுவதும் குணமடைவதில்தான் இருந்தது.” ராமு அமைதியாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான்; அவன் கண்களில் இரக்கம் தெரிந்தது. “இரண்டு வருட சிகிச்சைக்கு பிறகு,” என்று அவள் தொடர்ந்தாள், “இப்போது நான் முழுமையாக குணமடைந்துவிட்டேன். ஆனால் கடந்த ஆண்டு என் பெற்றோர் விபத்தில் இறந்துவிட்டார்கள். அதனால் புதிய வாழ்க்கையை தொடங்க வேண்டும் என்று முடிவுசெய்தேன். என் சகோதரி வசந்தி — ஒரு முன்னணி தகவல் தொடர்பு நிறுவனத்தின் சிஇஓ — அவள் என்னிடம் ஒரு வருட படிப்பை வெளிநாட்டில் செய்து விட்டு அவளுடைய நிறுவனத்தில் சேருமாறு பரிந்துரைத்தாள். அவளே எனக்காக வீசா, டிக்கெட், கல்லூரி சேர்க்கை எல்லாம் ஏற்பாடு செய்துவிட்டாள்.” ராமு மெதுவாக புன்னகைத்தான். “உன்ன வாழ்க்கையில் நல்ல விஷயங்கள் நடக்கிறதே, நந்தினி. உன் நோயை ஜெயித்தாய் — அதுவே மிகப் பெரிய சாதனை. இப்போது நீ தைரியமாக முன்னேறிக்கொண்டிருக்கிறாய். என் தோழி பிரகாசமான எதிர்காலத்துக்கு சென்று கொண்டிருப்பது எனக்கு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது.” நந்தினி நன்றியுடன் தலையசைத்தாள். “ஆம் ராமு. நம்மால் கடவுளிடம் வேண்டலாம், ஆனால் எல்லாம் நம்மைப்போலவே நடக்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்த முடியாது.” ராமு மெதுவாகச் சொன்னான்: “மிகவும் உண்மை.” அவர்கள் இருவரும் புன்னகையுடன் பிரிந்தனர் — மனம் நினைவுகளால் நிறைந்து, எதிர்கால நம்பிக்கையுடன். கே. ராகவன் 1-11-25

Small Story 416.

Small Story 416 Unexpected Surprise Ramu came to his office and was surprised to see his classmate Nandhini waiting for him. He never expected her to visit—normally, she would message or call before coming. It had been more than two years since they had last spoken, after Ramu got married. “Hey Ramu, how are you?” Nandhini greeted him with a warm smile. “I wanted to surprise you, so I didn’t inform you earlier. I’m happy to tell you that I’ve resigned from my job in event management and will be leaving for the U.S. to study Media and Communication.” Ramu was taken aback. “I never expected this decision from you! Back in college, you were very particular about staying in India.” Nandhini nodded. “True, Ramu. But sometimes life takes turns we don’t plan. I also want to tell you something I’ve kept inside for a long time. I had a crush on you during college and wanted to tell you one day. But soon after, I fell ill and was diagnosed with an early-stage tumor. I was actually glad I didn’t tell you then because of my health condition. Later, when I heard you got married, I didn’t try to contact you. My focus was on recovery.” Ramu listened silently, his eyes filled with empathy. “After two years of treatment,” she continued, “I’m now completely cured. But last year, I lost my parents in an accident. That’s when I decided to start afresh. My cousin Vasanthi, who’s a CEO at a leading communication firm, suggested I pursue a one-year course abroad and then join her company. She’s already arranged my visa, ticket, and admission to a reputed college in the U.S.” Ramu smiled softly. “Nice things are happening in your life, Nandhini. You’ve overcome your illness—that’s a huge relief—and now you’re moving ahead with courage. I’m extremely happy that my friend is going to have a bright future in the U.S.” Nandhini nodded gratefully. “Yes, Ramu. We can only pray to God to fulfill our wishes, but we shouldn’t insist that everything must go exactly as we want.” Ramu whispered, “Very true.” They parted with smiles, hearts lightened by memories and hope for the future. K.Ragavan 1-11-25

Letter.

Letter Published in The National UAE On 31uly 25, Building on a forward-looking peace With reference to Fatima Al Mahmoud’s report Gaza ceasefire is moment of opportunity or peril, UAE's Dr Gargash says (October 22): This was an interesting read. Mr Al Gargash’s reflections on the current truce and his emphasis on implementing a sustainable, long-term framework for lasting peace are both rational and forward-looking. K Ragavan, Bengaluru, India

Small Story 415T

சிறுகதை 415 சாவி பஞ்சின் மர்மம் ஷில்பா முற்றிலும் அதிர்ச்சியடைந்தாள் — அவளது மகள் ரagiனி வீட்டிலிருந்து அழைத்து, “அம்மா, சாவி பஞ்ச் காணமல் போய்விட்டது!” என்று சொன்னபோது. அந்த காலை, ஷில்பா மண்ட்யாவிலுள்ள ஒரு திருமணத்திற்குப் போகத் தயாராகி, லாக்கர் திறக்கும் சாவி பஞ்சை தன் அறை மேசையில் பாதுகாப்பாக வைத்திருந்தாள். ஷில்பாவும், அவளது கணவரும் இருவரும் திருமணத்திற்கு சென்றிருந்ததால், அது காணாமல் போனது எப்படி என்று அவள் குழம்பினாள். ரagiனி, ஒரு பிரபல மருத்துவமனையில் பணிபுரியும் மருத்துவர். அவள் அலமாரியைத் திறக்க முயன்றபோது, தாயார் கூறிய இடத்தில் சாவி பஞ்ச் இல்லையெனக் கண்டாள். அவர்களது வீட்டில் வேலைக்காரி ரேணுகா, தன் ஆறு வயது மனநிலை பாதிக்கப்பட்ட மகனுடன் வெளியிலுள்ள சிறிய வீட்டில் தங்கியிருந்தாள். இக்கட்டான சூழ்நிலையை புரிந்துகொள்ள முடியாமல், ஷில்பா தன் தோழி வசந்தியின் மகள் ரஞ்சிதாவை நினைத்தாள் — அவள் OO1 அகாடமியின் திறமையான விசாரணை அதிகாரியும், பிரபல தேடுபொறி OO1-ன் உதவியாளரும் ஆவாள். ஷில்பா அவளை அழைத்து, “என் வீட்டிற்கு வந்து இதை விசாரித்து கண்டுபிடிக்க முடியுமா?” என்று கேட்டாள். அரைமணி நேரத்துக்குள், ரஞ்சிதா மைசூரின் கோகுலம் பகுதியில் உள்ள ஷில்பாவின் வீட்டிற்கு வந்தாள். அவள் முதலில் ரaகினியிடம், “உங்கள் அம்மா எத்தனை மணிக்கு திருமணத்திற்கு புறப்பட்டார்?” என்று கேட்டாள். ரaகினி பதிலளித்தாள்: “காலை 7 மணிக்கே.” மேலும், “நான் இதை இரண்டு மணி நேரமாக தேடுகிறேன், கிடைக்கவில்லை,” என்றாள். பின்னர், ரஞ்சிதா ரேணுகாவை கேட்டாள்: “உங்கள் வீட்டில் யார் யார் இருக்கிறார்கள்? உங்கள் வழக்கமான வேலை நேரம் எப்படி இருக்கும்?” ரேணுகா பதிலளித்தாள்: “நான் என் சிறிய மகனுடன் மட்டுமே வசிக்கிறேன்.” ரஞ்சிதா வெளியிலுள்ள வீட்டிற்கு சென்று, அந்த சிறுவனை அமைதியாக விளையாடிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டாள். அவன் பேசவோ, சரியாக அறியவோ முடியாத நிலைமைக்கு உள்ளான். அவள் ரேணுகாவிடம் கேட்டாள்: “இன்று காலை உங்கள் மகன் கழிவறைக்கு எப்பொழுது சென்றான்?” ரேணுகா சொன்னாள்: “இன்று காலை நான் மதிய உணவு சமைக்கப் பிஸியாக இருந்தேன். சில நேரம் அவன் என் கண்ணில் பட்டதில்லை. அவன் பின்புறக் கழிவறைக்குச் சென்றிருப்பான் என்று நினைத்தேன்.” அந்த பதில் ரஞ்சிதாவுக்கு ஒரு சுவாரஸ்யமான தகவலைக் கொடுத்தது. அவள் சிறுவனின் அறையை, தலையணையை, விளையாட்டு பொருட்களை ஆராய்ந்தாள். அவற்றுள் தேடி வந்தபோது — அதே காணாமல் போன சாவி பஞ்ச் அவனது விளையாட்டு பொருட்களுக்குள் மறைந்து கிடந்தது! ரஞ்சிதா உடனே ரaகினியிடம் கூறினாள்: “ரேணுகாவின் மகன் பின்புறம் வழியாக உங்கள் அம்மாவின் அறைக்குள் சென்றிருக்கலாம். அங்கிருந்த சாவி பஞ்சை பார்த்து விளையாடிக் கொண்டிருப்பான். அவன் மனநிலை பாதிக்கப்பட்டதால், அதை எடுத்து வந்ததை யாருக்கும் சொல்ல முடியவில்லை.” இதனால் மர்மம் தீர்ந்தது. திறமையான ரஞ்சிதா அதனை திறம்படத் தீர்த்தாள். ஷில்பா மிகுந்த நிம்மதி அடைந்து, OO1 மற்றும் ரஞ்சிதாவுக்கு நன்றி தெரிவித்தாள். அந்த சிறுவன் தன்னால் உருவாக்கப்பட்ட கலக்கத்தை அறியாமலே மகிழ்ச்சியாக விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். கதை: கே. ரகவன் 31-10-25

Small Story 415.

Small Story 415 The Mystery of the Key Punch Shilpa was completely shocked when her daughter Ragini called to say that the key punch was missing from their house. That morning, Shilpa had left for a wedding in Mandya and had kept the key punch for the locker safely on her room table. Both Shilpa and her husband had gone to attend the function, so she was puzzled — who could have taken it? Ragini, a doctor working in a leading hospital, wanted to open the cupboard but could not find the key punch where her mother had said it would be. Their servant, Renuka, was staying in the outhouse with her six-year-old mentally challenged son. Unable to solve the mystery, Shilpa called her friend Vasanthy’s daughter, Ranjitha, a smart investigation officer from the OO1 Academy and an assistant to the famous detective OO1. She asked her to visit the house and find out what had happened. Within half an hour, Ranjitha arrived at Shilpa’s house in the Gokulam area of Mysore. She began her investigation by asking Ragini what time Shilpa had left for the wedding. Ragini replied, “At 7 a.m.” She also mentioned that she had been searching for the key punch for two hours without success. Ranjitha then questioned Renuka about her routine and who lived with her. Renuka explained that she lived only with her young son. Ranjitha decided to check the outhouse and noticed the boy playing quietly, unable to recognize or respond properly. Ranjitha asked Renuka what time her son usually went to the restroom. Renuka replied, “This morning I was busy cooking lunch and didn’t see him for some time. I thought he had gone to the backyard bathroom.” That clue caught Ranjitha’s attention. She examined the boy’s room, his pillow, and toys. While searching among the toys, she suddenly spotted the missing key punch hidden there! She immediately informed Ragini that Renuka’s son must have wandered into Shilpa’s room through the backyard, seen the key punch on the table, and taken it to play with — all unknowingly. Since he was mentally challenged, he couldn’t explain what he had done. The mystery was solved brilliantly by the clever investigator, Ranjitha. Shilpa was relieved and thanked OO1 and Ranjitha for their help. The little boy continued to play happily, unaware of the commotion he had caused. K.Ragavan 31-10-25

Small Story 414.T

மதிய சந்திப்பு கதை எண்: 414 எழுதியது: கே. ராகவன் 30-10-25 ரோஷனி தன் தேநீரை முடித்ததும், மேலாளரின் அழைப்பு வந்தது. மேலாளர் அறைக்குள் சென்றபோது, ஏற்கனவே ஒரு வாடிக்கையாளர் அவருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார். அதனால், ரோஷனி வெளியே, மண்டபத்தில் காத்திருந்தாள். ஐந்து நிமிடங்கள் கழித்து, வாடிக்கையாளர் வெளியேறினார்; ரோஷனி உள்ளே சென்றாள். “அட, வா! தேநீர் குடிச்சியா?” என்று கேட்டார் மேலாளர். “ஆம், ஐயா,” எனப் புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள் ரோஷனி. “நீ ஜெய்நகருக்கு போகணும் — ஒரு பெரிய டெபாசிட் இருக்கிறது. நம்ம வங்கியிலிருந்து நல்ல ஆபிசர் ஒருத்தரை கேட்டிருக்காங்க. உன்னைத்தான் நினைச்சேன். நீங்க 4.15க்குள் அங்கே இருக்கணும். என்கிட்ட காரும் டிரைவரும் இருக்கு, அதை எடுத்துப் போ.” ரோஷனி முகவரியையும் வாடிக்கையாளர் விவரங்களையும் குறிப்பெடுத்தாள். அச்சகமாக 4.15 மணிக்கு, அவள் அந்த முகவரிக்கு சென்றாள். அங்கு அழகான வீடு கண்ணில் பட்டது. வீட்டிலிருந்து வந்த மென்மையான பெண் ரோஷனியை அன்புடன் வரவேற்று, இனிப்புகளையும் சிற்றுண்டிகளையும் அளித்தார். ரோஷனிக்கு மகிழ்ச்சி — அது அவளுக்கு பிடித்த மூங் தால் ஹல்வாவும் சுவையான சிற்றுண்டிகளும் இருந்தன. “நான் வசந்தி,” என்று அறிமுகமானார் அந்த பெண். “இருபத்தைந்து லட்சம் ரூபாயை மூன்று வருடங்களுக்கு டெபாசிட் செய்யணும். உங்க வங்கிக்கு நல்ல பெயர் இருக்குனு எனக்கு நம்பிக்கை.” “ஆமாம், மேடம், கவலைப்படத் தேவையில்லை,” என நம்பிக்கையுடன் சொன்னாள் ரோஷனி. “நான் இந்த வங்கியில் ஐந்து வருடமாக வேலை செய்றேன். M.Com முடிச்சதும் இங்கே சேர்ந்தேன். நம்ம மேலாளர் கேசவ் சார், என் அப்பாவை ரொம்ப நாளா தெரியும்.” “அது நல்ல விஷயம்!” என்று மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னார் வசந்தி. “நீங்க ரொம்ப இனிமையா பேசுறீங்க. எனக்கு பிடிச்சுப்போச்சு. ஆவணங்கள்ல கையெழுத்து போட்டு செக்கை கொடுக்கிறேன். என் கணவர் டாக்டர் — இன்னும் ஹாஸ்பிட்டல்லிருந்து வரல.” விடைபெறும்போது, ரோஷனியின் பார்வை மேசைமேல் இருந்த அழகான இளைஞரின் புகைப்படத்துக்கு சென்றது. “அவர் என் மகன் விஷ்ணு,” என்றார் வசந்தி பெருமையுடன். “அவர் துபாயில் வேலை செய்றார்.” ரோஷனி செக்கை பெற்று அலுவலகத்துக்கு திரும்பினாள். மேலாளர் கேசவ் மகிழ்ச்சியடைந்தார். “சிறந்த வேலை,” என அவர் பாராட்டினார். --- ஒரு வாரம் கழித்து, ரோஷனி வீட்டிலிருந்தாள். கேசவ் சார் அழைத்து, “சிறிது நேரத்தில் வர்றேன்,” என்றார். அவளது அப்பா ராம், அம்மா ராதிகா இருவரும் ஷாப்பிங்க்கு போகத் தயாராக இருந்தனர். சில நிமிடங்களில் கேசவ் வந்தார் — அவருடன் வசந்தியும், அவருடைய கணவரும் வந்திருந்தனர். ராம் அன்புடன் வரவேற்று, ராதிகா காபியும் இனிப்புகளையும் பரிமாறினார். சில நிமிடங்கள் பேசிக் கொண்ட பிறகு, வசந்தி மென்மையாக சொன்னார்: “நாங்கள் ஒரு முன்மொழிவுடன் வந்திருக்கிறோம். எங்களுடைய மகன் விஷ்ணுவுக்காக உங்கள் அழகான மகள் ரோஷனியை மணப்பெண்ணாக வேண்டுகிறோம். விஷ்ணு துபாயிலுள்ள ஒரு பெரிய வங்கியில் துணை மேலாளராக இருக்கிறார்.” ராதிகா சிரித்தார். “மாப்பிள்ளையைக் காணணும் என நினைக்கிறோம்.” வசந்தி புன்னகையுடன் கூறினார்: “உங்கள் மகள் அவனுடைய புகைப்படத்தைக் கடைசியாக எங்கள் வீட்டில் பார்த்திருக்கிறாள். என் மகனும், நான் வீடியோ காலில் இருந்தபோது ரோஷனியைப் பார்த்திருக்கிறான்.” ராம் மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னார்: “உண்மையில், இதை நாங்களே முன்பே திட்டமிட்டிருந்தோம். கேசவ், வசந்தி, நானும் பழைய வகுப்பு தோழிகள். ரோஷனியும் விஷ்ணுவும் சரியான ஜோடியாக இருப்பார்கள் என்று நினைத்தோம்.” அதிர்ச்சியுடன் சிவந்த முகத்துடன் ரோஷனி தலைகுனிந்தாள். “அப்பா,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள், “உங்க தேர்வு அருமை.” ராம் பாசமாகப் புன்னகைத்து, “உன் எதிர்காலம் பிரகாசமா இருக்கணும் என்பதுதான் என் ஆசை, மகளே,” என்றார். அனைவரும் மகிழ்ச்சியுடன் பிரிந்தனர். இரண்டு மாதங்கள் கழித்து, ரோஷனியும் விஷ்ணுவும் ஒரு அழகான ரிசார்ட்டில் திருமணம் ஆனார்கள். ஒரு மதிய சந்திப்புயில் தொடங்கிய கதை, வாழ்நாள் காதலாக மலர்ந்தது. 💐

Small Story 414.

Small Story 414 Afternoon Encounter Roshani finished her tea just as a call came from the manager. When she entered the manager’s cabin, a customer was already talking with him, so she waited outside in the hall. After five minutes, the customer left, and Roshani stepped in. “Hey, come in! Had your tea?” asked the manager. “Yes, sir,” replied Roshani with a smile. “You have to go to Jaynagar for a big deposit. They requested a good officer from our bank, and I thought of you. You should be there by 4:15 p.m. Take my car with the driver.” Roshani noted down the location and the contact details of the client. Exactly at 4:15 p.m., she reached the address and was thrilled to see an elegant house. She was warmly greeted by the lady of the house and offered some sweets. Roshani was delighted—it was her favorite moong dal halwa and some delicious snacks. “I’m Vasanthy,” introduced the gracious lady. “I want to deposit twenty-five lakhs for three years. I know your bank has a great reputation, so I have no worries.” “Yes, madam, you need not worry,” replied Roshani confidently. “I’ve been working in this bank for the past five years. After completing my M.Com, I joined here. The manager, Mr. Kesav, has known my father for a long time.” “How nice!” said Vasanthy. “You have a pleasant personality and speak so well. I’ll sign the documents and hand over the cheque. My husband is a doctor—he hasn’t yet returned from the hospital.” As Roshani was about to leave, she noticed a handsome young man’s photograph on the table. “That’s my son, Vishnu,” said Vasanthy proudly. “He’s working in Dubai.” After collecting the cheque, Roshani returned to the office. Manager Kesav was very happy about the large deposit and thanked her for her good work A week later, Roshani was at home when she received a call from Kesav saying he would be visiting shortly. Her father, Ram, and mother, Radhika, were home, planning to go shopping. Soon, Kesav arrived—with Vasanthy and her husband. Ram greeted them warmly, and Radhika served coffee and sweets. After some pleasant conversation, Vasanthy spoke gently, “We have come here with a proposal. We would like to ask for the hand of your beautiful daughter, Roshani, for our son, Vishnu, who is a Deputy Manager in a leading bank in Dubai.” Radhika smiled. “We would like to meet the boy.” Vasanthy replied, “Your daughter has already seen his picture in our house. And my son, Vishnu, has also seen her while I was on a video call.” Ram smiled. “Actually, this was already being planned. Kesav, Vasanthy, and I are old classmates. We thought Roshani and Vishnu would make a perfect pair.” Astonished and blushing, Roshani bowed her head shyly. “Dad,” she said softly, “your choice is wonderful.” Ram whispered lovingly, “I just want to see your bright and happy future, my dear.” All of them left with joyful hearts. Two months later, Roshani and Vishnu were married in a beautiful resort. Their story, which began with an afternoon encounter, blossomed into a lifetime of love. K.Ragavan 30-10-25

Small Story 413.T

சிறுகதை 413 மெல்போர்னுக்கான அன்பான அழைப்பு காலை நடை முடித்தபின், ஷ்யாம் வழக்கம்போல நண்பர்கள் கூடும் அருகிலுள்ள சந்திப்புத் தளத்துக்குச் சென்றார். அங்கே அவர் புதிய முகத்தை கவனித்து, புன்னகையுடன் வரவேற்றார். விஜய் என்ற நண்பர் அறிமுகப்படுத்தினார்: “ஷ்யாம், இவர் நம் பழைய நண்பர் ரமேஷ். மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன் தன் மகளுடன் ஆஸ்திரேலியாவுக்கு குடிபெயர்ந்தார். நேற்று அவர் தொலைபேசியில் பேசிச், நம்மை அனைவரையும் நம் பிடித்த உணவகத்தில் பிரஞ்சுக்கு வரச் சொன்னார். நீயும் சேர்ந்ததில் மகிழ்ச்சி.” ஷ்யாம் மகிழ்ந்தார். எழுபது வயதை எட்டிய ரமேஷ் இன்னும் புத்துணர்ச்சியுடன் இருந்தார். அரை மணி நேரம் உரையாடிய பிறகு, பன்னிரண்டு பேர் கொண்ட குழு உணவகத்துக்குப் போய் பிரஞ்சை அனுபவித்தது. ரமேஷுடன் பழைய நாட்களை நினைவுகூர்ந்தனர்; சிரிப்பும் இனிய நினைவுகளும் பரிமாறின. இப்போது மெல்போர்னில் ஆலோசகர் பொறியாளராக பணியாற்றும் ஓய்வுபெற்ற சிவில் இன்ஜினியர் ரமேஷின் மனைவி, ஓய்வுபெற்ற ஆசிரியையாக அங்குள்ள மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு உதவிசெய்து வருகிறார். பழைய நண்பர்களை மீண்டும் சந்தித்ததில் அவர் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். ஓய்வுபெற்ற பேராசிரியர் ஷ்யாம், இத்தகைய அற்புதமான நண்பர்கள் குழுவில் இருப்பதற்கு நன்றியுணர்வு கொண்டார். அந்த நாள் ஷ்யாம் இந்தக் குழுவுடன் இணைந்த ஐந்தாவது ஆண்டு நிறைவாகவும் இருந்தது. புதிய நண்பரை சந்தித்தது அந்த நாளை மேலும் சிறப்பாக்கியது. ஒரு மணி நேரத்துக்கும் பாதிக்கும் பிறகு, ரமேஷ் எழுந்து நின்று விடைபெற தயாரானார். செல்லும்முன், எல்லோரையும் மெல்போர்னுக்கு வருமாறு அன்புடன் அழைத்து, தன் குடும்பத்துடன் சில நாட்கள் தங்குமாறு கூறினார். ஷ்யாம் அந்த அழைப்பால் மனம் நெகிழ்ந்தார். மெல்போர்ன் மைசூர் அல்லது சிமோகாவைப் போல அருகில் இல்லாவிட்டாலும், ரமேஷின் உண்மையான அன்பும் பாசமும் அவரைத் தொட்ந்தது. சுவையான உணவுடன் கூடிய அந்த பிரஞ்சும், நட்பை இன்னும் வலுப்படுத்திய அந்த அன்பான அழைப்பும், அனைவரின் இதயத்திலும் இனிய நினைவாக பதிந்தது. இந்த உலகில் உண்மையான நட்புக்கும் பரஸ்பர மரியாதைக்கும் இணையாக வேறு எதுவும் இல்லை. – கே. ராகவன் 29-10-25

Small Story 413.

Small Story 413. A Warm Invitation to Melbourne After finishing his morning walk, Shyam joined his group of friends who usually met at a nearby junction. He noticed a new face among them and greeted him warmly. Vijay, one of the group members, introduced the visitor, saying, “Shyam, this is our old friend Rakesh. Three years ago, he went to Australia to settle down with his daughter. Yesterday, he called and asked all of us to gather here for brunch at our favorite restaurant. We’re happy you could join too.” Shyam was delighted. Rakesh, now 70, looked smart and cheerful. After chatting for half an hour, the group of twelve moved to the restaurant for brunch. Everyone was reminiscing about their old times with Rakesh, sharing laughter and memories. Rakesh, a retired civil engineer, now does consultancy work in Melbourne. His wife, a retired schoolteacher, spends her time helping disabled people there. He was overjoyed to meet his old friends again, while Shyam — a retired professor — felt grateful to be part of such a wonderful group. That day marked Shyam’s fifth year of association with the group, and meeting a new friend made the occasion even more special for him. After a pleasant hour and a half, Rakesh stood up to leave. Before departing, he warmly invited everyone to visit him in Melbourne and stay with his family for a few days. Shyam was touched by the heartfelt invitation. Though Melbourne was far away — not like visiting Mysore or Shimoga — he appreciated Rakesh’s genuine affection and sincerity. The group dispersed after enjoying a delicious brunch and a warm invitation that strengthened their bonds of friendship. In this world, nothing compares to true friendship and mutual respect. K.Ragavan 29-10-25

Kudos to BalakrishnaAdiga.

Kudos to Balakrishna Adiga! It was indeed a great pleasure to read about the release of your new storybook “The Horse Did Fly” on Amazon. As a true IT legend who has now ventured into the world of storytelling, your transition is truly admirable. It reflects your creative mind, depth of knowledge, and passion for storytelling — an art form that continues to inspire and engage society today. Wishing you all the very best for this release, and may you continue to delight readers with many more creative works in the future. With warm regards, K. Ragavan

Poem from my friend Ramasubramaniam.

Hello, Good Day. Wish you and your family a very happy Deepavali. Deepavali a festival for celebration along with spiritual significance. Let’s celebrate Deepavali by - Lighting the *D* iyas at our places, - with lots of positive *E* nergy, - and unlimited *E* nthusiasm - wishing *P* rosperity to all around us - continuing with spiritual *A* wakening - for celebrating *V* ictory over wrong, - with crackers as a symbol of *A* uspiciousness - with bright and colorful *L* ights - across our country *I* ndia and all over the world Wishing you and your family a very happy and prosperous Deepavali. (Pls see the above in full screen mode and share your thoughts on the same.) Thanks & Regards, Ram & Family

Small Story 412T.

சிறுகதை 412 – அழகு நிரந்தரம் அல்ல பிரெட்ரிக் தனது இருக்கையில் அமர்ந்து, சீட் பெல்ட்டை இறுக்கமாக கட்டிக் கொண்டார். அவர் ஜெர்மனியில் தனது மகளைச் சந்தித்து விட்டு, பெங்களூருவுக்கு திரும்பிக் கொண்டிருந்தார். எழுபது வயதான அவருக்கு இன்னும் உயரமும் அழகும் இருந்தது. சிறிது நேரத்தில் ஒரு இளைஞன் வந்து அவரின் அருகில் அமர்ந்தான். விமானம் பறக்கத் தொடங்கியதும், இளைஞன் புன்னகையுடன் கூறினான்: “நான் பெங்களூருவைச் சேர்ந்த சதீஷ். ஒரு வாகன நிறுவனத்தில் பயிற்சி முடித்துக் கொண்டு வீடு திரும்புகிறேன்.” பிரெட்ரிக் புன்னகையுடன் பதிலளித்தார்: “நான் பிரெட்ரிக். ஒரு மீடியா நிறுவனத்தின் தொழில்நுட்பப் பிரிவில் வேலை செய்தேன். பின்னர் சினிமாட்டோகிராபி துறைக்கு மாறினேன். மூன்று ஆண்டுகளாக ஓய்வு பெற்றுவிட்டேன். இப்போது பெங்களூருவிலேயே வசிக்கிறேன்.” சில நிமிடங்கள் கழித்து சதீஷ் கூறினான்: “எனக்கு நல்ல கதை மற்றும் வலுவான தொழில்நுட்ப அம்சங்களுடன் இருக்கும் திரைப்படங்கள் பிடிக்கும் — எந்த மொழியிலானவையாயினும் பரவாயில்லை. எனக்கு மிகவும் பிடித்தவர் அழகான பிரெட்ரிக் ஸ்டாஃபர்ட். அவரின் Suspense Behind the Theft என்ற பழைய படத்தின் காட்சித் திறமையும், அவரின் கவர்ச்சியான தன்மையும் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.” பிரெட்ரிக் மெதுவாகக் கேட்டார்: “நல்ல தொழில்நுட்பம் கொண்ட படங்கள் உங்களுக்கு பிடிக்கும் என்று கேட்டு மகிழ்ச்சி. ஆனால் சொல்லுங்கள், திரையில் நீங்கள் அழகானவர்களை மட்டுமே விரும்புகிறீர்களா?” “ஆமாம்,” என்று சிரித்துக்கொண்டே சதீஷ் சொன்னான். “எனக்கு அழகான ஹீரோக்கள் பிடிக்கும்.” பிரெட்ரிக் தலையசைத்தார்: “பல நடிகர்கள் திரையில் அழகாகத் தெரிகிறார்கள். ஆனால் காலப்போக்கில் அவர்கள் வயதாகும்போது, அந்த அழகு மறைந்து விடுகிறது.” சதீஷ் ஆச்சரியத்துடன் சொன்னான்: “நான் டைம் இதழில் பிரெட்ரிக் ஸ்டாஃபர்ட் அவர்களின் புகைப்படத்தைப் பார்த்தேன்.” என்று தனது மொபைலில் காட்டினான். பிரெட்ரிக் மெதுவாகச் சிரித்தார்: “ஆம், அது ஒரு அழகான படம் தான் — ஆனால் அது பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன் எடுக்கப்பட்டது. யாருடைய அழகும் நிரந்தரமில்லை.” சதீஷ் நம்ப முடியாமல் பார்த்தான். பிரெட்ரிக் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார்: “அந்தப் புகைப்படத்தில் இருப்பவர் நான்தான், பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன் எடுத்தது. இப்போது நீர் காண்கிறீர்கள் — நானே அந்த பிரெட்ரிக் ஸ்டாஃபர்ட், விருது பெற்ற சினிமாட்டோகிராபர்.” சதீஷ் அதிர்ச்சியடைந்தான். “உண்மையாவா, ஐயா?” “ஆம்,” பிரெட்ரிக் மென்மையாகச் சொன்னார். “அழகு நிரந்தரம் அல்ல. வயது வந்தால் அது மங்கிவிடும். உங்களின் அழகும் ஒருநாள் மங்கிவிடும்.” சதீஷ் அமைதியாக அமர்ந்தான். அந்த வார்த்தைகளின் உண்மையை உணர்ந்தான். அடுத்த நாள் அவர்கள் தங்கள் வழிகளில் பிரிந்தனர் — ஒருவன் சிறிது புத்திசாலி ஆனான்; அழகு மங்கினாலும் அறிவும் திறமையும் என்றென்றும் நிலைத்து நிற்கும் என்பதை உணர்ந்தவனாக. கே. ராகவன் 28–10–25

Small Story 412

Small Story 412. Beauty Is Not Permanent Fredrick settled into his seat and tightened his seatbelt. He was returning to Bengaluru after visiting his daughter in Germany. At seventy, he was still tall and good-looking. A young man soon came and sat beside him. As the plane took off, the young man smiled and said, “I’m Sathish from Bengaluru. I’m returning home after finishing my training in an automobile firm.” Fredrick smiled back. “I’m Fredrick. I used to work in a media company in their technical department and later shifted to cinematography. I retired three years ago and now live in Bengaluru.” After a few minutes, Sathish said, “I love films with good concepts and strong technical aspects—no matter the language. My favourite person is the handsome Fredrick Stafford. I really admire his cinematography in the old movie Suspense Behind the Theft and his charming personality.” Fredrick whispered, “Good to know that you like movies with a technical side. But tell me, do you like only handsome personalities on screen?” “Yes,” Sathish said with a grin. “I like handsome heroes.” Fredrick nodded. “Many actors look handsome on screen, but over the decades, as they grow old, that handsomeness fades.” Sathish looked surprised. “I saw Fredrick Stafford’s photo in Time magazine.” He showed the picture on his phone. Fredrick smiled softly. “Yes, that’s a good-looking picture—but it was taken ten years ago. Nobody remains beautiful forever.” Sathish blinked in disbelief. “I can’t believe it!” Fredrick chuckled. “Look, my dear young man—the picture you showed me is of me, taken ten years back. And you see me today. I am Fredrick Stafford, the award-winning cinematographer.” Sathish was stunned. “Is it really you, sir?” “Yes,” Fredrick said kindly. “Beauty is not permanent. As age advances, it fades. Your beauty too will vanish one day.” Sathish sat silently, realizing the truth in his words. The next day, they parted ways—one man wiser, having learned that beauty may fade, but wisdom and talent endure forever KRagavan 28-10-25.

Tribute 900.

A Heartfelt Tribute to Piyush Pandey 900 Today, I pay my heartfelt tribute to a wonderful personality who has left an indelible mark on the world of advertising — the legendary Piyush Pandey. Decades ago, he brought about a revolution in the field of advertising, changing the way brands connected with people. His creative genius and deep understanding of human emotions made every campaign he touched memorable and meaningful. From the timeless magic of Asian Paints, the wit and brilliance of Fevicol, to the heartwarming joy of Cadbury Dairy Milk, his creations have been loved by millions across generations. Each advertisement told a story, evoked emotions, and became a part of our lives. Piyush Pandey’s passing is an irreplaceable loss to the advertising world. Yet, his legacy will continue to inspire countless creative minds. His ideas, his passion, and his iconic campaigns will always stand before us as shining examples of excellence and originality. Rest in peace, Piyush Pandey — your creativity will live on K.Ragavan 27-10-25

Tribute 900.

A Heartfelt Tribute to Piyush Pandey 900 Today, I pay my heartfelt tribute to a wonderful personality who has left an indelible mark on the world of advertising — the legendary Piyush Pandey. Decades ago, he brought about a revolution in the field of advertising, changing the way brands connected with people. His creative genius and deep understanding of human emotions made every campaign he touched memorable and meaningful. From the timeless magic of Asian Paints, the wit and brilliance of Fevicol, to the heartwarming joy of Cadbury Dairy Milk, his creations have been loved by millions across generations. Each advertisement told a story, evoked emotions, and became a part of our lives. Piyush Pandey’s passing is an irreplaceable loss to the advertising world. Yet, his legacy will continue to inspire countless creative minds. His ideas, his passion, and his iconic campaigns will always stand before us as shining examples of excellence and originality. Rest in peace, Piyush Pandey — your creativity will live on K.Ragavan

Small Story 411.T

சிறுகதை 411 ஒரு வேலைக்காரியின் நேர்மையான வார்த்தைகள் ஷ்யாமளா தீபாவளி இனிப்புகள் வாங்குவதற்காக தனது வேலைக்காரிக்காக ₹1000 ஒதுக்கி வைத்திருந்தார். அந்த பணத்தை ஒரு உறையில் வைத்து கையளிக்கையில், வேலைக்காரி கேட்டாள், “அம்மா, இது எதற்காக?” ஷ்யாமளா சிரித்துக் கொண்டு கூறினார், “நீங்கள் வேலைக்கு சேர்ந்தது இப்போதுதான் ஒரு வாரம் ஆகிறது. உங்களுடைய குழந்தைக்கு இனிப்புகள் வாங்கிக் கொடுக்க நினைத்தேன்.” வேலைக்காரி நன்றியுடன் புன்னகைத்து, “நன்றி அம்மா, என் மகளுக்கு கொஞ்சம் இனிப்பு வாங்கிக் கொள்கிறேன், மீதியை அன்றாடப் பொருட்கள் வாங்கச் சேமித்து வைக்கிறேன். கொரோனா காலத்தில் எனக்கு வேலை இல்லை; அப்போது என் கணவர் இறந்தார். அதிலிருந்து பணத்தை மிகவும் எச்சரிக்கையுடன் செலவழிக்க கற்றுக் கொண்டேன். என் நான்கு வயது மகளும் புரிந்து கொண்டாள் — அவள் எப்போதும் பொம்மையோ சாக்லேட்டோ வாங்கி தாருங்கள் என்று கேட்காது,” என்றாள். அவளின் வார்த்தைகள் ஷ்யாமளாவை நெகிழ வைத்தது. மெதுவாகக் கேட்டார், “உங்களுக்கு எப்போதாவது சம்பள முன்பணம் தேவைப்பட்டால், இப்போதே கொடுக்கலாம்.” வேலைக்காரி தன்னம்பிக்கையுடன் புன்னகைத்து, “இல்லை அம்மா, நன்றி. என் அப்பா எப்போதும் கற்றுக் கொடுத்தது — கடனோ, முன்பணமோ எடுக்கக் கூடாது என்று. ஒருமுறை முன்பணம் எடுக்க ஆரம்பித்தால், அதிலிருந்து வெளியில் வர முடியாது. எனக்கு 30 நாட்களுக்கு பின் முழு சம்பளமாகவே வாங்க விருப்பம்,” என்றாள். வேலைக்காரியின் நேர்மை மற்றும் சுயமரியாதை ஷ்யாமளாவை மீண்டும் நெகிழச் செய்தது. வேலை முடித்துவிட்டு அவள் சென்றபோது, ஷ்யாமளா எண்ணத்துடன் தலை ஆட்டினார் — பலர் வாய்ப்பு கிடைத்தால் அதை பயன்படுத்திக் கொள்வார்கள்; ஆனால் சிலரே இப்படிப் பட்ட நேர்மையைக் காட்டுவார்கள். உண்மையிலேயே மகத்தான மాధுரி. கே. ராகவன் 27-10-25

Small Story 411

Small Story 411 Honest Words from a Servant Shyamala kept ₹1000 aside for her servant to buy Deepavali sweets. When she handed over the money in an envelope, the servant asked, “Madam, what is this for?” Shyamala replied, “Since you joined just a week ago, I wanted to give you this amount to buy sweets for your child.” The servant smiled gratefully and said, “Thank you, Madam. I’ll buy a little for my daughter and save the rest to purchase provisions. During the COVID period, I didn’t have a job, and that’s when my husband passed away. I’ve learned to spend very carefully. My 4-year-old daughter also understands—she never asks me to buy toys or chocolates.” Shyamala was touched by her words. She said gently, “If you ever need any advance from your salary, I can give it right now.” The servant replied with a firm smile, “No, Madam, thank you. My father taught me never to take loans or salary advances. Once you start taking advances, it never ends. I want to receive my full salary after 30 days.” Shyamala was moved again by her honesty and self-respect. After finishing her work, the servant departed. Shyamala nodded thoughtfully—many take advantage when they can, but only a few like her show such integrity. Truly, great Madhuri. K.Ragavsn

Small Story 410.T

கதை 410: நிச்சயதார்த்தச் சந்திப்பு கும்பகோணம் ரயில் நிலையம் பயணிகளால் நெரிசலாக இருந்தது. சேஷன் ரயிலிலிருந்து இறங்கியவுடன், அவனது நண்பரின் மகன் மணி வந்து, அவனது சுட்டுக்கேஸை எடுத்துக்கொண்டான். மணி நெதர்லாந்தில் வேலை பார்த்து வருகிறான்; அவனது நிச்சயதார்த்தம் நடக்கவிருந்தது. மணமகளும் அங்கேயே வேலை பார்த்து வருகிறாள், அவளது சொந்த ஊர் கும்பகோணம். சேஷனின் நெருங்கிய நண்பர் ராமன், திண்டுக்கலிலுள்ள லக்ஷ்மி விலாஸ் வங்கியில் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவர், மஹாலில் அவரை உற்சாகமாக வரவேற்றார். “ஏய் நண்பா, எப்படி இருக்கே? நீ இதுவரை வந்ததற்கே எனக்கு மிகவும் சந்தோஷம். உன் மகனின் கல்யாணத்துக்கு நான் வர முடியலே — அப்போ நான் அமெரிக்காவுக்கு பறக்கணும், என் மகள் டிக்கெட் எல்லாம் புக் பண்ணிட்டிருந்தா,” என்று Sedhanகூறினார். அவர் முன்னாள் ஒரு முன்னணி மருந்து நிறுவனத்தில் மார்க்கெட்டிங் மேலாளராக இருந்தார், தற்போது பெங்களூரில் வசித்து வந்தார். அவருடைய ஒரு மகள் பெங்களூரிலேயே, இன்னொருவர் அமெரிக்காவில் இருந்தாள். இம்முறை அவருடைய மனைவி வர முடியவில்லை, ஏனெனில் அவள் தனது தோழியின் மகள் திருமணத்திற்கு சென்றிருந்தாள். நிச்சயதார்த்த விழா அழகாக நடைபெற்றது. மணமகன், மணமகள் இருவரும் சிறந்த ஜோடியாகத் தோன்றினர். சேஷன் மனமார வாழ்த்தினார். அந்த இரவு விருந்தில் சேஷன் உணவை மனமுவந்து ரசித்தார். சாம்பாரின் வாசனையும் ருசியும் அவரை பல ஆண்டுகள் பின் எடுத்துச் சென்றது. புன்னகையுடன் அவர் பணியாளரை அழைத்து, “ஏய், நீ திண்டுக்கலிலிருந்தா? இந்த சாம்பாரும் உருளைக்கிழங்கு சிப்ஸும் எனக்கு பிடித்த லக்ஷ்மி விலாஸ் ஹோட்டல் ருசியே போல இருக்கு!” என்றார். அந்த பணியாளர் முகம் ஒளிந்தது. “ஆமாம் ஐயா! நாங்கள் திண்டுக்கலிலிருந்துதான். இது அதே லக்ஷ்மி விலாஸ் ஹோட்டல் தான். இப்போது எங்கள் கேட்டரிங் சேவைகளையும் ஆரம்பிச்சிருக்கோம்,” என்றார். சேஷன் மகிழ்ந்தார். “ராமு, நாங்கள் மருந்து துறையில் வேலை செய்தவர்கள் — எங்கெங்கோ பயணிச்சவங்களும் நல்ல உணவின் ருசியை மறக்க முடியாது!” என்றார். ராமு சிரித்துக் கொண்டு மெதுவாகச் சொன்னான், “அதிசயமான நினைவு ஐயா! நீங்க திண்டுக்கலை விட்டுப் போயி முப்பது வருடமாச்சு, மும்பைக்குப் போயிட்டீங்க. ஆனா இன்னும் லக்ஷ்மி விலாஸ் சாம்பாரும் தோசையும் நினைவுல இருக்கு!” சேஷன் சிரித்தார். “ஆமாம் ராமு, லக்ஷ்மி விலாஸ் ருசி இன்னும் மனசுல குளிக்குது.” ராமு வாக்களித்தான், “நான் திரும்ப திண்டுக்கல் போறப்போ, ஓனரின் மகன் ரமேஷ்க்கு உங்களைப் பற்றி சொல்லுறேன்.” சேஷன் திரும்பும் வழியில் மனம் நிறைந்திருந்தது — அன்பான நண்பரின் குடும்ப நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்ட மகிழ்ச்சியோடு, தன் பழைய லக்ஷ்மி விலாஸ் நாட்களின் சுவையையும், நினைவுகளையும் மீண்டும் அனுபவித்த மகிழ்ச்சியுமாக. – கே. ராகவன்

Small Story 410.

Small Story 410: Betrothal Encounter Kumbakonam station was bustling with passengers. Seshan got down from the train and was greeted by his friend’s son, Mani, who took his suitcase. Seshan had come to attend the betrothal function of Mani, who worked in the Netherlands. The bride-to-be was also employed there and was a native of Kumbakonam. Seshan’s close friend Raman, a retired officer from Lakshmi Vilas Bank in Dindigul, welcomed him warmly at the mahal. “Hey buddy, how are you? I’m so happy you came all the way for this function. I couldn’t attend your son’s wedding in November — I was flying to the US then, and my daughter had already made the reservations,” said Seshan cheerfully. Seshan smiled. He had retired as a Marketing Manager from a leading pharmaceutical company and was now settled in Bengaluru. One of his daughters lived in Bengaluru, and the other in the US. His wife couldn’t join him this time as she had to attend her friend’s daughter’s wedding. The engagement ceremony went beautifully. The boy and girl made a perfect match, and Seshan blessed them with all his heart. During the dinner that night, Seshan relished the food. The aroma and taste of the sambar instantly took him back in time. Smiling, he called the bearer and asked, “Hey, are you from Dindigul? This sambar and these potato chips taste just like my favourite hotel — Lakshmi Vilas!” The server’s face lit up. “Yes, sir! We are from Dindigul. This is indeed the same Lakshmi Vilas Hotel. We’ve now extended our catering services for all kinds of functions.” Seshan was delighted. “Ramu, those of us who worked in the pharma field and travelled a lot never forget the taste of good food!” Ramu laughed and whispered, “Amazing memory, . You left Dindigul thirty years ago and went to Mumbai, yet you still remember the Lakshmi Vilas sambar and dosa!” Seshan nodded with a smile. “Yes, Ramu. Lakshmi Vilas and its flavors are still fresh in my mind.” Ramu promised, “I’ll tell the owner’s son, Ramesh, in Dindigul about you when I go back.” Seshan returned home happy — not only for attending his dear friend’s family function, but also for reliving the taste and warmth of his good old Lakshmi Vilas days. K.Ragavan

Small Story 409T

Small Story 409 ஒரு தவறிவிட்ட படம், ஒரு அர்த்தமுள்ள மாலை ராஜ் மிகுந்த ஏமாற்றத்துடன் திரையரங்கின் வெளியே நின்றிருந்தான். அவன் மிகவும் எதிர்பார்த்திருந்த நண்பி அருணா வரவில்லை. காந்தாரா படத்துக்காக அவன் எவ்வளவு முயற்சி செய்து டிக்கெட்டுகள் எடுத்திருந்தான். தனியாக உள்ளே போகலாமா என யோசித்தபோது, அருணாவின் கால் வந்தது. “ஹே, மன்னிச்சிடு ராஜ்,” என்றாள் அருணா. “நேற்று என் மாமா, மாமி மங்களூரிலிருந்து வந்திருக்காங்க. பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, மாமி இந்த காந்தாரா படம் மாமாவுடன் பார்க்கணும்னு சொன்னாங்க. இப்போ அவர்கள் திரையரங்குக்கு வர்றாங்க. நாம இன்னொரு நாள்ல போவோம். அவர்களை உள்ளே அனுப்பிட்டு, நீ ரெஸ்டாரண்ட் வரு.” சில நிமிடங்களில் ஒரு அழகான மூத்த தம்பதியர் வந்தனர். ராஜ் அவர்களை உடனே அறிந்தான். மரியாதையாக அறிமுகம் செய்து கொண்டு, டிக்கெட்டுகளை கையில் கொடுத்தான். பணம் எடுக்க மறுத்தான். அதன்பிறகு ராஜ் ரெஸ்டாரண்டுக்கு சென்றான். அங்கே அருணா ஏற்கனவே வந்திருந்தாள் — பச்சை நிற புடவையில், அதற்கேற்ற ஜாக்கெட்டுடன் அழகாகத் தோன்றினாள். அவள் சில ஸ்நாக்ஸ் மற்றும் ராஜ்க்கு ஒரு சிறப்பு கேக் ஆர்டர் செய்திருந்தாள். “மன்னிச்சிடு, செல்லம்,” என்றாள் அருணா பாசத்துடன். “இந்த மாமா, மாமி என் அப்பாவின் ஒரே தங்கை, மைத்துனர். அவங்க எனக்கு ரொம்ப பாசம் வைப்பாங்க. நாளை கல்யாணம் முடிச்சு திரும்ப போறாங்க. அவங்க ஆசை நிறைவேற்றணும்னு தோணிச்சு.” ராஜ் புன்னகைத்தான். “நீ சரியாக செய்தே, அருணா. நம்ம மூத்தவர்களின் ஆசைகளை மதித்து நிறைவேற்றணும். அதுதான் நமக்கு கடமை.” அருணா மெதுவாகச் சொன்னாள், “ஆம், அவர்களின் ஆசைகள் நிறைவேற்றினால், ஆசீர்வாதங்களும் கிடைக்கும்.” அன்றைய தினம் காந்தாரா பார்க்க முடியாவிட்டாலும், ராஜ் மற்றும் அருணா ஒரு மகிழ்ச்சியான, நினைவில் நிற்கும் மாலையைக் கழித்தனர். – கே. ராகவன் 25-10-25

Small Story 409.

Small Story 409. A Missed Movie, A Meaningful Evening Raj was completely disappointed by the absence of his friend Aruna at the theater. Despite his repeated requests and the effort he had taken to get tickets for the film Kantara, she hadn’t turned up. Just as he hesitated to go inside alone, a call came from Aruna. “Hey, I’m so sorry, Raj,” she said. “Yesterday my uncle and aunt came from Mangalore. While talking, my aunt mentioned she really wanted to watch this movie with my uncle. They’re on their way to the theater now. We’ll go some other day. After sending them in, please come to our restaurant.” A few minutes later, a smart elderly couple arrived. Raj recognized them immediately. He introduced himself politely, handed them the tickets, and refused to take any money. When Raj reached the restaurant, Aruna was already waiting for him, dressed in a beautiful green saree with a matching blouse. She had ordered some snacks and a special cake for him. “Sorry, dear,” she said warmly. “This uncle and aunt are my dad’s only sister and her husband. They love me so much and are leaving tomorrow after attending a marriage function. I just couldn’t say no when they wanted to watch Kantara.” Raj smiled. “You did the right thing, Aruna. We should always respect our elders and fulfill their wishes whenever possible.” Aruna whispered softly, “Yes, and apart from fulfilling their wishes, we also receive their blessings.” Though they missed watching Kantara together that day, Raj and Aruna spent a happy and memorable evening. K.Ragavan 25-10-25

Small Story 408 T

சிறுகதை 408 சந்தோஷுடன் மகிழ்ச்சியின் பயணம் அந்த காலை மைசூரு குளிராக இருந்தது. இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன் பிரிந்த தனது பழைய நகரத்திற்குத் திரும்பிய ராமசுவாமி ரயில் நிலையத்தில் நிற்பவர். அவர் ஒரு காலத்தில் பிரிந்தாவன் சாலையில் உள்ள அரசு பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியராக பணியாற்றியிருந்தார். வெங்கடேஸ்வரர் கோயிலின் அருகே வாழ்ந்த நாட்களின் நினைவுகள் அவரது மனதில் பாய்ந்தன. அவர் அங்கே நின்றபோது, யாரோ அவரது பெயரை அழைத்தார். அவர் திரும்பி பார்த்தார். முப்பதுகளில் இருக்கும் ஒருவன் புன்னகையுடன் நின்றான். “சார், என்னை நினைவில் வைத்திருக்கிறீர்களா? நான் சாந்தோஷ் — இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன் உங்களுடைய மாணவன்.” ராமசுவாமியின் கண்கள் பிரகாசித்தன. நிச்சயம் நினைவில் இருந்தது — சாந்தோஷ் அவரது சிறந்த மாணவர்களில் ஒருவன். சாந்தோஷ் வறுமையான குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவன்; அவனது தந்தை நகராட்சி குப்பைத் துப்புரவுப் பணியாளராக இருந்தார். ஆனாலும், நேர்மையும் முயற்சியுமுள்ள அந்த மனிதர், தனது மகன் ஒரு ஐஏஎஸ் அதிகாரியாக ஆக வேண்டும் என்ற கனவில் வாழ்ந்தார். சில மாணவர்கள் சாந்தோஷின் பின்னணியை கேலி செய்தாலும், அவன் எப்போதும் தேர்வுகளில் முதல் இடம் பிடித்தான். அவனது அறிவும், உழைப்பும், நேர்மையும் ராமசுவாமியை பெரிதும் கவர்ந்தன. தீபாவளி வந்தாலே, ராமசுவாமி மற்றும் அவரது மனைவி அம்ரிதா, சாந்தோஷை வீட்டிற்கு அழைத்து இனிப்புகள் மற்றும் விருந்துடன் வரவேற்பார்கள். அவர்களுக்கு சொந்தமாக குழந்தைகள் இல்லை; ஆகையால் சாந்தோஷை தங்கள் மகனாகவே பார்த்தனர் — இதைக் குறித்து அயலவர்கள், சில மாணவர்கள் கூடப் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். பின்னர் அம்ரிதா நோய்வாய்ப்பட்டபோது, ராமசுவாமி அவரின் சிகிச்சைக்காக சென்னை நகரில் உள்ள உறவினர்களிடம் குடியேறினார். வருடங்கள் கடந்துவிட்டன; மைசூரில் உள்ள அனைவருடனும் தொடர்பு துண்டிக்கப்பட்டது. இப்போது, பழைய நினைவுகளைக் காண அவர் மீண்டும் வந்திருந்தார். அவர் ஆட்டோவைக் கூப்பிடச் சென்றபோது, சாந்தோஷ் தடுக்கினார் — “சார், வேண்டாம்! நான் விடுகிறேன். நான் இப்போது மைசூரிலேயே வருவாய் அதிகாரியாக பணியாற்றுகிறேன்.” ராமசுவாமி மகிழ்ச்சியடைந்தார். சாந்தோஷ் அவரை பழைய தோழர் சேஷனின் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றார். மாலை நேரத்தில் தேனீர் குடிக்க வருவதாகவும் கூறினார். அன்று மாலை, சாந்தோஷ் சொன்னபடி வந்தார். அவர் ராமசுவாமியை தன் அரசு இல்லத்திற்குக் கொண்டுபோனார். வீடு சுத்தமாகவும் அமைதியாகவும் இருந்தது. வழிபாட்டு அறையில் சுவாமி விவேகானந்தரின் படம் அலங்கரித்திருந்தது. சாந்தோஷ் தனது மனைவி அனிதாவை — மைசூரிலேயே பணிபுரியும் மகப்பேறு மருத்துவரை — அறிமுகப்படுத்தினார். அவர்களது மகன் பார்த்தா, மூன்றாம் வகுப்பில் படிக்கிறான்; அதுவும் சாந்தோஷ் ஒருகாலத்தில் படித்த அதே பள்ளியில்தான். அனிதா அன்புடன் வரவேற்றாள்: “சார், என் கணவர் எப்போதும் உங்களைப் பற்றித் தான் பேசுவார் — உங்கள் ஊக்கமும் வழிகாட்டுதலும் தான் அவருடைய வாழ்க்கையை உருவாக்கியது. உங்களைச் சந்திப்பதில் பெருமை அடைகிறோம்.” அந்த மாலை இனிய நினைவுகளும் சந்தோஷமும் நிரம்பியிருந்தது. மறுநாள் காலை, ராமசுவாமி மீண்டும் ரயில் நிலையத்திற்குச் சென்றார். ரயில் நகரத் தொடங்கியபோது, ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்து மெதுவாக சொன்னார் — “இந்த மைசூரு பயணம் உண்மையிலேயே மகிழ்ச்சியானது. சாந்தோஷின் வெற்றியைப் பார்த்ததில் பெருமை அடைகிறேன். கல்வியே வாழ்க்கையின் மிக முக்கியமான சக்தி.” – கே. ராகவன் 24-10-25

Small Story 408.

Small Story 408 Journey of Happiness with Santosh Mysore was chilly that morning when Ramaswamy arrived at the railway station. It had been two decades since he retired as the Headmaster of the Government School on Brindavan Road. He had once lived near the Venkateswara Temple, and now, memories of those days filled his mind. As he stood there, someone called his name. Startled, he turned around. A man in his mid-thirties smiled warmly at him. “Sir, don’t you remember me? I’m Santosh — your student from twenty years ago.” Ramaswamy’s eyes lit up. Of course, he remembered Santosh — one of his brightest students. Santosh came from a humble background; his father worked as a cleaner in the corporation’s garbage depot. Despite his struggles, the man had been honest and determined to see his son become an IAS officer. Some of the other students used to mock Santosh for his background, but he always topped the exams. Ramaswamy admired him for his intelligence, sincerity, and positive attitude. During Deepavali, Ramaswamy and his wife, Amritha, would invite Santosh home for sweets and dinner. Having no children of their own, they treated him like a son — though some neighbours and students gossiped about it. After Amritha fell ill, Ramaswamy moved to Chennai to be closer to relatives for her treatment. Years passed, and he had lost touch with everyone in Mysore. Now, he had returned, hoping to revisit his old places and memories. As he was about to hire an auto, Santosh said, “Sir, please don’t! I’ll drop you. I’m now the DC posted here in Mysore.” Ramaswamy was pleasantly surprised. Santosh drove him to his old friend Seshan’s house and promised to pick him up in the evening for tea. Later that day, Santosh came as promised and took Ramaswamy to his government quarters. The house was neat and welcoming, with a serene prayer room and a photograph of Swami Vivekananda adorning the wall. Santosh introduced his wife, Anita, a gynecologist practicing in Mysore, and their son, Partha, a student in Grade 3— studying in the very same school where Santosh once studied. Anita warmly welcomed Ramaswamy. “Sir, my husband always speaks about you — how your guidance and encouragement shaped his life. We’re honored to meet you.” After spending a wonderful evening filled with memories and joy, Ramaswamy returned to the station the next day. As the train moved, he looked out of the window and whispered to himself, “My visit to Mysore was truly joyful. Seeing Santosh succeed makes me proud. Education indeed plays the most vital role in life.” K.Ragavan 24-10-25

Small Story 407.T

சிறுகதை 407: மழைக்காலத்தில் பிடிவாதமான குழித்தளத்தில் ஒரு சந்திப்பு கடந்த இரண்டு நாட்களாக, தோட்ட நகரத்தை கடுமையான மழைகள் தாக்கியிருந்தன. சுபாஸ் தனது அலுவலகத்துக்குச் செல்ல அதிகமாக சிரமப்பட வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. அவரது வீட்டிலிருந்து மெட்ரோ நிலையம் இருக்க இருந்தாலும், அங்கு செல்வதற்கு ஏழு நிமிடம் நடைபயணம் செய்ய வேண்டியிருந்தது. ஆனால் அந்தச் சாலை மழையால் கடந்து செல்ல முடியாத அளவுக்கு மோசமான நிலைக்கு தள்ளப்பட்டிருந்தது. நேற்று மாலை, மெட்ரோ நிலையத்திலிருந்து வீடு திரும்பும்போது, வீட்டின் மூலை அருகே உள்ள ஒரு மழைநீரால் நிறைந்த குழியில் தவறி விழுந்தார் சுபாஸ். இதற்கு முன்பும் பலமுறை அதிகாரிகளுக்கு கடிதம் எழுதியிருந்தார், ஆனால் அவர்கள் மேற்கொண்ட பழுது பார்வைகள் தற்காலிகமானதும் தரமற்றதும் ஆகவே, ஒவ்வொரு மழைக்காலத்திலும் மீண்டும் மீண்டும் அந்தக் குழிகள் தோன்றிக் கொண்டே இருந்தன. அந்த விழும் சம்பவம் அவரை வலியுடனும் மனவேதனையுடனும் விட்டது. அவரது மனைவி ராகினி, அவரும் மற்றவர்களும் பாதுகாப்பாக வீடு திரும்ப இறைவனை தினமும் வேண்டிக் கொண்டிருந்தார். அதே மாலை, குடியிருப்புக் கட்டிடத்தில் வசிக்கும் மக்கள் அனைவரும் ஒன்று கூடி, இந்த மோசமான சாலைப் பிரச்சனை குறித்து விவாதித்தனர். புகுபதிவுச் சாலை முழுவதும் குழிகள் நிரம்பி இருந்தன. இரு சக்கர வாகனங்களுக்கும் நான்கு சக்கர வாகனங்களுக்கும் மிகவும் ஆபத்தான நிலை ஏற்பட்டிருந்தது. வாகனங்கள் அடிக்கடி சிக்கிக்கொண்டும், விபத்துகள் அதிகரித்தும் வந்தன. அதிகாரிகள் சாலையை சரிசெய்ய முயற்சி செய்தாலும், அவர்கள் செய்த வேலை தரமற்றதாதலால் ஒவ்வொரு மழைக்கும் பின்பும் சாலைகள் மீண்டும் பழைய நிலைக்கு சென்றுவிடும். இதனால் சலித்துபோன சுபாஸ் மற்றும் பிற குடியிருப்பு வாசிகள், இனிமேல் காத்திருக்க முடியாது என முடிவு செய்தனர். ஒவ்வொரு குடியிருப்பும் ₹1,000 செலவழித்து நம்பகமான ஒப்பந்ததாரரை நியமித்து அந்தக் குழிகளை ஒரு முறைமுழுதாக சரிசெய்ய ஒப்புக்கொண்டனர். இந்தக் கூட்டு முடிவு, சாலையைச் சரிசெய்யும் நடவடிக்கையைத் தாண்டி, அனைவரின் பாதுகாப்பையும் நலத்தையும் உறுதி செய்யும் நோக்கத்திலிருந்தது. இந்த முயற்சியை அனைவரும் வரவேற்று, புதிய ஒற்றுமையும், நம்பிக்கையும் கொண்ட சமூகமாக ஒன்றுகூடியது. - கே. ராகவன் 23-10-25

Small Story 407.

Small Story 407: Rainy Encounter with the Relentless Pothole For the past two days, heavy rains had battered the Garden City. Shubhas found it increasingly difficult to reach his office. Although there was a Metro connection from his house, it took him seven minutes to reach the station, and the road leading there had become nearly impassable due to the rains. Yesterday evening, as he returned from the station, Shubhas slipped near the corner of his house and fell because of a pothole filled with rainwater. Despite having written several letters to the authorities, any repairs they made were temporary and of poor quality, leading to recurring problems. The fall left him sore and disheartened. His wife, Ragini, prayed every day for his and others’ safe return home. That same evening, the residents of their apartment complex gathered to discuss the worsening pothole problem. The entrance road was riddled with potholes, making it dangerous for both two-wheelers and four-wheelers. Vehicles often got stuck, and accidents were becoming common. Although the authorities did try to repair the roads, the substandard work ensured that potholes reappeared after every rain. Tired of waiting, Shubhas and other residents decided to take matters into their own hands. They agreed to contribute ₹1,000 per apartment to hire a reliable contractor and fix the pothole once and for all. Their collective decision was not just about fixing a road—it was about ensuring the safety and well-being of everyone in the community. All the residents appreciated the initiative and came together with a renewed sense of unity and purpose. K.Ragavan 23-10-25

Good one

Pesum Porul Budhan Savaal என் கற்பனை – கைபேசி பேசத் தொடங்கினால்? இன்று நமது மத்யமர் குழுவில் ஒரு சுவாரஸ்யமான தலைப்பைப் பற்றிப் பேசினோம்: “நாம் தினமும் பயன்படுத்தும் பொருட்கள் பேசத் தொடங்கினால் எப்படி இருக்கும்?” கைபேசி, தொலைக்காட்சி, குளிர்சாதன பெட்டி போன்ற பல முக்கியமான சாதனங்களை நாம் பயன்படுத்துகிறோம். அவற்றில், நான் கைப்பேசியைத் தேர்ந்தெடுத்தேன், ஏனெனில் நாம் அதில் அதிகமான நேரம் செலவிடுகிறோம். ஒரு நாள் என் கைப்பேசி எதிர்பாராத விதமாகப் பேசத் தொடங்கினால் எப்படி இருக்கும் எனக் கற்பனை செய்தேன். ஒரு நாள், நான் என் நண்பர்களுடன் 45 நிமிடங்களுக்கும் மேலாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, என் கைபேசி திடீரென பேசத் தொடங்கி, “நீ உழைத்தே ஆக வேண்டும் போல இருக்கிறே! நீ என்மீது இவ்வளவு நேரம் பேசுகிறாய், நான் இதுவரை சகித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இப்போது என் தடவை — நான் 45 நிமிடங்கள் பேசினால் நீ எப்படி உணர்வாய் என்பதைப் பார்ப்போம்!” என்றது. அப்படி கைப்பேசி பேச ஆரம்பித்தால் அது நகைச்சுவையாகவும் ஆச்சரியமாகவும் இருக்கும். சில நேரங்களில், அது நம்மை எமது சாதனங்களை புத்திசாலித்தனமாகப் பயன்படுத்தவும், அவற்றுக்கும் ஓய்வுகொடுக்கவும் கற்றுத் தரும்! K.Ragavan 22-10-25 –

Small Story 406T

சிறுகதை 406 தீபாவளி சந்திப்பு: உணர்வின் திருநாள் இந்த ஆண்டும் பிரமோத் மதுரையில் இருந்தபடியே, தீபாவளிக்காக சென்னை வரவில்லை. சுமா அமைதியாகவே மனம் வருந்தினார். ஏன் மகன் வரவில்லை என்று யோசிக்கத் தொடங்கினார். அவரது கணவர் ஸ்ரீநாதுக்கும் இதே உணர்வு. கடந்த ஆண்டு, பிரமோத் ஒரு நண்பர் விபத்தில் சிக்கியதால் வர முடியவில்லை. ஆனால் இந்த ஆண்டோ, ஒரு போன் கூட வரவில்லை — பிரமோத் அல்லது அவரது மனைவி ரேவதி யாரிடமிருந்தும். அதே நேரத்தில், சுமா யோசிக்கிக்கொண்டிருந்தபோது, தொலைபேசி மணி சத்தம் கேட்டது. “ஹாய் அம்மா! எப்படி இருக்கீங்க? ஹேப்பி தீபாவளி!” பிரமோத்தின் உற்சாகமான குரல் கேட்டது. “என்ன டா நடந்தது? இந்த வருடமும் நீங்களும் ரேவதியும் வரலையே?” சுமா கேட்டார். “ஆஃபிஸ்ல நிறைய வேலை. ரிலீவ் கிடைக்கலை,” என்று பதில் சொன்னார் பிரமோத். பிரமோத் சொன்னது நியாயமாக இருந்தாலும், ஸ்ரீநாதுக்கு ஏதோ சரியில்லை போலவே தோன்றியது. அன்று மாலை, அண்ணா நகர் ரவுண்ட் டானா பகுதியை சுற்றிப் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தபோது, ஸ்ரீநாத் தனது பழைய நண்பர் கோகுலை சந்தித்தார். கோகுல் மதுரையில் டாக்டராக பணியாற்றுகிறார். “ஹே ஸ்ரீநாத்! தீபாவளி வாழ்த்துகள்!” என்று சந்தோஷமாக வாழ்த்தினார் கோகுல். “வா டீயா போலாம்,” என்று கூறி, அவர்கள் இருவரும் சரவணா பவனுக்கு சென்று டிபன் ஆணையிட்டு பழைய நினைவுகளை பகிர்ந்துகொண்டனர். அந்த நேரத்தில், கோகுல் திடீரென்று கூறினார்: “நேற்று இரவு தான் மதுரையிலிருந்து கிளம்பினேன். கிளம்பும் முன் பிரமோத்தின் ரிசல்ட் நெகட்டிவ் என்று உறுதி செய்துவிட்டேன். இப்போ அவரும் ரிலீவாகிப்பாரு.” ஸ்ரீநாத் குழப்பமடைந்தார். “என்னது? என்ன சொல்ற?” கோகுல் விளக்கினார்: “இரண்டு மாதங்களுக்கு முன் பிரமோத் எங்களிடம் வந்தார். டாக்டர் ஒருவர் ட்யூமர் இருக்கலாம் என்று சந்தேகித்தார். நிறைய டெஸ்ட் எடுக்க வேண்டி வந்தது. நம்மால் நன்றாக கவனித்தோம். கடைசியாக நேற்று ரிசல்ட் வந்தது – அது ட்யூமர் இல்லை. ஒரு சாதாரண தொற்று மட்டுமே. ஆன்டிபயாடிக்ஸ் எடுத்தா சரியாகிடும்.” அதிர்ச்சி அடைந்த ஸ்ரீநாத், சில நிமிடங்கள் அமைதியாக இருந்தார். இருவரும் சாப்பாட்டை முடித்துவிட்டு பிரிந்தனர். வீட்டுக்கு திரும்பியதும், ரேவதி ஃபோனில் பேசிக்கொண்டிருந்தார். “பிரமோத் என்னை இப்போ தான் கூப்பிட்டார். அவருக்கு நடந்த ஆரோக்கிய பிரச்சனையைக் குறித்து எல்லாம் சொன்னார். எல்லா ரிசல்ட்களும் நன்றாக வந்திருக்கிறது. உறுதி ஆன பிறகுதான் சொல்வதற்காக காத்திருந்தாராம்.” ஸ்ரீநாத் உள்ளுக்குள் பெருமிதமும் நெகிழ்ச்சியும் உணர்ந்தார். “இந்த தலைமுறை வித்தியாசமா தான் யோசிக்கிறது,” என்று பின்னர் சுமாவிடம் சொன்னார். “கஷ்டமான நேரத்தில் அமைதியாக இருக்கிறார்கள். இன்னொருவரை கவலைப்படுத்தாமல் எல்லாம் பார்த்துக்கொள்கிறார்கள்.” அடுத்த நாள், ஸ்ரீநாத் மற்றும் சுமா மதுரைக்கு கிளம்பினர் — வெறும் நல்ல செய்தியை கொண்டாட அல்ல, ஒரு வாரம் மகனும் மருமகளுமாக இருப்பதற்காகவும், அவர்களுக்குப் பிடித்த ஸ்வீட்டுகளோடு. - கே. ராகவன் 22-10-25

Smmall Story 406.

Small Story 406 Deepavali Encounter: A Festival of Realisation This year too, Pramod had not come home to Chennai from Madurai for the Deepavali festival. Suma was quietly disappointed, wondering why her son hadn’t turned up. Her husband, Srinath, shared the same feeling. Last year, Pramod had missed Deepavali because one of his friends met with a serious accident. But this year, there wasn’t even a phone call from him or his wife, Revathi. Just as Suma was pondering this, the phone rang. “Hey Mum! How are you? Happy Deepavali!” Pramod’s cheerful voice came through. “What happened? You both didn’t come this year too?” she asked. “I had a lot of work at the office. Couldn't get away,” Pramod replied. Though the explanation seemed reasonable, something about it didn’t convince Srinath. That evening, while walking around the Anna Nagar Round Tana, Srinath ran into his old friend Gokul, a doctor working in Madurai. “Hey Srinath! Happy Deepavali!” Gokul greeted him warmly. “Come, let’s have some tea,” he offered. The two headed to Saravana Bhavan and ordered tiffin. As they caught up on old times, Gokul suddenly said, “I left Madurai just last night. Before that, I confirmed Pramod’s results were negative. Today, he’ll be relieved.” Srinath was puzzled. “What do you mean?” Gokul explained, “Two months ago, Pramod came to our hospital. The specialist suspected a tumour. We had to run several tests. Fortunately, the results came back yesterday — it wasn’t a tumour. Just an infection, treatable with antibiotics.” Stunned, Srinath sat in silence for a moment. The two finished their meal and parted ways. When Srinath reached home, Revathi was on the line. Pramod just called. He told me everything about his recent health crisis. The tests are all clear. He wanted to share the news only after knowing for sure.” Srinath felt a deep wave of emotion and pride. “This generation really does think differently,” he told Suma later. “Calm in crisis and so thoughtful.” The next day, Srinath and Suma left for Madurai — not just to celebrate the good news, but to spend a week with Pramod and Revathi, bringing along their favourite sweets. K.Ragavan 22-10-25

Kudos to KadhaiSurabiAuthor T

சனிக்கிழமை, அக்டோபர் 18 ஆம் தேதி, நிர்வாகி அவர்களின் "கதை சுரபி" என்ற யூடியூப் சேனலில் "திறமையான தொடர்பு கலை" என்ற தலைப்பில் ஒரு சிறந்த பதிவு வெளியிடப்பட்டது. இது ஒரு அருமையான, ஆழமான மற்றும் ஈர்க்கும் அம்சங்களைக் கொண்ட அமர்வாக இருந்தது. திறமையான பன்முகத் தன்மையையும் விருதுகள் பெற்ற பத்திரிகையாளர் முத்துலட்சுமி அவர்களின் அறிமுகமானது சிறப்பாகவும் பாராட்டத்தக்க வகையிலும் இருந்தது. பேச்சாளரான அவர், "திறமையான தொடர்பு கலை" என்ற முக்கியமான தலைப்பை எளிமையாகவும், அனைவருக்கும் புரியக்கூடிய விதமாகவும் விளக்கியது மிகவும் சிறப்பாக இருந்தது. ஒரு முக்கியமான உண்மை என்னவென்றால், தொடர்பு என்பது பேசுவது மட்டும் அல்ல — கேட்பதும் மிகவும் முக்கியம். கேட்பது, புரிந்து கொள்வது மற்றும் செயல்படுத்துவது என்ற மூன்று தகுதிகளும் திறமையான தொடர்புக்கு அடிப்படை. ஒரு செய்தியின் நோக்கம் மற்றும் அதை எப்படிப் பரிமாறுகிறோம் என்பதிலேயே அதன் பயன்தன்மை இருப்பதாக அவர் உணர்த்தினார். வார்த்தைகளின் சக்தி, அதனுடன் குரல் நுணுக்கங்கள் மற்றும் உச்சரிப்பு முறை போன்றவை ஒரு செய்தியை எவ்வாறு பயனாக கொண்டு செல்ல முடியும் என்பதை மிகச் சிறப்பாக எடுத்துரைத்தார். தொடர்பு என்பது எண்ணங்கள் மற்றும் கருத்துகளின் பரிமாற்றம் என்பதையும் தெளிவாக விளக்கியுள்ளார். இயற்கையால் படைக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு உயிரினமும் ஏதாவது ஒரு விதத்தில் தொடர்பு கொள்ளும் விதத்தை எடுத்துரைத்தது தொடர்பின் உலகளாவிய தன்மையையும் அவசியத்தையும் உணர்த்தியது. தினசரி வாழ்க்கையில் நிகழும் பல கருத்து வேறுபாடுகளும் சிறந்த தொடர்பு மூலம் தீர்க்கப்படலாம் என்ற அவர் கூறிய கருத்து மிகவும் உண்மையானது. இன்றைய காலகட்டத்தில், தொடர்பு திறன்கள் மிக மிக அவசியமானவை. நிறுவனங்கள் கூட திறமையான தொடர்பாளர்களைத் தேடி அமைய்கின்றன. தனிப்பட்ட வாழ்வு, தொழில் மற்றும் சமூக வாழ்வில் தொடர்பு என்பது ஒரு முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது என்பதை அவர் வலியுறுத்தினார். ஒரு மிக நினைவில் நிற்கும் தருணம் என்னவென்றால், தமிழ் மாமுனி திருவள்ளுவர் குறித்து அவர் மேற்கோள் கூறிய விதம். "சொல்வலமை" குறித்த அவரது உரை, நம் இலக்கியத்தில் தொடர்பு என்ற கலை வேரூன்றியுள்ளது என்பதை வலியுறுத்தியது. அவர் மேற்கோள்கள் மற்றும் கவிதைப் பாணியில் கூறிய தகவல்கள் ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின. திருக்குறளைப் பற்றிய அவரது ஆர்வம் மற்றும் பற்றுதல் பாராட்டத்தக்கது. வாக்குத்தொடர்பை திருக்குறளின் போதனைகளுடன் ஒப்பிட்டு எடுத்துரைத்த விதம் அவரது அறிவை வெளிப்படுத்தியது. காட்சி தொடர்பு (Visual Communication) குறித்தும், அதன் பலன்களையும் (அதாவது குறுகிய நேரத்தில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் வகையில் தகவலை அளிக்க முடியும் என்பது போன்றவை) தெளிவாக விவரித்தார். தவறான தொடர்புகளால் ஏற்படும் பிரச்சனைகள், அவற்றை எவ்வாறு தவிர்க்கலாம் என்பதையும் அவர் எச்சரித்தார். தெளிவும் விழிப்புணர்வும் இருந்தால் இது தவிர்க்கக்கூடியது என அவர் கூறினார். "கதை சுரபி" தொடர் பதிவுகளில் இது போலவே, இந்த பதிவு மிகவும் பயனுள்ளதோடு, பல தரப்பட்ட புதிய தகவல்களையும் கருத்துகளையும் கொண்டது. பேச்சாளருக்கும், இதைப் பதிவு செய்தவருக்கும் எதிர்காலத்தில் மேலும் வெற்றியும், பல விருதுகளும் கிடைக்க வாழ்த்துக்கள். அதனை விடவும், சுவாமி விவேகானந்தர் அவர்களின் சிகாகோ உரையை மேற்கோளாகக் கூறிய விதம் மிகுந்த பாராட்டுக்குரியது. அவருக்கு என் மனமார்ந்த வாழ்த்துகள் மற்றும் பாராட்டுகள்! K.Ragavan

Kudos to Kadhai Surabi Author.

On Saturday, 18th October, another interesting recording titled "Effective Communication Skills" was released by the Administrator on her channel Kadhai Surabi. It was an insightful and engaging session. The opening introduction highlighting the versatile personality and award-winning journalist Muthulakshmi was truly laudable. The speaker excellently explained the meaningful topic of effective communication skills in a simple and relatable manner. One key takeaway was that communication is not just about speaking — listening is equally important. Listening, understanding, and implementing are the three pillars of effective communication. The speaker rightly emphasized that the intention behind the message and how it is conveyed determines the effectiveness of communication. She pointed out that the power of words, along with the tone and modulation of voice, plays a vital role in delivering a message effectively. The idea that communication is the exchange of thoughts and ideas was clearly conveyed. The speaker also beautifully explained that every creature created by nature communicates in some form, which highlights the universality and necessity of communication. She made a strong point that conflicts in daily life can often be resolved through proper communication skills. In today’s world, communication skills are of paramount importance, and many corporate organizations specifically look for candidates who are effective communicators. The speaker emphasized that communication plays a role in every aspect of life—personal, professional, and social. A particularly memorable moment was when she quoted the great Tamil poet Thiruvalluvar and his reference to "Solvallamai" (eloquence or the art of speaking effectively), stressing that the foundation of good communication was deeply rooted in our literature. The poetic references and quotes added depth to the session and were highly appreciable. Her interest and devotion to Thirukkural were evident and admirable, as she skillfully compared verbal communication to the teachings of the Kural. The concept of visual communication was also clearly explained, including its advantages—especially how it helps to cut short the duration of content while retaining its impact. She also cautioned about the pitfalls of miscommunication, and how it can be avoided with clarity and awareness. Overall, this recording, like the others in the Kadhai Surabi series, was highly informative and beneficial for listeners, offering valuable insights on various topics. Wishing the author and speaker continued success and many more accolades in the future for her excellent content and effective communication skills.Above all her quote on SwamiVivekananda's Chicago speech was amazing.Kudos to her . K.Ragavan

Great loss.

The demise of the 84-year-old versatile Bollywood comedy actor Asrani is a profound loss to the Indian film industry. Renowned for his impeccable comic timing, expressive dialogue delivery, and remarkable versatility, he carved a distinct niche for himself and earned immense respect over a career spanning decades. Asrani shared the screen with some of the most iconic actors in Hindi cinema and contributed to numerous successful and memorable films. Among his many celebrated roles, his portrayal of the eccentric jailor in Ramesh Sippy’s Sholay remains one of the most iconic performances in Indian cinema history. I offer my heartfelt prayers for the departed legend. His legacy, humour, and invaluable contribution to Indian cinema will continue to inspire generations and remain cherished forever. K.Ragavan

Small Story 405T

சிறுகதை 405 – ரெஷ்மாவின் வாழ்க்கையை மாற்றிய மாலில் சந்திப்பு K. ராகவன் – 21-10-25 ரெஷ்மா, ஃபோரம் மாலில் நந்தினியைப் பார்த்ததும் ஆச்சரியத்துடன் நின்றாள். நந்தினி தன் நம்பிக்கையாளர் தந்தை ஒரு தனியார் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்ட போது, அங்கு பணியாற்றிய பரிசோதனையாளர் ரெஷ்மாவே. அதிலிருந்தே இருவருக்கும் ஆறாண்டுகளாக நல்ல நட்பு இருந்தது. "ஏய்! நீங்க கிடையாது என்று எவ்வளவு நாட்கள் ஆயிற்று!" என்ற நந்தினி. "இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன் என் திருமணத்துக்கு அழைக்கலாம் நினைத்தேன்! ஆனா நர்சிங் PG படிக்க போனேன். திரும்பி வந்த போது, நம்ம இருவரும் தொடர்பை இழந்துட்டோம்டா." "அட அதானா! வாழ்த்துகள் நந்தினி!" என்ற ரெஷ்மா மகிழ்ச்சியுடன். நந்தினி புன்னகையுடன், "அடுத்த வாரம் எங்கள் அபார்ட்மெண்டில் தீபாவளி கொண்டாட்டம் இருக்கு. நிறைய விருந்து, கலாசார நிகழ்ச்சிகள் எல்லாம் இருக்கு. நீ கண்டிப்பா வரணும்! டீடெயில்ஸ் மெசேஜ் பண்றேன்" என்றாள். அவர்கள் இருவரும் மொபைல் எண்கள் பரிமாறிக்கொண்டு, மீண்டும் இணைந்ததற்கான மகிழ்ச்சியுடன் பிரிந்தனர். ரெஷ்மா நந்தினிக்காக மனதார சந்தோஷமாக இருந்தாள். ஆனாலும் மனதின் ஒரு மூலையில், அவள் பழைய நண்பர் அஷோக் நினைவில் வந்தார் — சிறந்த பாடகர். பல திருவிழாக்களிலும் நிகழ்ச்சிகளிலும் பாடியவர். படிப்புக்காக அவர் இடைவெளி எடுத்தபோது, அவர்களது தொடர்பு துண்டிக்கப்பட்டது. அவருடைய எண் கூட இப்போது இல்லை. ஒரு சில நாட்களுக்குப் பிறகு, நந்தினி அழைப்பு மற்றும் மெசேஜ் அனுப்பி, ‘எலெகண்ட் அபார்ட்மெண்ட்ஸ்’ல் நடைபெறும் தீபாவளி நிகழ்ச்சிக்கு வர அழைத்தாள். நிகழ்ச்சிக்கு வந்த ரெஷ்மா, அந்த அபார்ட்மெண்டின் நவீன வசதிகளையும், பண்டிகை சூழலையும் பார்த்து வியந்துபோனாள். நந்தினியும், அவளது பெற்றோரும் இனிப்புகள், ஸ்நாக்ஸ்களுடன் ரெஷ்மாவை வரவேற்றனர். பிறகு, நந்தினி அவளை, பாலிவுட் தைம் டெக்கரேஷன்களுடன் அலங்கரிக்கப்பட்ட பார்டி ஹாலுக்குக் கொண்டு சென்றாள். நிகழ்ச்சி ஆரம்பமானது — ஆட்டங்கள், நகைச்சுவை நாடகங்கள். பிறகு, அனைவரும் ஆவலுடன் எதிர்பார்த்த பாட்டு நிகழ்ச்சி தொடங்கியது. பாடகர் பழைய “சங்கம்” படத்தில் இருந்து ஒரு பாடலைப் பாட ஆரம்பித்தார். ரெஷ்மா களத்தில் நின்றாள் — அந்த குரல்… அது அஷோக்’ஐச்சே! முகம் முழுமையாக தெரிகிற மாதிரி இல்லையென்றாலும், அந்த குரலை தவறுவது முடியாது. நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு, நந்தினி ரெஷ்மாவை பின்புற மேடைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். உண்மையாகவே, அது அஷோக்கே! அவன் ஆச்சரியத்துடன், ஆனால் உணர்ச்சியால் நெகிழ்ந்தவன் போல இருந்தான். "ஒரு தீ விபத்தில் சிக்கினேன். முகம் முழுக்க சிக்கென்றது… நீ என்னை இப்படியெல்லாம் பார்க்க விரும்ப மாட்டேன்னு நினைச்சேன். அதனால நீயும் தேடலை, நானும் முயற்சி பண்ணலை," என்றான் நிசப்தமாக. ரெஷ்மா அவனது கையை மெதுவாகப் பிடித்து, “அஷோக், நான் உன் குரலையும், மனசையும் காதலிச்சேன் — உன் முகத்தை மட்டும் இல்ல. இன்னும் நீ என் மனசுல இருக்கிறாய்யா,” என்றாள். அருகில் நின்ற நந்தினி, எல்லாம் பார்த்தபடி புன்னகையுடன், "வா ரெஷ்மா… என் கணவர் மோகனை உனக்குப் பரிசயப்படுத்துறேன். இவர் ஒரு பிளாஸ்டிக் சர்ஜன்," என்றாள். மறுநாளே, அஷோக் மோகனை சந்தித்தான். பரிசோதனை முடிந்ததும், மோகன் தைரியமுடன், "உனது முகத்தை மீண்டும் பழையபடி கொண்டு வர முடியும்னு எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு," என்றார். இரண்டு வாரங்களுக்கு பிறகு, அஷோக் கண்ணாடியில் பார்த்தான்… பழைய அஷோக் திரும்ப வந்திருந்தான் — மோகனின் திறமையால். ரெஷ்மா உணர்ச்சியால் மிகுந்து, நந்தினியை கட்டிப்பிடித்து நன்றி தெரிவித்தாள். "நீ என்ன செய்திருக்க, அது என் வாழ்க்கையே மாற்றிட்டது!" என்றாள். மோகனிடம் நன்றி சொல்லும் போது, அவர் மெதுவாக, "நீ என்னை மாமனாரின் வாழ்க்கையை காப்பாற்றினாய். இப்போ கடவுள் எனக்கு அதை திரும்பக் கொடுக்கச் சொன்னார்," என்றார். அந்த வார்த்தைகள் கேட்டதும், ரெஷ்மாவுக்கும் அஷோக்குக்கும் கண்களில் கண்ணீர் வந்தது. வாழ்க்கை ஒரு முழுமையான வட்டமாக மாறியது — அதுவும் ஒரு அழகான முறையில்.

Small Story 405.

Small Story 405 The Mall Encounter That Changed Reshma's Life" Reshma was surprised to see Nandhini at Forum Mall. They had been good friends for the past six years, ever since Nandhini’s father was admitted to Private Hospital, where Reshma had been the kind nurse who took care of him. "Hey! I missed you for such a long time," Nandhini exclaimed. "I was thinking of inviting you to my wedding two years back! But I went for my PG course in Nursing, and by the time I came back, we had lost touch." "Wow, that’s great! Congratulations!" Reshma replied warmly. Nandhini smiled and said, "Next week, there's a Diwali celebration in our apartment with lots of fun programs. You have to come! I’ll message you the details." They exchanged numbers and parted ways with a renewed sense of connection. Reshma was genuinely happy for Nandhini. But deep down, she also felt a little nostalgic. She remembered Ashok — her old friend, a talented singer who had performed in many local events and festivals. They had lost touch when she left for her studies, and she no longer had his number. A few days later, Reshma received a call and message from Nandhini, inviting her to the Diwali function at Elegant Apartments. When Reshma arrived, she was amazed by the festive atmosphere and the apartment's modern facilities. Nandhini and her parents warmly welcomed her with sweets and snacks. Then, Nandhini took her to the party hall, which was decorated in a glamorous Bollywood theme. The event began with energetic dances and entertaining skits. Then came the much-awaited singing performance. As the singer began to sing an old classic from the film Sangam, Reshma froze. The voice — it was Ashok’s! She knew it instantly. On stage, the singer’s face was partially covered, but there was no mistaking that voice. After the program, Nandhini led Reshma backstage. It really was Ashok. He looked surprised but deeply moved to see her. In a low voice, he said, "I met with a fire accident. My face was severely burned… I thought you'd never want to see me like this. So, I stopped trying to reach you." Reshma gently held his hand and said, "Ashok, I fell for your voice and your heart — not just your face. I still love you." Nandhini, who witnessed their emotional reunion, smiled knowingly. “Come, Reshma. Let me introduce you to my husband, Mohan. He’s a plastic surgeon.” The next day, Ashok met Mohan for a consultation. After examining him, Mohan assured him that he could restore his face. Two weeks later, Ashok looked into the mirror and saw his old self again — thanks to Mohan’s skilled hands. Reshma was overwhelmed with gratitude. She thanked Nandhini tearfully, realizing how much her friend had done — not just by reconnecting them, but by changing their lives forever. When Reshma thanked Mohan, he smiled humbly and whispered, “Your care once saved my father-in-law’s life. Now, God gave me a chance to give something back.” Tears welled up in both Reshma and Ashok’s eyes. Life had come full circle — in the most beautiful way. K.Ragavan 21-10-25

Tribute 899.T

--- ஸ்ரீதர் வெம்பு அவர்களுக்கு ஒரு மரியாதை அஞ்சலி – பாரதத்தின் உண்மையான பார்வையாளர் இன்று, உலகளவில் மென்பொருள் வளர்ச்சித் துறையை புரட்சி செய்த ஒரு மறக்க முடியாத ஆளுமையை மீண்டும் நினைவுகூர்கிறேன். தமிழ்நாட்டின் செழிப்பான கலாசாரப் பகுதியான தஞ்சாவூரில் பிறந்த விஞ்ஞானியும் தொழிலதிபருமான ஸ்ரீதர் வெம்பு, இன்று புதுமை, எளிமை, மற்றும் அதற்குமேல் தேசbhaktiயின் உருவமாக மாறியுள்ளார். Zoho Corporation-ன் முன்னோடியாக, அவர் சொந்த தேசத்தில் உருவான வெற்றியின் அர்த்தத்தையே மறுபடியும் வரையறை செய்துள்ளார். பலரும் சிலிக்கான் பள்ளத்தாக்கை நோக்கி சென்று எதிர்காலத்தை தேடிய நேரத்தில், அவர் பாரதத்தை நோக்கி திரும்பி, சிறந்த தொழில்நுட்பத் தீர்வுகளை இந்தியாவின் கிராமப்புறங்களில் உருவாக்கத் தேர்ந்தெடுத்தார். நகரங்களுக்கு அப்பாலான இளம் திறமைகளை உருவாக்க வேண்டும் என்ற அவரது நம்பிக்கை, புதிய தலைமுறை தொழில்நுட்பவியலாளர்கள் மற்றும் தொழில்முனைவோர்களை பெரிதும் ஊக்குவித்துள்ளது. முழுமையாக bootstrapped செய்யப்பட்ட Zoho நிறுவனத்தின் உலகளாவிய வெற்றி, சொந்த நாட்டில் உருவாகக்கூடிய புதுமையின் திறனை எடுத்துரைக்கும் எடுத்துக்காட்டாக உள்ளது. இந்தியாவில் தயாரிக்கப்பட்ட மெசேஜிங் செயலியான "அறட்டை"யை அறிமுகப்படுத்தியது, நாட்டிய மற்றும் பாதுகாப்பான மாற்றுகளை வழங்கும் நோக்கத்தில் அவரது முழுமையான அர்ப்பணிப்பை பிரதிபலிக்கிறது. இந்த செயலியை மில்லியன்கள் பயன்படுத்துவதை காணும் போது அவர் குறித்த பெருமை மேலும் உயர்கிறது. சமீபத்திய பேட்டிகளில், ஸ்ரீதர் வெம்பு, குறிப்பாக இளைஞர்களும், தொழில்நுட்பத்துறையினரும், தங்கள் திறமைகளை ஒரு தன்னிறைவு வாய்ந்த பாரதத்தை உருவாக்க செலுத்த வேண்டும் என்று உற்சாகமாக வலியுறுத்தியுள்ளார். அமெரிக்காவை விட்டு விலகி, பாரதத்தில் தனது தொழில்துறையின் அடித்தளத்தை அமைத்தது, ஒரு தனிப்பட்ட முடிவாக இல்லாமல், இந்திய திறன்களின் மீது உலகத்தின் பார்வையை மாற்றும் தேசபக்திப் பேரொளியாக உள்ளது. இன்றைய உலக வரி, வர்த்தகச் சூழ்நிலைகள், மற்றும் பொருளாதார தன்னிறைவின் மீது அதிக கவனம் செலுத்தப்படும் காலக்கட்டத்தில், வெளிநாட்டில் உள்ள பல இந்தியர்கள், பாரதத்தில் திரும்பி கட்டமைப்பதற்கான வழியாய் அவரது பாதை விளங்கக்கூடும். ஸ்ரீதர் வெம்பு அவர்களின் பணி வெறும் தகவல்தொழில்நுட்பத்தை மட்டுமல்லாது – ஒரு தேசத்தையும் உருவாக்குவதை குறிக்கிறது. இந்திய கிராமங்களில் இருந்து உலக தரமான புதுமை உருவாகக்கூடும் என்பதை நிரூபித்த அவருக்கு நாங்கள் தலைவணங்குகிறோம். அவரது பணிகளால் கோடிக்கணக்கானோர் செம்மையாகக் கட்டமைக்கப்படுகிறார்கள். பாரதத்தை உலக தொழில்நுட்ப மேடையில் புதிய உயரங்களுக்கு அழைத்துச் செல்ல அவரது பயணம் தொடர்ந்து வளர வாழ்த்துகள். வாழ்த்துகள் விஞ்ஞானி ஸ்ரீதர் வெம்பு அவர்களுக்கு – K. ராகவன் 20-10-25

Tribute 899.

Tribute to Sridhar Vembu – A True Visionary of Bharath 899 Today, I was reminded of yet another remarkable personality who has revolutionized the software development landscape—not just in India, but globally. Hailing from the culturally rich region of Tanjore in Tamil Nadu, Scientist and Entrepreneur Sridhar Vembu has become a symbol of innovation, simplicity, and above all, patriotism. As the visionary founder of Zoho Corporation, Sridhar Vembu has redefined the meaning of homegrown success. At a time when many sought fortunes in Silicon Valley, he took the bold step of returning to Bharath, choosing to build world-class technology solutions from rural India. His belief in empowering Indian talent, especially from non-urban areas, has inspired a new generation of technologists and entrepreneurs. The success of Zoho—a fully bootstrapped company competing globally with tech giants—stands as a testament to what indigenous innovation can achieve. His introduction of "Arattai," a made-in-India messaging app, further reflects his commitment to creating secure, native alternatives for Indian users. Its widespread adoption by millions of users is commendable. In recent interviews, Sridhar Vembu has passionately appealed to Indians—especially the youth and the tech community—to contribute their skills towards building a self-reliant and vibrant Bharath. His decision to move away from the U.S. and establish a strong base in India is more than a personal choice—it is a patriotic movement aimed at shifting the global perception of Indian capabilities. With current discussions around global tariffs and increasing focus on economic self-dependence, his path may very well become a model for many talented Indians abroad who wish to return and build in Bharath. Sridhar Vembu’s mission is not just about IT—it’s about nation-building. We salute Scientist Sridhar Vembu for his unwavering dedication, humility, and for showing the world that innovation can rise from the villages of India. Kudos to his inspiring journey—may his work continue to empower millions and lead Bharath to new heights in the global technology landscape. K.Ragavan 20-10-25

Small Story 404 T

சிறுகதை 404: டென்பரில் எதிர்பாராத தீபாவளி ரஞ்சிதா ஒரு நாளும் நினைத்தது இல்லை — தன் தீபாவளி விழாவை ஆயிரக் கணக்கான மைல்கள் தொலைவில், அமெரிக்காவின் அழகிய நகரமான டென்பரில் கொண்டாடுவேன் என்று. OO1 அகாடமியில் ஒரு சிறப்பு விசாரணை திட்டத்தில் பங்கேற்றிருந்த ரஞ்சிதா, அதிகாரப்பூர்வ பணிக்காக அமெரிக்காவுக்கு பலமுறை பயணித்திருந்தார். அந்த பயணங்களில் ஒரு முறை, அவர் எப்.பி.ஐ அதிகாரிகள் சிலரை சந்தித்தார். அவர்களில் ஒருவர் வாசந்தி — கூரிய புத்திசாலித்தனமும் கருணைமிக்க இதயமும் கொண்ட மூத்த விசாரணையாளர். தொடர்ந்து, அந்த இருவருக்கும் ஒரு உறுதி பெற்ற நட்பு வளர்ந்தது — தொழில்முறை மரியாதை ஒரு மனமுருகும் நட்பாக மாறியது. ஒரு கடுமையான விசாரணைக் கட்டத்தில் வாசந்தி ரஞ்சிதாவுக்கு உதவியிருந்தார். அந்த உதவி ரஞ்சிதாவின் மனதில் நீங்காத இடம் பிடித்தது. பல மாதங்கள் கழித்து, எதிர்பாராத ஒரு ஆச்சரியம் காத்திருந்தது. புதிய வீசாவுடன், ஒரு Business Class விமான டிக்கெட் வந்தது — அனுப்பியவர் யாரெனில், வாசந்திதான். காரணம்? டென்பரில் தீபாவளி கொண்டாடும் சிறப்பு அழைப்பு மற்றும் ஒரு மிகப் பிரமாண்டமான விருது விழாவில் பங்கேற்பதற்காக. வாசந்தியின் மகன் ராம்நாத், ஒரு புகழ்பெற்ற புகைப்பட பத்திரிகையாளர். போர் பகுதிகள் மற்றும் இயற்கை பேரழிவுகள் போன்ற கடுமையான சூழல்களில் எடுத்த அவரது புகைப்படங்கள் உலகளாவிய புகழ் பெற்றவை. அவருக்கு கூகுள் நிறுவனம் வழங்கும் சிறப்பு விருது அந்த தீபாவளி நாளில் வழங்கப்பட இருந்தது — இதனால் அந்த விழா மேலும் சிறப்பானதாக மாறியது. ரஞ்சிதாவின் தாய், ராதிகா, அதிர்ச்சியில் உறைந்தார். ரகசிய வேலையும் இரகசிய விசாரணைகளுக்காக அறியப்பட்ட தனது மகள், இப்போது டென்பரில் நடைபெறும் மிக உயர்மட்ட நிகழ்வில் விருந்தினராக பங்கேற்கிறாள். அதுவும் தீபாவளி தினத்தில்! வானத்தில் பட்டாசுகள் வெடித்துக் கொண்டிருந்தன, இந்திய இனிப்புகளின் மணமும் டென்பர் காற்றில் பரவியது. அந்த தருணத்தில் ரஞ்சிதா உணர்ந்தது — நட்பின் அன்பையும், அங்கீகாரத்தின் பெருமையையும், வாழ்க்கை அளிக்கும் அற்புதமான, எதிர்பாராத பயணங்களின் மகிழ்வையும். கே. ராகவன் 20-10-25

Small Story 404.

Small Story 404. An Unexpected Diwali in Denver Ranjitha never imagined that her Diwali would be celebrated thousands of miles away from home — in the vibrant city of Denver, USA. Having been part of an elite investigation program at OO1 Academy, Ranjitha had traveled to the U.S. multiple times for official assignments. During one such trip, she met a group of FBI officers. Among them was Vasanthy, a senior investigator with a kind heart and a sharp mind. Over time, a strong bond formed between the two women, turning professional respect into a warm friendship. Vasanthy had once helped Ranjitha during a particularly challenging phase of her investigation. That gesture never left Ranjitha's heart. Now, months later, an unexpected surprise arrived. Along with a fresh visa, there was a Business Class flight ticket — sent by none other than Vasanthy. The reason? A special invitation to celebrate Diwali in Denver and attend a prestigious award ceremony. Vasanthy's son, Ramnath, a renowned photographic journalist celebrated for his powerful work across conflict zones and natural disasters, was being honoured by tech giant Google. The award ceremony was to be held on the day of Diwali — making the celebration even more special. Ranjitha’s mother, Radhika, was stunned. Her daughter, known more for undercover work and top-secret missions, was now a guest at one of the most high-profile events in Denver. And on Diwali, no less! As fireworks lit the sky and the scent of Indian sweets filled the Denver air, Ranjitha felt a deep warmth — of friendship, of recognition, and of the beautiful, unexpected journeys life offers. K.Ragavan 20-10-25

Happy Deepavali.

எங்கள் மத்யமர் குழு நிர்வாகி, உடை (துணி) மற்றும் எங்கள் வீட்டில் தீபாவளி கொண்டாட்டங்களை ஒட்டி, ஒரு சிந்தனைத் தூண்டும் தலைப்பை அளித்துள்ளார். உடை என்பது ஒவ்வொருவருக்கும் அவசியமான ஒன்று — அது உடலை மூடுவதற்காக மட்டுமல்ல, மரியாதையையும் கண்ணியத்தையும் பெறுவதற்கும் உதவுகிறது. பலரும் தினசரி வாழ்க்கையில் வெறும் வேஷ்டி மற்றும் சட்டையையே எளிமையான உடையாக விரும்புகிறார்கள், சிலர் இதனை வீட்டில் மட்டும் அணியத் தேர்வு செய்கிறார்கள். தீபாவளி போன்ற சிறப்பு நாட்களில், பலரும் வண்ணமயமான வேஷ்டி மற்றும் சட்டைகளை அணிந்து கொண்டாடுவதை விரும்புகிறார்கள். தனிப்பட்ட முறையில், நான் வீட்டில் இருக்கும் போது வேஷ்டி அணிவதை விரும்புகிறேன். ஓய்வுபெற்ற பிறகு வெளியே போகும் போது, நான் பொதுவாக அரைச்சட்டை மற்றும் பாண்ட் அணிவேன். எனக்கு பிடித்த நிறங்கள் நீலம், பச்சை மற்றும் கிரீம். தீபாவளி அன்று எங்கள் வீட்டில், என் பேரக்குழந்தைகள் தங்களுக்குப் பிடித்த உடைகளைத் தேர்ந்து கொண்டு, வண்ணமயமான பாண்ட் மற்றும் நவீன சட்டைகளை அணிந்து மகிழ்கிறார்கள். தீபாவளி என்பது உண்மையில் வண்ணமயமானதும் மகிழ்ச்சியானதும் ஆன ஒரு பண்டிகையாகும். எல்லோரும் நண்பர்களுக்கும் அண்டை அயல்காரர்களுக்கும் வாழ்த்துகள் தெரிவித்து, இனிப்புகள் பரிமாறிக்கொண்டு, பண்டிகை உணவுகளை பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள். இது ஒருமைப்பாடு, சந்தோஷம் மற்றும் கொண்டாட்டத்தின் நேரமாகும். நாங்கள் பட்டாசுகள் பயன்படுத்துவதை கட்டுப்படுத்துகிறோம். – கே. ராகவன் 19-10-25

Small Story 403.T

சிறுகதை 403 – "நேர்மையான நோட்டு" ஒவ்வொரு தீபாவளி காலத்திலும், சிவண்ணா தன் பட்டாசு வியாபாரத்தை விரிவுபடுத்தி நல்ல வருமானம் ஈட்டுவார். அருகிலுள்ள குடியிருப்பாளர்களின் தேவைகளையும் நிறைவேற்றுவார். அரசு பட்டாசு வெடிப்பதற்கான கட்டுப்பாடுகளை விதித்திருந்தாலும், அந்த பகுதியின் மக்கள் அவற்றை பின்பற்றி மகிழ்ச்சியாக கொண்டாடினார்கள். சிவண்ணாவின் வீடும், அவரது கடையும் கூடியே குப்பளளா கேட் பகுதியில் இருந்தது. ஒரு மதிய நேரத்தில், பத்து வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு சிறுவன் அவரது கடைக்கு வந்து, இருநூறு ரூபாய் மதிப்புள்ள பட்டாசுகளை தேர்வு செய்தான். பணம் செலுத்த려고 ஜேபில் கை வைக்கும் போது, அதிர்ச்சியுடன் முகம் மாறியது. “மன்னிக்கவும் ஐயா,” என்று நடுங்கும் குரலில் சொன்னான். “பணம் ரோட்டிலேயே இழந்துவிட்டேன் போலிருக்கிறது. இதை வேண்டாம் ஐயா. என்னை மன்னியுங்கள்.” சிறுவனின் நேர்மையை உணர்ந்த சிவண்ணா மென்மையாக சொன்னார், “பரவாயில்லை. நீ பிறகு கொடுக்கலாம்.” ஆனால் சிறுவன் தலையாட்டி, “மன்னிக்கவும் ஐயா, முடியாது. என் அம்மா வீட்டு வேலை செய்கிறவர். பெரிய சிரமத்துக்குப் பிறகுதான் இந்தப் பணத்தை கொடுத்தார்,” என்றான். சிறுவனின் நேர்மை சிவண்ணாவை பாதித்தது. “இது என் தீபாவளி பரிசு. எடுத்துக்கொள்,” என்று ஆசையுடன் கொடுத்தார். சிறுவன் தயங்கி நின்றபோதே, இந்த உரையாடலை கேட்ட சிவண்ணாவின் மனைவி வீட்டிலிருந்து வெளியே வந்தார். அவர் சிறுவனை பார்த்தவுடன் கேட்டார், “இந்த பையன் யார்னு தெரியுமா? நம் வேலைக்காரி பாக்கியத்தின் மகன் இவன்தான்!” சிவண்ணா தலைஅசைத்து, நடந்ததை சொன்னார். அவரது மனைவி மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னார், “அனுஷ், உன் அம்மாவிடம் நானே சொல்லிவிடுகிறேன். கவலைப்படாதே. பட்டாசுகளை எடுத்துக்கொள்.” தன் அம்மா சிவண்ணா வீட்டில்தான் வேலை செய்கிறார் என்பதை அறிந்ததும், அனுஷ் நன்றியுடன் பட்டாசுகளை எடுத்துக்கொண்டான். அந்த நேரத்தில் ஒரு மூதாட்டவர் ஓடிவந்தார். “ஏய் பையா! இந்நேரம் ரோட்டில் இருநூறு ரூபாய் நோட்டு விழுந்தது. நீங்க தானே விட்டீங்க!” அவர் அந்த நோட்டினை அனுஷுக்கு கொடுத்தார். மகிழ்ச்சியடைந்த அனுஷ் சிந்திக்காமலே அந்த பணத்தை சிவண்ணாவிடம் கொடுத்துவிட்டான். சிவண்ணா மிதமான சிரிப்புடன் தன் மனைவியிடம் சொன்னார், “அனுஷ் நல்ல பையன் மட்டுமல்ல. பாக்கியம் உண்மையில் பாக்கியவதி தான் – இப்படிப்பட்ட மகனை பெற்றிருக்கிறாள்!” – கே. ராகவன் 19-10-25

Small Story 403.

Small Story 403 "The Honest Note" Every year during the Deepavali season, Shivanna would expand his cracker business and earn a good income while also serving the needs of his nearby residents. Though the government had imposed restrictions on the bursting of crackers, the residents of his area followed them and still managed to celebrate joyfully. Shivanna’s residence, which also served as his shop, was located in the Gubbalala Gate area. One afternoon, a little boy around ten years old came to his shop and selected crackers worth two hundred rupees. As he reached into his pocket to pay, he suddenly looked shocked. “Sorry sir,” he said with a trembling voice. “I think I lost the money on the way here. I don’t want these anymore. Excuse me, sir.” Shivanna, noticing the boy’s sincerity, said gently, “It’s alright. You can pay later.” The boy shook his head. “Sorry, sir, I can’t. My mother is a housemaid, and she gave me that money after much difficulty.” Shivanna was touched by his honesty. “Take this as a Deepavali gift from me,” he offered kindly. The boy hesitated and was about to leave when Shivanna’s wife came out of the house, having overheard the conversation. She looked at the boy and exclaimed, “You know this boy, Anush? He’s our maid Bhagyam’s son!” Shivanna nodded and explained what had happened. His wife smiled warmly. “Anush, I’ll tell your Amma. Don’t worry. You can take the crackers.” Hearing that his mother worked in Shivanna’s house, Anush finally accepted the crackers with gratitude. Just then, an old man came running toward them. “Hey, boy! You dropped this two hundred-rupee note on the road!” He handed the note back to Anush, who was overjoyed. Without a second thought, Anush gave the note to Shivanna. Shivanna whispered to his wife with a smile, “Not only is Anush a good boy, but Bhagyam is truly ‘Bhagyavathi’—fortunate—to have a son like him.” K.Ragavan 19-10-25

Small Story 402T

சிறுகதை 402: OO1 அகாடமியின் ஆச்சரியமான சந்திப்பு – ஒரு தற்செயலான பயணம் - கே. ராகவன் | 18-10-25 துபாய் சர்வதேச விமான நிலையத்தில் பரபரப்பான சூழலில் ரமேஷ் தனது இருக்கையில் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தார். கல்வி, कृத்திரைஞானம் மற்றும் வர்த்தகத்தில் விரைவான வளர்ச்சியால் மக்கள் குவியும் நகரம் இது. விமானம் புறப்பட தயாராக இருக்கையில், ஐம்பதுகளின் தொடக்க வயதிலுள்ள ஒருவிழிப்பான பெண் அருகில் அமர்ந்து, மனமுவந்து வணக்கம் தெரிவித்தார். ரமேஷ் மலர்ந்த ஒரு புன்னகையுடன் பதிலளித்தார். "நான் சோபியா," என்றார் அவர். "துபாயில் இருந்து செயல்படும் ஒரு பன்னாட்டுத் திகதியில் சர்வதேச செய்தியாளராக பணியாற்றுகிறேன். நடுநிலை கிழக்கு மற்றும் வட அமெரிக்கா முழுவதும் பயணிக்கிறேன்." அவரது பதவியை கேட்டதும் ரமேஷ் ரசித்தார். “நான் ரமேஷ்,” எனத் தன்னை அறிமுகப்படுத்தினார். “துபாயில் ஒரு முன்னணி நிறுவனத்தில் சப்ளை சேன் மேலாண்மை ஆலோசகராக வேலை செய்கிறேன். இயல்பாக கர்நாடகத்தைச் சேர்ந்தவன். கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாக இங்கே வாழ்கிறேன்.” சோபியா சிறிது மெல்லிய குரலில் சிரித்தார். “நான் திருச்சியைச் சேர்ந்தவள். என் பெற்றோர் இப்போது பெங்களூரில்தான் இருக்கிறார்கள். ஒரு பழைய நண்பியின் மகள் அவருடைய அலுவலகத்தில் பாராட்டப்படுகிறாராம். அந்த விழாவுக்குத்தான் போகிறேன்.” ரமேஷ் சிரித்தார். “அது என்ன ஒரு சீர்ந்த திருப்பம்! நானும் என் உறவுக்குழந்தையின் அலுவலக விழாவுக்குத்தான் போகிறேன்!” இந்தியாவின் மிக மேம்பட்ட விமான நிலையங்களில் ஒன்றான பெங்களூர் சர்வதேச விமான நிலையத்தை எட்டிய பின்பு, அவர்கள் தங்கள் பையை எடுத்து வெளியே வந்தனர். ரமேஷ் கேட்டார், “நீங்கள் எங்கு போகிறீர்கள்?” “முதலில் மைசூருக்குப் போகிறேன். விழாவுக்குப் பிறகு மாலைபெங்களூருக்கு திரும்புவேன்,” என்றார் சோபியா. “சிறப்பாக உள்ளது,” என்றார் ரமேஷ். “நானும் மைசூரில்தான் விழாவுக்கு போகிறேன். பிறகு ஜெய்நகருக்குத் திரும்புவேன்.” இருவரும் ஒரு டாக்ஸியை பகிர்ந்து மைசூருக்கு பயணம் செய்யத் தொடங்கினர். வழியில்தான் உரையாடலும் தொடர்ந்தது. சோபியா சொன்னார், “என் கணவர் துபாயில் உள்ள ஒரு ஜெர்மன் நிறுவனத்தில் மின் பொறியாளராக பணியாற்றுகிறார். என் மகன் பன்னிரண்டாம் வகுப்பில் படிக்கிறான்.” ரமேஷ் சொன்னார், “என் மனைவி ஒரு வங்கி ஊழியர். என் மகள் பத்தாம் வகுப்பில் இருக்கிறாள்.” மைசூரை எட்டியதும், ரமேஷ் சோபியாவிடம் விழா இடம் பற்றி கேட்டார். சோபியா சிரித்தவாறு திடீரென நினைவுகூர்ந்தார்: “ஓ! அது OO1 அகாடமியின் நாற்பதாம் ஆண்டு விழாவுதான்!” ரமேஷ் ஆச்சரியமாகக் கண்களைக் கிள்ப்பினார். “நீங்கள் சிரிக்கிறீர்களா—அதுதான் நானும் போகும் விழா!” சோபியாவின் விழிகள் பெரிதாகின. “என் நண்பி வசந்தியின் மகள் ரஞ்சிதா அங்கே உதவியாளராக பணியாற்றுகிறாள்.” ரமேஷ் சிரித்தார். “ரஞ்சிதா என் உறவுக்குழந்தைதான்!” இத்தனை தற்செயல் சம்பவங்களுக்கு மத்தியில், அவர்கள் இருவரும் உணர்வுகளுடன் ஒரு அழகான புன்னகையை பகிர்ந்தனர். ஒரு சாதாரண விமான பயணம், ஒரு இனிய நட்பாக மாறியது. OO1 அகாடமியின் விழா மிகச் சிறப்பாக நடைபெற்றது. பல்வேறு வெளிநாட்டு அதிபர்களும் பிரபல தலைவர்களும் பங்கேற்றனர். அந்த நினைவில் நிறைந்த நிகழ்வுக்குப் பிறகு, அவர்கள் இருவரும் மீண்டும் பெங்களூருக்கு திரும்பினர், தற்செயல் நிகழ்வுகளின் சங்கிலியை ஆச்சரியத்துடன் நினைவு கூர்ந்தபடி. தங்கள் இடங்கள் அருகே வந்தபோது, சோபியா நெகிழ்ந்தபடி சொன்னார், “துபாயில் திரும்பின பிறகு தொடர்பில் இருங்கள்.” அவர்கள் இருவரும் மகிழ்ச்சியுடன் பிரிந்தனர், மனதிற்குள் ஒரு புதுப் பாதைத் தோன்றியதை உணர்ந்தபடி — ஒரு பயணம், ஒருபோதும் மறக்க முடியாதது. --- ✍️ கே. ராகவன் 📅 18-10-2025 -

Small Story 402.

Small Story 402. "The OO1 Academy Surprise: A Journey of Serendipity" Ramesh settled into his seat at the bustling Dubai International Airport, always alive with tourists drawn to the city's rapid progress in education, AI, and trade. Just as the flight was about to take off, a graceful lady in her early fifties took the seat beside him and greeted him warmly. Ramesh smiled and returned the greeting. "I'm Sophia," she said, "an international correspondent for a multinational journal based in Dubai. I frequently travel across the Middle East and North America." Ramesh was pleasantly surprised by her impressive role. “I’m Ramesh,” he introduced himself. “I work as a supply chain management consultant for a leading company here in Dubai. I’m originally from Karnataka and have been living here for the past five years.” Sophia smiled, lowering her voice slightly. “I’m originally from Trichy, but my parents are now settled in Bengaluru. I’m heading there to attend a function—my old friend’s daughter is being felicitated at her office.” Ramesh laughed. “That’s a coincidence! I’m also going for a function—my cousin’s office celebration.” After landing at Bengaluru International Airport, one of the most advanced in the country, they collected their luggage and exited the terminal together. Ramesh asked, “Where are you headed?” “I’m going to Mysore first for the function, then returning to Bengaluru in the evening,” Sophia replied. “Perfect,” said Ramesh. “I’m also attending a function in Mysore and will return to Jayanagar afterward.” They decided to share a taxi for the journey to Mysore. On the way, their casual chat continued. Sophia mentioned, “My husband is an electrical engineer working for a German firm in Dubai. My son is in 12th grade.” Ramesh added, “My wife is a banker, and my daughter is in 10th grade.” When they reached Mysore, Ramesh asked Sophia about the event location. Sophia paused, suddenly remembering, “Oh! It’s the OO1 Academy’s 40th anniversary celebration!” Ramesh was visibly thrilled. “You’re kidding—that’s where I’m headed too!” Sophia’s eyes widened. “My friend Vasanthy’s daughter, Ranjitha, is an assistant at OO1.” Ramesh laughed. “Ranjitha is my cousin!” Amazed by the string of coincidences, they shared a heartfelt smile. What began as a simple flight turned into a beautiful connection. The OO1 Academy celebration was grand, with foreign dignitaries and distinguished leaders in attendance. After the memorable event, they returned to Bengaluru together, still marvelling at the chain of serendipitous moments. As they neared their respective destinations, Sophia turned to Ramesh and said warmly, “Do stay in touch once we’re back in Dubai.” They parted ways with joy in their hearts, grateful for the unexpected friendship formed during a journey neither of them would forget. K.Ragavan 18-10-25

Small Story 401 T

சிறுகதை 401 – மகிழ்ச்சியுடன் கொடுக்கும் மனம் – கல்விக்கான பரிசு தொகுப்பு: கே. ராகவன் | 17-10-25 தங்கவேலு வழக்கம்போல் தனது இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தார். திருநகர் பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியராக ஓய்வுபெற்ற பிறகு, தம் மூதாட்டுப் பூர்வீக கிராமமான திருமங்கலத்தில் வாழ்ந்து வந்தார் — மதுரைக்கு அருகேயுள்ள அமைதியான சிறிய கிராமம். சில சுயகிரிய வீடுகள் கொண்ட அந்த ஊரில், அவரது பாட்டனார் கட்டிய வள்ளுநர் வீடு இன்னும் அழகுடன் நின்று கொண்டிருந்தது. இப்போது 73 வயதான தங்கவேலு, ஒரு எளிய வாழ்க்கையை கடைபிடித்து வந்தார். அவரது காதலியான மனைவி அனுசுயா இறந்த பிறகு, வாழ்க்கை மெதுவாக நகர்ந்தது. ஒரே மகள் அவருடன் வாழ்ந்து வந்தார்; மகளின் கணவர் வங்கி வேலை காரணமாக அடிக்கடி இடமாற்றம் செய்யப்பட்டவர். பத்தாம் வகுப்பில் படிக்கும் பேத்தி பிரியா, தாத்தாவுடன் நெருக்கமான உறவைப் பகிர்ந்தாள். ஆங்கிலம் மீது பேராதரவு கொண்டவள், புதிய மொழிகளை கற்க ஆர்வமுடன் தாத்தாவின் கதைகளையும் அறிவுரைகளையும் கேட்டுக்கொண்டே இருப்பாள். அன்று மதியம் தங்கவேலுவுக்கு ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. "எப்படி இருக்கீங்க?" என்றாள் ஒரு பரிச்சயமான குரல் — அவருடைய பழைய தோழரும் முன்னாள் ஆசிரியருமான முத்தண்ணா. "இன்று உங்களைச் சந்திக்க ஆசை. எப்போது வசதியாக இருக்கும்?" மதுரையின் அரசரடி பகுதியில் வாழ்ந்த முத்தண்ணா, திருநகர் பள்ளியில் தங்கவேலுவுடன் சேர்ந்து வேலை செய்தவர். கர்நாடக மாநிலம் கூர்க்கில் பிறந்த இவர், தமது மகன் சோமன்பாவின் வங்கி வேலை காரணமாக மதுரையில் தங்கியிருந்தார். "மாலை 4 மணிக்கு தேநீர் குடிக்க வாருங்கள்," என்றார் தங்கவேலு மகிழ்ச்சியுடன். நேரம் கட்டாயமாக 4 மணிக்கு, பழம்பழங்கள் கொண்டு முத்தண்ணா வந்தார். பிரியா அவரை மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்றாள். "அம்மா எப்படி இருக்காங்க, அங்கிள்?" என்றாள். "நல்லா இருக்காங்க," என்று புன்னகையுடன் பதிலளித்தார் முத்தண்ணா. "ஒரு திருமணத்துக்காக கூர்க்குக்குப் போயிருக்காங்க. அடுத்த வாரம் திரும்புவாங்க." தேநீர் மற்றும் பஜ்ஜியுடன் இரண்டு பழைய நண்பர்களும் பழக்கப்பட்ட சுகமான உரையாடலுக்கு இறங்கினர். அப்போது முத்தண்ணா சொன்னார், "ஓய்வுக்குப்பிறகு நான் இரண்டு மாணவர்களுக்கு மாதம் ஐந்தாயிரம் ரூபாய் உதவி செய்யறது நீங்க நினைவிருக்குமா? நீங்களும் அப்போ ஆசைப்பட்டீங்க, ஆனா நானும் அழுத்திக்க முடியல." தங்கவேலு தலைஅசைத்தார். "இப்போ புதுசா ஒருத்தர் இருக்காரு — B.Sc. முதலாமாண்டு படிக்கறார். குடும்பம் மிகவும் ஏழை." ஏதுமின்றி தயக்கமின்றி தங்கவேலு சொன்னார், "பிரச்சனை இல்ல. நானும் உங்க மாதிரி ₹5000 உதவிக்கொடுப்பேன். நம்ம ஓய்வூதியம் எல்லாம் ஒத்ததுதானே." முத்தண்ணா கண்களில் நன்றியும் மகிழ்ச்சியும் திகழச் சொன்னார், "மிக்க நன்றி! வீடுப்போனதும் அந்த பையனின் விவரங்களை அனுப்புறேன்." பிறகு அவர்கள் ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேல் பழைய நினைவுகளைப் பகிர்ந்துகொண்டனர் — பள்ளி நாட்கள், கல்லூரி விடுதி வாழ்க்கை, காப்பி குடித்த நினைவுகள், தங்கம் திரையரங்கில் பார்த்த திரைப்படங்கள், கோவில் சுற்றுப்பயணங்கள்... மாலை சூரியன் மங்கத் தொடங்கிய போது, முத்தண்ணா எழுந்து நின்றார். கதவுக்கூட ஓரமாகச் சென்றபோது, மெதுவாகச் சொன்னார், "அந்த நாட்கள் திரும்ப வரப்போறதில்ல... ஆனா எவ்வளவோ சந்தோஷம் இருந்தது, வருமானம் குறைந்தாலும்." தங்கவேலு மெல்ல சிரித்தபடி கூறினார், "அதேதான். சந்தோஷம் எப்போதுமே நம்ம மனதுலதான்." அவர்கள் பிரிந்தார்கள் — கொடுத்ததற்காக அல்ல, ஆனால் கொடுக்கும் மகிழ்ச்சிக்காக மனதளவில் இலகுபட்டவர்கள்.

Small Story 401.

Small Story 401 Giving with Joy – A Gift for Education Thangavelu sat in his usual chair. Ever since he retired as Headmaster of Thirunagar School, he had settled in his native village, Thirumangalam — a small, peaceful place near Madurai. It was a quiet town with a few independent houses, and his ancestral home stood with grace, built many decades ago by his forefathers. Now 73, Thangavelu followed a simple routine. Life had slowed down after the passing of his beloved wife, Anusuya. His only daughter lived with him, her husband frequently transferred due to his bank job. His granddaughter Priya, who was in the tenth standard, shared a close bond with her grandfather. She loved English and was keen on learning new languages, often listening to his stories and advice with eager ears. That afternoon, Thangavelu received a phone call. “Hey, how are you?” It was his old friend and colleague, Muthanna. “I want to meet you today. What time would be convenient?” Muthanna lived in Arasaradi but had taught with Thangavelu during their years at Thirunagar School. Though originally from Coorg in Karnataka, Muthanna had settled in Madurai due to his son Somanba’s bank job. “Come for tea at 4 PM,” Thangavelu replied warmly. At 4 PM sharp, Muthanna arrived with a bag of fruits. Priya greeted him cheerfully. “How is aunty, uncle?” she asked. “She’s fine,” smiled Muthanna. “She’s gone to Coorg to attend a wedding and will be back next week.” Over tea and bajji, the two old friends settled into familiar comfort. Muthanna leaned in and said, “You remember I told you I support two boys with their education after my retirement? I send them ₹5000 monthly from my pension. You had shown interest back then, but I didn’t want to pressure you.” Thangavelu nodded. “Now I’ve found another deserving student — he’s in his first year B.Sc. His family is very poor.” Without hesitation, Thangavelu replied, “No problem. I will also contribute ₹5000 like you. Our pensions are about the same.” “Thank you so much!” said Muthanna, touched. “I’ll send you the boy’s details once I get home.” The two friends spent the next hour reminiscing — their school days, college hostel memories, evening coffee at College House, movies at Thangam Theatre, and temple visits. As the sun began to set, Muthanna stood up to leave. He paused at the doorway and said, “Those days won’t come back… but they were full of happiness, even with limited income.” Thangavelu nodded with a gentle smile. “True. Happiness is always in our mind.” They parted ways, their hearts lighter — not because of what they gave, but because of the joy in giving. K.Ragavan 17-10-25

SmallStory 400T

Small Story 400 நானூறாவது நாடகம் க. ராகவன் 16-10-25 முகுந்த் தனது பழைய தோழர் ஆனந்த் பல வருடங்களுக்கு பிறகு அழைத்ததை எதிர்பார்க்கவே இல்லை. “அய் புடி! எப்படி இருக்க? ரொம்ப நாளாச்சே!” என பழகிய குரல் கேட்டது. முகுந்த் சிரித்தார். “ஆனந்தா! என்ன ஆச்சு, ஆச்சரியமே!” ஆனந்த் தொடர்ந்தார், “நாளை நான் என் மனைவி சுபாவுடன் கார்டன் சிட்டிக்கு வர்றேன்.” “ஓ? என்ன காரணம்?” என ஆர்வமாக கேட்டார் முகுந்த். “சஸ்பென்ஸ்! நாளைக்கு சொல்றேன்,” என்று சிரித்தவாறே ஆனந்த் கைபேசியை வைத்தார். முகுந்தும் ஆனந்தும் BSNL-ல் மூப்பெட்டிப்பது வரை 30 வருடங்கள் இணைந்து வேலை செய்திருந்தார்கள். பின்னர் ஒவ்வொருவரும் வேறு வேறு நகரங்களில் தங்கினர். இப்போது இருவரும் 70 வயதைக் கடந்தவர்கள், ஆனாலும் சுறுசுறுப்பாகவும் அர்த்தமுள்ள வாழ்க்கையையும் வாழ்ந்துகொண்டு இருந்தனர். இருவருக்கும் ஆஸ்திரேலியாவில் குடியிருக்கும் மகன்கள். ஆனந்த் மற்றும் சுபா சென்னை வசதியினர். முகுந்தின் மனைவி வசந்தி, இந்தச் செய்தியைக் கேட்டதும் மகிழ்ச்சியில் ஆழ்ந்தார் — ஏனெனில் சுபாவை ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் தான் கடைசியாக பார்த்திருந்தார். அடுத்த நாள், ஆனந்த் மற்றும் சுபா முகுந்தின் பிடித்த இனிப்புகள் மற்றும் விருந்துகளுடன் வந்தனர் — அனைத்தும் சுபாவின் கைப்பக்குவம். அருமையான மதிய உணவிற்குப் பிறகு, பழைய நினைவுகளைப் பகிர்ந்துகொண்டு எல்லோரும் சிறிது ஓய்வெடுத்தனர். ஆனந்திடம் காரணம் கேட்கும் முயற்சி முகுந்த் செய்யவில்லை. மாலை 5 மணிக்கு, தேநீரோடு, ஆனந்த் தனது வருகையின் காரணத்தை பகிர்ந்தார்: “முகுந்த், சினிமா வளர்ந்தாலும், நாடகங்கள் ஓரளவுக்கு குறைந்தாலும், எனக்கு நாடகத்தへの பாசம் இன்னும் குறையவே இல்ல. உண்மையிலேயே, நான் பார்த்த நாடகங்களை எல்லாம் எண்ணிப் பதிவு செய்து வைத்திருக்கிறேன். R.S. மனோகரும், கே. பாலசந்தரும், மௌலியும், Y.G. பார்த்தசாரதியும், மதுரை திருமாறனும், Y.G. மகேந்திரனும், இன்னும் சில அருமையான கன்னட நாடகங்களும் — இதுவரை 399 நாடகங்களை பார்த்திருக்கிறேன்.” அவர் நின்று, கண்களில் சந்தோஷம் பதிந்தது. “இப்போ, என் நானூறாவது நாடகத்துக்கு, பிரகாஷ் பெலவாடி இயக்கிய, அதிசயமான 'பர்வா' நாடகத்துக்கான சீட்டுகளைக் கொண்டு வந்திருக்கேன். நீங்களும் எங்களுடன் வாரணும்.” முகுந்த் சிரித்தார். “அருமை! என்ன ஒரு பயணம்! ஆனா, நாளைக்கு என் மைத்துனரின் 80வது பிறந்த நாளுக்குச் செல்லணும் — அது குடும்ப நிகழ்ச்சி, தவிர்க்க முடியாது. ஆனாலும், இந்த 400வது நாடகம் நம்ம தோழனின் வாழ்நாள் சாதனை. அது கூட இங்கே, பெங்களூருவில்தான் — நீங்கத் தொழில் வாழ்க்கை ஆரம்பித்த நகரம். ஒரு முழுச்சுற்று முடிந்த மாதிரி!” அவர்கள் அனைவரும், இது ஒரு சிறப்பு தருணம் என்பதை ஒப்புக்கொண்டனர் — பிறந்த நாள் விழாவும், நாடக சாதனையும். அடுத்த நாள், நண்பர்கள் தங்கள்தம் வழிகளைப் பிடித்தனர். அந்த மாலை மீண்டும் சந்தித்தனர் — ஒருவரின் நிகழ்வும், இன்னொருவரின் நாடக அனுபவமும் பகிர்ந்து கொண்டனர். இரண்டு நாட்கள் கழித்து, ஆனந்தும் சுபாவும் திரும்பிப் போனார்கள் — மனம் நிறைந்த நன்றி, நட்பு, நினைவுகள், மற்றும் மறக்க முடியாத பர்வா நாடக அனுபவத்துடன். K.Ragavan 16-10-25

Small Story 400.

Small Story 400 The 400th Play Mukund never expected to get a call from his old colleague Ananth after so many years. “Hey buddy! How are you? Long time!” came the familiar voice. Mukund smiled. “Ananth! What a surprise!” Ananth continued, “Tomorrow I’m coming to Garden City with my wife Shubha.” “Oh? What’s the reason?” asked Mukund curiously. “Suspense! I’ll tell you tomorrow,” Ananth chuckled and hung up. Mukund and Ananth had worked together in BSNL for thirty years before settling in different cities. Now both were in their 70s, active and spending their time meaningfully. Each had a son settled in Australia, andAnanth and Shubha lived in Chennai. Mukund’s wife, Vasanthy, was delighted at the news — she hadn’t seen Shubha in over five years. The next day, Ananth and Shubha arrived with Mukund’s favourite sweets and snacks, lovingly prepared by Shubha. After a delicious lunch and reliving old memories, they all took some rest. Mukund didn’t press Ananth for the reason behind his visit. At 5 p.m., over evening tea, Ananth finally shared, “Mukund, even though cinema has taken over and stage plays are slowly fading, my passion for theatre has never died. In fact, I’ve been keeping track of every stage play I’ve attended. From R.S. Manohar and K. Balachander to Mouli, Y.G. Parthasarathy, Madurai Thirumaran, Y.G. Mahendran, and even some brilliant Kannada plays — I’ve watched 399 performances over the decades.” He paused, eyes gleaming with excitement. “And now, for my 400th, I’ve booked seats for Parva, the epic play directed by the versatile Prakash Belawadi. I want you to come with us tomorrow.” Mukund smiled. “That’s wonderful news! What a journey! But tomorrow, I have to attend my brother-in-law’s 80th birthday celebration — it’s a family gathering we can’t miss. Still, I’m so happy that you’re reaching your 400th play milestone right here in Bengaluru, the very city where you started your career. What an amazing full-circle moment!” They all agreed it was a special occasion — for both the birthday and the theatre milestone. The next day, the friends went their separate ways. That evening, they met again, sharing stories from their respective events. Two days later, Ananth and Shubha left, hearts full — grateful for friendship, nostalgia, and the unforgettable memory of Ananth’s 400th stage play: the mighty Parva. K.Ragavan 16-10-25

My letter .

https://www.facebook.com/share/p/17GSdHXwbwLetter Published in New India Abroad USA on 14vOctober 25. Dear editor, Wrongfully Imprisoned Indian-Origin Man, 64-Year-Old Subbu, Deported Recently (Issue: 13 Oct) It is deeply disturbing that 64-year-old Subbu, a man of Indian origin, was recently deported after spending 43 years in prison for a crime he did not commit. The unimaginable stress, humiliation, and suffering he has endured during this wrongful imprisonment cannot be overstated. Such grave miscarriages of justice highlight the critical need for judicial systems around the world to act with the utmost care, fairness, and responsibility. Every judgment passed by a court carries immense weight and consequences, and a single error can ruin a life. Wrongful judgments must not happen. It is the duty of every judiciary to ensure that truth and justice prevail above all. K.Ragavan Bengaluru E Paper Views Download Senate confirms Sergio Gor as U.S. Ambassador to India Views Download Palm Bay council moves to suspend Langevin for anti-Indian remarks

Small Story 399 T

சிறுகதை 399 நல்ல ஒரு காலைத் தொடக்கம் குழுவிலுள்ள அனைவரும் கொஞ்சம் கவலையாக இருந்தார்கள். அவர்கள் நண்பர் ராம், எல்லோரும் திட்டமிட்டிருந்த காலை உணவுக்காக வரவில்லை — வருவதாக முன்பே உறுதிபடுத்தியிருந்தும். பத்து நிமிடங்கள் கழித்து, ராம் புன்னகையுடன் வந்து சேர்ந்தார். “மன்னிச்சுக்கோங்க நண்பர்களே!” என்று கூறினார். அனைவரும் அவரை மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்றனர். அவர்கள் சேர்ந்து நடக்க தொடங்கியதும், ராம் அருகில் வந்து மெதுவாக சொன்னார்: “நேத்து இரவில்தான் சென்னைலிருந்து ஒரு கால்ஆயிருச்சு. என் பழைய நண்பர் ஒருவர் பெங்களூருக்கு வந்திருந்தார். என் வீட்டுக்கருகே உள்ள ஒரு கல்யாணத்துக்குப் போறதுக்கு முன் என்னை சந்திக்க ஆசைப்பட்றாரு. அவர் சொன்ன நேரம் 6.40 க்கு துல்லியமா வந்தார். நாங்கள் சுமார் 35 நிமிடங்கள் பழைய நாட்களைப் பற்றி பேசினோம்.” ரஜன்னா ஆர்வமாகக் கேட்டார்: “அந்த நண்பர் இவ்வளவு சிறப்பானவரா?” ராம் உணர்ச்சிபூர்வமாக பதிலளித்தார்: “அவர் ஒரு வருடம் முன் ஓய்வுபெற்றார். தன் துறையில் ஒரு லெஜண்ட். நானும் அவரை ரொம்ப மதிக்கிறேன். ஆனா அதைவிட முக்கியமா — அவர் 2008-லிருந்து என் ப்ளாக்கைப் படிச்சுட்டு வர்றாரு. என்னை எப்போதும் ஊக்கமா பாராட்டுவார். நானே எழுதுவதை நிறுத்திடலாம்னு நினைச்ச நேரங்களில், அவரால் தான் தொடர்ந்து எழுத ஆரம்பிச்சேன்.” சிறிது நேரம் இடைநிறுத்திய பின், ராம் ஒரு மிதமான புன்னகையுடன் கூறினார்: “இன்றைக்கு என் ப்ளாக் சராசரியாக 400 பார்வைகள் அடைந்திருக்கு — ஒரு சிறிய இலக்கு தான், ஆனா எனக்கு பெரிய சந்தோஷம்.” குழுவினர் கவனமாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தனர். ராம் தொடர்ந்தார்: “ஒரு எழுத்தாளருக்கு ஒருவர் என்றாலும் உண்மையான வாசகர் இருந்தா, அந்த உணர்வு ஆயிரக் கணக்கான பார்வைகளுக்கே சமம். அளவை இல்லாமல், தரம் முக்கியம்.” அனைவரும் சிரித்து, சம்மதமாக தலையாடினர். உணர்வும், பாராட்டும் எவ்வளவு வலிமையானவை என்பதை உணர்ந்தனர். இலகுவான மனதோடு மற்றும் பெருகும் பசிக்குடனும், அவர்கள் அனைவரும் தங்கள் பிடித்த உணவகத்தை நோக்கி நடந்தார்கள். காலை சூரியன் மேல் ஏற, ராம் வீட்டிற்கு திரும்பினார் — மன நிறைவோடு. ஒரு விசேஷமான நண்பரின் வருகையுடன் அவருடைய தினம் தொடங்கியது — ஒரு உண்மையான வாசகர் மற்றும் வாழ்நாள் ஊக்கத்தின் ஒருவனாக. அதைவிட சிறந்த ஒரு காலை தொடக்கம் இருக்க முடியுமா? – கே. ராகவன் 15-10-25

Small Story 399.

Small Story 399 A Good Start to the Day Everyone in the group was a bit worried. Their friend Ram hadn’t shown up for the breakfast gathering they had all planned — even though he had confirmed he would come. Ten minutes later, Ram finally arrived, smiling warmly. “Sorry, friends!” he said. Everyone was happy to see him and welcomed him cheerfully. As they started walking together, Ram leaned in closer and whispered, “I got a call last night from Chennai. An old friend of mine had come to Bengaluru. He wanted to meet me before attending a wedding near my apartment. He said he’d come at exactly 6:40 a.m., and he did. We spent about 35 minutes catching up before he left.” Rajanna asked curiously, “What’s so special about this friend?” Ram replied, his voice full of emotion, “He retired a year ago. He’s a legend in his field — someone I deeply admire. But more than that, he’s been following my blog since 2008 and has always encouraged me. In fact, he’s the main reason I continued writing when I felt like giving up.” He paused for a moment, then added with a smile, “And today, my blog received over 400 average views — a small milestone, but it means a lot.” The group listened attentively as Ram continued, “I truly believe that even if a blogger has just one sincere reader who understands and appreciates their work, it’s equal to having thousands. Quality matters more than quantity.” Everyone nodded in agreement. Admiration and appreciation really do go a long way. With light hearts and growing appetites, they all headed to their favourite restaurant for a delicious breakfast. As the morning sun rose higher, Ram returned home with a smile. His day had started with the visit of a special friend — a loyal reader and a source of lifelong inspiration. What could be a better start to the day? K.Ragavan 15-10-25